de bergen

vooraleer ik de bergen introk had ik nog een missie in omachi, mss ionverwacht, want daar is eigenlijk weinig of niets te beleven, (reden te meer dat ik het wel intressant vond trouwens) het bezoek van vrienden staat zoals steeds op een laag pitje, maar ik kon natsu niet zomaar negeren, de opgewekte meid die me de armband als afscheidskado maakte in egypte moest en zou ik zien. het lot werkte niet 100% mee, maar eenmaal natsu terug int land was was het contact vlug gelegd, niet wetend hoe dat zou aflopen hield ik dat nog even voor mezelf, als je meer dan 5 jaar enkel verjaardagswensen wisselt, dan zijn er geen garanties. mijn vrees was echter ongegrond en niet veel later vloog er een japanse deerne rond mijn nek. 5 jaar? tis alsof ze me gisteren nog murehatetatedai leerde uitspreken, mijn eerste japanse woord ooit was een vis.
mensen veranderen niet, zoveel is duidelijk, eenmaal het klinkt dan blijft het klikken, ik was echter een beetje verbaasd over hoeveel ze verouderd was, of dat nu aan de vakantiestemming in egypte lag, of omdat er nu eenmaal enige jaren tussen zitten waar ben ik nog niet aan uit, maar de opgewekte meid was een stuk volwassener hier. alhoewel volwassener : dont feel guilty if you dont know what you will do with your life, the most interesting people i know didnt know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don't know.
de volgende 24 uur verliepen dan ook zeer gezellig, onsen, restaurantje, spelletje, introductie thuis, wasabi planntage bezoeken, wasabipintje drinken om uiteindelijk gedropt te worden aan het begin van het bergpad in 'pakistan'...en natuurlijk alles doorspekt met vrolijk getater, herinneringen ophalen, japans bijschaven, en cultuur opsnuiven. het werd me echter langzaam duidelijk dat natsu een tekenend voorbeeld was van het eerder vermeldde probleem getiteld 'eenzaamheid die je niet beseft' het was dan ook een zeer pijnlijk afscheid. ik ben er zeker van dat de tranen de terugtocht langs dat eindeloos draaiende bergwegje niet vergemakkelijkten, en eenmaal uit het zicht, zette ook ik me neer en zuchte 'sakura'.
mijn eerste uren op het bergpad verliepen aldus in gedachten verzonken. ik wist toen nog niet dat het de weinige uren van mijn tocht zouden worden waarin ik verder dan 20 meter kon kijken, ik legde me letterlijk neer bij een vroege avondstop op camping op 2500m, en een slokje sake ging er vlot in... na een diepe droomloze slaap werd ik wakker door het geluid van vertrekkende medecampeerders, dat ze mensen wakker maakten daar trokken ze zich niet van aan, ik moest niet naar mijn klok kijken, twas nog donker, dus wss rond 2 a 3 uur smorgens (klotejappen met het eindeloze wens om zonsopgang te zien, geen mens geintresseerd in de zonsondergang, enkel die lijzende zon willen ze zien, tzal met de cultuur te maken hebben wss.
dag 2 begon dan ook slecht, want toen kwam de regen, en de mist, en alles was nat, en ik moet uiteindelijk concluderen dat ik geen idee heb of de japanse alpen schoon zijn, ik zag er de kl van. de bergpaden waren een stuk beter dan verwacht, en zeer variabel. ik heb vooral den indruk dat ze meer last hebben van erosie, ik denk zachtere steensoort, meer regen, en meer sneeuw. kan iemand me trouwens helpen herinneren dat ik nog een paar crampons moet kopen? dan kan ik ze in belgie in de kast leggen naast mijn ijsbijl, waar ze compleet nutteloos zullen zijn.
de ijsvlaktes (alleja vlak waren die niet echt) werden steeds frequenter en volgden elkaar in sneltempo op, en bij slechte zichtbaarheid, is het telkens weer raden waar dat pad terug vanonder dat ijs tevoorschijn zal komen, gelukkig bleven de slippartijen (die meestal zouden eindigen zowat 100meter lager) beperkt, en ook de vulkanische gassen slaagden er niet in me neer te krijgen. ik ben blij dat ik de bergen inging, het was interessant te zien hoe extreem toeristisch die uitgebaat worden, ik ben er zelfs van overtuigd dat de slechte wandeltijden op kaart (meestal mocht ik die door 2 delen) een verkoopstrategie zijn, ik moest dag 2 immers stoppen om 14 uur, want het komende stuk was 6 uur wandelen, en dan zou ik in donker aankomen, en dat mocht niet van de berghutbemanning (alleja ten zeerste afgeraden, bah, en mocht er dan iets gebeuren dan zou het de wereld rondgaan als 'die kerel wilde niet luisteren'), en dus mocht ik 70 euro ophoesten. dat ik sanderendaagsmorgens dat stuk pad aflegde in 2 uur dat zal hun worst wezen natuurlijk. mijn frustraties wegwandelend eindigde ik mijn dag na 19u en 25 minuten bergwandelen, alleja volgens de kaart dan toch. in de mist had ik weinig anders te doen dan te wandelen en spoorzoeken, ik ben trots te zeggen dat ik daar beter en beter in werd, ik kon tegen het einde van de dag redelijk goed inschatten wanneer ik de japanse berenbellen zou beginnen horen, ja, zelfs in de mist nooit verrassingen, je hoort ze van mijlenver.
de volgende morgen wandelde ik nog steeds in regen en mist het bergpad af. het is jammer genoeg niet zo dat je dan ook werkelijk de bewoonde wereld bereikt hebt, ik mocht dan ook nog een uur of 5 op een tweevaksbaan tjolen vooraleer ik de eerste auto zag. mijn voeten deden zeer, maar twast uiteindelijk wel waard, ik vond vooral de ontmoeting met de zwarte hond indrukwekkend, wacht eens even, een hond die zich droog staat te wrijven? hier? in de regen zat mijn kodak droog en wel en vooral veel te ver. eenmaal ik terug afstand nam, (ik stond op nen meter vooraleer ik hem zag) hoorde het dier me wel, en dacht waarschijnlijk bij zichzelf: domme mens kun je nu niet gewoon eens je belletje dragen?
hij was niet echt de snuggerste denk ik, want in paniek sprong hij van de baan af, en de baan lag op een nogal steile helling, (ik was liever van mijn ijshellingen naar beneden gegleden dan ik hier zou springen). of hij was zeer slim, op die manier nam hij wel effectief zeer snel afstand. ik legde me neer bij het niet hebben van een foto, en was content dat ik nu ook de geur van natte beer ken. toen ik 100 meter verder mama beer de weg zag oversteken was ik echter een stuk meer op mijn hoede. daarna haalde ik mijn kodak boven en wandelde 2 uur met dat spel in aanslag, en natuurlijk geen beer meer te bekennen, ik ben ervan overtuigd dat die kodak effectiever werkt dan een belletje. en intussen deden mijn voeten steeds meer pijn, geen idee waarom, want dat wandelen was nu echt zo veel niet, dat mijn voeten nat zijn met al die gaten ben ik intussen gewend, en ook de vele steentjes heb ik geleerd te negeren. toen ik savonds echter mijn zolen bekeek bleek dat die hun functie niet meer uitstekend vervulden, de beschermingslaag tussen vlees en asfalt was gereduceerd tot, welja, -1.
maw, je kon er door kijken, en geen klein beetje. tijd om toe te geven dat combats niet meer zijn wat ze geweest zijn, vroeger gingen die minimum 6 maand mee.
in kanazawa was mijn eerste missie dan ook het dringend zoeken van ander schoeisel, ik kreeg hartkloppingen bij het zien van de bottineprijzen, en legde me neer bij een paar tevas, tis eens iets anders, ik kan maar proberen want ik kan er veel verslijten vooraleer ik aan de prijs van die botinnen zit,
ik besloot te testen, ik kan nog steeds ander schoeisel kopen in de volgende grote stad. samen met de paraplu die ik niet geweigerd kreeg als kado moet ik er anders uitzien dan anders, 6paar sokken heb ik die ik nu niet meer gebruik, en toch, al heb je nog zo'n domme smoel, met witte sokken altijd cool,
ik moest wel in het eerstvolgende dorp stoppen voor het kopen van een doos plakkers, die echter niet blijven plakken in de regen.
en zo gaat het verder, en zo gaat het voort

to be continued