stalingrad

leaving grozny i had a different feeling than usual, it was not that my hands were freezing in the wind while i was sweating in the sun, nor was it the giant images of poetin and khadirov staring at me from the walls of every other building, not the weird guys waving with big stacks of money on every corner of the street, not the fact i could use my 3 arabian words here better then my 5 russian ones, nor the allahuh akbar (happy hour) filling my head. twas eerder een teleurgesteld gevoel, ik had geen connectie gemaakt met de stad of de mensen. bij aankomst moest ik onvermijdelijk aan beirut denken, hoewel de 2 bijna niet te vergelijken vallen, beirut had dezelfde uitstraling, de heropgebouwde stadsdelen spiek en span, shiny and new, en de herstelde stadsdelen lappendekens van krotten en paleizen. ik kijk tegenwoordig niet meer naar de reisaanbevelingen van de belgische overheid, die les heb ik in tmidden-oosten wel geleerd. maar ik ben er zeker van dat ze osjetie , tjetjenie en dagestan ten stelligste afraden, alleja die conclusie trok ik als ik merkte hoe weinig toeristen ze gewend zijn, dat heeft zijn voor en nadelen, der is weinig of niets voorzien voor toeristen, maar de gemiddelde mens wil al eens een extra efforke doen. grozny is al bij al een interessante en schone stad, maar ook niet echt veel meer dan dat. ik had gehoopt (zoals steeds) een babbeltje te doen, een pintje te drinken, en teen en tander te zien of te horen te krijgen, maar alle pogingen liepen op niets uit, elke conversatie stokte na de initiele (en zeer vaak gestelde vraag) waar kom je vandaan? uit belgie. de taalbarriere wierp zich hoger op dan normaal. zelfs de truken van de foor zoals doelloos ronddwalen, 10 keer de weg vragen terwijl je niet verdwaald bent, of zelfs gewoon op een bankje gaan zitten rusten, niets pakte. en dus wandelde ik de mooie stad teleurgesteld uit. mijn doel voor de dag was de kaspische zee, en toen ik de russische woorden oud en tourist geassosieert hoorde bij de naam derbent werd dat het doel.

en dan stap je in die ene auto in dagestan, gewoon een lada, van het standaard model zoals de rest, met een vriendelijke bestuurder die zelfs zowat een kilometer terug achteruit rijdt op de pechstrook omdat hij wat aan de late kant besliste om je mee te nemen, alsof hij er moest over nadenken. een luide grappige vent die geen woord verstond van wat ik zei, maar zich daar ook niet van aantrok, en hij bleef maar lachen en babbelen, en ik kon enkel knikken en lachen, ik verstond er geen bal van, en hij wist het, ik kon zelfs zijn naam niet uitmaken tussen al het getater, maar na een tijdje is knikken en lachen toch ook maar zurig, tis negen uur smorgens en de felle zon wordt geabsorbeerd voor laaghangende bewolking, mist dus. hij bied me van zijn zelfgemaakte wijn aan, ik weiger, tis nog te vroeg, maar hij dringt aan en uiteindelijk lijkt hij niet gelukkig omdat ik enkel een klein sipje nam. aan 150 over slechte wegen, auto's voorbijsteken met milimeters overschot, op het derde of zelfs vierde vak van de tweevaksbaan met een zichtbaarheid van zowat 50 meter. niet naar buiten kijken, je wordt er gek van. en dan heb je niets anders te doen dan te focusen op de arabisch-tjetjeens-russische monoloog en de gezichtsuitdrukking van de chauffeur. een gladde kerel, eerste grijze haren, vers geschoren (en dat is zeldzaam). en het valt me op dat het geluid en het beeld niet 100% klopt, een grote glimlach en en hartelijke lach met een gemaakte ondertoon, en koele donkere ogen die meer in de verte lijken te staren dan dat ze de baan zien. nooit oogcontact. zijn babbelen is op automatische piloot en zijn gedachten zijn overal behalve in de auto. na een heel eind rijden stopt hij de auto in the middle of nowhere en stapt uit, ik wil ook uitstappen (ik moet pissen) maar ik moet blijven zitten. hij opent de koffer en rommelt wat, even later stapt hij terug in en rijden we verder. geen idee wat hij in de koffer deed, tis iets raars. maar de monoloog herbegint, ik heb er moeite mee deze man te plaatsten, ofwel mis ik iets? de lichaamstaal houdt geen steek en hij blijft maar aandringen met die wijn, oke dan. we stoppen nogmaals, weeral in the middle of nowhere, waarom toch? hij doet een telefoontje en ik stap uit, ondanks zijn tekens dat ik moet blijven zitten, en neem voor alle zekerheid toch maar de rugzak met mijn papieren mee, maar de man wacht geduldig, en de rit gaat verder. weeral de aandrang dat ik zijn wijn zou drinken, en ik geraak er niet meer vantussen. ik vraag me af waar de rit zal eindigen, maar ook dat was niet duidelijk, maar ik hou de plakaten in de gaten. die wijn komt hard aan op nuchtere maag. de monoloog is stilgevallen maar intussen blaast schelle doofmakende arabische muziek doorheen de krakende boxen. ik moet in de mist ergens een afslag hebben gemist, want de grote baan is een landwegje geworden, en de snelheid gaat sterk naar beneden, we rijden een oud vervallen fabrieksterein op omgeven door een gigantische prikkeldraad afsluiting, overal ondergegroeide en vervallen loodsen, tanks, kasten, en allerlei andere obstakels, we zigzaggen er langzaan tussendoor, links langs de ene loods en rechts langs de prikkeldraad, en hij belt nogmaals, 5 woorden en gedaan. een chaos aan linksen en rechtsen later stoppen we voor een van de vele vervallen hangaars, (als ik die weg moet terugvinden..., zelfs mijn ingebouwde kompas weet van geen noorden meer in die mist). hij doet teken dat ik moet uitstappen, euh, hier? wtf? ik stap vertwijfelt uit, dit was niet het plan van de dag, terwijl ik me omdraai zie ik dat er een ongure typ langzaam uit het struikgewas gewandeld komt, ik kijk naar mijn chauffeur, maar die is verdwenen, lap, dat was rap, in plaats daarvan zie vantussen een aantal autowrakken aan de andere kant een 2de man mijn richting uitkomen... ik moet mee naar binnen, er komen weinig woorden aan te pas, salaam is het enige wat ik over mijn lippen krijg. de grote hal igt er verlaten bij, en gordijn bedekt de doorgang die we nemen, een labyrint van kamertjes en gangen, vuil en verlaten, en welke stank het juist is kan ik niet thuiswijzen, weinig later opnieuw een gordijn, een duister kamertje met tralies voor het kleine venstertje is de eindstop, ik zie een kast, een kist als tafel en 2 zetels met in de midden op de vloer een omgebouwde waterkoker als verwarmingselement, (das gevaarlijk denk ik). in de zetel zit een derde onbekende in camo-outfit, en hij praat met mijn chauffeur, de conversatie valt stil als ik de kamer betreed, de onbekende stelt zich recht, een reus. hij komt op me af, en geeft me een hand, salaam aleikum, tchaj? een theetje, een gezellige babbel zonder een woord engels, en dan terug naar de auto. 10 minuten later sta ik aan een tankstattion, spasiba, en salaam...

derbent is een zeer oude vesting, met gigantische muren, (ooit onderdeel van de noordelijke zijderoute) opgeslorpt in een "moderne" stad, het was dan ook een aangename verrassing. volgens unesco +-5000 jaar oude stad, er staat een triomfboog voor 5000 jaar derbent, en er hangen spandoeken 2000jaar derbent, putin heeft beslist om dit jaar 2000 jaar derbent te vieren. grappig, en de renovatiewerken ter dien ere zullen waarschijnlijk volgend jaar, of het jaar daarop wel afgerond zijn, nog grappiger. mijn voetjes in de kaspische zee steken, een schelpje rapen, en lachen met autos met het gele plastieken doosje van hun zeemvel op hun dak geplakt.
het ging daarna eindelijk richting het grote Volgograd dat sinds jaar en dag op mijn to do lijstje stond. onderweg was ik even het noorden kwijt toen ik in mongoolse oorden terechtkwam, maar dat bleek niets abnormaals, die wonen daar reeds 400jaar, en ik denk dat ik de door het oorspronkelijke amazonegebied ben getrokken. een ding is zeker, de bergen waren opeens verleden tijd, een uitgestrekte eindeloze vlakte van dor grasland kwam in de plaats. alleja, grasland impliceert dat er gras stond, gedroogde stoppels is realistischer, de eurazische steppe dus.
Ik werd afgezet aan de rand van Volgograd, de rand van volgograd is echter niet gelijk aan volgograd, ik moest dan ook aan den lijve ondervinden dat het centrum nog een 40tal kilometer verderop lag. blijkbaar is lintbebouwing langs de wolga de gang van zaken, een streepstad is het gevolg (wel praktisch voor het openbaar vervoer, der zijn niet veel lijnen nodig om iedereen te voorzien).
Der blijkt echter niet veel reden om volgograd te bezoeken, nadat ik hier een dag heb rondgelopen zie ik slechts 1 reden. maar das wel een zeer goeie reden, Stalingrad. de eerste grote nederlaag van hitler, the turning point of the second world war, en tegen welke prijs?
het monument dat ze ervoor hebben opgetrokken heet : het moederland roept. een vrouwmens met zwaard in hand, grofweg 2 keer zo groot als the statue of liberty. (natuurlijk wel, alles in rusland in groter en beter he)

lets talk movies.

iemand stalingrad gezien?
men vergelijkt de film met saving private ryan's openingsscene, en in die vergelijking is saving private ryans openingsscene een kinderilmpje, en met bijkomende opmerking, de realiteit was erger

iemand enemy at the gates gezien? vasili zeitsef ligt begraven aan dat standbeeld,
en de fontein int begin van de film was en is echt.

de getallen zijn ook echt, iemand van jullie rambo 4 gezien? ik herinner me vooral het commentaar dat de ronde ging op internet, gemiddeld 2,5 slachtoffers per minuut film, das erover, als je de aftiteling ervan af trekt gaat het naar 3 per minuut, das niet meer realistisch, als je de film bekijkt met dat getal in je achterhoofd zal je gegarandeerd lachen en proberen den tel bijhouden (tis ook tot in't absurde). en als je tijd en goesting hebt dan raad ik je aan de film te bekijken voor je verder leest.

want de bikkelharde realiteit tijdens de slag om stalingrad was dubbel zo erg, gemiddeld 6 slachtoffers per minuut conservatief gerekend, bijna 7 grof gerekend. der is echter nog een verschilleke, de film duurt een uur en half, de slag rond stalingrad duurde 200 dagen,

reken maar...