dolina konja

het was zowat mijn laatste bericht de vorige keer, ik herinner het me nog levendig,
4 maand spendeerde ik toen in kroatie, waarvan meer dan 3 op die ranch daar tussen hum en roc.
aan het einde van die mooie tijd bracht ik behalve mezelf ook nog Noli, All Saad en Maria mee naar huis. naar de geneugten van Moerkerke kermis, en dat hebben ze allemaal wel geweten denk ik.
Maria keerde terug naar huis, Noli had een nieuwe thuis en voor All Saad was de tijd van voorbereiding aangebroken (hij koos om eerst wild te worden). een van mijn laatste dingen die ik postte, was de mededeling dat hoe het ook mocht verlopen, dat ik ooit terugging naar dolina konja, of het nu binnen 14 dagen of 14 jaar was naar ik me meen te herinneren.
En terwijl het vliegtuig hier boven de wolken zo langzaam zijn richting kiest en de zon me verblind, moet ik er toch even bij stilstaan dat dat eigenlijk niet zo moeilijk is om op dat vliegtuig te springen. op de vraag waarom ik het niet eerder deed kan ik moeilijk antwoorden, genoeg uitnodigingen, noli gaf me altijd een reden het niet te doen.
Maar waarschijnlijk al behalve uitstel voor een groot stuk de plaats zelf aan de reden hebben gelegen. altijd veel te veel te doen, altijd te weinig tijd, nooit materiaal, nooit genoeg, nooit het gevoel genoeg te hebben gedaan en nooit van iets weten. en dat in combinatie met het wachten klinkt waarschijnlijk raar, maar hoe leg je dat nu uit he. het klinkt me bekend om de oren van de laatste dagen. Maelle heeft een beetje dezelfde kuren.
Maria zelf zal duidelijk wel de voornaamste reden geweest zijn, en daar hoeft niet veel meer uitleg bij.

Onder alle normale omstandigheden zou even daarheen gaan opt onverwachtste ook praktisch bijna onhaalbaar zijn en ik zou het wss zelfs niet overwogen hebben.
Maar de omstandigheden zijn nu eenmaal niet normaal, en toeval bestaat niet.
ik moet geen conge regelen, ik moet niet naar de andere kant van het land om op het vliegtuig te springen, ik moet niets regelen voor all saad ,of voor noli,....
alles was reeds in gereedheid vooraf, en als mijn ervaring me iets heeft geleerd dan is het wel dat je soms eens de stroom moet volgen en kijken waar die je brengt... (hoewel ik meestal een voorstander ben om tegen de stroom in te gaan)
maar bij deze dus, ik word opgehaald in trieste door Vedrana, en voor de rest is afwachten waarheen de wind zal waaien, ik ga ervan uit dat ik de komende dagen minder internet zal hebben, tot binnenkort.


dus toch sneller dan voorzien internet , en ik vraag me af wat ik hier doe

gisteren vlot geland, en meteen de eerste onvoorziene omstandigheid,
ik haal mijn beste roestige kroatisch boven, en vraag waar de bus is, en ze kijken me aan alsof ik van mars kom,... juist ja italie, niet kroatie
een busrit later komt vedrana net aangereden als ik mijn rugzak sta te herschikken. na een vriendelijke : dobro vechere versta ik er weer niets meer van, ligt dat nu aan mij of klinkt dat kroatisch zelf niet meer kroatisch? de babylonische spraakverwarring houd aan, lalo is italiaans en daar snap ik dus niets van, hij spreekt weinig kroatsch en nog minder engels, en vedrana moet dus zowat niets anders doen dan tolk spelen.

ik haal mijn karige geschenken uit, een miezerige fles chimay en een pakje belgische chocolade, ze begrijpen dat ik onmogelijk een paar bakken bernardus mee kon slepen, een stokbrood pomodore mozzarella later vertrekken we richting dolina konja. nog wat kaarsen opgepikt, en 2 gemakkelijke landsgrenzen verder ziet de wereld er bekender uit.

ik geef met veel plezier de 200 kuna uit die reeds een jaar of 3 in mijn portefeuille verbleven om wat favorit te kopen, (sorry italiaans bier laat maar zitten). en de rit gaat verder,...

donlina konja was niet zo verlaten als ik verwacht had, er was vuur en veel kaarsen, en een man of 20 die ik niet ken, en onmiddelijk moet ik denken wat doe ik hier in godsnaam? 4 jaar geleden heb ik hier eens 3 maand geleefd, maar dat is het, wat had ik eigenlijk verwacht?
maar hoewel ik niemand ken, kennen er mij wel mensen. die belg die hier ooit rondhing is blijkbaar nog af en toe door de mond gegaan.
ik verkende de boel eventjes, en kwam tot de conclusie, dat hoewel het er wel anders uitziet, is er weinig of zelfs niet veranderd, de vele halfafgewerkte projecten getuigen van maria's aanwezigheid. maar de bomen staan nog grotendeels op dezelfde plaats, en schuur staat er ook nog steeds
zelfs de honden en paarden komen me weinig bekend voor, na wat zoeken vind ik mia en alysa, rea is niet te bekennen hoewel ze er nog zou moeten zijn. na navraag vind ik turnogaz samen met een nieuw merrietje gezellig in de weide, wat is hij verouderd, beste hengst ooit.
de rest van de paarden loopt verder weg in de weide, maar by night kan ik daar toch niets uithalen. vragen dan maar, distance is dood, net als jozefina melekush en miska ,luce is er nog, net als inka en marcella,vihor en tonka zijn bij verdrana beland....
de rij namen van paarden die de revue passeert lijkt eindeloos, maar langzaam maar zeker valt het gesprek stil. behalve een groep mensen die iets verderop gedempt aan het babbelen zijn en wat krekels is er niks, en ook dat vervaagd tot er in mijn oren op den duur enkel nog het geluid van de kauwende paarden is. hoe rustgevend, wat heb ik hier vaak zitten luisteren naar dat geluid, en niets dan dat terwijl ik sliep, of zat te wachten tot maria verscheen aan de horizon.

ergens is dat ook wat je verwacht, dat maria op elk moment kan binnenvallen en de rust zal verstoren met haar natuurlijke chaos.
maar niets is minder waar, en hoewel er hier op dit moment meer volk samen is dan ik me kan herinneren, is de plaats leeg....

wat zal ermee gebeuren?
geen idee, maar zonder maria word het zeer moeilijk om dit gaande te houden.

als ik hier samen met verdrana over babbel word me duidelijk dat we op dezelfde golflengte zitte, waarschijnlijk zal men proberen de ranch kunstmatig in leven te houden, maar de kans op succes is klein.

vedrana vertrouwt me toe dat hoewel dit eigenlijk (en zeker op dit moment) niet gepast is, dat het ergens ook gepast is, en een geruststelling. ik ga zeker akkoord, maria die midden van de nacht nog dringend weg moet met de moto van een vriend, geen tijd om te blijven slapen, ik moet nog dit en dat. en dan te snel uit de bocht gaan. alles is zoals je zou verwachten, typisch maria. ze leefde ten volle, en zo is ze ook gegaan. maria is niet iemand die mooi oud zou worden, de fade zou haar niet passen. misschien is het beter zo.


vandaag was zoals verwacht een rare dag
lalo moest naar de rechtbank (een hoederechtkwestie) en wij naar de begrafenis, hij dropt ons af in lupoglav waar we wachten om opgehaald te worden door igor en marta, en de begrafenis die last minit een uurtje uitgesteld werd
een dag vol wachten en leuk terugzien en babbelen, duister getint door de omstandigheden, en dus nooit weten of je nu moet lachen of huilen, tricky. marta en igor zijn niet veranderd, stil, praktisch en gezellig. de taalbarriere werpt zich al snel terug op en ik herinnner me de vele pijnlijke stiltemomenten omdat geen mens mekaar verstaat, of even de moeite niet wil doen om tolk te spelen. maar mocht ik hier even blijven zouden veel van die vage bekende woorden hun weg wel terugvinden naar mijn woordenschat, en ik moet dan nog niet kunnen antwoorden, ik zou al snel weer de basis van de meeste gesprekken kunnen volgen. misschien zou ik idd wel gewoon naar ondertittelde kroatische tv hebben moeten kijken, om de taal niet verliezen en mss zelfs aan te scherpen.
maar met mijn kroatsche woordenschat is het beter gesteld dan met mijn kroatische kenniskring. als je bij maria rondhangt kom je met duizendenéén mensen in contact, korte stevige contacten, maar vooral veel, het gevolg : 4 jaar na datum ken ik geen mens, maar heel veel mensen komen me vaag bekend voor,en telkens weer sta ik te kijken dat die mensen me direkt aanspreken met: dries, how are you doing, how is your horse? en na een minuut of twee babbelen weet je weer wie ze zijn, er een naam opplakken dat zal binnen honderd jaar ook nog niet lukken,maar je ziet weer voor je wie of wat ze zijn, en telkens met hetzelfde belachelijke antwoord van mijntwege, hello, bok, im good, how are you? i have forgotten your name,...
marta iva ema suzi stefi becki david igor andere iva ana tina sonja monika martina samanta sasha,... de lijst is eindeloos. en telkens zien de mensen er heel vaag bekend uit, maar even later zie je het dan weer voor je, monika met haar krukken, sasha de reus op een veel te klein paard, iva de veterinair die niks van paarden kent, dean die geen moeite doet om ook maar een woord int engels te zeggen,....en van de honderden onbekende mensen aanwezig kende ik er veel, en van de onbekenden kwamen er nog heel veel van hallo dries, je kent mij niet maar ik jou wel, ik weet alles van u, ik heb veel van je gehoord,... iedereen heeft wel gehoord van die belgische kerel die niets van paarden kende en die dan een duur paard kocht, en bij elk gezicht moet je dan nadenken, moet ik die nu kennen of niet?
4 jaar is een lange tijd.
de kampeerders waren bijna allemaal van de partij, maar 6 tot 16jarigen 4 jaar na datum herkennen is niet evident, sommige zijn geen spetter veranderd, andere kan je onmogelijk herkennen. de discutie wat nu met dolina konja is op volle snelheid, en tussen dat alles door is er rouw en krijgt maria een laatste groet van een hoop volk van alle soorten, met paarden en alles erop en eraan.
als ik ooit ter aarde besteld word dan hoeven er niet veel woorden te zijn, maak dan een lange wandeling, want een wandeling in groep laat de plaats om de gedachten te verzetten, gezellig te keuvelen met vele mensen en in stilte bij je eigen gedachten te blijven. een wandeling waarbij de waarheen, hoelang en de waarom niet belangrijk zijn, maar wel de hoe.

ik was blij dat we daarna een gingen drinken om tijdens het gebabbel rustig met mijn gedachten bezig te zijn.
ik vind het vooral jammer dat ik niet op tijd ben vertrokken met all saad. want de laatste keer dat ik hier was kon ik enkel zeggen dat ik hij wild geworden was en da ik er niets meer mee kon aanvangen. hoeveel tijd is er intussen voorbij gegaan dat ik intussen wel met all saad overweg kan? het lijkt wel gisteren dat ik hier rondliep, maar er is wel degelijk veel gebeurd intussen. maar ja ik ben nog steeds bij de ksa en neen ik ben hier niet al liftend geraakt en ja all saad is een zeer goed paard, uitleggen dat ik reeds met all saad op reis was en dat hij nog steeds in belgie was en dat hij op verplaatsing staat te genezen was een stuk moeilijker, en als dat dan al lukte dan was het van: welk zadel, ijzers? neen schoentjes, aha welke? hoeveel km per dag, hoe lang tot je hier bent? tussen een maand en een jaar is mijn beste gok, want daartussen zitten de alpen. en waarom vertrok je pas als het winter werd? de alpen gaan beter in de zomer he, alsof ik me daar niet bewust van ben?
der zijn enkele mogelijke scenarios, vlot gaan en voor de grootste koude via fietsroute dwars door zwitserland (of vastlopen in de sneeuw), via chamonix en turijn (route hannibal) en nog later aan de alpen beginnen (en mogelijks vastlopen in de sneeuw), via monaco en de koude winter voelen voor ik daar aankom om dan via grote banen langs de kust te gaan.

elk secnario komt opt zelfde neer, het zal koud worden en ik zal schance moeten hebben, want ik ben te laat vertrokken. maar ik kies liever niet voor de weg terug, ik zie wel waar we geraken en of vastlopen, der zit niets anders op dan het dag voor dag te nemen zoals het komt.
.
de avonturen van koop per accident een halve kilo tabak, zoek de geit en roep 5 uur aan een stuk met nazale stem nah mali nah terwijl je in de bossen en struikgewas de weg verliest zal ik jullie besparen,

geniet vooral van moerkerke kermis, en drink er een op mijn gezondheid, tis dit jaar mss geen bernardus, maar ze zullen waarschijnlijk bijna even goed smaken