dries en de romezen
Door: dries
Blijf op de hoogte en volg dries
14 Mei 2017 | San Marino, San Marino
ik dacht eraan om een special te doen over spreekwoorden en gezegdes ivm italie,
het idee kwam toen ik in sardinie onderweg naar de boot een toerist van hogere leeftijd tegenkwam met het tshirt, mens sana in corpore sarda, zeer grappig, maar ergens is het verkeerd gelopen in de gedachtengang van de mens die die tshirts ontworp denk ik, nen toerist kan toch nooit in een sardeens lichaam zitten?
ik bedacht me reeds dat ik binnenkort in rome zou zitten en ik met veel plezier de "when in rome, drink wine" zou toepassen. ik ben er nog niet helemaal aan uit hoe "rome is niet op een dag gebouwd" gedubbelcheckt kan worden zonder nogal te destructief te werk te gaan. "alle wegen naar rome" dubbelchecken leek me alvast simpel, ik ben er relatief zeker van dat het boomerangeffect van toepassing is als ik uit de stad wegtrek, maar om zomaar at random langs de weg te gaan staan en hopen dat ik vanzelf in rome terecht kom zal toch wel bij het haar zijn gegrepen (anders was ik trouwens al jaren geleden in rome terecht gekomen denk ik). ik besloot het idee van de special echter stop te zetten toen ik me bedacht dat ik net napels heb gezien. ik had er plots geen zin meer in. en het spijt me, ik vind niet dat napels het waard zou zijn. toen ik smorgensvroeg van de boot stapte in Napoli, na een lange nacht op een grote, lege en vooral stille ferry, was ik tot mijn verbazing letterlijk in de binnenstad, en dus liep ik er met al mijn bagage enkele uren in rond om tot de conclusie te komen dat hoewel best wel schoon, de stad me weinig kon intereseren. het bleek ook reeds zeer snel dat als je als belg in Napoli terecht komt, en daarbij nog dries heet, dat zelfs de weg vragen uitdraait op een gesprek over voetbal. ik had net enkele dagen gesleten in Cagliari, wachtend op die ferry, stad genoeg gezien. toen ik zag dat er een goedkope hostel was in het naburige portici, in via liberta dan nog, was de keuze snel gemaakt, want ik had intussen ook opgemerkt dat er een vulkaan naast napels lag, (je kan er moeilijk naast kijken) met name de Vesuvius, en Vesuvius in de buurt wil ook zeggen Pompei in de buurt, tegen 3uur smiddags checkte ik in in portici, en besloot (nogal stom) om diezelfde middag nog onvoorbereid Vesuvius op te wandelen, om mijn energie wat kwijt te spelen, twas ook slechts een grote duizend meter boven de zeespiegel, en ik had nog een uur of 4 daglicht, met wat geluk was ik er bij zonsondergang. toen ik na een kilometer of 4 op een tkruispunt terecht kwam moest ik de weg vragen. als Vesuvius rechtdoorligt, dan kan het links of rechts zijn he. bij navraag in de bar, werd ik meteen onder de hoede genomen genomen van luka, die me zonder veel woorden in zijn auto placeerde en enkele kilometers verderop aan een rond punt terug losliet met wetenschap, tis 8km rechtdoor van hier. ik kwam bij de toegang aan om 17u05 (dat was een strak tempo!), en vond dat 10 euro toegang nogal veel geld was, en net als op Fuji vroeg ik me af hoe je in godsnaam een berg kan afsluiten? nuja, ik moest het toegangsgeld zoiezo al niet betalen, want blijkbaar was de laatste ingang om 17uur, zodat ze de boel konden sluiten tegen 18u. enkele pogingen om hen te overtuigen dat ik best wel iets vlotter ging dan de gemiddelde toerist, en zeker nog voor hen terug beneden kon zijn, bleken op dovemansoren gericht, opeens kon de mens geen engels meer. pff...
Na mijn zeer succesvolle bezoek kreeg ik op terugweg het gezelschap van een nogal mager uitgevallen hond die ik (natuurlijk) een koekske en een streelke had moeten geven, ik begon me wel wat zorgen te maken omdat hij me bleef volgen, (de woorden 'il retorno' in twijfel trekkend) wat als hij niet terugkeerde? de aanduidingen die op de baan geschilderd waren als aanmoedigen/ter info voor de zichzelf bewijzende wielertoerist waren maar al te duidelijk , 2,5km 3,5km 4,5km, il retorno? ik was reeds 5 kilometer weggewandeld vooraleer hij me in de duisternis liet verdwijnen, geruststelling. al fluitend ging het verder langs de donkere mistige godvergeten baan, in de wetenschap dat er nog een kilometer of 10 a 15 voor de boeg waren. de appel in mijn rugzak als enige bron van eten en drinken sparende voor het gekende ronde punt. in het donkere oranje licht van de eerste nauwelijks werkende straatlamp kon ik in nevelige omstandigheden slechts zeer onscherp de vorm ontwaren van een rokende mens zittend op het muurtje naast het rondpunt. en mijn fluiten stokte even toen die direct op me afkwam en me een knuffel gaf, Luka?? zowat 6 uur tevoren had hij me hier afgezet met de auto, en nu zat hij me simpelweg op te wachten met de moto. het blijft me een raadsel waarom hij daar nog/alweer zat, en hoe lang hij daar heeft gezeten? hoe groot was de kans dat ik daar nog zou passeren? alle andere opties uit het oog verliezend? (de bus ? of al liftend?) hij zei alleen, dont worry, it's fate, en hij nam me achterop zijn moto, en zette me terug af, precies op de plek waar hij me in de auto stak. bonna serra! en weg was hij. hoewel ik tegenwoordig meer spreek dan me lief is, ben ik weinig spraakzaam op vele momenten, sprakeloos zelden...
na nog een intermezzo in een burgertent met onder meer deze conversatie : "you guys are a strange company of friends", "yes, it's like a theatrical thing", "yes exactly its like its staged, a comedy", "no, we do theater together, tomorrow first performance", "aha" was de dag eindelijk ten einde. moe maar tevreden, en vooral ook een beetje uit mijn lood na iets te veel wijn. (ja, when in rome, drink wine, impliceert ook, when in Napoli eat pizza, en drink wine, when in portici drink wine, when in...ik denk dat ik gerust wijn kan drinken tot ik de belgische grens terug oversteek, tenzij ik opeens rare ommetoeren maak) en dat hoeft geen groot probleem te zijn, ichnusa in sardinie, was een lokaal en te pruimen bier, nazurro en pirelli, de Italiaanse merken zijn iets minder mijn goesting , niet te verbazen dat ze altijd heineken op vat hebben, nu nog wachten tot ze echt beter (uit)vinden.
sanderendaags zat ik weer op de toeristische route, ik besloot mezelf der dan ook in een korte pijn vanaf te helpen een dagje voor alles, een uur of 4 hercolaneum(waar ik mijn basiskennis van romeinen en de vesusiusuitbarsting van zowat 2000jaar geleden bijschaafde, een uurtje oplontis waar ik mijn definitie van villa bijschaafde, ik heb kastelen en paleizen gezien die minder imposant waren, en de rest van de dag aanschuiven en verstoppertje spelen in het overbevolkte pompei, tot alle (letterlijk alle) toeristen om mysterieuze reden verdwenen een uur of twee voor sluitingstijd, (daarna was het de max), savonds had ik mijn kilometers wel gehad, en smorgens kon ik met een verfriste geest noordwaards trekken, ik besloot nog een tweede vulkaan in te plannen aan de andere kant van napels, genaamd solfatara, maar ook dit bleek een privaat uitgebaat domein waar veel geld voor weinig schoonheid gevraagd werd, en het duurde dan ook niet lang voor ik aan het liften ging, noordwaards vanuit pozzuoli, sempre dritto de weinige italiaanse woorden die ik nodig had. en weinig heb moeten gebruiken, al snel werd ik er wederom aan herinnerd dat italie en liften niet de ideale combinatie was. na enkele kilometers werd ook duidelijk dat ik mss niet de beste route had gekozen. op regelmatige afstanden van elkaar stonden langs die lange lange straat meisjes en vrouwen van alles soorten en formaten het beste van zichzelf te tonen. ik zei vriendelijk goeiendag, want uiteindelijk wilden zij precies hetzelfde als ik, iemand die stopte en hen meenam. de vaak stoppende en regelmatig terugkerende mannen alleen in de auto vielen daarna al snel op.
Toen enige uren en weinig kilometers later duidelijk werd dat er af en toe ook mannen het beste van zichzelf stonden te tonen was ik al aan het denken hoe ik zou reageren als opeens een auto met een eenzame vrouw zou stoppen en me zou vragen how much? 500€zal wel wat te hoog gegrepen zijn zeker? ik denk dat ik (afhankelijk van de vrouw) al snel zou zeggen, voor een maaltijd een douche en een bed ist goed en ik was al aan het fantaseren over het verhaal dat ik jullie zou verkopen. natuurlijk heeft de echte wereld altijd nog datgene achter de hand waar je niet aan gedacht had. ik werd die dag 3 keer opgeladen door eenzame mannen die wel een ritje wilden maken. en maakte daar het beste van, want tegen de tijd dat zij doorhadden dat ze de verkeerde mens in de auto hadden en me bijgevolg weer op de straat achterlieten was ik toch minstens een aantal kilometers verder. tis weer eens een vernieuwde vorm van liften;) toen het duister viel avonds baande ik me een weg naar het immer afgesloten privestrand, en sliep daar in peis en vre, ergens onderweg. de daarop volgende dagen verliepen volgens datzelfde stramien, de "wild roses" bleken vanaf rond de middag te verschijnen. toen ik op een morgen wakker werd op een afgelegen strand was ik sneller dan ooit terug op de baan, ontbijt kon wachten, de vele schoongebruinde en kaalgeschoren zakken die voorbij paradeerden gaven me energie bij overschot, maar ook een ochtendhumeur. Als je dan toch op een naaktstrand wakker wordt, waarom kan dan niet het eerste wat je ziet een schoon vrouwmens zijn? maar toeval bestaat niet en smorgens vroeg bleek vervolgens een beter tijdstip om succesvol te liften. en opeens leiden alle wegen naar rome.
een hostel zoeken bleek weinig probleem, een hostel die niet exclameerde "you didnt book?" wel. uiteindelijk vonden ze enige hostels verderop ergens nog wel een plekje voor me. en wat doe je in rome? wijn drinken he. het enig waar ik nog aan had gedcaht was dat ook vaticaanstad hier ergens was, toen ik dan ook wat rondslenterde, en tot de aangename ontdekking kwam dat hier ook het Colosseum, en het pantheon, en nog zoveel meer waren, besefte ik dat ik mss wat beter voorbereid had kunnen zijn. op de eerste zondag van de maand waren de meeste musea gratis, dus op zaterdag verkende ik naast vaticaanstad, (waar je blijkbaar zelfs brieven kan verzenden?) ook de minder gekende, maar aangeraden plekjes, zoals de romeinse pyramide (een kleine imitatie van de Egyptische grootheden), de amphoraberg (letterlijk een berg van gebroken amphora van een jaar of 2000 geleden), het plein van de ridders van malta (waar een lange rij toeristen stond te wachten om door het sleutelgat te piepen, ik vraag me nog steeds af waarom), het acatolieke kerkhof met ,onder meer gekenden, het graf van john keats met opmerkelijk opschrift. het stukje van mijn brein waar de quest zijn oorsprong vond begon opeens overuren te draaien en tegen savonds was er een strak plan om gerard een citytrip naar rome te laten maken, de bijhorende fotos voor op zijn Facebook waren alvast makkelijk te vinden. en een brief uit vaticaanstad zou iedere graalridder wel kunnen apprecieren gok ik. ik moest jammer genoeg echter concluderen dat mijn adressenlijst te wensen overliet, en het ganse plan viel jammer genoeg in duigen door dit jammerlijke logistieke detail.
sanderendaags bleek dat de helft van italie stond aan te schuiven voor reeds overbevolkte plekken zoals het Colosseum, en liet ik alle gratis locaties bijgevolg maar al te graag links liggen. de rest van de dag genoot ik rondkuierend en verloren lopend van het gezellig drukke rome, het is een aangename stad. bij gebrek aan alternatief plan voor de Vaticaanse post verliet ik rome met een gevoel van onvolmaaktheid. maar zo lagen de kaarten nu eenmaal. een blik op de kaart bracht me bij 2 mogelijkheden om noordwaards te liften, sempre dritto, de nationale banen S2 of S3, de beslissing viel bij de opmerking dat de s3 de naam flaminia draagt, geen idee of daar een vlaamse oorsprong in te vinden is, maar ik vond het close enough.
Maar ook hier ging liften moeizaam, zeker eenmaal de regen zijn best deed, ik vond uiteindelijk te voet en doorweekt een droog plekje in een verlaten spookhuis (dat ik graag toeschrijf aan romeinse oorsprong maar dat is verre van zeker) met wat een groot onderaards gangenstelsel leek in de buurt van een middeleeuws kasteel, fantastisch en creepy, recente instortingen en grote hoeveelheden insijpelend regenwater maakten dat ik er niet echt veel verkende. van slapen kwam niet veel in huis met alle onbekende en vreemde omgevingsgeluiden. smorgens kwam ik reeds snel in het dorpje otricoli. een fenomeen, waar men door de geschiedenis alle regels van historiciteit aan hun laars heeft gelapt, wij wonen niet in een museum he, het resultaat is een mix van stijlen in hergebruikte stukken van romeinse tot middeleeuwse oorsprong, die te pas en te onpas op en aan elkaar zijn gemetst. machtig. en iedereen zei vriendelijk goeiedag. na de steden van de laatste tijd een aangename verademing. ik vervolgde langsheen de flaminia dwars door terni tot ik in spoleto werd gedropt, en in een oogopslag wist ik dat ik daar nog wel enige uren verkennigswerk zou hebben, zeer cool, na nog een nachtelijke uitstap scaling the walls of a heavely fortified castle (sorry dat klinkt nu eenmaal cooler int engels) bleef ik ook sanderendaags nog vele uren hangen in de schone stad. mijn eerste lift laat op de namiddag bracht me weg van de flaminia met de boodschap, sorry, dit moet je zien. en dropte me aan een mooie kerk in de vallei beneden aan Assisi. ik heb dan al papa franscesco niet gezien in rome, het beste alternatief? de man waaraan hij zijn naam ontleende, sint franciscus van Assisi. Assisi met een kerk, alleja een uit de kluiten gewassen dubbele basiliek waarvan ik durf zeggen dat ik qua binnen versiering zijn gelijke nooit heb gezien, spectaculair schoon, de woorden ontglippen me een beetje, want eenvoud is niet correct maar overdaad zeker ook niet. rijkelijk is de beste verwoording, maar dan zonder enige invloed van het geldelijke rijk, zonder de glistering van zilver en goud. zeker als ik dan nog wat naslagwerk raadpleeg krijg ik op slag sympathie voor de man die 800jaar geleden de aan de basis van de franciscaner orde lag en vrede nogal hoog in het vaandel draagde. "for saint francis all persons are brothers and sisters no matter their religion, culture, tradition or nationality".
ik vond er nog een aantal leuke citaten zoals de volgende uit de koran "and the servants of the mercifull god are those who walk on the earth in humility, and when the ignorant will appeal to them they say : peace"
en meer voor mezelf "may all travelers find happiness wherever they may go and are able to accomplish what they set out to do"
anyway, de rest van de dag verdwaalde ik vooral in gedachten. en bij het verlaten van de stad vond ik per toeval het pad van pelgrimage naar Assisi, en met veel plezier zette ik in gedachten verzonken de wandeling in. het leek me wel tof en typisch dat ik hem tegenstroom zou wandelen. en het was een verademing, de ontmoetingen met enkele van de pelgrims maakten het des te intressanter. ik belande uiteindelijk op een regenachtige avond in Gubbio.
Gubbio waar ik een nacht doorbracht in een 4sterrenhotel waar ik ook weer een gans verhaal aan kan breien, maar ik laat het liever zo, ik zou graag deze post nog op Moederdag de wereld in sturen, zodat men ook thuis na lange stilte weer op de hoogte is. hopelijk was het een aangename Moederdag in Moerkerke.
-
15 Mei 2017 - 07:02
Moeke Mie:
Bedankt dat ook aan moederdag gedacht hebt.
Vieren ze dat in Italië ook?
Firenze en Venetië zijn zeker ook de moeite waard
en de scheve toren van Piza ben je vergeten. -
15 Mei 2017 - 20:56
De Coppejans'n:
Een voormiddag van familiale samenwerking. Waarbij ieder iets kon doen...
Een middagmaal met zijn allen aan de bbq: in de zon, met extra vlees van leen en stijn...
Een moederdag met heel veel bloemetjes...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley