Canyoning madeira

ik zal hier weer even aan moeten wennen, gedachten oplijnen en uitspuwen zodat ze "leesbaar" materiaal worden. als we niet thuis zijn is het bijna de normaal geworden, maar de overgang is toch altijd even zoeken. we zijn op madeira beland dit jaar met de fellowship of the eight, een mobilhome en een tentje, en hetzelfde nooit vervelende gezelschap. madeira blijkt een beetje een eigenwijze locatie, altijd zon als je wil, maar nooit zon waar we willen zijn.
ik zit voor de moment in de zon, en ben dus bijgevolg niet waar ik zou willen zijn, ik werd deze morgen gedropt int hospitaal in funchal, en heb de vervelende wachtzalen alleen getrotseerd. tis een beetje een valse start geweest voor mezelf, de dagen voor vertrek wezen al die richting uit, lieven heeft duidelijk de fakkel doorgegeven, vrijdag en zaterdag snotteren tegen de sterren op, en zondag was het den dag van mottigheid, eigenlijk zo'n dag dat een mens in zijn bed zou moeten blijven liggen, in plaats daarvan stond de wekker om 4uur smorgens nauwelijks enkele uren nadat we onder zeil waren gekropen, enkele uren en twee vluchten later was ik blij me te kunnen leggen op de achterbank van ons mobiele huis, de rest van den dag heb ik koorts mogen bekampen. S'nachts dan ietwat overmoedig een buitenslaapplek gekozen, en de regen deed de rest. niet dat het ons weerhield om maandag dan toch nog de canyon in te gaan, en allemaal mochten we concluderen dat we naast oefendagen misschien ook beter wat fysieke training zouden inlassen , de korte steile approche was dodelijk. maar we geraakten boven, en daarna veilig weer beneden op een glibberig parcours, om dan gigantisch op mijn dose te gaan in de varens. "Niets gebeurd!" , maar bij het rechtstaan vond een varen het belangrijk mijn oog wat dichter te gaan bekijken. enkele oogspoelingen en wat brokkenvissen in de capabele handen van onze snelle verpleegster was het meeste er alvast uit dacht ik. als het oog echter niet beter is twee dagen later, dan ga je uiteindelijk toch maar naar de dokter he, en die knappe dokteres zegt: alles in orde, der zit niets in je oog, maar uw oog is allergisch aan varens. lap
bijgevolg zit ik nu te wachten op de bus terug naar de regenachtige regionen op den andere kant van dit schone eiland, alwaar de fellowship zijn ding aan het doen is.
de fellowship is weer vertrokken naar het koude belgie, ik heb hen net uitgezwaaid, schance kun je het toch niet noemen, de laatste canyon heb ik nog overgeslagen wegens verstuikte voet, maar ik was niet de enige.
na de ribeiro do seixal superieur, aka de canyon of slip and slide, hadden we allen samen een slechte rug, enkele pijnlijke knieen, enkele verstuikte enkels, een verrokken hamstring, schaafwonden op de armen, een pijnlijke pols,... en de pakpissers krijgen ook een eervolle vermelding. we zullen wel oud aan het worden zijn zeker?

ikzelve kies nog enkele dagen het wandelpad, mijn canyongerief mocht na veel wikken en wegen verdeeld worden onder de rest van de bagage, (obrigado fellowship) en zo kan ik met een aanvaardbare rugzak de baan op, verhongeren zal ik alvast niet, ik heb een 25tal snickers en geerfd ...