exit china

dat spel hier begint meer en meer problemen te geven, ik ben dan eindelijk vanachter de ander kant van de chinese firewall gekomen, en internet werkt weer min of meer aanvaardbaar, nu wil de hardware niet meer, vastlopen a volonte, en resetten met de nodige tijd en dataverlies natuurlijk. en windows is weinig snugger, ze willen dat ik windows 10 installeer, en doen dat nogal pushy, zowat alle 10 minuten opent een pop up om te zeggen dat ik moet installeren. maar zelfs als ik zou willen, "er is 10 GB aan vrije ruimte nodig om de installatie te doen" mijn computer heeft er max 5 vrij als ik alles leegmaakt en via een externe harddrive werken dat wil windows niet snappen. bijgevolg kan ik niets anders doen dan alle 10 minuten de pop up te sluiten, en opnieuw en opnieuw en opnieuw,...wie kan het nog schelen?... ik kom er een klein beetje ambetant van.
ik zit trouwens van mijn "vrije" internet te genieten, verbazingwekkend hoeveel tijd je kan verliezen zonder iets nuttigs te doen.

dat volledig terzijde, een stuk van een van mijn verloren getypte teksten vind je terug bij de fotos (foto van een vastgelopen scherm), ik heb geen zin om te herhalen, het stuk van de baard kan je daar gaan zoeken.

de treinrit naar urumqi was weinig interessant, das logisch als je de ganse weg slaapt.
mijn aankomst in urumqi vroeg op de morgen was weinig aangenaam. de stad was koud, de zon kwam pas laat te voorschijn, maar gaf enkel een beetje licht, nikske warmte.
de kille sfeer van de stad die overspoeld is door absurde veiligheidsmaatregelen baarde me echter meer zorgen, alhoewel zorgen. ik vond het wel zeer toevallig dat ook hier de burger bang word gemaakt met een zogeheten verhoogde terreurdreiging, een ook hier weer toevallig van moslimoorsprong (hoewel het onafhankelijkheidsdebacle een belangrijker aspect is dan de religie, tis makkelijker alles over een kam te scheren in de media). de han meerderheid (hier een minderheid)) werd bijgevolg dus een "veiligheidsgevoel" geleverd bij wijze van "meer groen op straat" bemande pantservoertuigen als observatieposten alle paar honderd meter, clusters militairen in volle uitrusting achter hun stoothekkens en over belachelijke controles, altijd en overal, bij elk gebouw, zelfs om simpele bushaltes te betreden.
Ik moest om de bus te nemen zelfs mijn vloeistoffen afgeven, geen blikjes, geen water, niks toegelaten, (loop dan maar eens rond smorgens vroeg met uw twee rugzakken met massas metaal, een aantal messen en wat nafte) de hoeveelheid keer dat mijn laptop gexrayed (als iemand me de correcte spelling daarvan kan doorgeven, graag) werd zal wel weinig behulpzaam geweest zijn voor de werking ervan. om de trein te nemen (dwz vanaf de voordeur van het station) had ik 5 controles waarvan 3 met scanner, 2 met fouilleren en 2paspoortcontrole.
Na een teleurstellend bezoek aan de bazaar (waar ze zelfs nen carrefour hadden, nope ook hier geen kaas) en een vruchteloze zoektocht naar verdwenen musea, boekte ik snel een treinticket naar kashgar. ik had geen zin in liften tegen de tijd en dan het hoogtepunt van de chinese kant van de zijderoute te moeten overslaan.
ik heb op die 2 dagen tijd zowat alle taalkennis die ik heb aangesneden, rahmat(geen idee in hoeveel talen dat just danke is, maar tzijn er een aantal in deze regionen) chinees, cantonees, russisch, japanees, mongools, tibetaans, nederlands, frans, duits en natuurlijk engels. (klinkt stoer he, maar meestal blijft de kennis beperkt tot een simpele hallo of merci) de multicultureelheid hier moge duidelijk zijn.
de treinrit verliep echter grotendeels in stilte, maar zelfs zonder woorden was de warmheid van de mensen wederom snel duidelijk.
de vader van het gezin waarvan ik het compartiment deelde intrigeerde me, ik had het gevoel dat hij veel te vertellen had, maar de taalbarriere was te groot. ik heb er uiteindelijk enkele spelletjes go me gespeeld, go is makkelijk uitgelegd, er zijn bijna geen regels, dus iedereen kan spelen, dat hij me het derde spelletje echter van tafel veegde was minder tof. en hij weigerde verder te spelen, ik denk dat hij me ervan verdacht hem te hebben laten winnen. ik had een gevoel van onafheid bij afscheid,sommige ontmoetingen zullen nooit lang genoeg zijn.

het contrast tussen kashgar en urumqi kon niet groter zijn, warmte, het weer, de mensen, de sfeer,...
het leek wel zomer eventjes, en alle veiligheidsmaatregelen waren verdwenen. er is geen nood de hanbevolking een veiligheidsgevoel te geven als er nagenoeg geen hanbevolking is. en de stad is fascinerend, een overduidelijke mix van vele culturen, de openlucht barbier een onverwacht voorbeeld hiervan. je kan uren en dagen door de stad dwalen verwonderd over de kleinste details, het leven overal, en de handel, altijd en overal, de hoekjes en kantjes van de oude stad, de gezichten, en de kledingstijlen, het bont leer en vilt, ik wil beweren dat er niks chinees meer aan was, das natuurlijk onwaar, maar uit china komend leek die invloed klein. uit de andere richting zal dat omgekeerd wezen wss. maar de stad is jammer genoeg het interessantste van zijn charme kwijt. we hebben even getwijfeld of de stad niet gebombardeerd is, of als er geen gigantische aardbeving gepasseerd was, maar onder de noemer vernieuwing en veiligheid is het grootste deel van de eeuwenoude stadsdelen simpelweg gebulldozerd op commando van de partij in beijing. laat ons stellen dat dat minstens discutabel is, en de heropbouw in namaak oude stijl ontbreekt aan character. de lokale uyguyrse, weiwu bevolking is er allesinds niet opgezet mee, en dus nog maar een extra reden tot wrevel met de han.
rondwandelend in de stad in gezelschap van enkele han chinezen zag ik vele gezichten veranderen, gesprekken stilvallen en hoofden draaien. Penny en Huang bleken zich echter compleet onbewust hiervan, de onschuld zelve. zelfs als we hen erop wezen vonden ze het moeilijk te geloven dat de lokale bevolking hen niet graag zag komen.

na enkele dagen genieten in kashgar moest ik jammer genoeg weer een stapje verder, en dan moet je op die laatste dag je je visum natuurlijk die grensovergang over, een uitdaging volgens alle bronnen. dus vertrok ik smorgens zeer vroeg, en net op die dag moet de maag dan beslissen eens niet zomaar alles te slikken en te verwerken. het is jaren geleden dat ik nog zo slecht ben geweest. maar ik moest de grens over, of ik was in de illegaliteit.
we zullen de details van de vele pijnlijke gespannen en nipte momenten besparen, maar met de billen bloot in niemandsland was zo goed als onvermijdelijk. ik was blij de kyrgyzische kant van de grens te zien, dat betekende een eind aan het moeten in beweging zijn. en ik hoopte rap op een hotel, zodat ik mijn bed in kon kruipen, maar mijn dag was nog lang niet ten einde. taksi nemen naar osh? neen dank u, te ver te duur en geen geld (osh ligt aan de tadjikse grens aan den overkant van't land wist ik). iedere auto op de baan bleek taksi, en de trucks stonden vast aan de grens. mijn gebrekkige voorbereiding voor kyrzygstan heeft me parten gespeeld, geen geld, en geen kaart van't land, geen idee waar ik was of heenging, de namen osh en biskek de enige die ik kende. en het enige wat ik wilde was een warm bed en een wc dichtbij. ik kreeg wat ik wilde... maar pas drie dagen later, na een nonstop avontuur met de nodige ups en downs, weigerende bankautomaten, lange nachtelijke wandelingen met genepen billen en gelukkig ook een nacht tukkebollen in een camion. na 3dagen vond ik in biskek eindelijk een bank die open was, en tegen smiddags kroop ik uitgeput en uitgehongerd in bed. en geslapen heb ik...
vandaag keek ik naar de immodium pillekes in mijn ehboset, ik heb er zelfs niet aan gedacht...
ik heb nu enkele dagen in hostel bekomen, terwijl ik een weinig van de stad heb verkent. de stad is als een terugkeer recht naar rusland, maar dan meer westerse invloeden. ik was vol van verbazing tijdens mijn eerste verkenning van de stad, kleine russiche details die ik al lang vergeten was zoals bijvoorbeeld sosiskes (russian style minihotdogs) machtig. maar ik viel zowat achterover iets verderop, ik kwam zomaar per accident een supermarkt tegen, (ze hebben hier een supermarkt jeehaa) en die bleek bij verkenning zoveel verrassingen te bevatten, je zal het niet geloven maar in de supermarkt hier hebben ze brood, en kaas, en koffie, en spaghetti, en yoghurt,... al die verbazende dingen die ik er heb gezien
kyrgizie is zeker niet wat ik van mijn eerste land in central asia verwachtte. kashgar leek wel turkije, bishkek is alles behalve dat. mijn basiskennis russisch blijkt een stuk beperkter dan ik me meende te herinneren. maar daar word aan gewerkt. bijna alle kyrgizen spreken trouwens beiden russisch en kyrgizisch en er is geen gebrek aan engels.
ik denk dat het zuiden van het land een meer oosterse sfeer had, maar ik zal er in gezonde toestand moeten terugkeren om dat met zekerheid te zeggen.
morgen verlaat ik de stad, terug de baan op , tot de volgende