i've been through the desert

on a horse with no name

ik heb tijd om te typen, raar maar waar, tijdens mijn lift, alleja, zolang mijn 28% batterij het uithoudt, en ik vrees dat dat niet lang zal zijn, we hebben tijd want we zijn met den oplegger tegengehouden door de politie, de weg voor ons is afgesloten tot morgenochtend (hopelijk), wegens zandstorm, de zandstorm is hier ook, i know, ik heb er net enkele banden in verlegt, maar blijkbaar zijn er verderop zandophopingen die de doorgang onmogelijk maken, lap, een grote week geleden had ik in ditzelfde land last van sneeuwophopingen door een sneeuwstorm, mongolie blijft verbazen, een land van extremen. ik ben intussen wel een duizendtal kilometer verderop geraakt.
mijn weekje in kazachs mongolie bleek zeer interessant, maar door omstandigheden niet echt wat de website had verkondigd, als je alleen en buiten seizoen komt dan doen ze oftewel meer oftewel minder inspanning, hier was minder het geval, combineer dat met een sterfgeval in de familie en dan blijft er niet veel meer van over. ahja, you win some, you lose some. het was desalniettemin zeer interessant, en ik heb coole foto's (oa die in de wolfskin jack vind ik zalig).
de reparatie van de 4x4 (waar zelfs macguyver jaloers van zou zijn geworden) van de gebroken rollementen door vervanging met vilt, in het midden van de woestijn zal me nog lang bijblijven, het 2 dagen later verliezen van datzelfde wiel was macguyver waarschijnlijk niet overkomen.
het antwoord op de vraag wat we dan in belgie zouden doen in zo'n situaties lag moeilijk, als het al zou gebeuren dan word je simpelweg getakeld, en dat bleek moeilijk uitgelegd, alleja waarom in godsnaam zou iemand van de garage, je auto komen opladen om te repareren. de autodensiteit van belgie bleek het struikelblok, ze waren al verbaasd dat er 12miljoen mensen woonden in een land dat 10 keer kleiner was (ik moest lachen, die mannen hadden duidelijk niet goed opgelet in de les oppervlakteberekening, mongolie is +-3000km lang, ik maakte daar voor belgie +-300 van). maar uiteindelijk geraakten we terug thuis op vilten rollementen.
op de vraag of ik kon paardrijden bleef ik jammer genoeg bescheiden, we hadden slechts 2 paarden ter beschikking (alleja pony's), een mak en een iets minder mak, ik kreeg nummer 1, en na korte tijd rijden (respectievelijk 15min en 30min) kregen mijn 2 begeleiders kramp in hun bilspieren, en beiden, mijn tolk (ja die zat in het pakket) en de gids (van 12 die die dag dan maar niet naar school ging) waren bang van paard nummer 2. dus wisselden ze af elk om beurt op paard nummer 2 en gingen we trager vooruit dan ik normaal wandel. als je dan op een mak paard zit met iemand achterop die voor jou stuurt dan is er weinig paardrijden aan.
en ik heb dan aangedrongen dat zij samen op dat ene paard kropen en mij lieten doen met dat ander, (ik kan mss niet rijden volgens de regels van de kunst, maar ik ben all saad gewoon, en dat paard was op zicht een stuk makkelijker) maar het mocht niet baten, dat was niet veilig voor de toerist. hun frank is maar gevallen s'anderendaags, toen we met de arend aan het rijden waren en de arend begon te fladderen en als 2 meter vogel oor de ogen van een paard flappert dan panikeert dat beest, (you're doing it wrong, well if you dont tell me how i'm supposed to do it i can hardly do it right, can i) die mannen zouden wel eens een instructeurscursus mogen volgen mijn gedacht. maar ze waren wel onder den indruk dat ik de rodeo met teugels in een hand en fladderende arend in de andere zomaar uithield.
en dan wandel je eenzaam door de woestijn, de tolk te lui om te volgen, onder je voeten een gedurige afwisseling van zand, stenen, keien, en rotsen van alle kleuren en formaten, zwerfvuil van decennia ver, en halfvergane beenderen van elke diersoort die je hier kan tegenkomen, soms geslacht, soms vergaan van de dorst, soms gesneuveld door roofdieren, het streepje sneeuw dat zich wegsteekt in de karige schaduw van een halfdoorkamelen(ja echte, geen dromedarissen ditmaal)afgevreten en verdroogt stekelbosje doet je realiseren dat dit een zeer verraderlijk klimaat is, en dat deze woestijn (in tegenstelling tot de andere die ik reeds mocht aanschouwen) gevriesdroogd is, heet en koud tegelijk.
mijn grootste vraagteken van de week had echter niets met de planning of het weer te maken, twas eerder culinair, ik heb intussen gemerkt dat de mensen in koudere regionen nogal geneigd zijn om vettig te eten, ik herinner me het nationale gerecht van litouwen als zijnde een vettige patat, met vlees en vet gevuld, in een badje van vet, met een sausje van vet en wat peterselie. er zijn betere maaltijden te vinden. hier is het eten echt lekker en tlijkt allemaal simpel, zonder poespas, kook een paar stukken paard koe jak of schaap (paard is 'warm' vlees schaap is 'koud' vlees) en doe daar deegwaren bij, maar het was in essentie elke maaltijd hetzelfde : vet met natuurlijk gevriesdroogd gekookt vettig vlees en gebakken deeg aangevuld met een vettige bouillon, de rest van het dieet bestaat uit melkthee. een melkthee die trouwens het liefst van al aangevuld wordt met eerst en vooral boter en ten tweede alle voorgaande, of omgekeerd, kap je thee bij je eten is ook een optie, hoe leg je iemand uit dat ik liever geen melk in mijn thee heb, laat staan boter, steenkaas, vlees en vet, deegwaren of nog zoveel meer, hopeloos. ik heb in de verste verten geen groente gezien en geen water ook niet, gezond? blijkbaar wel he? als de mongolen daar al eeuwen op overleven? ik moest lachen toen de tolk zei dat hij last had van zijn maag, maar das normaal zei hij, iedereen in mongolie heeft veel last van zuuroprispingen, das iets genetisch. aah genetisch, helemaal niets met het dieet te maken.

ik zit intussen in ulaanbaatar, joepielied door mijn oortjes, aah herinneringen, gelukkig ken ik de song al goed want anders zou ik problemen hebben om dat hier te beluisteren met een sterk achtergrondgeluid van dronken mongolenkaraoke. hoe irritant het geluid ook is, ik kan niet anders dan hun pijnlijke pogingen te bewonderen. dit is een land dat ik kan appreciëren, een land van extremen, rijk en arm, warm en koud, dronken en nuchter, de mensen zijn echt, de natuur ook,...

het liften in mongolie liep niet van een leien dakje, put the hiking back in hitchhiking, maar ik kan een tijdje wandelen door deze regionen altijd wel appreciëren. dat liften hier niet evident is heeft echter wel een paar klaar en duidelijke redenen, ik zou durven beweren dat er geen verkeer op de baan is, zij zouden zeggen dat dat de drukke baan is. als er dan al een auto passeert dan zit die barstensvol (5 personen + bagage een absoluut minimum). ik zou durven beweren dat er geen baan is, zij zouden zeggen dat de baan overal is. als de slag in slechte staat is dan rij je der toch gewoon naast? bijgevolg is de te liften weg even lang en breed als de vallei (of soms dan kies je gewoon de andere kant van de berg he), als de vallei 100km breed is dan heb je als lifter een probleem, als er al auto's passeren dan passeren die gegarandeerd vele kilometers van je af.
ik heb echter niet te klagen, mijn eerste dag vanaf ulgii verliep zoals net beschreven, ik heb een 7tal uur gewandeld met een paar liften tussenin. bij valavond werd ik echter opgepikt door een oplegger, den drankleverancier, de rest van mijn week was als een aflevering van beroepen zonder grenzen, jawel de rest van de week, ik heb mijn records voor langste lift in tijd en in afstand gebroken, een 1700 kilometer en 5 dagen en 5uur tussen opgepikt worden en het afscheid van mijn chauffeur in ulaanbaatar, ik kan enkel denken dat dat dure cola en pinten zijn die hij gaat leveren in bayan ulgii. ik ben op het punt gekomen dat ik blij ben als iemand russisch spreekt, mijn chauffeur was een man waarmee ik enkel kon communiceren in russisch, hij kende weinig of geen russisch, en ik ook weinig of geen, maar we deden het werken, het eerste mongools dat hij mee leerde was; zam moo (slechte weg) tsakagar moo (slecht weer) en sesjem boeskoeï (snel vrouwmens)

de hoogtepunten waren ongetwijfeld de edities van parijs-dakar by night, (inclusief heuvels bergkammen rivierkruisingen en riskante inhaalmaneuvers) want de hyundai kon de chinese benz toch niet laten winnen he, "hyundai is original, kitai benz a bad copy" was de leuze. er was ook geen enkele reden om te rallyen want daarna moest hij toch weer wachten op zijn compagnon die blijkbaar niet zo'n zware voet had, maar die vele wachturen spendeerde hij liever in daglicht. terwijl we met onze oplegger zelfs af en toe zweeffases hadden op een baan die je toeliet om zowat 35 te rijden (zeer correct brecht) bedacht ik dat parijs-dakar altijd met grote pannes gewonnen of verloren wordt, en ik bereidde me reeds voor op het ergste. bij vluchtige controle na de laatste editie bleek enkel de naftedop (en bijgevolg ook menig liter brandstof uit de versgevulde tank (vers overgeheveld is een beter woord)) te zijn verdwenen. en ik was blij dat de hyundai oersterk was.
ik weet ook niet wat de koreanen hier ooit gepresteerd hebben, maar zeg geen slecht woord over korea he, alles waait hier over vanuit korea, inclusief de eerder besproken karaoke, mode en soaps.
Na een nachtje in de woestijn bleek de schade echter groter, onze achterbumper die verdwenen was, en een platte band of 4 (alleja mijn chauffeur beweert 3, die 4de was blijkbaar al van 2 dagen eerder en die was niet vervangen omdat zijn reservewiel reeds gebruikt was in het doorgaan) normaal reed hij gewoon door, maar een achteras met 3 platte banden was teveel van het goede, dus verspreidden we de platte banden wat beter tijdens de zandstorm. dat de ophanging van de cabine was losgekomen bleek pas nog een dag later, terwijl zijn compagnon de cardanas aan het demonteren was, maar met wat geknobbeld staalkabel kan je dat makkelijk oplossen. ik vind het persoonlijk een mirakel dat we uiteindelijk in 5 dagen met dezelfde camion in ulaanbaatar zijn aangekomen, einde dag 4 waren we iets meer dan halverwege.
Andere anekdotes betreffen de diefstal van een geit en dan uren met dat beest op je schoot, terwijl je een voor een de vele vieze teken uit de vacht ziet kruipen. het moment dat we met zijn 9 in de cabine zaten of ook nog de vriendelijke madam die me wel zeer precies toonde waar op de berg ik goud kon gaan rapen.
ik heb intussen geleerd dat als ik mijn camera bovenhaal in de landelijke regionen dat er familieprotretten aan te pas komen (met censuur, men zegt me welke ik moet deleten en welke goed zijn), zonder mogelijkheid om die ooit te bezorgen. of anders ik geraak hem kwijt aan kiekjeskijkers. als ik mijn computer bovenhaal dito, of ik geraak hem kwijt aan mensen die het computerspelletje vinden dat stan ooit installeerde. dus in bijzijn van andere mensen valt er weinig te typen of vallen er weinig fotos te triëren. vandaar mijn achterstand in typen, en hopelijk is dit inhaalmaneuvre voorlopig afdoende.
vele groeten uit UB, en amuseer julder in X