fei tang piao liang deel twee

ik heb net mijn weg gevonden doorheen een woest maanlandschap en ijzige woestijn naar de hoofdverbinding van west-china naar de rest. en hier moet ik zijn, want mijn tijd in china geraakt ten einde, en ik moet binnenkort het land uit, ik heb nog een dag of 5, wat met de afstanden indachtig erg weinig is, bijgevolg neem ik vannacht de trein, en daarbij sla ik enkele vliegen in een klap, afstand, slapen, en op dit moment wachten op de trein, in een "restaurant" die ondermaats scoort volgens de inspectie van de voedselveiligheid. we zullen zien hoe sterk mijn maag intussen is, (even volledig terzijde, heeft iemand trouwens een enig idee waar in china ze nazi goreng eten? egg fried rice overal waar je wil en verder hebben ze hier overal andere specialiteiten, maar de dingen die ik ken van thuis heb ik nog niet kunnen terugvinden, op peking duck na dan)
maar het wachten op de trein geeft me tijd om te typen. want als je onderweg bent komt dat er zo niet veel van, ik heb de laatste 2 dagen nochtans mogelijkheden gecreëerd om te typen, maar laat ons stellen dat ik mijn prioriteiten even verlegd heb.
de eerste dag had ik zelfs tv en stond het chinees nieuws op, en tussen de beelden van honderden bommendroppingen, (de russen in syrie?) en allerlei ander oorlogstuig in werking, zag ik meer van belgie dan me lief was, beelden van een bezette hoofdstad, die ik slechts met moeite kon doorslikken, zeker aangezien die beelden van brussel zowat een half uur grondig besproken werden door de chinese rudi vranckxen.
waar zijn die politiekers nu weer mee bezig? is mijn eerste en blijvende hoofdgedachte, nog meer bangmakerij....een boodschap van liefde respect en vrede ware toffer geweest. en de tweede avond mocht ik mails beantwoorden van chinese vrienden en kennissen die zich vragen stellen bij de algemene veiligheid in belgie. en ik kon weinig van hun vragen beantwoorden.

als iemand het ziet zitten om me den uitleg te geven, al dan niet objectief, dan hoor ik het graag, want ik weiger voorlopig het te begrijpen (waarschijnlijk ligt dat aan het niet volgen van het nieuws). en slaag er dus niet in zinnige antwoorden te formuleren aan de mensen die erom vragen.
(echt alstublieft probeer het me aan mijn verstand te brengen, en liefst zoveel mogelijk meningen, indien niet hier, mijn emailadres is nog steeds dries3135@hotmail.com. dank bij voorbaat)

deze langen uitleg dus als verklaring waarom je een half verslag voorgeschoteld kreeg.

anyway, waar waren we gebleven?
in larong denk ik, (de fotos waren bijgewerkt trouwens, in een haastje weliswaar dus mss niet de beste selectie, maar toch genoeg om een idee te krijgen), ah neen ik was nog onderweg naar larong, want onderweg daarheen had ik de eer en het genoegen een lift te krijgen van twee monniken. een lift die me een beetje teleurstelde in mijn ideeën van buddhistische monniken, de eerste kennismaking was nochtans goed, zonder enige woorden werd ik in hun auto binnengeloodst, en ik dacht eerst dat ze aan zwijgplicht onderhevig waren dus staakte ik mijn conversatiepogingen al snel, toen bleek dat ze simpelweg niets verstonden van wat ik zei (niet in't engels, niet in't chinees) kreeg mijn idee van de intelligente beleerde monniken een flinke douw. dat ze per se een selfie met me wilden vond ik ook niet echt gepast, voor mensen zonder aardse interesses, maar daar kan ik nog mee leven, en zeker in de verse sneeuw op de zoveelste col van de dag, was het eens iets anders. maar de toon ging sterk naar omlaag toen ze via een chineessprekende boer eindelijk konden duidelijk maken hoeveel de lift me ging kosten. toen ze daarna met grote zwier hun afval de rivier in keilden bereikte mijn opinie een dieptepunt. en uiteindelijk stapte ik simpelweg uit de auto en wuifde hen met een gemaakte glimlach saluut en de kost toe, in the middle of nowhere.
in larong was het koud, en het moet ongeveer dan geweest zijn dat mijn frank is gevallen dat de zon nog steeds om 18u onder ging (precies zoals bij het begin van mijn verblijf in china) maar aangezien de dagen korter moesten zijn, mijn ochtenden dus veel korter zijn geworden, als ik binnenkort een ander land binnentrek zal de uursverandering waarschijnlijk een grove zijn.
de ontmoeting met de monniken in de grootste buddhistische universiteit ter wereld met name larong kon gelukkig een en ander goedmaken van mijn eerdere misnoegen, maar nog steeds bleek dat ze zo erg op hun religie toegespitst zijn, dat ze blind zijn voor de rest van de wereld, het beste voorbeeld simpelweg dat ze enkel tibetaans konden spreken en lezen (en bijgevolg verliep alle communicatie moeizaam) ik liet er mijn donkerrode buff achter als geschenk aan de monnik die me inviteerde, de kleur was toevallig juist.
maar de tibetanen blijken allemaal onderhevig aan hetzelfde probleem, weigeren chinees te kennen, en niet in staat engels te spreken. mijn recentelijk geleerde 'fei tang piao liang' (very beautifull) en 'wo chaw dries' bleken nutteloos, net als alle andere chinese krabbels in mijn roadboekje en tibetaans heb ik niet achter de hand. de sfeer, de gastvrijheid en de landschappen maakten echter alles goed. de fotos die ik heb genomen zijn weinig lovend voor wat ik te zien kreeg, en het zijn (zoals vaak) de foto's die ik in gedachten nam die me zullen bijblijven, een voorbeeld hiervan die onmogelijk op foto te zetten was is de gigantische vallei vol zwarte stipjes. zie het voor je aub, een kilometers brede en nog langere vallei tussen gemoedelijke bergen kammen, het alles in egale goudgeel en bruintinten enkel in het midden doorbroken door het wit van de ijsrivier. de weinige lemen lichtbruine behuizing verspreid en bijna perfect in camouflage, met op de noordhellingen witte stippen van nog niet gesmolten sneeuw, en overal waar je kijkt zwarte stippen. in de diepte, op de hellingen en zelfs op de kammen, at random verspreid, de computer kon geen beter resultaat leveren. in de verte zijn ze zo klein en dichterbij vergroten ze. en dan links in het midden onderaan de zuiderhelling een concentratie witte stipjes ik denk eerst dat het allemaal jakken zijn, en dat is juist voor het overgrote deel van de stippen, maar er waren ook paarden, en zwijnen, en zwervende tibetaanse honden (waarvan het verschil met een jakkalfje verbazingwekkend klein is) en een heleboel zwarte stippen bleken stapels gedroogde of drogende jakkenstront (brandstof in een boomloze omgeving) en hier en daar een donkergekleurde mens die zijn dieren zoekt of stront aan het keren is...
de laatste dagen werd trouwens ook duidelijk dat de winter eraan kwam, meer en meer mensen haalden hun kuddes dichter bij hun huizen. ik weet trouwens niet waar de tibetaanse kleermakers het geleerd hebben, maar de maten van de mouwen zijn echt wel buitensporig he, meestal hangen ze tot op de enkels. de vele valleien en cols volgden elkaar aldus in sneltempo op maar de trend was duidelijk, de valleien werden ondieper, de kuddes zwijnen verdwenen en meer en meer schapen en geiten kwamen in zicht, er was minder en kleinere behuizing en de begroeing werd schaarser, na de bomen verdwenen de struiken en uiteindelijk zelfs bijna alle gras, en tegen het einde hadden de cols zo een beetje de gevoelswaarde van over een kale oedelemberg te rijden, en dan schrik je als een van die cols zelfs boven de 5000meter ging. uiteindelijk kwamen we op een hoogvlakte waarvan ik ver aan de overkant een nieuwe reeks besneeuwde bergtopen kon ontwaren, de noordkant van het tibetaans plateau weet ik. geen wonder dat het hier koud is dacht ik, zo'n ijzige wind die vrij spel heeft. en hoewel overal sneeuwresten en ijs te zien zijn is het zo droog als iets, ik had er zelfs een zandstormpje. ik werd trouwens niet alleen meer bestaard maar ook simpelweg uitgelachen in mijn pulleke en korte broek. geen idee hoe koud het juist was, maar 50km achterop de moto was niet mijn favoriete lift. ik pareerde het gelach met een glimlach, want ik weet van geen temperatuur, en dat het nog veel kouder zal worden waar ik heen ga is een feit, als ik nu al alles uit de kast haal dan zal ik daar afzien. tot ik in de blijvende sneeuw terecht kom weiger ik die lange broek terug boven te halen.
degene die hards heeft gelachen heeft het zich echter beklaagd, ik strandde bij valavond aan een eenzaam huis op die laatste hoogvlakte, toen ik uit de verte iemand zag wenken was ik blij, toen het gezelschap uitgelachen was vroeg ik of ik er kon slapen, en er kwam een directe : neen, ga weg. niet echt het gedroomde antwoord, maar ik kan altijd buiten slapen he, dus wandelde ik weg. even later kwamen ze blijkbaar tot inkeer dat ze die kerel met zijn korte broek toch niet konden laten doodvriezen he. en ik werd teruggefloten, en op de vraag of ik er kon slapen kwam een ja, en teken dat het me geld ging kosten. zoveel zal het niet zijn zeker, mijn laatste bevrozen 'hotel'kamer had me 5 euro gekost. en ik stemde in.
terwijl we binnen jakboterthee consumeerden probeerde ik uit te vissen hoeveel het me ging kosten, maar alle inspanning bleek nutteloos, nummers op papier, normale en chinese nummertekens bleven onbeantwoord, zelfs nummers op de vingers wilde de man niet verstaan. ik denk dat hij me eerst mijn geld wilde zien bovenhalen en dan zijn deel nemen, maar zo werk ik niet, anders ben je altijd gesjareld. en de vraag verdween van tafel en ik besloot dat ze in de ochtend wel zou opgelost worden bij vertrek. na een avondmaal van jakdarmsworst (gevuld met jakingewanden), en een klein stukje brood, zaten ze nog lang naar mijn foto's te kijken (de universele communicatie van beeld). toen de tijd kwam om te slapen leidde de zoon me vriendelijk naar buiten en toonde me een stukje beton naast de stal, daar kon ik slapen.
ah, we gaan het zo spelen, de man had duidelijk niet verwacht dat ik zijn bluf zou callen, en ik installeerde me. tegen de tijd dat zoonlief was gaan zeggen tegen vader dat die zot werkelijk buiten ging slapen, was het te laat. ik ga nu niet meer gans mijn uittrusting weer wegsteken, en zei met trots tegen de man die me bijna kwam smeken binnen te komen slapen, laat maar zitten, xie xie en wan an. en slapen deed ik, en stukken warmer dan ik de laatste week binnenshuis had gedaan. en wel tot mijn matras leeggelopen was, en daarna leed ik kou, kl*** luchtmatras, maar zelfs zonder matras was het nog aanvaardbaar. en ik bleef liggen tot de zon het te warm miek, (snachts is de man subtiel nog een keer of 3 komen inspecteren of ik nog niet doodgevrozen was). nog wat jakboter, thee en droog meel (tsomba?) als ontbijt, en bij vertrek haalde ik mijn geld boven en vroeg hoeveel hij moest hebben voor de overnachting. hij kon zelfs niet antwoorden van verbaasdheid, en moederlief moest teken doen dat ik niet langer moest aandringen, dat het niet nodig was. en ze staarden me na terwijl ik de kilometers lange eenzame weg afwandelde. succes...

natuurlijk is niet alles schoon en liefelijk, ik moet zeggen dat ik tussenin ergens een ambetante dag heb gehad die me van het hart moet.
de dag starten zonder ontbijt na een zoveelste koude nacht, en voor uw neus een zwerfhond zien overreden worden, en voor dood achtergelaten is niet cool, zeker niet als blijkt dat de hond niet dood is. de smak had duidelijk genoeg schade aangericht en de achterpoot was volledig gesmijerd (of is da met korte ei?). alle pogingen om haar te benaderen werden onthaald op gegrom en gebijt. en toen het grommen stopte na enige minuten zag ik in haar levensloze ogen dat ze de strijd verloren had, en ik voelde me nutteloos. crap...
toen ik verderop in een klein stadje in de drukke marktstraat op enkele meters van me een moto zag verschijnen vanuit een wolk brokstukken en de berijder met rechterbeen tegen de beschadigde auto zag vliegen, om daarna met hetzelfde been onder de moto te belanden en met haar onbeschermde hoofd tegen de grond zag kwakken. stopte mij hartslag even, en adem diep en gaaan,… maar ik heb geleerd om als buitenstaander mijn afstand te behouden bij dramas, meestal wordt je hulp weinig geapprecieerd, en bij het onmiddellijk toestromen van hulp bleef ik die afstand behouden. toen ik die hulp echter het kind vanonder de moto zag proberen sleuren, duidelijk zonder nadenken, dropte ik mijn rugzakken, maar bleef mijn afstand behouden omdat iemand verstandig genoeg was om de moto eerst op te heffen. maar de hulp wist duidelijk niet wat ehbo was. shit, en ik zette koers richting slachtoffer toen ik zag dat ze het levensloze kind, onder een regen van slagen op het bovenlichaam, op haar duidelijk gebroken been probeerden recht te stellen, en bij geen succes, enkele heimlichmaneuvers en nog eens proberen, de klok horen luiden maar de klepel niet weten hangen he, en duidelijk zonder besef wat er juist gebeurd was. de honderden mensen die intussen toegestroomd waren en allemaal probeerden zo dicht mogelijk bij de feiten terecht te komen hielpen ook al niet. ik had overzicht als grote westerling. en terwijl ik me een weg baande door de meute dacht ik wederom crap, had ik maar direct gereageerd, de schade kan enkel vergroot zijn intussen. de mensen laten me vlot door en ik probeer de helpers duidelijk te maken dat ze het meisje neer moeten laten en de meute dat ze plaats moeten maken. maar in de angst voor de situatie en die vreemdeling word de gebarentaal misbegrepen en het lichaam wordt weggesleept tot de rand van de meute waar ze haar op een bank neerzetten. terwijl ik mijn weg daarheen maak zie ik dat haar ogen open zijn, en ze blijft rechtop zitten. en ik kan weer vrij ademen, ik stop en kijk tot ik zeker ben dat er leven in de brouwerij is. de rest zijn mijn zaken niet en terwijl ik mijn rugzakken zoek in de meute voel ik me wederom zo nutteloos als iets. crap...terwijl ik mijn rugzakken aandoe krijg ik een thank you toegefluisterd van een voorbijganger, en ik kijk nogmaals om terwijl ik wegwandel, ze leeft nog, maar de nodige schade zal er wel zijn, en dan zeker dat been...
als ik tweehonderd meter verderop op mijn pad een eenzame versgeboren puppie vind zit het er helemaal op, en ik zie dat moeder enkele meters verderop hopeloos 2 levensloze lichaampjes probeert wakker te likken. de levende wordt genegeerd en zit te bleten...
ik wandel verder, ik wil het niet weten, negeer, negeer, negeer, negeer,...

na een lange tocht doorheen de ijzige woestenij daal ik eindelijk af van de hoogvlaktes en beland in golmun, en besef teleurgesteld dat tibet achter me ligt, dit is een typisch chinese stad, de zoektocht naar de jeugdherberg eindigt aan een hoopje steenbrokken, weg hostel...
en na een warme nacht op hotel tel ik mijn overgebleven dagen, de zuidelijke route langsheen de woestijn naar kashgar liften is niet meer mogelijk, en in het noorden de chinese kant van altai opzoeken zit er ook niet meer in, blijft over, liften naar de autosnelweg ten noorden van de woestijn. en daar ben ik vandaag aangekomen, via een tussenstop in dunhuang, die een opmerkelijk griekse invloed in kunststijl had. this is not chinese style zeg ik tegen mijn chauffeurs, maar ze geven me ongelijk, this is typical dunhuang style. maar we hebben beiden gelijk, dit is de meest westelijke stad van het oude china, de poort naar de zijderoute.