terug naar de realiteit

de geiten zijn 5 km verderop teruggevonden, groot geluk, ikzelf heb mijn dag gevuld met hout kappen en slepen, en daarna amandelen uit de boom slaan, en een uurtje of 2 notenkraker van dienst spelen.
groeien amandelbomen bij ons niet of is er gewoon niemand die dat staan heeft? de noten zijn een stulk moeilijker te kraken dan okkernoten, maar nog zo lekker, aangevuld met kruh y marmelade od smogwa, een aangenaam avondmaal, enkele verblijven in kroatie verder blijven de eetgewoontes van normale kroaten me een raadsel, de drinkgewoontes zijn me echter meer dan duidelijk ;) de rakija is op, maar hij heeft nog een fles slivovitsa gevonden.

ik vertek morgenochtend richting trieste, tijd om mijn trouwe ros op te zoeken.
Maar niet per vliegtuig ditmaal, over land, en zo de meest interessante weg door de alpen verkennen, kijken of het wel haalbaar is, ik mag nog zo bereid zijn, ik moet nu eenmaal rekening houden met all saad he

vandaag vroeg opgestaan om de laatste bus te halen, lalo heeft me afgezet, nog snel een espresso, en een krupta od cokolada, en de bus op. 3 uur later sta ik in trieste, liften geblazen, maar van aan het centraal station is dit niet simpel en mijn richtingsgevoel zegt links en de plakaten rechts, door twijfel verscheurd, sta ik zowat een half uur te kijken, en beslis ik dan dat het mss makkelijker is om de trein te nemen. eerste grote halte venezia,
ik sta op als venetie afgeroepen wordt, maar de mensen zeggen me dat ik nog een halte moet wachten.
en dan rijdt de trein over de zee.
en denk ik hmm das niet erg praktisch om te liften.
venetie is blijkbaar echt wel een eiland.
in mijn hoofd hoor ik niets dan:" het venetie van het noorden met het brugs beertje en de halletoren op honderdendrie punt vier",
ik ben nu eenmaal niet in het noorden, maar de tune blijft toch hangen.
ik heb mezelf dan maar toegestaan om enkele uren te dwalen in het oude centrum, ik was er nu toch. niet echt mijn stijl, wel zeer gezellig, en ideale locatie voor paintball-oorlogje.

net op tijd voor mijn trein richting verona koop ik mijn ticket, en de trein vertrekt terwijl ik mijn ticket koop. hiep hoi,
het wordt donker tegen dat ik de trein inkruip, de dagen korten nu toch wel extreem snel? alhoewel 17 uur das echt wel te vroeg, de wolken zijn zo donker dat dag nacht wordt, en als de donkerte wegtrekt gaan de sluizen open.
laat ik dan even de toerist uithangen,
dan kan ik evengoed nog op hostel gaan ook, kheb geen zin in een nachtje regen. alles komt goed, een hostel zoals hij moet zijn, niet duur, alles erop en eraan en doorverwezen naar tratoria da ropena, man tis mss geen sterrenzaak, maar zo goed heb ik in jaren niet gegeten.
ik heb de details overgeschreven om jullie jaloers te maken, maar vind het blaadje niet meer.

sinds 4 jaar geleden is er wel degelijk veel veranderd, tzit hem in kleine dingen, zoals bijvoorbeeld oudjes die blijkbaar op die paar jaar toestemming kregen om steeds in sportschoenen rond te lopen, maar de duidelijkste is de allom aanwezige smartphone , op ieder gegeven ogenblik mag je rondkijken en vind je 9 mensen op 10 met hun onding in aanslag, in de trein, 2 mensen op 27 niet, (inclusief mezelf)
in parkjes , op banken, op terrasjes, aan het wandelen, en ja zelfs in de auto,

of de wereld van de het liften der ook mee verkleint is, daar vrees ik wel wat voor, vroeger moest je enkel aandacht vragen voor je aanwezigheid en een positieve eerste indruk maken zodat ze stopten als ze konden. nu moet je hun aandacht eerst al wegkrijgen van dat onding en op jezelf vestigen, en nog steeds al de rest.
ik weet niet of het aan italie of aan mij ligt, maar liften gaat niet zo vlot als het zou moeten.
uiteindelijk ben ik dan toch uit verona in como geraakt, ( trouwens verona wel een stad naar mijn goesting he) als we nog eens een quest op verplaatsing moeten maken, dan komt hij zeker in aanmerking, nu enkel noordzeegouw nog overtuigen hun lourdeskamp om te bouwen tot een verona kamp (olv van lourdes is trouwens ook aanwezig in verona, grot inbegrepen, dus zo moeilijk kan dat niet zijn he)

morgen kijken of ik met aal saad die brug over kan steken tussen lugano en hier, en dan zo ver mogelijk de bergen in zonder autostrade, (dat moet je trouwens eens aan de mensen proberen uitleggen ja ik moet naar belgie, maar ik moet via die en die straat, ja ik moet naar zurich, maar enkel via die baan,.... niet de meest logische dingen in een taal die ik maar niet op gang krijg, ik blijf vastzitten in mijn doberdan, en hvala, terwijl dat iets anders zou moeten zijn.
bijlessen kunnen noodzakelijk worden.

ik weet niet juist hoeveel km ik vandaag gewandeld heb, maar ik ben van in como tot in lugano geraakt en zeker niet via de kortste route, bergop bergaf bergop bergaf, wandelpad grote baan wandelpad grote baan wandelpad, alsof ze hier geen tussenslag kennen. en ik heb enkele nieuwe obstakels gevonden die all saad niet zo tof zal vinden. Ken je bijvoorbeeld het gebruik nog om weides af te bakenen door roosters op de baan te leggen? dat is voor geen enkel vervoersmiddel een probleem, maar wel voor alle dieren. ik had misschien dan toch beter een brabander aangeschaft, die heeft poten ter grote van emmers, dat zou wel moeten lukken. ik krijjg zo langzaam maar zeker het gevoel dat ik toch beter het vliegtuig terug had genomen, dan kon ik zeggen, tiens daar had ik niet aan gedacht en zocht ik wel een oplossing.
Ik zit een beetje met een zwaar gemoed, aan de basis liggen onder meer de nasleep van kroatie, tbesef dat ik weer maar eens aan iets begonnen ben dat mezelf overstijgt en dat ik in alle scenarios te laat kom (in bepaalde scenarios ben ik nu reeds telaat) en ook dat er niets eigenlijk nog toelaat om je te paard te verplaatsen (toen ik vandaag aan de grens eens informeerde hoorde ik tussen een wirwar aan onbekende klanken duidelijk 'anibal y elefanti' met bulderlach tot gevolg). Maar ik durf ook wel toegeven dat ik wat eenzaam ben. Ik besefte in verona voor het eerst dat ik helemaal alleen was voor het eerst sinds zowat 4 a 5 jaar, geen bekenden, geen onbekenden, en geen trouwe viervoeters... tis even wennen weer. Maar dat heeft dan ook wel zijn voordelen, alleen moet ik ze nog even weer terugvinden en er gebruik van maken.
Lugano was trouwens niet echt mijn ding, ik voelde me als in het zoute maar dan erger (jaja erger kan blijkbaar nog). Het duurde niet lang voor in besefte waar ik aan toe was, alle opgestoken neuzen en afkeurende blikken waren overduidelijk. Waarschijnlijk lag ik zelf ook wel aan de basis aangezien ik tot aan mijn knieen onder de modder zat. Maar ik zocht zo snel mogelijk het station om daar weg te komen, want met zo'n volk heeft liften zelfs geen zin. In praktijk ben ik zelf eigenlijk ook geen haar beter dan die mannen, want ik kijk echt wel neer op zo'n volk, en ik voel me duidelijk beter dan hen (ben ook blij met de zeldzame blikken van afgunst die ik kon spotten) Bellinzona is trouwens machtig. Duidelijk een stad zals er meer zouden moeten zijn, en er staan genoeg kastelen om dagen zoet te zijn.
Nu alleen nog deftig bier leren maken, hoewel ik niet kan klagen van hetgeen nu voor mijn neus staat. hubertus van eichhof, en donker bier dan nog! maar ik heb wel wat moeite moeten doen om geen corona, carlsberg of heineken voorgeschoteld te krijgen. bernardus moet duidelijk nog wat meer reclame maken binnen europa ipv alles naar tokio en amerika uit te voeren.


ik was vandaag nog niet helemaal vertrokken uit de hostel in bellinzona of een knappe braziliaanse gaf me een lift, lia (ja die naam zal ik wel onthouden) jammer genoeg moest ze de verkeerde kant op dus een km of 2 verder mocht ik alweer de straat op. maar ze had me wel op de juiste plaats gedropt op het juiste moment, want bijna direkt stopte een oude volvo met 2 oudjes die de gotharenpas gingen bezichtigen, de autostrade, de grote baan, de oude baan en de zeer oude baan (die laatste 2 lijken me zeer geschikt voor paarden) tslechte nieuws is datde pas binnen enkele weken (afhankelijk van het weer) sluit. op de gotharenpas had ik nog geen half uur gewandeld of de eerste auto die voorbijkwam, (een mercedes coupe) die stopte en die wilde me wel meenemen naar de volgende stad, en na wat meer babbelen bleek hij ook nog eens mijn richting uit te moeten,
lang verhaal kort ik ben uiteindelijk vele vlotte liften later in strasbourg beland waar ik minder geluk had, na enkele uren aan de naftepomp besloot ik slaping te zoeken, het was ook alweer 21uur. als het zo voort gaat ,koudekapelle here we come, het zwitsers geld kan ik echter alweer opbergen... weeral meer te dragen.

van strassbourg ging het de volgende ochtend zeer slecht toevallig (wat ik anders nooit doe) gecheckt op internet wat goeie liftplaatsen waren voor strassbourg, maar ge moet die mannen blijkbaar niet altijd geloven, de beschrijving veel verkeer en veiligeplaats om te staan en voor auto's om te stoppen, bleek razenddruk, hectisch, op een fietspadstaan met vele fietsers en als de autos al durven inhouden in het drukke verkeer dan moesten ze een grote borduur opdraaien, niet ideaal dus, onderweg naar een betere plaats kwam ik een andere lifter tegen die dezelfde richting uitmoest, zijn conclusie was dat het te toevallig was en dat we dus maar beter onze krachten bundelden, Allan (nicaraguaan die studeert in luzon zwitserland, wablief ja luzon, aah juist ja lausanne, lang leve een onverstaanbaar accent) as overtuigd dat zijn frans ook beter was dan het mijne, en ik heb heel wat afgelachen die dag, en me geergerd want hij bleek zeer weinig ervaring te heben met liften, en het idee dat je een kwartseconde hebt om een goede indruk te maken puur met lichaamstaal een oogcontact, leek hij eerst maar niet te verstaan, tot hij zijn aanstekelijk enthousiasme aanwende, en de gecombineerde krachten bleken zeer nuttig, hij haalde liften binnen die ik nooit zou verwacht hebben, ik deed mensen stoppen op onmogelijke plaatsten, via wat omwegen geraakten we uiteindelijk in luxemburg, maar we missten de afslag met het grote tankstation (hitchhiker heaven), en moetsen onze weg banen op spitsuur dwars door luxemburg stad (hitchhiker hell), vlak voor het duister inviel vonden we dan uiteindelijk een lift via arlon, waar we afscheid namen, want Allan moest naar brussel, en ik liftte verder richting bouillon, waar er een jeugdherberg op me wachtte, ik kwam pas om 23u30 aan en had geluk dat ik nog binnen mocht. richting froidechapelle vandaag leek een grotere uitdaging, kleinere wegen en minder auto's, maar ondanks een omweg via libramont was ik uiteindelijk toch op drie uur tijd ter plaatse waar all saad op me wachtte. hij bleek boos te zijn, dat ik hem hier zomaar veen achtergelaten had, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. dat ik al liftend terugkwam dat kunnen ze hier nog steeds niet begrijpen, ik heb alles dan ook meerdere malen moeten uitleggen, en vooral dat ik uiteindleijk goedkoper terugkwam al liftend dan doorging met het vliegtuig dat verbaasde zowat iedereen. maar ik ben blij dat ik het gevoel weer te pakken heb, de vrijheid, de mogelijkheden, ze blijken eindeloos.
All Saads poot moest intussen genezen zijn zodat ik in de komende dagen weer kon vertrekken, maar ik had beter nog wat langer mijn tijd genomen onderweg, want de infectie is opniew erger, wederom onderhuids uitgezaaid en zeer slecht zichtbaar begonnen en nu een nog grotere wonde dan het al was.

en dan blijkt het dus van nul te herbeginnen, wassen ontsmetten en zalven, duur onbekend,...

intussen zal ik mijn italiaans wat bijschaven ;) met dank aan griet jammer genoeg tegen hoge prijzen.

je hoort nog van me,