shangri la

tis absurd dat we alweer bijna een week verder zijn en ik heb het gevoel dat ik niets heb gedaan. alhoewel, ik moet toegeven ik ben in een andere wereld, of zelfs universum terechtgekomen ondertussen. ik heb overwogen om in nanning een vietnamees of birmaans visum aan te schaffen. maar uiteindelijk zou dat nog weer dagen duren, en dus ging het verder volgens de oorspronkelijke plannen. yunnan binnen via funing waar ik de ochtendmarkt onveilig maakte. ik was er in yangshuo al meerdere malen geweest, maar daar zijn ze westerlingen gewoon, in funing staarde ik even hard naar hen als zij naar mij, en dan verder naar nasa waar ik in een klein dorpje de eer kreeg te mogen helpen lossen van een groot lomp en zwaar machien, ik vraag me nog steeds af wat het juist was, maar het lossen was een gebeuren op zich in vele staties, ik heb vele malen gevreesd dat hun splinternieuw machien tegen de grond ging kletsen, maar uiteindelijk kwam alles goed. en dan verder naar kunming waar ik lang genoeg was om te slapen en terug de baan op te gaan. tijdens de ritten had ik zo al een en ander willen opmerken, onder meer de eerste tekenen van herfstkleuren in be bomen (is het dan al herfst?) en dat de baan langzaam maar zeker omhoog ging en de eindeloze rechte platte banen zijn sindsdien verleden tijd. ik was tevreden, terug naar de bergen, het moet van zwitserland geleden zijn dat we viervaksbanen hadden in de bergen, maar ook dat is inmiddels verleden tijd. na kunming ging het immers naar dali en daarna lijang, waar de autostrades stopten, twee zeer mooie maar toeristische stadjes , waar ik telkens wel de moeite deed om er enkele uren rond te tjolen om toch zeker te zijn dat het massastoerisme echt wel mijn ding niet is, en dat het wel degelijk een chinees kenmerk is, stay with the group. ik denk dat chinezen bang zijn als ze alleen zijn, altijd in groep, altijd in massa. yunnan zou op ieders to do lijstje moeten staan de variatie aan cultuur en klimaat binnen een en dezelfde provincie lijkt eindeloos. telkens we enkele tientallen kilometers verder waren leek ik in een ander land, en zag het bijna allemaal vanuit een passagierszetel, dankzij mijn drang om snel verder te gaan, hoe rapper hoe verder hoe beter.
bij het zien van de reusachtige bergen was mijn humeur echter direkt goed, en dacht ik wauw tis gelijk de alpen of de kaukasus, ik heb intussen moeten toegeven dat ik het verkeerd voor had, de eerste de beste berg waarvan ik de hoogte kon ontfutselen van mijn bestuurders was 5700m, das hoger dan de hoogste van europa, of je nu aan montblanc of elbrous denkt maakt helemaal geen verschil, een gans ander kaliber van bergen dus. ik lette er ook op dat de hemel zo erg extreem blauw was en bij het minderen van mijn hoest (die me reeds lang achtervolgde) kan ik enkel concluderen dat de smog die over china hangt echt wel een probleem is (hoewel ik er niet op gelet had toen ik erin was) na lijang ging het gisteren verder naar zhongdian die om toeristische redenen een naamsverandering onderging naar xiang ge li la aka het befaamde shangri-la. het gestaar in mijn richting ging de laatste dagen omhoog met de hoogtemeters. en mijn eerste gok dat ze hier minder westerse toeristen hadden bleek compleet verkeerd. ze staren hier uiteindelijk weer naar mijn korte broek, en ik moet toegeven terecht, ik zit hier binnen in de hostel met mijn vest aan en ik ben net wat dichter bij de stove gekropen. de rit naar shangri la heb ik me de ogen uit het hoofd gekeken, dit werd zeer snel een andere wereld, ander bouwstijl, andere monumenten, andere vriendelijkheid, andere bomen en planten, andere dieren andere mensen andere banen... en die baan bleef maar stijl omhoog gaan, ik dacht dat we een hoge col overgingen met het beloofde land (shangri la is me reeds veel en lang aangeraden, zelfs van voor ik chinees grondgebied betrad) aan de andere kant. maar wederom was ik verkeerd, we reden een vlakte op, en de reusachtige bergen leken heuvels geworden, de stad ligt op meer dan 3200m, welkom op de hoogvlaktes, welkom in tibet.
tibet staat hoog op mijn verlanglijstje, maar om politieke redenen (FREE TIBET!) is reizen in tibet voor buitenlanders sterk aan banden gelegd. lees onmogelijk buiten gecontroleerde groepsreizen of zonder hopen geld. gelukkig voor mij zijn de politieke grenzen van tibet niet dezelfde als de culturele grenzen, en ik kijk er reeds naar uit om de rest van het niet-tibet-zijnde-tibet onveilig te gaan maken want ik weet onmiddellijk, me like. en de parallellen met wat ik zo cool vond aan mongolie zijn direct duidelijk, de cultuur is duidelijk anders, maar er zijn sterke overeenkomsten. ik moet me trouwens verontschuldigen voor de opmerking dat mongoolse paarden klein zijn, ivm de tibetaanse zijn het reuzen.
vandaag ben ik een tibetaans klooster (of abdij? neen voor een abdij heb je een abt nodig, maar is klooster niet altijd voor vrouwen? wat ist dan juist voor mannen? geen idee) gaan bezoeken, 'the little potala' aangezien ik lhasa niet binnen geraak ben ik blij een verwant te hebben mogen aanschouwen. en daarna de nabije dorpen en heuvels wat verkent, jaks paarden en vreemde houten constructies bij overvloed (blijken droogrekken te zijn, voor hooi, strooi, ajuin, en nog een heleboel andere dingen die me onbekend zijn, net zo hoog van de grond dat de lieve dieren er niet mee weglopen) ik ging hier nog enkele dagen rondwaren maar ik ben er zeker van de ik alles wat ik hier wil zien, te zien zal krijgen onderweg naar de volgende statie.
het pamukkale van china laat ik links liggen, das hier in de buurt. en de plitvitsa jezera van china zal ik rechts laten liggen, die liggen een klein beetje verder noordwaards (alleja een duizendtal kilometer). trekpleisters als die zal ik vermijden, niet omdat het niet schoon is of omdat ik niet geinteresseerd ben of zelfs niet omdat ik al gelijkaardige dingen gezien heb, maar de prijzen voor toeristisch uitgebate dingen in china zijn absurd ivm de andere prijzen, gelijk in lijang voor de oude stad 12 euro (tov 4,5 euro voor de hostel) vandaag ben ik het klooster binnengeglipt via de achterdeur, ik ging eerst niet binnengaan, want 18 euro toegang... maar toen ik de achterdeur vond heb ik niet lang getwijfeld.
even terugkomen op wat ik wilde zeggen, hoewel het dus in nanning bijna 30 graden was, en ik in tshirt en sandalen rond hotste, is de temperatuur gekrompen omgekeerd evenredig aan de hoogtemeters. eergisteren haalde ik mijn pul boven, gisteren wisselde ik mijn sandalen voor de rokas die ik sinds korea meesleep, (en blijkt dat de voeten wederom niet tevreden zijn met opgesloten worden), vandaag blijkt een vest onmisbaar en ik heb net beslist mijn muts op te duikelen morgenochtend.
deze morgen ademde ik wolkje en vroeg me af hoe warm het zou zijn, toen ik de ijsplekken op de baan zag en het witte gras ben ik tot de conclusie gekomen dat ik in de laatste dagen jullie temperatuur in belgie vlot voorbij ben gegaan. mijn lichaam is de koude duidelijk ook niet meer gewoon en het ergste moet nog komen, want we gaan verder bergop. morgen ga ik voor het eerst in china een wit baantje liften, de bergen in. we zullen zien hoe dat loopt, maar de kans is reeel dat het doel 300km verderop niet op 1 dag haalbaar zal zijn en dus is een nachtje (of nachtjes) buiten in de bergen een reele mogelijkheid. ik zal mijn ganse winteruitrusting mogen tevoorschijn toveren vrees ik. tpositieve is dat ik het dan toch niet voor niets al die maanden meegesleept heb.
nu nog weer aan nafte geraken, want de laatste tijd liep dat niet van een leien dakje, om illegale doorverkoop (en vooral stockage) te vermijden mogen de pompen geen flessen of jerrycans vullen (absurd) en overal hangt een uitleg int chinees met de melding dat je voor uitzonderingen een toestemming nodig hebt van de politie. en dat heb ik geprobeerd, maar als buitenlander is het onmogelijk, en zelfs als chinees is het lastig blijkbaar, een gans bureaucratisch gegeven dat dagen of weken kan aanslepen en geld kost. en daarbij komt nog dat de toestemming dan enkel geldig is in die politiezone. het heeft me 6 uur op den bureau gekost om dat te weten te komen in nanning. en de flik zei subtiel, maar je moet er niet mee inzitten als ze je kennen dan zullen ze je wel helpen, lang leve de doordenkingskracht van die agent, als buitenlander kijken ze zoiezo al raar , met mijn pulleke voor nafte kijken ze nog veel absurder, jaja, ze vertrouwen de vreemde buitenlander altijd onmiddellijk.
we zullen zien hoe het me morgen vergaat.