Altai

der is wel het een en het ander te vertellen, maar ik vrees dat ik vanaf dit moment voor de komende week geen internet te pakken zal krijgen, dat geeft me des te meer tijd om alles te typen. en het waren bewogen dagen de laatste tijd, over snelheidsboetes tot treurende moeders, naar verdwenen wegen, overdadig vodka gebruik en langdurige grenscontroles tot en met sneeuw blokades en negeren van alle sociale gebruiken, en dat alles doorspekt met de tijdsdruk en moeilijkheiden van een internetboeking die niet van een leien dakje liep.

Maar laat ons bij het begin beginnen, het eerder vermeldde duitse koppel speelde me het adres door van hun mongoolse touroperator, en instressant als hun verhalen klonken was ik geneigd hetzelfde te doen, een korte intensieve kennismaking met de mongoolse cultuur, die een aangename afwisseling mocht wezen van de langdurige aanwezigheid op russisch grondgebied. een vluchtige blik op de kaart leerde me dat mongolie perfect in mijn 'planning' paste, het altaigebergte was een must see, net als baikal, en daartussen paste mongolie. (want anders moet ik nogmaals door en terug liften naar altai en dan een lange minder interessante etappe naar baikal.)
de informatie die ik vond bij de touroperator trok mijn aandacht echter onmiddelijk op een ander item dan verwacht, "how to train an eagle" sprong onmiddelijk in mijn oog, en het duurde zowat 10 seconden om mezelf over het prijskaartje te zetten. maar er moest dan wel op voorhand geboekt worden, een van de struikelblokken overal waar ik kom en heenga, de planning naar een vaste dag, ook al is die nog ver weg, doet je je vrijheid verliezen, want opeens moet je iets. voor de zekerheid boekte ik met een dag of 2 overschot, en dat bleek maar best ook. de betaling liep niet van een leien dakje, via russisch internet, en bank en zelfs via belgie bleek de betaling onmogelijk. uiteindelijk heb ik hier in mongolie vele dagen en pogingen later rechtreeks naar de bank moeten gaan, en daar bleek de taalbarriere te groot om uit te leggen dat ik iets zo simpel als een overschrijving moest doen.
Maar we lopen vooruit op de feiten, de geplande datum in mijn achterhoofd verliet ik novosibirsk. en diezelfde dag verliet ik ook rusland. Er kwam geen officiele grenscontrole (wel een extreem aantal snelheidcontroles en boetes, ik zat in 4 auto's die beboet werden) aan te pas, maar eenmaal ik ten zuiden van barnaul was beland werd snel duidelijk dat dit een gans ander land was. noem het Altai (ik had gepland om dat reeds mongolie te noemen, maar aangezien dit stuk van mongolie waar ik nu ben cultureel gezien kazachstan is en nog tussen altai en mongolie in ligt, was dat voorbarig). de heuvelachtige landbouwgronden die de aanloop vormden waren reeds schoon genoeg, maar eenmaal ik in de beboste en begraasde bergen belandde wist ik mijn mijn kodak geen raad meer. met weinig succes echter want meestal waren de ruiten zo vuil dat ik niets kon doen dan zelf kijken en genieten. ik ben trouwens de tel kwijtgeraakt hoeveel keer ik de laatste weken de overstap van winter naar lente en visa versa heb gemaakt, maar dat werd vermenigvuldigd op enkele dagen tijd, meerdere malen per dag maakte ik de overstap, het gigantische verschil tussen berg en dal, wind of geen wind, van dal naar dal en tussen dag en nacht of zon en geen zon de belangrijkste factoren. de verse sneeuw en oude banen deden de vervoersmiddelen dan ook wel erg afzien, ik begreep al snel het belang van de paarden. Echter niet vooraleer ik in een kamaz camion met aanhangwagen en een 20 tal ton hout achteruit en in schaar terug een berg afgleed, en in een gazal camionette met winkelproducten zijdelings achteruit richting ravijn van de baan gleed. in beide gevallen met de nodige moeite (graaf een put in de diepgevrozen grond tot je kiezel of zand tegenkomt, tof wi) om die voertuigen terug op de baan en toch over die spekgladde steile heuvels te loodsen. om dan nog maar niet te spreken over nog steilere gladde hellingen en haarspeldbochten langsheen rivieren en ravijnen naar beneden. de chauffeurs lachten groen de stress weg en het enige verstaanbare woord in hun geconcentreerde brabbelementen was "adrenalin".
Zoals jullie al dan niet weten zijn mijn orientatie middelen als vanouds, een minikompas en een kaart van 1 op 8 000 000. ja dat zijn inderdaad 6 nullen, wat wil zeggen dat de meeste wegen niet weergegeven worden op de kaart, ik slaagde erin om op die kaart een stuk van 70 kilometer baan op mijn kaart te vinden die niet bestond, ik denk dat dat een foutje van de kaartmaker zal zijn geweest. dat werden dan 70 kilometer te voet, het enige alternatief was 2 dagen terugliften langs dezelfde baan die ik net had afgelegd. Maar ik had er moed op, ik had slechts de rivier te volgen op het karrenspoor. ik overwoog zelfs even een vlot te bouwen, maar er zouden te veel gevaarlijke ijsbarrieres zijn, en stilzitten met kans op nattigheid is een stuk kouder dan wandelen.
70 kilometer, das gelijk een zeeathlonnetje he, maar dan met rugzakken, met natte voeten, in de sneeuw, langs een karrenspoor,.... ,dat sneller verdween dan sneeuw voor de zon, ik was net goed en wel vertrokken of ik vond wel zeer verse voetafdrukken in de sneeuw. Die waren nog geen uur oud, en kruislings op mijn pad, vanuit de bergen recht naar de rivier, raar dacht ik, zou hier iemand afgelegen wonen? ik zag niemand, en mijn blik viel opnieuw op de afdrukken. hmm, voetafdrukken? niets van, dat zijn pootafdrukken, van een beer... tot zover de veelbesproken winterslaap. er kwamen geen afdrukken terug van de rivier en hij kon de rivier daar onmogelijk over. die beer was op minder dan 100m van me, waarschijnlijk zijn eerste dorst aan het lessen, hoe hongerig zou een beer zijn na een maand of 6 slapen? is dat de foto waard?
ik zette mijn tocht snel verder, en nam even later een stevige tak onderhanden met mijn leatherman, het moet een raar zicht zijn geweest, een bezonnebrilde toerist met digitale kodak in aanslag langs een pad dat duidelijk in geen maanden gebruikt was, de kleding in schril contrast met de lange baard en de speerwandelstok. dat de stok weinig zou uitmaken bij de confrontatie met een beer is basiskennis, en dat was dan ook niet de reden waarom in de stok ter hand nam. ik weet (in theorie) wat ik moet doen als ik een beer tegenkom, een hongerige beer zal waarschijnlijk enkel wat moeilijker te overtuigen zijn dat ik geen prooi ben. de reden waarom ik de stok ter hand nam was omdat ik een kilometer of wat verder afdrukken terugvond van wat ik enkel kan omschrijven als een groot uitgevallen kat, en opeens viel mijn frank dat dit een van de laatste leefgebieden is van de (of het) sneeuwluipaard. en ik heb er geen flauw idee van wat ik moet doen als ik dat beest tegenkom. laat ons hopen dat de evolutie het dier heeft geleerd om weg te blijven van mensen.
en zo verliep de rest van de dag, een grote varieteit aan roofdieren die mijn pad voor langere of kortere afstand hadden gebruikt. een sneeuwlawine verspert het pad, een steenlawine onderbreekt het pad, een pad die als snel alle richtingen uitging. het plat volgen van de rivier zat er niet zomaar in, ik verloor zelfs lange tijd het zicht op de rivier terwijl ik enkele bergkammen kruiste. ik kwam oog in oog te staan met een vervaarlijk uitziende lokale bewoner te paard die uit het niets leek te verschijnen, naast het zadel een grote bijl en een boog op de rug. aan de hoeveelheid zakken die het paard belastten kon ik enkel raden dat hij was gaan 'winkelen'. hij keek me raar aan, staarde naar mijn wandelstok en vroeg waar ik heenging, waarschijnlijk wist hij dat er de eerste uren niets op mijn pad lag. maar verbouwereerd en buiten adem kon ik niet direkt antwoorden, en hij verdween vooraleer ik kon vragen hoever de bewoonde wereld was. uiteindelijk zocht ik vlak na de val van het duister een slaapplek, en natuurlijk moest het (zoals elke avond de laatste tijd) beginnen sneeuwen en waaien op dat moment, een leuke nacht tegemoet met op de achtergrond het geruis van de rivier doorspekt met vage klanken van verre muziek, zou er dan toch leven zijn dichtbij? wie kan het zeggen hoe ver die tonen de vallei binnendringen tussen de steile berghellingen?
ik vroeg me trouwens nog af of ik die nacht bezoek zou krijgen. geen risico's eten hier voedsel daar en slapen op een derde plek. tegen het ochtendgloren werd ik ondergesneeuwd wakker. en snel terug op weg, want mijn deadline naderde en ik had er geen flauw idee van hoeveel kilometer ik reeds had afgelegd van de 70. ik hoopte meer dan de helft, maar met de hoogtemeters en zigzaggen erbij vreesde ik daar een beetje voor, het duurde nog lange tijd, langsheen vele verse sporen van de vroege roofdieren, vooraleer ik de eerste tekenen van beschaving zag, het pad werd weer een karenspoor en de vallei werd breder. en dan een herder, die me wederom raar bekeek en mijn wandelstok aanstaarde. nog 40 kilometer naar inja, lap tantje bijsteken, of was het 14? enkele km verder nog een herder, toch nog eens vragen, ah, nog 16 km, en verder, een dorp, iedereen die me zag passeren kon enkel staren terwijl ik vriendelijk knikte, inja nog 19 km, ik moest lachen en ik wilde vragen of ik niet de verkeerde kant uit aan het wandelen was, maar zo ver reikt mijn russisch niet, en mocht het zo ver reiken vrees ik dat ze het niet zouden verstaan, want ik heb zo den indruk dat ze hier iets anders spreken. maar gezien het ongelofelijk drukke verkeer van en naar het dorp zet ik nog een tandje bij. er is 1 auto door de verse sneeuw gereden vandaag, geen idee waarheen trouwens, want de brug een uur verderop, naar de grote baan aan de overkant van de rivier is nog in aanbouw. en de hangbrug wederom een uurtje verder lijkt me sinds jaar en dag de geest te hebben gegeven. frustrerend om op 50 m van een "drukke" baan te wandelen als hij onbereikbaar is. mijn karrenspoor is weer verdwenen en het wandelpad zelfs zonder winterse neerslag gevaarlijk. maar er is geen weg terug, gelukkig daagt enige tijd later wederom een brug op, niet in aanbouw en niet ingestort, maar ik vrees dat het een kwestie van tijd is vooraleer hij wel instort. ik was blij dat ik die brug niet over moest, want de grote baan kruiste iets verderop de rivier, en dus kon ik eindelijk mijn weg verderzetten via een bruikbare brug, en liften richting landsgrens. en met wat geluk vond ik een rechtstreekse lift naar het neerslagvrije (geen dak op de huizen) kos-agac op een koude hoogvlakte.

sanderendaags ging het richting ulgii in mongolie, een ganse dag nog om 150km te liften, dat moet een makkie zijn, maar dat bleek een misrekening, ik was vergeten hoe interessant, en irritant, maar vooral tijdrovend kleine niet toeristische grensposten zijn. 3 uur langs de russische zijde en 15 minuten genieten van het zalige niemandsland, het wegvallen van het asfalt op de echte grens, en dan nog eens 2 uur aan mongoolse zijde (ik moest hen hun visumregels uitleggen, zoveel toeristen hebben ze) en dan dan enkele uren asfaltloos door magnifieke gezichten terwijl het weer wederom omsloeg, en toen reden we ons vast in de meterdiepe sneeuw. mijn chauffeur die duidelijk niet gewoon was in de sneeuw te rijden reed zich vast nog voor de rest van de file en begon te zagen over hoeveel ik hem zou betalen, hoewel hij zeer vriendelijk was gestart deze morgen, was de teneur duidelijk, het tijdsverlies werkte ook op zijn systeem en hij werkte het meer en meer uit op mij, aan de grens was hij me zelfs (zoals zovelen) letterlijk aan het uitlachen bij de rest van de wachtenden omdat die stomme toerist geen winterkleren aan had, en dan denken ze dat omdat ik hun taal niet versta dat ik niet weet waarover het gesprek gaat. het vastrijden in de sneeuw werd voor mij dan ook de spreekwoordelijke druppel. ik lapte alle sociale regels en dan vooral die van samen uit samen thuis aan mijn laars. ik stapte uit, nam mijn bagage, en voor die ganse file aan vastgereden auto's deed ik op mijn gemakske een mammut of 2 en een wolfskin aan, handschoentjes, buff en zonnebril (mijn jagermeistermuts ligt nog in khanti mansjisk), en ik gaf iedereen het nakijken (ze stonden werkelijk met open mond te gapen) terwijl ik voor hun neus in de sneeuwstorm verdween, ik heb er geen idee van hoe koud het was, maar het deed me sterk denken aan die col in de pyreneeen tijdens de kerstvakantie, met dat verschil dat ik nu 2 lagen meer aanhad. en terwijl je trots iedereen de loef afsteekt besef je maar al te goed, dat de zon binnen korte tijd ondergaat en dat je geen flauw idee hebt waar je bent of hoeveel kilometer je te voet zal moeten doen, (op de enige baan zijn weinig liften te vinden als de baan geblokkeerd is), vandaag moest ik in ulgii zijn, en de rest kon me voor het moment niet schelen, ik was reeds een tiental kilometer voorbij de lange blokkade vooraleer ik zelfs ook maar op het idee kwam dat in dit geval, een gsm mss wel praktisch ware geweest, dan belde ik een taxi uit ulgii die me kwam opladen, en was ik helemaal de man. (lang leve de vrijheid zonder gsm) aan de bordjes te zien had ik nog een 30tal km te gaan toen het duister begon te vallen en een auto me bijna omver reed (ik wandelde in het midden van de baan, tegenwind met slecht zicht en verwachtte niemand vanuit de kant van de blokkade). maar had daarmee ook de enige mogelijke lift te pakken (langs de kant van de 2vaksbaan had hij me waarschijnlijk zelfs niet zien wandelen) en zo geschiedde dat ondanks alle tegenslag ik mijn deadline haalde, met nog een uur overschot.

ik ben intussen heel ver achter met typen,
de avonturen van het eaglehunting moet je maar uit de komende foto's proberen uitmaken,
hopelijk haal ik nog een stukje in de komende dagen,
bedankt brecht voor het adres in UB, ik zie wel als ik daar geraak,

veel groeten uit khovd