en weer verder

ik denk dat ik even moet terugkeren naar gebeurtenissen die ik heb overgeslagen om dat vorige verslag op tijd afgewerkt te krijgen. op mijn weg van Assisi naar gubio heb ik me best wel geamuseerd, de tocht was schoon , en de ontmoetingen waren interessant. De route daarentegen viel wat tegen. Ik kan me voorstellen dat de helft van de mensen weinig beseffen hoeveel ommewegen ze eigenlijk doen, maar het eindeloze zigzaggen irriteerde me wat. om dat probleem extra in de verf te zetten besloot ik om zelf een omwegje in te bouwen (lees : ik liep verloren) Hoe dat juist kan gebeuren op een wel zeer overduidelijk pad en met meer dan voldoende wegaanduidingen en andere aanwijzingen (zoals tegenliggers) lijkt onmogelijk, maar bleek uiteindelijk wel zeer logisch, de zoveelste ontmoeting van die laatste dag op de route bleek er een om over naar huis te schrijven, een gezelschap van 3 vrouwen (geen idee of ze snel waren of zelfs welke leeftijdscategorie ze hadden, en wel om volgende reden) die gezamenlijk op een rijtje op hun nuk zaten, met de billen bloot, gentleman als ik ben hield ik op slag een hand voor de ogen, en na een hapering ging ik voort in dezelfde tred, ogen neergeslagen en hand als extra gezichtsblokkade, het ritme zat net goed. terwijl ik nog nagniffelend mijn weg voorzette, de eerstvolgende kilometers geen blauwgele aanduidingen meer zag langs het pad, voelde ik echter de bui al hangen. en de eerstvolgende splitsing had enkel rood witte aanduidingen, lap. Terugkeren is saai en de roodwitte aanduidingen vermeldden castel di petroia, aangezien de wandeling vooral zigzagde van kerk naar kasteel en andere herkenningspunten, was er weinig beslissen aan. TO THE CASTLE ! een uurtje later kwam ik beslijkt en bezweet aan op de heuvel die het kasteel herbergde. het pad had meer aanduidingen en opsplitsingen dan een labyrint en duidelijk ook een gebrek aan wandelaars. en das logisch ook, het is te steil en meer bebraamd moeras dan pad. het bord met "priveterein, enkel voor gasten" negeerde ik compleet, ik had niet net een uur geploeterd om mijn kar te keren. Ik smeet mijn rugzak tegen de omwalling voor de toegangspoort, een deftig kasteeltje, en deftig onderhouden ook. Terwijl ik naar mijn waterfles greep werd ik aangesproken, zeer vriendelijk, wel wat verbaasd dat ik te voet was. en eenmaal ze mijn beslijkte benen en sandalen zag beklaagde ze zich waarschijnlijk haar uitnodiging om rond te kijken in het kasteel, ik was duidelijk geen potentiele gast. Als ik van dienst kan zijn, zeg het maar, zei ze. ik besloot haar leven niet lastiger te maken dan het al was, toen haar baas haar op de vingers kwam tikken dat ik daar toch niet echt thuishoorde, bij een korte navraag bleek dat de iets minder budgetvriendelijke reiziger er een zeer mooi verblijf kon doorbrengen. wel zeer schoon gelegen, en een authentiek kasteel dan nog, ik kreeg nog een overzichtskaartje mee hoe ik via hun wandelingssysteem makkelijkst terug op de pelgrimsroute geraakte. en wandelde na duidelijke instructies simpelweg de andere kant op, pad nummer 20 stond niet op de kaart dus dat nam ik dan maar want ik wou niet zomaar de weg terugnemen. Ik vrioek me wel af waarom het pad niet op hun overzicht stond tot ik enkele honderden meters verderop halfweg de berghelling vaststond tussen de bramen. terwijl ik me een weg baande doorheen de wildernis vroeg ik me af hoeveel ik over de prijs van een overnachting had kunnen onderhandelen (want ze hadden duidelijk geen gasten vandaag) en hoeveel ik ervoor over had gehad. tijdens mijn overpeinzingen strompelde ik van uit de braambossen wederom de moerassen binnen, van die lekkere kleiachtige modderplassen. zalig verfrissend? de daaropvolgende uren moest ik bij iedere stap bergop of bergaf zorgen dat mijn voet niet uit mijn sandalen gleed (iets dat ik technisch niet voor mogelijk hield tot dat punt). gedaan met dromen, ik zal wel buiten slapen. terug naar de via franciscana en een plekje zoeken, maar het weer sloeg om en ik wandelde uiteindelijk bij regenachtige omstandigheden nog de vele kilometers verder tot gubio, waar ik gebruik makende van de wifi in een cool cafe dat st Bernardus op tap had, een hostel vond voor 15 euro. ideaal. de laatste kilometer daarheen wandelend in duisternis, regen, en vooral opspattend water van voorbijvlammende autos zal mijn gemoedstemming ongetwijfeld beinvloed hebben. en dan bij aankomst leek de hostel een viersterrenhotel. waar bij navraag bleek dat er helemaal geen hostel of bedden voor 15 euro ter beschikking waren, het goedkoopste dat ze me konden aanbieden was een kamer voor 60. ik begreep het niet helemaal, het gebeurt wel meer dat een hostel een hotel blijkt die klanten lokt via internet en dan kamers duurder aansmeert. bij gebrek aan een smartphone en boekingen kan ik dat meestal niet weerleggen omdat ik de adressen dagen op voorhand opschrijf en dan wel zie of ik er geraak, en normaal gezien wandel ik dan gewoon weg, op zoek naar iets anders. in dit geval had ik nauwelijk 15 minuten eerder alles gedubbelcheckt en na de vele kilometers die dag en de weersomstandigheden had ik daar geen zin in. en dacht ik, fuck it, mijn beurt om wraak te nemen op het systeem, ik zette me (tot chock van de receptioniste) op de vloer neer en haalde mijn laptop boven, internet was ter beschikking, en 5 minuten later had ik mijn bed voor 15 euro online geboekt. na gebruik van het toilet dacht de medewerkster waarschijnlijk dat ik het uiteindelijk zou aftrappen. toen ik haar echter mijn boeking toonde moest ze even slikken en (zeer erg luid) overleg met de directie kwam eraan te pas, maar ze konden er niks meer aan doen, ik had online betaald, en dat zij (nooit) geen dormbedden ter beschikking hadden was mijn probleem niet.

5 minuten later leiden ze me een kamer binnen. de receptioniste bleek het spel van 'ondermijn mijn directie' echter tof te vinden. en buiten zicht van supervisie was ze zeer vriendelijk. de directie was minder happy blijkbaar, toen ze 5 minuten later alle zeepjes uit de badkamer kwam halen excuseerde ze zich en moest ze lachen want ze stak me subtiel vervangzeepjes toe, nog 5 minuten later kwam ze de handdoeken weghalen en kon ze zich enkel excuseren, grappig was het zoiezo. ik vroeg nog of ze ook de lakens nog zou komen weghalen? ik had der weinig last van, en wat zou een hitchhiker zijn zonder handdoek?

ik weet niet of volgende anecdote ooit aangehaald is, maar enige tijd geleden kwam ik een andere lifter tegen, en we raakten kortweg aan de klap. hij klaagde dat hij geen handdoek bij zich had, ik moest lachen, toen bleek dat het geen mopje was, vond ik het nog grappiger, de kerel had het boek duidelijk niet gelezen.

nuja het viersterrenhotel achterlatend sanderendaags liet ik ook de pelgrimstocht achter me, ik had er wel zin in, maar als ik dan toch puur zou gaan wandelen dan zou ik toch liever noli bij me hebben. diezelfde dag nog kwam ik al liftend vlot tot in de buurt van san marino.

San marino bleek een verrassing, in navolging van liechtenstein en Andorra verwachte ik aanzienlijke natuurlijke grenzen, die in combinatie met de politiek door de eeuwen heen de blijvende onafhankelijkheid hadden versterkt. san marino is echter anders, alleja de stad ligt op een bergtop en flank, die wel mogen tellen, maar niets onoverkombaars. san mario is echter meer dan de stad, en de grenzen lijken me zo random als maar kan, simpelweg een stukje italie, als er geen plakaten stonden had ik het nooit geweten dat ik een ander land binnentrok. en dat verbaasd me, wat heeft er door de eeuwen heen dan voor gezorgd dat ze nooit ingepalmd of overrompeld zijn? toeval? onschuld? en dan nog, hoe zijn ze aan de eenmaking van italie ontsnapt? ik snap het niet helemaal; zelfs de pauselijke staten hebben opgehouden te bestaan tijdens die eenmaking, om daarna pas vaticaanstad te laten ontstaan.

er is ook relatief weinig te beleven in san marino, ik weet niet juist hoe het met taksen gesteld is, maar ik had niet het gevoel dat het een belastingsparadijs was noch dat het er economisch goed ging, san marino blijkt na gesprekken met de man op de straat even hard in crisis als de rest van italie, er is simpelweg geen werk. overal hoor je de illussie dat duitsland het beloofde land is voor werk, belgie scheren ze met de meeste noordelijke landen maar al te graag over dezelfde kam. DE crisis.... de vluchtelingenproblematiek helpt er allesinds niet veel aan, net als in griekenland denk ik, maar wij noordelijken maken ons er hoogstwaarschijnlijk een beetje te gemakkelijk van af.



anyway terug naar af, san marino achter me latend besloot ik richting volgende ministaatje te gaan op het 'nog te bezoeken lijstje', Monaco ligt langs de kust, Genua onderweg en brunelleschis levenswerk nog ergens onderweg daarheen. ik bleek opeens op route van de giro te komen, in balze, bagna di romagne en de rest van mijn route over de apenijnen richting Firenze bleek roze een kleur dat sterker aanwezig was dan het groen van de natuur. de trots van de locals dat de giro hun dorp of stad aandeed staken ze niet onder stoelen of banken, iedereen was content, ik was wel nog een dag of twee te vroeg. toen in Firenze bleek dat voor het bezoeken van de koepel van de katedraal een reservatie nodig was en ik dus nog een dag moest wachten was ik weinig geirriteerd, dan kon ik de start van de elfde etappe van de giro meepakken, das eens iets anders, roze was duidelijk het kleur van de dag daar, en oude van dagen slogans op de weg zien verven is echt wel grappig. maar zoals verwacht, de koers zelf, jah, dat duurt 20 seconden en iedereen is de kilometer nul gepasseerd. de meutes autos en motos vooraf en de massas volgwagens lieten langer op zich wachten en bleven ook maar komen, de 5 ambulances op het verste einde van de stoet voorspelden niet veel goeds, maar brachten een eind aan alle gekheid.

uiteindelijk verliet ik Firenze na een aangename paar dagen, te voet richting pisa, en de rest van het verhaal liet ik jullie reeds weten.



al wandelend ging het langs de via francigena van san miniato richting luca, wederom tegenstroom, alleja, tegenstroom, de historische beschrijving van het stuk via franciscana dat ik meepakte was duidelijk dat de Francis op een winterdag van Assisi naar Gubio wandelde (en niet omgekeerd zoals alle huidige pelgrims) en de via francigena is gebaseerd op een dagboek van een bischop uit het jaar 990 die van rome naar huis wandelde in Canterbury (en wederom niet omgekeerd zoals de alle huidige pelgrims), de tocht was iets minder druk bewandeld dan de andere, en liep vooral ook relatief rechtdoor, gebaseerd op de oude romeinse heirbanen (op sommige stukken ongetwijfeld nog in originele staat) met een oversteek van de apenijnen via de cisapas (het enige stuk dat de romeinen niet bestraat hadden) de tocht sprak me echt wel aan en toen ik enkele malen had moeten uitleggen aan tegenliggers dat ik niet naar rome wandelde, en niet naar Compostella maar simpelweg naar huis vond ik het wel iets hebben. het is veel logischer naar huis te pelgrimeren dan naar enige andere locatie. Op naar het heilige der heiligen, ik vroeg me af hoe lang ik erover zou wandelen, volgens de historische dagboek was de tocht 80 dagen tot Canterbury, 20 daarvan had ik reeds overgeslagen bij start in sanminiato, en ik ga ervan uit dat ik nog iets sneller (of toch minstens meer kilometers per dag zou wandelen dan de eerwaarde heer bisschop duusd jaar geleden) maar al snel bleek dat deze tocht was aangeduid om richting rome te wandelen en niet richting Canterbury, en zonder kaart of gps (de smartphone die elke pelgrim standaard in de hand heeft om toch zeker niet verkeerd te wandelen) kon ik enkel mijn eigen orientatievermogen betrouwen (ik lieg, mijn gps zit in mijn rugzak maar hiervoor weigerde ik hem te gebruiken, pelgrimage op gps, pff), blijkbaar was mijn orientatievermogen ook beter of toch minstens stukken korter dan de eigenlijke tocht, want ik wandelde volgens hun beschrijvingen meer dan 45km per dag. terwijl de realiteit eerder op een dertigtal zal gelegen hebben. ik trok doorheen een masse coole kleine en pitoreske dorpjes. maar hoe dichter ik de de kust terecht kwam hoe langer en hoe meer ik uiteindelijk simpelweg op de grote baan wandelde wegens het verliezen van het eigenlijke pad. toen ik aan het einde van nog zo'n lange dag grote baan moe maar tevreden de officiele francigenahostel (lees, het klooster) niet vond (alleja wel vond maar het stond te koop) en er niks anders binnen budget ter beschikking was binnen sarzana wandelde ik verder. toen ik sanderendaags dubbelcheckte wat het volgende doel op de francigena was bleek dat ik een kilometer of 5 terug moest, om de bergen in te trekken richting cisa pas. terug? niks van, het zal niet voor deze keer zijn geweest dacht ik, en terwijl ik mezelf nog vele malen van luiheid beschuldigde besloot ik weer verder te liften richting Genua, dan maar terug naar het vorige plan,sempre drito.

altijd rechtdoor bleek te moeilijk voor de eerste mens die me in de auto nam, maar toen ik de aftanden voor Genua op 5 minuten tijd zag veranderen van 120km naar 91 begreep ik waarom. en weer verder langs die weg die kronkelend de bergen introk, minder verkeer wil niet zeggen minder liften en tegen savonds werd ik in het drukke centrum gedropt door een belgische beroeps militair die vele kilometers lang zijn politieke ideen uiteenzette. mijn mening kwam er weinig aan te pas. Genua bleek een zalig stadje om in rond te dwalen, waar zelfs hier in de binnenstad weer tientallen indien niet honderden vrouwen langs van de vele lange smalle steegjes het schoonste van zichzelf stonden te showen. ik bracht de nacht door in een hostel in een van die straatjes, en vond mijn weg altijd makkelijk terug dankzij het vrouwelijk schoon. al dwalend kwam je bijna altijd in die ene straat terecht, en dan was de hostel om de hoek. ik was wel een betje teleurgsteld toen bleek dat ik onderweg de cinque terre had overgeslaan in precies dat stuk waar die vriendelijke man me op de shortcut had gebracht. andere keer beter.

tijdens een van mijn omzwervingen in ht historische centurm kwam ik wederom de getuigen van jehova tegen. in italie gaan die blijkbaar niet van deur tot deur maar staan meestal op een of andere straathoek van de toeristische buurt, de laatste uitgave van hun boekske getiteld de ruiters van de apocalyps sprak me wel aan, ik zag ze reeds staan in napels rome en Firenze maar was er nog niet op ingegaan. die ruiters doen me altijd weer aan groeninge denken, die vier bronzen beelden die me jaar en dag gezelschap hielden voor en na school. en ik had nog wel wat tijd en geosting om te lezen vandaag, dus ging ik dichter om het boekje mee te nemen of aan te schaffen (soms vragen ze nen euro). maar de getuige van dienst was iets te dienstbaar, en na een kort stokkend gesprek was zijn voornaamste opmerking, sorry we hebben geen nederlandstalige versie hier en kreeg ik de website mee waar ik de nederlandstalige versie ongetwijfeld met veel plezier kon nalezen. en daarmee was de kous af. de engelse franse en zelfs duitse versie hadden me plezier gedaan, en allen waren binnen handbereik. maar er viel niet over te discuteren, ik moest het met de website doen. hij was duidelijk geen goeie verkoper, als zijn frank niet was gevallen na een gesprek int engels dat ik geen engelse versie aan zou kunnen (alleja hij sprak vooral geen engels of frans). oftewel had hij al door dat het mij enkel voor de lectuur te doen was, en niet om getuige te worden.

anyway, wegens volzette hostel trok ik de volgende dag mijn rugzakken weer om de schouders, en vervolgde de lange S1 met frankrijk en vooral Monaco als doel, niet dat ik van plan ben om er lang te blijven, de goedkoopste slaapplek die ik op internet kon vinden was meer dan 200 euro, dus tenzij wildkamperen daar makkelijk is zal het een korte doortocht worden naar Nice. vermeldingswaardige stadjes/dorpen onderweg : Andora, (jaja) en het al-was-het-maar-voor-de-naam-immer-coole Noli.
Het enige andere gekende plekje onderweg san remo, dat ik enkel ken van de koers (en dan ook nog nooit heb gekeken naar die koers) het bleek, net als de rest van de kuststrook die ik voorbijging, vooral een strandvakanteplek voor de rijken van noorditalie en zwitserland. en het stinken verergerde alleen maar bij het naderen van Monaco, de niet-echt-open franse grenspost het enige obstakel. op naar de volgende.

in de volgende editie :
monaco, de laaste der ministaatjes, lage verwachtingen, hoge teleurstellingen
EN zeer uitzonderlijk : lifestyle door kennersogen