fei tang piao liang

mijn tenen zijn verkleumt in slaap aan het vallen van het lange in kleermakerszit zitten, op de achtergrond, (alleja achtergrond) een leerling-monnik of 2 die hun mantras aan hun meester aan het lezen zijn, met de nodige correcties van de meester natuurlijk. de meester nodigde me uit om in zijn hut de nacht door te brengen. de conversaties die ermee gepaard gingen waren minder interessant, de man spreek geen woord engels, en nog minder chinees dan ik (en ik met 17 woorden is dat niet vet, en neen ik heb ze niet letterlijk getelt) ik hoor mezelf bijna niet meer denken want luid gaan de mantras wel. ik kwam vanmiddag aan in larong, na een beroerde liftdag. ik had er nog nooit van gehoord, maar enkele dagen geleden kon men me overtuigen met 1 enkele foto om hierheen te komen. het is een buddhistische universiteit heb ik bij aankomst ontdekt.

het liften van het witte baantje vanuit shangrila begon alvast veelbelovend, 4 spikspliternieuwe vakken, no stress, enkele kilometers verderop ging die over in een nieuwe tweevaksbaan, en jammer genoeg moest ik constateren dat de baan nog niet helemaal vernieuwd was, en een weinig verder bevond ik me op iets vergelijkbaar aan de legeweg. het blijft me wel imponeren dat als je dan op een kruispunt de weg vraagt naar je bestemming dat men altijd direkt mee is. probeer maar eens op de legeweg de weg naar esch sur sure te vragen aan de eerste de beste. het liften ging die dag niet van een leien dakje, en de hoeveelheid kilometers en blènen bouwden gezamelijk op. ik had gehoopt dat het vlotter zou gaan dan de grote banen, zoals meestal, minder verkeer maar meer stoppende auto's, plus we zijn in tibet, waar liften deel van de cultuur zou zijn. mijn fout zat er blijkbaar in dat ik te veel vertrouwen had, de duim alleen volstond niet, eenmaal ik uiteindelijk mijn plakaat dabienche tevoorschijn toverde stopte de eerste auto, nen wrangler jeep. het bleken mensen uit guangdong die op roadtrip waren met hetzelfde doel als ik, yading, ik ben blij dat ze me oppikten want ze waren reeds verkeerd gereden waar ze me oppikten (en tot mijn frustrerende conclusie wilde dat dus zeggen dat ik ook mis was) toen we de vele te voet afgelegde kilomters terugreden vroeg ik me af waar ik verkeerd was gelopen, toen ze na meerdere malen navragen een zijwegje insloegen viel mijn frank, der was blijkbaar een shortcut die niet op mijn kaart staat. en een baantje kleiner dan de legeweg? de volgende 150km was niet meer dan een slag in hooggebergte, met wegverstevigingen in cederconstructies (waar ik jammer genoeg geen foto's van heb), magnifiek en spectaculair, zeker over 4900m. ik ben intussen te tel van passen kwijt, twaren er veel, en ze waren allemaal hoog, en zeer schoon. de eerste dag in dat gezelschap stopten we nog regelmatig voor fotos, tegen de laatste dag mocht ik al blij zijn met wat driveby fotos. de loslopende kuddes zwijen en paarden en vooral jakken wisselden elkaar af in een sprookjesachtig langschap van kale bergtoppen met grimmige rotspartijen via ijsrivieren doorheen overbemoste oude cederbossen.
het gezelschap zelf was leuk, met een weinig engels en een weinig chinees geraakten we toch uit de slag. en ze gaven me een chinese naam ru hua, oftewel bloempje, ik moet toegeven dat de naam die ze me in binnen-mongolie gaven mijn ego meer streelde. maar toen bleek dat ze zichzelf arsehole, pukkelkop, en hond noemden, kon ik er wel meer me leven. wo tsjaw ru hua, wo lai tse bilisje is een filmje dat zeker de ronde gaat op de chinese facebook.
anyway, we namen uiteindelijk na 4 gezellige dagen, en menig kilometer later afscheid (na belofte dat ik 5 lampen ging kopen van pukkelkop voor de werf thuis), ik heb even getwijfeld nog een dag langer in yading te blijven (want yading is schoon, en hoog in de bergen wandelen is fijn, maar mijn gezelschap had weinig conditie) maar dan miste ik de lift verder naar het noorden, en hoewel het een luie dag was hoog in de bergen, twas wel leuk, als ik alleen zou achterblijven zou dat helemaal anders zijn. het landschap is en blijft magnifiek en de cultuur blijft verbazen, hoewel de basis van de tibetaanse bouwstijl me intussen duidelijk is, (denk vooral vierkant) blijkt iedere vallei zowat zijn eigen substijl te hebben, tis cool, je weet nooit wat je mag verwachten.

geen tijd om dit af te werken, maar aangezien ik niet weet wanneer ik nog weer internet te pakken zal krijgen.... wordt vervolgd, en groeten uit geermu,of golmun, of zoiets