halfway

de oeral ligt achter me, waarschijnlijk definitief. ik heb gedroomd van de legendarische oeral, het gebergte zo machtig dat het azie van europa kon scheiden. het bleek echter niet meer dan een droom, het zal voor mij vanaf heden immer eurazie zijn. in een poging wat meer van de oeral te zien reisde ik via kungur's mooie ijsgrotten, langsheen severuralsk's mijnen en door de lukoil-olievelden bij jugorsk, afgewisseld met zogenaamde nummersteden en sites (bij gebrek aan inspiratie), om terecht te komen in het offgrid chanti-mansjisk.
de keuze voor 2derangs wegen had rechtstreekse effecten, niet alleen was er veel minder verkeer, de gemiddelde liftafstanden werden gereduceerd tot een kilometer of 30, en de gemiddelde snelheid lag nog lager. maar met de staat van de wegen en de weersomstandigheden was dat misschien maar goed ook, de hoeveelheid vervoersmiddelen die langs de weg stonden en lagen, in een al dan niet herstelbare staat (waaronder ook stukken uitgebrande trein op een behoorlijke afstand van het spoor, en een trekker met afgebroken inbindpunt, waarvan de volgeladen oplegger gewoon rechtdoor het bos in was gegaan), deden me vermoeden dat het enkel een kwestie van tijd was vooraleer ook ik met platte band of erger zou stranden. gelukkig bleef het bij de verplichtte 20 minutenpauzes omdat beide tachograafkaarten van de chauffeur over hun limiet waren.
Onderweg werd dus ook het plan om verder noordwaards te trekken afgeblazen, hoewel ik zeer geinteresseerd ben en er zeker magnifieke foto's te trekken vallen, heb ik gemerkt dat de enige liften camions zijn, en die stoppen niet zomaar even om wat foto's te trekken of te genieten. (ik ben wel mijn skills aan het optimaliseren om al rijdend foto's te trekken). en daarbij, de terugkomst in de echte winter was een goede herinnering dat ik eigenlijk niet veel te klagen had, de dooi en de regen zijn niet aangenaam, maar instappen in de lente en uitstappen in de winter was toch even een misrekening.
en het was dan nog om middernacht om 44ton ertsen te lossen met de hand en de voorhamer, want die was vastgevrozen in de oplegger. er waren een schop en pens voorhanden, maar die waren, jawel, vastgevroren. als je dan uit dankbaarheid voor de hulp snachts om 1u in the middle of nowhere bij -10 en een aardig briesje gedropt wordt met doorweekte schoenen en handschoenen, en met de winterlagen diep in je rugzak, dan vloek je wel even. welkom in siberie...
mijn redding lag in onverwachte hoek, lang leve john deere en zijn mechanichiens die snachts de herstel en onderhoudswerken aan de bosbouwmachines gaan doen (want overdag zijn die druk bezig he). toen ze me een (duur) hotel voorschotelden kon in enkel dankbaar zijn. Ik moest de groeten doen aan zijn vlaamse collegas die ik kende, als iemand die kan overbrengen, graag.

xanti-mansjisk was het zeker waard te stoppen, ik ben blij naar die raad te hebben geluisterd. hoewel mijn timing niet optimaal was (2 dagen na en 3 dagen voor grote competities) was het zeer interessant om een biathlonsite van dichtbij te kunnen inspecteren, het bleef echter bij foto's van lege stadions want niemand was zelfs aan het oefenen tijdens mijn meerdere doortochten van het stadion, het curlingstadion was even verlaten, en ik mocht niet zomaar even een van de stenen een zwaai geven. alles lag er perfect bij voor het begin van de deaflympics, en die harmonie mocht blijkbaar niet worden verstoord, (niemand die trouwens begreep dat er een toerist door de stad passeerde die niets te maken had met de wintersporten, en dat mijn land zelfs niet vertegenwoordigd was). het hockeystadion was een statie te ver, dat was gesloten, (alleja eigenlijk was alles gesloten, maar een persfotograaf die een reportage maakt... )
al bij al lijkt de stad helemaal niet russisch, proper, net, gebouwen en wegen in vrij goede staat, verkeersregels die gelden, de stad lijkt me meer thuis te horen in noordelijk finland of zweden, mede dankzij de chanti en mansi culturen die me deden terugdenken aan die van de sami.
na een onverwachte terugkeer naar de gemiste headlines van de stad, dankzij de eerste lift van de dag met name sasha, die net zijn ontslag had gekregen bij het begin van zijn eerste werkdag, omdat zijn gezicht de baas niet aanstond. met excursie met onder meer een park, een persmonument, het internationaal schaakcentrum en een zeer variabel museum, van mamoet over geologie naar etnologie en via schilder en bloemschikkunst over stalinisme naar sportmemoribilia (zelfs van evenementen uit de nabije toekomst). en zo mocht ik in de vooravond dan de stad verlaten (na enige twijfel of ik mss niet beter nog een nacht daar bleef).
toen ik twee dagen later tjumen binnenstoomde besefte ik dat het zo niet verder kon, wederom 700km bij een weliswaar zeer vriendelijke chauffeur, maar met slechts kortstondige oppervlakkige woordenwisselingen, die meestal eindigden met een ni ponjo en stilte. Het enige onderwerp die je even gaande kunt houden is het vergelijken van auto en camion merken. Maar ik lieg ook mezelf voor als ik zeg dat ik dat na zovele keren nog steeds interessant vind. Mijn zoektocht naar een goedkope slaapplaats in Tjumen leidde me langs het station, en wat inlichtingen later, met de uitgebreide hulp van moeder en dochter, was ik onderweg naar de beruchte trans-siberische, met een ticket naar Novosibirsk.
Moeder, die ooit duits heeft gesproken, maar nu waarschijnlijk slechts weinig verder meer komt dan het allomgekende Gitler kapoet, begeleidde haar zeer vlotte engels sprekende 16jarige dochter naar een concert van het vermaarde 30 sec to mars. Dat is een voor mij onbekende amerikaanse poprock-band met zeer uitgebreide russische tournee, die erin slagen hun concerten langsheen mijn route uit te zetten.
ik ben blij dat de trein-optie onmiddellijk zijn vruchten afwierp, want het daaropvolgende politieke en culturele gesprek kan niet makkelijk geweest zijn om te vertalen. het gebrek aan engels waarschijnlijk een steen uit de muur van het russische isolement op deze aardbol. ik ben er zeker van dat er minder onbegrip zou zijn van beide kanten en dat de macht van de mediapropaganda sterk zou afnemen. Ware het niet DE taal van de eeuwige gepropagandeerde amerikaanse vijand, waarschijnlijk zou het makkelijker liggen. Alhoewel, zelfs in dat opzicht, het is belangrijker de taal van de vijand te kennen dan die van de vriend.
op enkele uren tijd vond ik meerdere interessante gesprekspartners, en de uren vlogen voorbij, het was met spijt dat ik van de trein stapte. i will be back, maar eerst heb ik nog enkele andere prioriteiten. en de trein zal daar niet aan te pas komen. na een zeer relaxte dag in het geografische midden van rusland genaamd novosibirsk met een koppel duitsers uit zwickau (woohoo tourists) ga ik morgen richting het altai gebergte, met waarschijnlijk (nog) minder internet toegang