Kanton

a night of chinese nightclubbin is definitely different. we closed the club down this morning, had great fun,...
het resultaat is minder tof, buitenlanders liggen hier goed in de markt en iedereen wil met je klinken, ik heb er geen idee van hoeveel we juist hebben verzet, en zelfs de helft van de tijd niet wat het juist was, maar het heeft mijn gedachten verzet. ik heb de laatste dagen zoveel nagedacht, getypt en naar mijn computerscherm gestaard dat mijn hoofd er pijn van deed, met als doel mijn andere hoofdpijn te verzachten, maar ik kan bevestigen dat dat manneke met zijn hamer gepasseerd is terwijl ik sliep, en ik dus op dit moment echt hoofdpijn heb, der is een duidelijk verschil.

typen dan maar, nogmaals. de literaire stukken die de laatste dagen aan mijn brein ontsproten zijn zullen niet voor vandaag zijn, geen duizenden details over hoe of wat of waar juist goed of fout liep in kanton. ik heb zoveel getypt dat het een boek kon zijn, in een poging alles voor mezelf op te klaren, maar zelfs in die duizenden woorden ontbrak telkens de essentie en het gevoel, en dus vloog het meestal de vuilbak in, delete en empty recycle bin. tussen die schrijfsels ook een aantal edities van blogverslagen. en hoewel de poging tot posten aanwezig was, is dat tot nog toe niet gebeurd, kristof zal het nog niet gezien hebben of geen tijd hebben gehad. ahja, ik kan enkel dankbaar zijn, want ik zal minder hopeloos en verward klinken ditmaal (dankzij hoofdpijn).

de essentie voor jullie , lang verhaal kort, de laatste 2 weken in een notedop,...of dan toch in veel minder woorden dan ik er al aan vuil heb gemaakt

de bus naar GZ kwam in de file te staan, en wegens te laat aankomen in GZ zag ik Jun pas de volgende middag. het was onmiddelijk duidelijk dat Jun thuis helemaal anders was dan ik haar leerde kenninen in Saikung, zoals ze zelf doorhad en ik moest bevestigen, als ik haar niet in HK had leren kennen zou ik zelfs nooit overwogen hebben haar aan te spreken, tis een beetje het verschil tussen een jeugdbewegingsgriet en een klassedame. En toen ik onbewust in defensive modus ging zat het na de eerste 60 seconden al op. hoe ik het zo snel om zeep kon helpen is voor mezelf nog steeds een raadsel. en de rest van die dagen werd gevuld met ronddolen door de straten van kanton, frustreren over een gebrek aan gsm , en op haar wachten... tijdens het verkennen van de vele boekenwinkels deed ik best veel inspiratie op tot uitbreiding van mijn boekenkast, the monkey king staat hoog op het lijstje van te lezen boeken, en ik heb zwaar getwijfeld over de aankoop van mao's rode boekje, en ook the art of war van sun tzu in't chinees heb ik meerdere maleen in mijn handen gehad, maar ik legde me neer bij de aankoop van de laatste der mohikanen, waar jun blijkbaar nog nooit van gehoord had, en ik haar dus noodzakelijkerwijs kado moest doen. de engelse sectie van de meeste boekenwinkels is fascinerend, omdat het voor 90% boeken zijn die ik ken, omdat het voor 90% boeken zijn die iedereen (in de westerse wereld) kent. alle grote klassiekers zijn aanwezig, zelfs boeken die ik vergeten was dat ik ooit voor school gelezen had. mocht je de inventaris an engelstalige boeken van een kleine boekenwinkel overnemen, je zou een perfecte westerse schoollectuurlijst maken. maar we spendeerden vooral tijd in de fotoboekenafdeling, een gedeelde interesse, ik word er jaloers van, ik trek graag fotos, en af en toe zit er een pareltje tussen, maar nooit als mensen het onderwerp zijn. dat zal ik nog moeten leren. en toonde jun birthday, van lieve blanckaert, das van belgie ja, en het boek van jan hoet negeerde ik bewust compleet, arti fartie als ze is zou ze het mss nog interessant vinden ook.

Mijn visum liep ten einde en dus ging het weer naar Hongkong, alleen ditmaal, en ook de campsites die ik er elke dag weer aandeed waren verlaten. wat resulteerde in veel bezinningstijd, na de afgelopen drukke maand was dat nodig, ik was blij voor het eerst weer eens echt alleen te kunnen zijn.
een bezoek aan het trappistenklooster was intressant (een frisse kerk is altijd aangenaam op't heetst van de dag) en ik vroeg me af of ik de enige ben die stukken van de kruisweg van buiten kent, negende statie, jezus valt voor de derde maal onder het kruis, mss zou ik beter trappist worden, ipv al die vrouwenkwesties, en al die andere dingen die het zou oplossen, een carriere als concurrentie voor st bernadus zou ik wel zien zitten, geen gsmkwesties meer, back to basics... ik vraag me af of ik all saad en nolly mee kan nemen naar de abdij. en welke zou ik kiezen? ik zou waarschijnlijk voor westvleteren gaan, westmalle te commercieel, en achel vind ik minder lekker... het reizen zou ik echter wel missen denk ik... een dagtocht verder maakte ik dezelfde overwegingen op het pad der wijsheid van een budhistisch klooster...

tussen die mijmeringen door kwam ik echter ook tot de conclusie dat ik de jun kwestie niet zomaar kon laten zijn, had ik dan zo gedroomd?
en ik trek terug naar Kanton na het ophalen van mijn foto's bij Dave in Shenzen, mister wilson is bijna bekomen van yangshuo, en hij bied me aan in shenzen te blijven voor zijn volgende project met onder meer zeekajaken, hoewel ik graag mijn kennis van de zee zou bijwerken sla ik bewust zijn aanbod af, ik weet niet zeker of ik hem wel als baas wil, vrijwilliger zijn is iets helemaal anders dan werken.
bij mijn terugkeer in GZ vind ik jun in opperbeste stemming, ze moest die dagen werken op een alternativo markt, ze is trouwens tarot lezer van beroep, (tis eens iets anders nietwaar?) maar zelfs in goede stemming behoud ze de afstand, ik kan enkel concluderen dat Sai kung niet meer dan een schone hernnering zal wezen.
als ik haar vertel dat ik terug de baan op ga valt er een last van mijn schouders. als ze me smorgens wakker maakt na een lange avond op cafe (met wiskey en belgisch bier, today we are rich!) beklaag ik me mijn besluit om te gaan al weer, maar ik wil haar niet tot last zijn. en na een uitgebreid ontbijt word ik aan de autostrade gedropt om te beginnen liften.
andere en betere, op naar de volgende, en eindelijk nieuwe avonturen

het liften loopt de volgende dagen niet van een leien dakje, ik kan me duidelijk niet concentreren, en als het mentaal niet meezit dan straalt dat af op de liftresultaten, ik krijg jun niet uit mijn hoofd, hoe zeer ik ook probeer. en ik stop in Nanning met als enige doel mijn gedachten op orde te zetten, wat op zijn beurt resulteerde in typen en typen en typen, ik brak mijn hoofd over zowat alle details, en kom nog steeds tot de conclusie dat ze wel zeer gemixte signalen uitstuurde, bewust of onbewust, pff vrouwen ik zal er wel nooit iets van begrijpen.

de chaos in mijn hoofd is intussen even veel vervaagd als de henna tattoo van Canton, twerd tijd na een week, mijn budget heeft eronder geleden, en dus gaat het morgen weer de baan op, ik weet alleen nog niet welke richting, want het opklaren van de chaos liet de volgende multiple choice vraag achter, where do we go from here? en zoals ook op mijn roadboekje geschreven staat, i do not know, ik denk dat ik vanavond vogelpiek zal spelen. terug naar Jun, verder de baan op,...