ichi go ichi e

ik blijf erbij, japan is een rare plek, maar om 5u gewekt worden door het geluid van de nationale ochtendgymnastiek in het kasteelpark van samurai city is cool, tientallen oudjes staan overal rondgezaaid, op het ritme en de aanwijzingen van de radio, hun ledematen te rekken, maar niet vooraleer ze eerst een kilometer of 5 in cirkeltjes hebben gemarcheerd, en enige nummers klassieke muziek van die karate-achtige (ik ben het juiste woord vergeten) oefeningen uitvoeren, blijkbaar wel universeel gekende oefeningen want daar komen geen instructies aan te pas en ieder maakt dezelfde bewegingen (de een al wat gemotiveerder dan de andere maar alleja) ze geloven echt in de kracht van de groep, boven de kracht van het individu. MAAR het lijkt me vooral ook een sociale aangelegenheid, met vooraf en achteraf het gezellige gekeuvel in dat zalige taaltje, het lijkt wel chinees voor me, maar hoewel ik er geen woorden kan in herkennen weet ik hoe de gesprekken verlopen, je weet weel die gesprekken van eenzame mensen die elkaar dagelijks tegenkomen, en toch maar iets zeggen om iets gezegd te hebben. en als ik dan in het park wakker geworden ben ben ik het onderwerp van dienst. het is me langzaam maar zeker duidelijk geworden, japan is een land van eenzame mensen, de groep mag dan sterk wezen, het individu wordt soms vergeten. ik denk zelfs niet dat ze beseffen dat ze eenzaam zijn, maar in hun wereld van afstandelijk respect is het onoverkomenlijk, en voor een buitenstaander als ik overduidelijk, ze zijn blij om hun dagelijkse sleur te kunnen en mogen doorbreken bij het ontmoeten van een buitenlander, normaal is het eeuwigdurend glimlachen, dankjewellen en buigen. handschudden wordt niet gedaan, maar als ik vertrek wordt die hand in vele gevallen maar al te graag uitgestoken, een krachtige handdruk die minutenlang duurt. ichi go ichi e, der is slechts 1 keer dat je elkaar voor de eerste keer ontmoet, en die ontmoeting moet goed zijn. de voorgaande redenen zijn de redenen waarom liften werkt in japan, en vooral ook anders is, dan gelijk waar ik al ben geweest. ze kennen geen nee, letterlijk, ik denk zelfs niet dat het woord bestaat in het japans, maar ze kunnen het ook niet gebruiken, en ze kunnen ook geen neen aanvaarden en dat leidt soms tot frustrerende situaties, zoals je kan denken, bvb bij de vraag waar is de winkel, kan je een ganse uitleg verwachten, en soms leid dat tot een winkel, maar als er geen winkel is mag je evengoed een ganse uitleg verwachten om je met veel omwegen duidelijk te maken dat er geen winkel is, maar dat geraakt dan lost in translation zoals we zeggen, het ambetante is dat de 2 uitleggen nogal op elkaar trekken en altijd beginnen met ja, en dan ben je een half uur kwijt en weet je nog steeds niet waar de winkel is. ik begin gelukkig de patronen ervan wat te herkennen, tis meer een mathematische herkenning, tel de euhs, waar is de camping? eeuh ja ah wel euh, tis te zeggen de camping, euh, awel he,... zeg dan toch gewoon dat er geen camping is...(maar dat is geen optie). en om mysterieuze reden denkt iedereen ook steeds dat ik hulpeloos ben, en hun yen valt nooit dat ik aan de andere kant van de bol ben geraakt zonder noemenswaardige problemen. ten eerste moeten ze me altijd eten of drinken aanbieden (wat een aangename aanvulling van mijn ramen en muesli dieet is) en ten tweede weet ik nooit waar ik ben, de ene madam die me 40 km terugvoerde vanwaar ik kwam omdat ik niet op de logische baan was verstond ook niet dat ik zei, NOOOOOO, die route door de bergen was precies wat ik in gedachten had, maar neen, dat mocht niet baten, dat was niet logisch. of die oude man die zijn ganse zondag opofferde om met me te gaan sightseeing en over het laatste stuk van 10 kilometer 3 uur deed, hij was zijn weg kwijt en hoewel ik hem meerdere malen probeerde duidelijk te maken waar hij moest afslaan, moest hij eerst zowat een uur te ver rijden om dan de weg te vragen aan een vreemdeling, en dan terug te rijden, de toerist kan het toch onmogelijk weten?

ik had me op voorgenomen om het ganse tsunamigebied links te laten liggen en aldus toch ook het grootste stuk van de pacifische kust. ik wil immers geen ramptoerist spelen, en fukushima negeren is mss de makkelijkste optie. Dus na iwatesan, ging het richting kazawa-ko en kakunodate, op mijn weg richting hiraizumi kwam ik in tono terecht, alwaar ik uitgenodigd werd op een bbq (in de stal wegens regenseizoen) en waar ik voor het eerst in lange tijd de eer en het genoegen kreeg om de stal te delen met een heerlijk kauwende hoog(stwaarschijnlijk )zwangere merrie, na een zeer aangename avond viel ik dan ook met nostalgie in slaap, mijn dromen brachten me die nacht ver weg en overal ter wereld, bij de droom van de openende schuurpoort werd ik wakker, zoals dat gerommel aanhield moest dat wel een zeer grote schuurpoort zijn, correctie, een zeer zeer grote schuurpoort. terwijl ik opstond kwam de vrouw des huizes de eieren roven voor het beloofde ontbijt. was dat een aardbeving? euh, yes, euh, oh yes, are you okay? ze zijn het daar zo gewoon dat ze het raar vond dat ik het raar vond. twee dagen eerder hadden ze er nog 3 op een dag, ik heb dan eens gecheckt, en bleek dat het ook al mijn tweede aardbeving was, ik had het alleen nooit geweten. en natuurlijk kwam dan de tsunami ter sprake, ze mochten daar nog steeds geen wild eten wegens radiatie. groensels waren wel oke blijkbaar. ik verliep de plek met een gevoel van verslagenheid, soms zijn ontmoetingen van 30 seconden meer dan lang genoeg, andere keren kom je woorden en tijd te kort, ze zijn onaf. in gedachten verzonken liep het liften dan ook niet van een leien dakje, en mijn dag eindigde aan de kust, die een grote werf is, de eenzame boom in de baai van ofunato de enige die de tsunami daar had overleeft (1 op 70 000). hij stond zijn stille plastieken zelf te wezen (hij had de tsunami overleeft, de zoutvergiftiging niet) omgeven door constant af en aan rijdende camions, kranen en buldozers, maar wat meer imposant was een gigantisch lopendebandsysteem dat kilometersver reikte, van de bergen tot op het strand, in plaats van in de bergen te gaan wonen verkozen ze daar om de bergen naar het strand te brengen (en dat zijn hun woorden) en de bergen werden per transportband aangebracht. japan moet zoiezo al een ingenieursdroom geweest zijn, de gevarieerde hoeveelheden erosieversterkingen en de duizenden tunnels en overkappingen in de bergen zijn absurd, ik vraag me soms af of ze het voor de sport doen. maar de kustverstevigingen zijn absoluut het toppunt, het verbaasd me dat er uberhaupt nog golven zijn met al hun golfbrekers, tripods en tetraeders. in de hostel die ik savonds aandeed wisten ze niet echt wat er gebeurde toen er een buitenlander aanklopte, met de letterlijke vraag, wat doe jij hier, hier komen nooit toeristen, ideaal denk ik dan, dan ben ik perfect waar ik moet zijn. vlak na de tsunami moet er een toeloop van ramptoeristen zijn geweest, maar nu blijft iedereen er ver weg, en dus moest ik mijn ideeen aanpassen, want 4 jaar na datum word het tijd dat het normale terugkeert, al was het maar om hun toeristische sector weer aan te zwengelen. het avondmaal bestond uit alle lokale specialiteiten, een aangepast menu voor een aangepaste gast, extra effort doen en daarna niet doorrekenen, want volgens hun logica stond mijn menu niet op hun kaart en dus konden ze niets vragen. maar ik drong gelukkig aan, en mocht uiteindelijk de helft van de normale menuprijs betalen. wat nog steeds erg weinig was voor een uitgebreidde menu met sashimi en zee-annanas (rare smaak en textuur, ik denk zelfs eerder dier dan fruit, maar in combinatie met de lokale sake verbazingwekkend zoet) de rest van de avond werd gevuld met chaotische typisch japanse taferelen, maar ik leerde er vooral wat origami, een kraanvogel en een roos en een lelie, een ballon en een dobbelsteen. de shuriken die ik leerde van Tsubasu-chan in hokkaido blijft echter mijn favoriet.
De route bracht me dan naar hiraizumi en matsushima, dewa sanzan en yamadera, tempels en schrijnen in berg en dal en baai, telkens weer anders, telkens weer cool.

je had het misschien al kunnen raden aan de snelheid mijn vorderingen doorheen het land, ik geniet ervan en neem mijn tijd, tot zover dat ik ben beginnen beseffen dat ik wat meer moet opschieten als ik ergens wil geraken, maar tis zo intressant en zo schoon, de mensen, de cultuur de natuur, zo compleet anders....
Maar ik moest nu toch wat voortmaken, op mijn planning staat tussen yamagata (de eerste halte op mijn zoektocht naar toto (tales of the otori)) en tokyo helemaal niks, tokyo die trouwens maar voor 1 enkele reden op mijn agenda staat, who cares about dure grootsteden. ware het niet dat ze daar ergens een lekker biertje weten te schenken, liet ik de stad compleet links liggen. van yamagata naar nagano zonder echte tussenstops, gelukkig heb je van die verstandige chauffeurs die je tegen je goesting droppen op plaatsen zoals aizu wakamatsu, en der laatste standplaatsen van de samurai voor de val van het shogunaat. Een stad die niks spectaculairs te bieden heeft, maar er zitten verhalen vast aan iedere steen, en loeren rariteiten om iedere hoek, een van die steden waar je onmiddellijk en automatisch goesting hebt om er een quest voor te maken.
Want zoals de mensen die ooit een quest liepen weten; er valt zoveel te zien en leren over plaatsen die je wel kent, laat staan die plaatsen die je niet. Maar vooral zoals de mensen weten die ooit een quest maakten; het doel mag dan het maken van een quest zijn, de weg ernaar toe is het leukste stuk, jezelf verliezen in oeverloze verhalen en eindeloze details, om daarna met zoveel pijn in het hart een veel te kleine selectie te maken van de verworven kennis. Het kasteel in zijn verschillende versies, en dat europees 8luik van westerse vorsten dat hier niet thuishoort perfecte aanleidingen tot het zoeken van de enige, de echte,... en daarna dat alles te proberen presentabel te maken. nog een japanese puzzeldoos als afsluiter en we zijn er. in deze stad zou ik mezelf graag verliezen.
Ook mijn stop in Nikko was ongepland, maar zeer erg welkom, een combinatie van tera en jinja zoals ik er nog gene had gezien, het hoge prijskaartje van de unescosite was wel degelijk zijn geld waard (het koppenloppen was voor mij dan ook een sensatie). ik nader duidelijk de meer betoeriste wegen, en ik vrees dat dat niet zo tof is want ook het toeristisch seizoen komt er aan, gelukkig gooit het regenseisoen nog wat roet in dat eten. ik ben het nu reeds beu, regen, van die regen die kan blijven duren, gelukkig is het niet constant.
Weet je nog die 10 dagen met 400 yen per dag? ik denk dat ik mijn dagbudget voor tokyo zal proberen vergeten, hostel, metro, museum, tempel, goed eten, en niet te vergeten, sint bernardus, allahu akbar, ik zou zowat vergeten dat belgische bieren echt wel beter zijn (achja, aan 10 euro de beeste, mag dat ook wel). dank u wel wouter.
het legendarische sint bernardus cafe (alleja restaurant) in tokyo, ik vond het klein, maar naar japanse normen een zeer grote zaak, zeer druk en zeer gezellig, ik moest buiten wachten op een plaatsje, maar kreeg daar een oud bruin(?) van ploegsteert aangeboden van een gast die dat niet lustte, (hun aanbod belgische bieren duidelijk een van de betere selecties die ik reeds mocht aanschouwen) en met mijn naam die reeds aan de muur hing was de toon gezet, ik trok me van geen budget aan, frieten met mayonaise, mosselen, een granaalkroket, en abt. 8 mosselen en 30 frieten stilden mijn honger niet, en de garnaalkroket was zeer lekker, op het detail dat de garnalen geen smaak hadden na. ik moest dan ook wel eindigen met een dame blancheke. de zeer sympathieke serveuze en nogal snelle kokkin konden mijn aanwezigheid en zelfs mijn commentaar wel apprecieren, abt aan diepvriestemeratuur was nu niet echt mijn ding, maar ze haalden er speciaal voor mij enkele uit de frigo, toen ik aan enkele vertrekkende bezoekers vroeg of ze het belgisch bier niet lekker vonden kreeg ik als antwoord dat het bier te warm was, lap, tis een andere wereld zeker? gelukkig kon ik een andere gast overtuigen na proeving van een koude en een minder koude abt dat de juiste temperatuur veel meer smaak had. toch een grote teleurstelling ivm de oak aged, die hebben ze, op stock, in hun magazijn, ze wachten op de releasedatum (releasedatum???)
toen ik sanderendaag terugging (ik was mijn vest vergeten) kwam de hele staf zelfs speciaal goeiendag zeggen, en na de mededeling dat de abt reeds uit de frigo gehaald was moest ik tegen mijn goesting nog een avond in hun gezelschap doorbrengen, ik pakte het wat japanser aan, frieten met samouraisause en wasabimajonaise en mosselrijstsoep, op hun advies. mijn bezoek aan tokyo was kort en krachtig, de meeste andere sightseeingplekken liet ik voor wat ze waren.
fuji loert om de hoek en er is een schone dag voorspeld.