a beautifull day

je wordt gewekt door een luid gezoem vlakbij, terwijl je je ogen opent besef je dat de zon hoog aan de oostelijke hemel staat. het gezoem blijkt een nieuwsgierige vogel te zijn die zich waarschijnlijk identiek hetzelfde afvraagt als ik, wat doe jij hier?? klote kolibri, laat me dan toch eens slapen, zolang de zon niet int zuiden zit is nog veel te vroeg om op te staan in dit rand van de lijzende zon, ik draai me voor de zoveelste keer, ik begrijp intussen waarom het zo heet, de zon lijkt wel eeuwig te lijzen terwijl ik lig te wachten om op te staan elke dag. geef mij maar Berugi, we leven mss 2 uur voor op de zon, maar das een stuk logischer dan 3 uur na de zon. de lokale gemeentearbeider die om 7uur het gras komt afrijden wekt me helemaal niet, hij laat me perfect mijn privacy van 10 meter met zijn oorverdovende kubota. opstaan dan maar, lap, theeft niet geregend, kan ik weer alles gaan drogen in de zon, bij regen is alles nat van de regen, bij geen regen is alles nat van condens... irritant klimaat.
mijn ontbijt van muesli gaat vlot naar binnen, geen idee wat de normale hoeveelheden zijn voor ontbijt, een kartje kilo muesli voldoende? sinds siberie ben ik gewoon om te ontbijten, (daar was dat nodig) tis een zoveelste extra kost, het lijkt wel of ik hier niets anders doen dan eten, winkelen en nogmaals eten slaapplaats zoeken en eten, het lijkt wel een verslaving dat eten, bah ik baal ervan, ik hoop dat het het kan afleren... en mijn nafte is bijna op, met al dat ramen koken gaat dat er snel door. tis trouwens mis he, ik eet niet elke dag ramen, men wees me er zeer vriendelijk op gisteren dat ik geen ramen aan het eten was. nee twas soba, en de andere pakjes in mijn rugzak bleken jakisoba en nog iets anders, er waren zelfs geen ramen te vinden. dank u om me erop te wijzen dat ik mis was, en dat spagetti hier vele namen heeft.
terwijl ik mijn rugzakpuzzel maak begint het te regenen, ook dat nog. achja, droog is optioneel, wss neem ik de volgende keer toch weer een tent mee, al was het maar om de starende jappen te vermijden, you have a tent? no i just sleep outside, oeoeoeoeoe!!! conversatie van meerdere malen per dag. pff. aanzetten dan maar, een kilometer of 5 wandelen eerst, ik haat wandelen, mijn voet doet zeer. en konden die bomen nu eens niet in de weg staan dan kon ik nog een deftige foto trekken ook, maar neen... de roofvogels in de lucht negeer ik , de machtige edele roofvogels die verjaagd worden door iedere welwillende kraai, teleurstellend, die beesten zijn 5 keer zo klein als gij, doe eens wat moeite he.
terwijl ik aan het wandelen ben spot ik uit mijn ooghoeken beweging in de telefoonkabels. aah neen he, het regelnichtende japan heeft een groot gebrek aan stuktuur ja, die apen moesten 50 kilometer meer naar het zuiden zitten, want daar is het meest noordelijke leefgebied van apen ter wereld, en konden ze dan nog eens in een boom kruipen in plaats van in kabels, tzou nog interessant zijn ook, ik weiger hiervan een foto te nemen... alleja gow, omdat je aandringt. en tbegint weer regenen, ik kijk op mijn camera, precies 6u59 uur belgische tijd, aha, die jap zat er de volle minuut naast toen hij zei om 2uur, zie je wel dat ze niet altijd stipt zijn he. eenmaal ik dan in het leefgebied van de apen was, geen aap te bekennen natuurlijk, smeerlappen, en die berewelpen maken dat niet goed nee, want die lopen te snel weg voor een foto, en achtervolgen is,... welja,... dom.
de ferry of mss beter het ferrytje is op tijd, en ik ook dit keer. ik probeer te weten te komen hoe lang de overtocht zal duren want tis nogal belangrijk om te weten hoe ver ik nog kan proberen liften derna, een uur? ik geraak gefrustreerd omdat men me niet kan uitleggen of het dan een groot uur of een klein uur is, opt einde van de dag kan dat half uur veel schelen, en ik weet niet wat hier juist aan het passeren is, een orkaan of een typhoon, of hoe de jappen het ook mogen heten, maar het stelt me niet in staat foto's te nemen, de op een neer bewegende boot is duizelingwekkend, en er zijn geen zeehonden te bespeuren, dat was te verwachten, niets kan meevallen vandaag. die dolfijnen daar ben ik wederom niks mee, die staan niet op mijn kaart, ga naar je land...
na precies 60 minuten meert de boot aan, lap, dat had ik moeten zien aankomen... en ik lift verder, de vrouw die me meeneemt geeft me boterkoeken en rijdt 20kilometer uit haar weg, hoe kun je die jappen nu eindelijk eens uitleggen dat dat niet is hoe liften werkt? schuldgevoel en frustrerend, want de vele ideale slaapplekken onderweg zie ik langzaam aan de horizon verdwijnen. en terwijl ik dan verder wandel is er geen plek meer te bespeuren natuurlijk, tss... ik sta op het punt om me weer in een van de openbare toiletten te slapen te leggen, maar ik word opgepikt en afgezet op de gratis camping. blij dat ik in mijn bed kan kruipen na wederom een pakske of 3 noodells. tomorrow is another day



gelukkig heb ik genoeg relativeringsvermogen om niet werkelijk gefrustreerd te raken bij al die situaties, maar soms he, soms, aaaargh.



mijn route bracht me van aomori naar sozorezan en oma in het noorden, en na de overzet kwam ik in asino koen terecht op weg naar hirosaki, het beroemde kasteel van hirosaki bleek een teleurstelling wegens het in de weg staan van bomen en herstelwerkzaamheden. savonds kwam ik reeds aan het towadameer, een der grootste (of was het diepste?) kratermeren van japan, de natuur fenomenaal, en toen de hostel gratis leenfietsen bleek te hebben besloot ik dan ook snel om nog een dag te blijven om de tour de towada te fietsen (zo kreeg die voet trouwens wat rust) ik had heel wat bekijks toen ik sanderendaags (met 3 malfunctionerende vitessen op een veel te kleine vrouwenfiets met mandje voorop, en niet echt stevig opgeblazen banden) mijn weg baande naar de top van de berg die blijkbaar op de route lag, lach maar ja, maar ik weigerde voet aan de grond te zetten, en in schuim en zweet kwam ik dan ook enige uren 1000 meter hoger aan, met een air van zuig daar maar een puntje aan lachende wielertoeristen. op de weg naar beneden bleken trouwens ook de remmen niet bestemd om steile hellingen te doen, mijn zolen zullen het geweten hebben. mijn schoenen hebben wederom niet veel meer te goed, tis een kwestie van dagen of met wat chance weken vooraleer ik ze met ducktape zal mogen plakken, kon ik nu maar een paar combats hierheen teleporten, ik heb zo den indruk dat veel van mijn materiaal zijn beste tijd heeft gehad, eens vragen aan jonathan of slijtage ook onder garantie valt, en mijn waterzakken zijn beiden lek, van die van anderhalve euro had ik dat trouwens wel verwacht, maar dat die het langer zou uitzingen dan de platypus had ik niet gedacht, maar de vele lapwerkzaamheden aan, en de vermiste onderdelen maken van mijn rugzak weliswaar de koploper.
de dag voetrust bleek zijn vruchten te dragen en ik besloot mijn voetinspanningen zoveel mogelijk te beperken tijdens de komende dagen, ik wil immers binnenkort fuji op kunnen geraken. mijn goede voornemens vielen echter snel in duigen toen ik op hachimantai een berghut vond (ze kennen dat hier blijkbaar, woohoo) en de route voor een meerdaagse bergwandeling tot op een vulkaan. sorry, dit kan niet niet laten liggen, al was het maar omdat dit me verbazingwekkend veel aan syote doet denken, waarschijnlijk is dit hoe het finse natuurpark er ongeveer uitziet in de dooi, de hoeveelheden sneeuw hier moeten echter gigantisch zijn, ik vond een paal van een meter of tien a 15 boven de grond met daarop een plakaat om toch maar boven de sneeuw te blijven. maar alle kijk in plaats van zoals normaal te gaan zal ik het voorgeschreven dagschema volgen, 7uur wandelen. de dag verliep voorspoedig, maar de japanese wandeltijden staan blijkbaar zo scherp niet als de oostenrijkse, sightseeing en vaak pauzerend (in de lente met pijnlijke voet en gaten in de schoenen smeltende sneeuwvelden kruisen en bergriviertjes afwandelend kijk je nogal veel naar je voeten, en spot je dus zeer vaak zeer schone bloemetjes, en ik maakte er een punt van om elke variant goed vast te leggen, bij deze weet ik dus ook dat de macrofunctie op een digitale reflex geen kl waard is, tenzij ik bijkomende uitleg nodig heb kristof? ik kan alvast een lange uitleg verwachten van vake over welke bloemen dat juist zijn, want hoewel ik vrees dat het geen echt zeldzame exotische soorten zijn, kende ik er verbazingwekkend weinig van, op de boterbloem, de paardebloem en het madeliefje na dan) Ik deed er slechts 5uur over. misschien zijn het wel sneeuwschoen wandeltijden, ik overwoog even om het volgende stuk van 5 uur naar de volgende hut erbij te lappen, maar dan zou ik theoretisch in donker aankomen, en dat is nu eenmaal niet verantwoord. dus legde ik me neer bij een vroege avondstop.
vandaag beklaag ik me dat echter, had ik nog maar verder gewandeld in dat goede weer, want vandaag stormt en regent het pijpestelen, een dag regenverlet bleek de meest interessante optie, hopelijk is dit niet het begin van hun regenseizoen, en is het morgen beter. alhoewel ik reeds 2 keer mijn rugzak heb gemaakt met de overweging toch te vertrekken in een luwte, is de dag reeds vergevorderd, en zal ik dus een tweede nacht doorbrengen in deze eenzame berghut. morgen vertrek ik richting vulkaan, weer of geen weer, want ik had geen voorraden voorzien voor deze tocht, en teer dus op mijn (relatief grote) reserves, maar om daar nog enkele dagen aan toe te voegen zal misschien wat te veel gevraagd zijn. we zien wel hoe het loopt. veel foto's zullen er waarschijnlijk niet meer aan te pas komen, bij gebrek aan prise, mijn baterijen hadden minder reserve dan mijn voedselvoorraad blijkbaar.




dus wat doe dan je als je een dag in een berghut moet doorbrengen? wat computeren? tot zover de batterij dat toelaat, niet ver dus, een boek lezen? ah een ebook vergt batterij, en mijn japans bijschaven moet ook via die computer gebeuren, niet dus. een japans boek lezen? eeeuh dat zal niet lukken. ik heb werkelijk niets om handen, zelfs het oplapwerk van mijn materiaal is snel stopgezet na het breken van mijn laatste naald. ik maak er het beste van, ik heb intussen japanse thee gezet (niet dat die zo lekker is). ik laat mijn tabak wat drogen, in het buitenland ben ik inmiddels gewoon dat de tabak altijd zeer uitgedroogd is en aldus hou ik die even onder de kraan vooraleer ik eraan begin, de laatste keer is dat klaarblijkelijk iets te veel geweest. een vuurtje stoken, hoewel het niet echt koud is. maar ik heb bij mijn zoektocht naar brandhout meerdere verstopte flesjes drank gevonden, waarvan ik me genoodzaakt zie die toch even te proeven, een ervan is alvast zeer lekkere wisky, en de andere lijkt me sterkere sake, de rest is voor straks,...




vandaag dan aangezet en hoewel het relatief droog bleef was de storm nog lang niet gaan liggen, de regen van gisteren heeft hier grof huisgehouden in de koudbloedige wereld, padden, puiten en salamanders overal langs mijn pad, met een aantal opmerkelijke verschijningen, lange dikke slijmerige slierten (eitjes? dril?), en wat ik enkel kan omschrijven als bewegende onderwater cocons, mensen met kennis van zaken (of met te veel tijd) mogen me steeds weten te zeggen wat het allemaal juist is, zie foto's, ik was echter blij dat ik nogal veel naar mijn voeten keek, want opeens lag daar een staart in de weg en ik ben zeer blij dat ik er niet op getrapt heb, het bleek een giftige slang te zijn, normaal gesproken is mijn slangespotten beperkt tot het wegkruipende geritsel in het struikgewas inspecteren, maar deze slang was duidelijk niet bang, en de rode vlekken deden me het ergste vermoeden, de slangen zijn intussen reeds geidentificeerd, op zijn japans jamakanash, mijn verdere tocht bracht me langsheen paden die duidelijk reeds in lange tijd niet betreden waren, van bamboewildernis en moerassen via storm en winterbeschadigde bomen (overal, maar vooral op het pad) over smeltende sneeuwvelden op afgronden tot zeer geërodeerde paden/bergstroompjes op veel te steile hellingen. en de laatste passant had een ijsbijl aan de afdrukken te zien. das weer een van die momenten he waarop je te veel en te weinig materiaal bij hebt, botten met spikes, een machette en kettingzaag waren handig geweest, mijn ijsbijl een noodzaak, maar die ligt keurig mooi te wezen in belgie. ik spartelde me erdoorheen, blij dat ik dat toch niet savonds in het donker nog tegen mijn tanden had gekregen, want ditmaal zat ik zonder sightseeing en pauzeren perfect op schema. en terwijl ik zo langzaam omhoogklauterde moest ik denken aan die oude ierse spreuk, may the road rise up to meet you, hij mocht wel eens wat minder risen vandaag, and the stormwind was not always at my back (want de zon heb ik weinig gezien). ik kwam uiteindelijk aan de hut, op een steenworp van de top (van de top naar de hut zou wel kunnen lukken denk ik, omgekeerd zal moeilijker wezen). mijn rugzak in de hut, en die laatste beetjes bergop, in die laatste beetjes veranderde de sint niklaas storm in een echte storm. de ijzige wind vond mijn bezoek blijkbaar niet tof en wilde me met alle macht een meter of 2000 naar beneden keilen, ik had moeite om op mijn benen te blijven en nog veel meer moeite om die wind zijn goesting niet te geven op die kraterrichel, het steenje dat ik in mijn verzet een duw gaf verdween langzaam in de mist, en ik kon niet anders dan aan die andere wijze ierse woorden denken, if you go up the mountain, make sure its a beautifull day. ik had een fenomenaal uitzicht van zowat 10 meter in alle richtingen. een bergtop van alwaar ik normaal beide, de japanse zee en de pacifiek, moest kunnen gadeslaan... maar ik was blij na de helse beklimming en riep in de wind, IK BEN STERKER dan de natuurkrachten, en alsof iemand dat gehoord had gingen de wolken open en aanschouwde ik voor 2 seconden de vulkaan, oke, daar heb je een punt, ik ben niet sterker.
ik zocht een windluwe plek op de top en zaaide mijn uitgedroogde tabak in de wind, terwijl ik luidkeels (en dus zeer vals) zong, its a beautifull daaay aay aay its a beautifull day, nothing is impossible...



uit kakunodate