Fuji

"... is not a mountain..." hoor ik Lama zeggen, en mijn gedachten dwalen af... dit lijkt wel een deja vue, een nepalees restaurant, de vriendelijke sherpa tegenover mij, een pint voor zijn neus en nepalese muziek op de achtergrond. alles lijkt te kloppen en ik hoor opnieuw zijn stem :"my son is 9 years old and he wants to climb mount fuji, i keep telling him :"fuji is not a mountain!!". De nepalese sherpa haalt een grote glimlach te voorschijn, hij heeft 14 keer everest gedaan, waarvan 2 keer summit. dezer dagen noemt hij de japanse alpen zijn thuis, is hij restauranthouder/bergids/snoeier en hij geeft morgen een speech over het verschil tussen de himalaya en de alpen in nagano. hij is trots, want de japanse alpen vallen (blijkbaar?) onder de moeilijkste ter wereld, de himalaya is simpel zegt hij, juist wat kouder en hoger.

ik werd op het pleintje in matsumoto aangesproken door een nepalees. en we raakten aan de praat, heb je al gegeten? hij sleepte me mee naar het indische restaurant op het eerste verdiep. de trappen gaan moeizaam, stijf, ik ben nog niet helemaal bekomen van fuji. dat kan alleen maar mijn eigen schuld zijn. wie haalt het nu ook in zijn hoofd om de beklimming van fuji op zeeniveau te starten na reeds enkele dagen met veel wandelen, ik voelde mijn voeten reeds vooraleer ik startte, en de 33 graden hitte hielpen ook niet echt. soms vraag ik me af of ik nog wel in staat ben normale beslissingen te nemen, maar dat gaat over. tijdens mijn beklimming van fuji was dat gevoel echter constant vanaf stap 1. ik had mijn tijdschema met 24 uur overschoten, en wist dat als ik vandaag niet bovenkwam dat het nutjes zou zijn wegens weersomstandigheden. 12 uur had ik om de 3775 hoogtemeters te overbruggen (dat noemen we hoogteziekte zoeken), de beslissing om tevens al mijn bagage mee te tjolen omdat ik langs de andere kant van de berg wilde afdalen hielp ook al niet. ik had reeds 25 kilometer in de voeten vooralleer ik aan statie 0 was, en de weg was lang, toen ik eindelijk aan de 5de statie was (waar de normale mens begint te klimmen) kreeg ik weer moed, op kaart was het slechts enkele honderd meters, en volgens de japanse tijden was 4 uur voldoende om die te overbruggen, (achteraf kreeg ik steeds te horen dat ik de kortste route heb genomen, en ik dus zeker niet te klagen had, mja, als je start zoals de meesten dan hebben ze gelijk, als je van in fujistad vertrekt dan durf ik te beweren dat dat niet helemaal correct is) maar de tol van de aproach moest ik er bij nemen, en de kortste route wil ook zeggen de steilste route, maw bijna recht naar boven. en ik zag japanner na japanner aan me voorbij komen, en ik las in hun ogen : stomme toerist, je bent al buiten adem na 20 meter, en hebt veel te veel materiaal bij, je zou beter terugkeren. de volgende 1300 hoogtemeters waren pure hel. en ik moest me herpakken naar de basis van mijn wandelkennis, want ik stond op den duur meer te puffen dan ik vooruit ging, stap voor stap dan maar, tijdschema overboord gooien, who cares wanneer ik aankom, ik heb alle materiaal bij me om te stoppen en overnachten wanneer ik wil, is dat binnen 20 meter, so be it, en aan de eerste bocht een koekse, 2 bochten verder een slok water en nog een bocht verder een (russische) snickers,.... stap voor stap voor stap....
ik denk dat ik eerlijk kan zeggen dat ik weet, hoe iemand van 100kg zonder conditie zich voelt terwijl hij fuji langzaam (zeer langzaam) maar zeker overmeesterd. en bovenkomen is geen overwinning, want de piek is nog een stukje hoger, en die kan me gestolen worden. bovenkomen, gaan zitten, iets eten, en proberen bekomen. want nu moet je nog weer naar beneden. na wat rust kon ik mezelf dan toch overtuigen om (met wederom veel moeite) het hoogste punt op te zoeken, en ik nam een foto op +-3785 meter (ja daar is een weerstation die nog boven de piek uitsteekt, en aangezien ik daar zo laat op de dag was, was daar geen kat om me tegen te houden)

Lama heeft gelijk, fuji is geen berg... we zijn 3 dagen later en intussen zit ik in een nepalees restaurant tegenover dezelfde man, in omachi dit keer. intussen tijd ging ik naar togagushi (voor een ninja doolhofhuis, best wel cool om van kamer naar kamer de geheime deuren te zoeken en de laatste deur kreeg ik onmogelijk geopend, de uitbater kwam me uiteindelijk halen, twas een normale deur) en daar lag een zeer verleidelijk uitziend bergje tegenover en daar besloot ik om laat op de dag nog de dagtocht aan te vangen, een weinig later vervloekte ik mezelf wederom buiten adem op het steile pad, is mijn conditie dan echt zo slecht? en tegen dat ik aan de berghut aankwam over hachelijke paden en ronduit gevaarlijke rotspartijen wist ik het zeker, mijn conditie is tiptop, ik deed zonet een 7 uurswandeling in 3uur. op mijn tocht naar beneden de volgende dag hoorde ik gids van matsumoto-jo weer zeggen :"na de aankoop van 2 geweren aan de portugezen, veranderde japan compleet, cultuur en historie namen een gans andere wending, maar sindsdien zijn we ook meesters in het kopiëren en verbeteren van buitenlandse ideeen". ik kwam tot de conclusie dat het eerst en vooral niets is om trots op te zijn en ten tweede zouden ze beter eens het idee kopieren en verbeteren van een deftig bergpad aanleggen en onderhouden, jappanse paden volgen steeds de makkelijkste route, dwz overal waar geen begroeing is, rotsen en bergriviertjes en bergkammen dus en anders recht naar boven. maar zoals jullie wellicht weten zijn dat de stukken die wij westerlingen vermijden, of met klimgerief aanpakken. mijn canyoninggerief was reeds meerdere malen van pas gekomen (het zouden weliswaar saaie canyons zijn, maar toch), maar ook mijn viaferrata set en eigenlijk zowat al mijn andere klimgerief kon ik wel gebruiken.

chicken tikka, keema curry en ovenverse nan staan voor me op tafel, aangevuld met een everest pint vergeet ik het regenseizoen voor even en voel ik me helemaal in nepal. "tokagushi is not a mountain, tokagushi is a rock" zegt de man met zijn eeuwige glimlach. "the mountains are out here"
der zit maar 1 ding op, morgen ga ik de bergen in om te zien of die bergen hun naam waardig zijn, en of dat ze hier echt geen bergpaden kunnen aanleggen of als het toeval was.


mopjes zoals een baard van daar tot in tokyo en verhalen zoals de diefstal van mijn condensed sweetend milk in dit apenland zullen wederom moeten wachten
enkele fotos zijn te vinden hier : http://1drv.ms/1ehKSt6

amuseer julder daar
drink er een op mijn gezondheid
en tot de volgende