issik kul

blabla test 1 2 test 1 2

hip hoi het werkt terug, zonder meldingen... dank je wel aan de technische dienst...

het verslag is intussen wat gedateert, maar de feiten blijven overeind, een update volgt binnenkort en de fotos zijn upgedate met kyrgizische plaatjes

boyscout radio komt hier nogal opdringerig mijn facebook onveilig maken. en aangezien mijn huidige locatie internettoegang en tijdsoverschot een facebookverslaving hebben gekweekt, kan ik er niet omheen. Door mijn oortjes klinkt bijgevolg het zoete stemgeluid van lang genegerde gelijkgezinden, in een taaltje van gekuist westvlaams van de bovenste plank (ik zal nog echt heimwee krijgen). rammskapelle, flauwe humor, les gendermes de st tropez in de walkies, en nog meer anekdotes zonder samenhang, (trouwens hoe zit dat met die valbrug? operatie geslaagd? (i'm so proud)).
ik denk dat ik voor het eerst in 26 jaar niet ben ingeschreven in ksa, maar de lokroep om lourdes onveilig te gaan maken klinkt echter zeer sterk dus mss komt daar nog wel verandering in. mocht ik nog maar eens een questtafel ineen steken die voor vriend en vijand verrassingen bevat. en siersjorren? laat ons nu voor eens en altijd bewijzen dat de kennis van de graal op dat vak ongeëvenaard is, daar hoef ik zelfs geen tekeningetje bij te maken.

het verlaten van bishkek ging moeizaam, alle autos werken als taxi, en dit is geen doorroute van camions, maar uiteindelijk bevond ik me tegen savonds in karakol. gans aan de andere kant van issyk kul, zonder dat ik zelfs maar een glimp had opgevangen van het grote meer. mijn zoektocht naar een slaapplek verliep niet van een leien dakje en de aandringerige taxi kreeg uiteindelijk zijn zin, hij bracht me met veel plezier na een ommetoer naar een gostinitsa letterlijk 50meter van waar hij me opgepikt had. hij schaamde er zich zelfs niet voor, ik kon er enkel om lachen, en bedankte hem uitvoerig om me aan de taximentaliteit te herinneren.
het plan om de kustlijn van het op 1600m gelegen grote meer onveilig te gaan maken in navolging van en uit sympathie met de zeeathlon viel in het water uit luiheid. de wetenschap dat er in mijn geval geen lotgenoten of support zou zijn, de koudere temperaturen, en twee rugzakken brachten twijfel. ik ben nooit een snelle beslisser geweest, maar ik slaag er de laatste tijd totaal niet meer in om keuzes te maken, iedere beslissing wordt herhaaldelijk in twijfel getrokken vooraleer hij al dan niet uitgevoerd wordt. ik besliste de rondtocht van het meer uit te breiden met een detour naar het natuurreservaat van de sneeuwluipaarden. Terwijl ik die weinig gebruikte baan opwandelde, probeerde iedereen me tegen te houden met de argumenten dat er geen bus (en geen ander verkeer) was in de winter, en dat er toch zoveel wolven waren. en mijn antwoord kwam zoals steeds automatisch, een lachende don't worry, no problem, (alleja in't russisch dan). en wist dat ik waarschijnlijk een koude nacht in wolventerein tegemoet ging vooralleer ik kara-sai bereikte. maar ook dat plan viel in het water toen bleek dat de bergregio een speciale toestemming nodig had wegens te dicht bij de chinese grens. ik was natuurlijk al een groot stuk verder vooraleer die kennis mijn oren bereikte, en mocht dan ook bij schemerlicht met veel tegenzin mijn kar keren. en de lange weg terugwandelen. ik werd opgepikt en uitgenodigd de nacht door te brengen bij de chauffeur thuis, de man verdween echter met de boodschap we'll be back in an hour, en ik zag hem niet meer terug. als de vader van huis is moet de oudste man des huizes alles regelen voor de gast natuurlijk, als die oudste zoon dan 12 is, en geen woord engels, en slechts zeer weinig rusisch praat, dan vallen er nogal grote stiltes, en das nogal irritant als je weet dat de 17jarige dochter (die traditioneel uit de buurt moet blijven) wel vlot beiden russisch en engels kan, en zij in de kamer ernaast zit (met een uitzonderlijke via via via vertaling). smorgens verliet ik de plaats lichtelijk teleurgesteld. en toen ik na een strandwandeling, halverwege de dag een liftaanbod kreeg van een paar jagers, op de achterbank tussen de jachtgeweren, helemaal naar bishkek zei ik zomaar ja. de ronde van ysyk kul verliep zo een stuk vlotter dan verwacht.

ik herinner me de woorden van de zwitserse journalist Thomas, "kyrgyzstan is doing good, very good". mijn visie is duidelijk anders, dat bishkek het goed doet leek me in eerste instantie wel juist, maar na het zien van de normale mens buiten de hoofdstad, zie ik de tell-tales en moet ik ook mijn visie op de hoofdstad herzien. kyrgystan is arm, en rijk tegelijkertijd, en de kloof lijkt me nogal groot. de recentelijk gecrashte munt, de som, maakt alles tamelijk goedkoop voor mij, maar draagt duidelijk zijn gevolgen bij de bevolking. ik vraag me af of thomas tijdens het wachten op zijn chinees visum de hoofdstad heeft verlaten.
de ganse papiermolen van de bureaucratische wereld der centraal azische visa is trouwens een avontuur op zich, die voor iedereen anders is, en zo onvoorspelbaar als iets. ik ben er intussen aan uit dat ook kazachstan (in mijn geval) een visumvrije doortocht in pacht heeft, en tadjikistan is makkelijk haalbaar, de problemen vinden hun origine bij turkmenistan,
ik ben tevreden eindelijk eens in een streek te zijn waar ik ooit wel degelijk eens mijn opzoekwerk voor heb gedaan (dankzij all saad) trouwens, hoewel de kyrgizische paarden de stevigste zijn die ik in tijden heb mogen aanschouwen, ze zijn duidelijk niet van turmeense oorsprong. maar ik kom alvast dichter, vele plaatsnamen klinken ook gelijkaardig als namen uit de stamboek van all saad. ik kijk er dan ook al hard naar uit om het land aan te doen, die overslaan vind ik geen optie. maar als je doorheen turkmenistan wilt, dan is een transitvisum in mijn geval de meest aan te raden optie. en voor nen transit moet je dus eerst een visum hebben voor het land waarvan je komt en het land waarheen je gaat, logischerwijs respectivelijk uzbekistan en iran. hoewel ik vooral wachtproblemen heb met het iranees visum, is het vooral de andere ambassade hier die een vermelding verdient. de madam van dienst is zo een beetje de minst gezellige tante ooit. ik vermeldde dat aan de chinese fietsers, en de slovaak, die ook naar die ambassade moeten. en kwam het onmiddelijke antwoord, we know from the internet, der zijn blijkbaar ganse fora gewijd aan de dame, die ik niet verder zal beschrijven, omdat dit op het wereldwijdeweb verschijnt, en ik graag het land nog zou binnen geraken, maar ik vind het spectaculair hoe een loketbediende wereldberoemd kan zijn...

na wederom enkele bezoeken aan enkele ambassades was het tijd voor een tweede ronde verken-het-land-terwijl-ik-wacht, maar de beslissing waarheen en waarom bleef uit. Toen Marijke, een lieftallige leuvense deerne op vakantie, voorstelde haar te vervoegen op haar geboekte rondtour van issyk kul, en de kosten te delen, zei ik eerst neen, ik ben er net geweest en dat was weinig succesvol. maar tegen de tijd dat ze de baan opging was ik mee, mss heb ik hier wel nood aan om te zien wat ik allemaal heb gemist en moet ik eens de echte toerist uithangen, en ik heb mijn volgende afspraak op de ambassade precies de dag na de geplande terugkomst, toevallig.
En zo ging het voor een tweede ronde, met een gehuurde auto en lokale gids maksat. het winterse weer kwam eindelijk zijn zegje doen, en mijn tweede ronde issyk kul werd er een in gevarieerde sneeuwlandschappen, met aangenaam gezelschap, en zonder de nood aan iets te moeten denken. het was jammer dat vele van de geplande stops vervielen dankzij de korte dagen, de slechte rijdomstandigheden, te lang slapen, en ook wel dankzij slechte aanpassing van de zomerplanning van de gids die duidelijk moeilijk haalbaar was. het gemiddelde liftavontuur denk ik altijd dat ik zoveel mis onder de baan als ik niet stop, maar dat valt blijkbaar heel goed mee. (en dat besef maakte de prijs moeilijk te slikken)
maar het waren zeer aangename vakantiedagen, roadtrip met veel eten (eet marijke eet) veel drinken (mmm cognac) en veel relaxen (weinig beweging). even alles vergeten. ruines, een outdoor radon hotspringsbezoek, petroglyphs, verjaardagsfeestje, en simpelweg rondtoeren door schone valleien en langs de kustlijn. de laatste avond de eer en het genoegen een sauna en banya avond (met folteringspraktijken) af te sluiten met bier en kyrgyzische cognac, en de beste chocolade die ik in jaren heb geproefd.
een ochtend sneeuw kustwandeling met overenthousiaste hond bracht mijn gedachten rust terwijl de rest van het gezelschap nog sliep. ik herhaalde de laatste russische toost in gedachten;
der is een man gevangen genomen en hij wordt gefolterd om zijn geheimen prijs te geven, na een lange uitgebreide marteling blijf de man echter zwijgen. en men haalt zijn moeder erbij. als je blijft zwijgen zal ze sterven, maar de man geeft geen krimp terwijl ze haar voor zijn ogen doden. men haalt zijn vrouw erbij en dreigt haar te vermoorden, maar de man blijft stil terwijl ook zij het leven moet laten. men haalt zijn kinderen erbij, en een voor een ondergaan ze hetzelfde lot, maar de man blijft stil. en men haalt zijn beste vriend, en terwijl die vermoord wordt begint de man te huilen. en komt de logische vraag, waarom? en hij antwoord, moeder was reeds oud en zou toch sterven. een andere vrouw is makkelijk te vinden, en kinderen zullen ook daar komen. maar een beste vriend dat kan nooit hetzelfde zijn.
en we dronken daarop.
maar terwijl ik sochtends de kater wegwandelde besloot ik dat ik niet akkoord was met dat alles, not easy to find

Give me a flagon of red wine, a book of verses, a loaf of bread, and a little idleness. If with such store I might sit by thy dear side in some lonely place, I should deem myself happier than a king in his kingdom.
Omar Khayyam

en na de rest van die lange schone dag legde ik me te rusten in biskek met vroeg in de morgen 2 geplande ambassadebezoeken, uzbekistan en china, de visums zullen ongeveer gelijktijdig klaar zijn. we kunnen alvast een poll starten, oost of west?

marijke vertrok deze morgen terug naar belgie, en gaf me bij afscheid nog 2 grote pakken cote d'or (die ze normaal als sterk geapprecieerd aandenken schenkt) ik vrees dat die geen lang leven beschoren zullen zijn.