siberie, the meltdown

ik ben in severobajkalsk aangekomen, met de nodige obstakels, zoals gewoonlijk.
mijn tijd in ulaan baatar was gezellig, met dank en de groeten aan brecht vanwege oyuna en echtgenoot.
mijn eerste dag daar bezocht ik galan monastry, waar ik om te beginnen van draai eens aan een wieleke heb gespeeld, den eerste keer is dat geestig he, ik heb gebedsmolens doen draaien van alle maten en gewichten, en geloof me, dat was zeer variabel. ik heb aldus enige uren versleten, tot ik er draaierig van werd, gelukkig kwam er een punt waarop ik geen enkele molen meer vond die ik nog niet doen draaien had (bij mijn volgende passage vond ik echter wel nog andere). ik ging er niet heiliger van worden, ik ben wie ik ben.
ik maakte de fout mezelf op een onbewaakt moment (afgeleid door boeddhistische kunst) verkeerd om te draaien. het duurde slechts een fractie van een seconde vooraleer ik doorhad dat er iets mis was, de tientallen ogen die vuur schoten in mijn richting waren een duidelijke indicatie en mijn rug afkeren van de deities was dan ook snel gebeurd. maar ik voelde me er zooo slecht bij dat ik nogmaals bijna al die gebedsmolens ben gaan doen draaien, en de dag zat er bijna op, rust. al mijn dagen in UB waren gelijkaardig, relaxed, opt gemak, rondhagen, museumpje meepakken, wandelingske doen, pintje drinken, en lachen met pickpockets. lachen omdat ik hun trukendoos wel al redelijk ken, en der meestal op voorbereid ben, alles achter ritsen, mijn rugzak extra dicht en vast. en als ze dan proberen terwijl je het weet, is het grappig. die ene dikkerd die wel 3 keer terugkwam om nog eens te proberen was hilarisch, maar hoe mijn roltabak dan toch verdween is een raadsel.
maar ulaanbaatar is snel gezien, de rest van het land is interessanter. het werd dan ook snel tijd dat ik weer een stapje verder ging, op naar baikal, en weer noordwaarts. ik zag er eerlijk gezegd wat tegenop, heeft mijn winter nog niet lang genoeg geduurd? en dan noem je jezelf een watje, en ben je weer vertrokken. once more into the fray
mijn gemiddelde snelheid in mongolie indachtig voorzag ik 3 dagen van ub naar de grens. met een tussenstop in nog een boeddhistisch klooster. maar de weg naar ulan ude is geasfalteerd en dus was ik tegenaan de avond aan de grens, het klooster hopeloos snel voorbij geraasd. ik keek wel uit naar de grens, verhalen van veelvuldig gesmokkel hadden mijn oor bereikt. ik fantaseerde al van nachtelijke drugsdeals of witwaspraktijken met bijhorende extravaganza, wie weet. en ik moet toegeven de grensovergang naar rusland zal me nog wel even bijblijven, ik had de eer en het genoegen voor het eerst een auto in panne bergop de grens over te duwen. alleja in panne, ze zaten zonder nafte (russische nafte is goedkoper)
Ik kwam in het holst van de nacht aan in ulan ude met enkele jonge gasten die gingen feesten, ik ging mee feesten, en tegen 6u sochtends zochten ze een slaapplaats, ik zag echter het licht en verkoos mijn weg verder te zetten.
de mensen die me oppikten apprecieerden het niet zo erg dat ik telkens weer zat te slapen, maar tegen smiddags was ik in sludjanka, wachtend op de trein die me langsheen het sluitstuk van de originele transsiberische zou brengen, een grote uitdaging in de tijd van constructie, maar de vele lawines en verzakkingen zorgen voor een bypass in latere tijden, bijgevolg zat ik op een doodlopende trein langsheen een reeks dorpen langs baikal die geen verbinding hadden met de buitenwereld met uitzondering van die zeldzame trein. ze mogen hun openbaar vervoer wel wat beter afregelen, de zeldzame trein arriveerde een half uur nadat de zeldzame ferry vertrok, en dus bijgevolg zat ik vast in port baikalsk samen met een chinese tourist. maar mijn eerste impressie van baikal was goed, de slechtste moment van het jaar echter, tis smeltend ijs, en niet sterk genoeg meer om erop te mogen. hier begrijp ik de opmerkingen dat ik opt verkeerde moment ben gekomen, geen autoritten over baikal en ook geen boten. wel grappig dat ik bijna 3 maand nadat ik mijn ijsvislijn huiswaarts zond nog steeds kon ijsvissen als ik wilde. het weer in rusland viel tegen alle verwachtingen in goed mee, ik heb de russische winter verlagen dacht ik even, tis lente, ja tis nog steeds koud en is er is nog sneeuw en ijs, maar tis geen min 20 meer he. ik kwam kort daarna echter nogmaals tot de conclusie dat winter of zomer aangenamer is. tussenin heb je het smeltseizoen, enkele weken van water en ijs overal, men zegt wel eens waar rook is is vuur, en dat is meestal waar, maar ik geloof vanaf heden in waar smeltwater is is modder, en dat is altijd waar.
na een aangename stop in irkutsk alwaar ik de belgische pub onveilig maakte met veel commentaar op hun aanbod aan belgische bieren en mijn intussen standaard geworden praatje : een van mijn beste vrienden is de brouwer van een van de beste bieren ter wereld (het was te verwachten dat ik dat niet ongestraft zou kunnen blijven doen) een australier hoorde me bezig en zei: ik ga 4 weken in belgie zijn en onder meer een cursus brouwen volgen, kun je niets regelen? lap dat moest er eens van komen he, wouter zal me van ver horen komen.
maar dus daarna ging het richting het noorden van baikal, blijkbaar zaten de njerpa daar. en die wilde ik wel zien, in de zomer kun je de ferry nemen, en in de winter de auto 600km over het ijs, maar in het tussenseizoen moet je rond, de trein gaat 3000km rond de grote banen 2500, ik vond de kortste verbinding van een 1000tal km lang genoeg, maar die beek halverwege helemaal geen vebinding te zijn, ik stond aan de rivier lena met een vermiste brug, in de winter rijdt men daar over het ijs, en in de zomer leggen ze een pontonbrug, in het tussenseizoen...
eenmaal ik over de rivier was volgde een etappe van 280km niks, geen dorpen geen steden, en bijgevolg ook geen auto's, enkel 'slapende' beren (die beren baren me meer zorgen sinds ik dat filmpje voorgeschoteld kreeg van beer versus edelhert). en daar gaat ie dan, 280 km ploeteren in de modder. na een dag met grofweg 50 km in de benen en 300 in de billen had ik tegen valavond reeds in 7uur geen teken van leven meer gezien, en werd het duidelijk dat er ook geen slaapplek mogelijk was zonder minstens 5cm modder, en daar trek ik blijkbaar de grens, ik wil bij -20 slapen geen probleem, maar die modder, bah, ik vond zelfs geen plek om me 5 minuten neer te zetten of mijn rugzak af te doen. en terwijl het duister viel drong langzaam tot me door, dat ik een lange nacht tegemoet ging, 10 uur tot zonsopkomst dwz nog eens 10 uur wandelen zonder echte pauze. vermoeiend is licht uitgedrukt. tegenaan de ochtend offerde ik zoals ik geleerd had van een mijn chauffeurs, 3 plukken van mijn sigaret aan Bog (bijgeloof olé olé), maar 3 minuten later (toeval???) werd ik al strompelend opgepikt door een team van gazprom die iets verderop schaliegas ontgon (wat een kabaal, dat hoorde ik urenver) hiep hoi een rit van 2km na een dag en nacht wandelen, het enthousiasme stroomde van mijn gezicht, maar ze boden me een bed aan die ik maar al te graag aanvaarde. na slechts enkele uren slaap werd ik door een weerzinwekkende alcoholadem gewekt met de mededeling dat er een auto mijn richting uit ging, maar dat die NU vertrok, en zo werd ik enige uren later op het asfalt van de 'grote' baan richting severobaikalsk afgezet, nog 150km, dat moet een makkie zijn. mijn teleurstelling was dan ook groot toen het asfalt weer verdween, en ik op de slechtste baan ooit belande (en dat wil wat zeggen met de wegen die ik de laatste tijd heb gezien) maar wel met meer verkeer dan het vorige stuk. de laatste camionette die me passeerde was een vriendelijke man die stopte, een klapke deed, me een sigaret aanbood en uiteindelijk zei dat hij geen plaats had (pestzak, stop dan niet he, zijn vest had blijkbaar veel plaats nodig) toen ik hem 10km ploeteren verderop inhaalde (vastgelopen in het smeltende ijs van de verse sneeuw, dus toch winter? hij had de hoop reeds opgegeven en zat te wachten op redding) draaide ik de rollen om, ik deed een klapke, bood hem wat te eten aan, wat te drinken en....deed mijn rugzak af om hem te helpen, na enkele zware dagen vermoeid en stijf en zere voeten had ik weinig zin om de man te helpen, maar indien ik geen lift vond was ik vanavond niet in severobaikalsk, met alle gevolgen van dien. steentjes halen 100m verderop is iets waar hij nog niet aan gedacht had (hij zou zijn handen vuil kunnen maken en zijn voeten nat,...), en na meerdere met de hand gevulde zakken steentjes later waren we op goede weg, er zat beweging in, maar met zijn chauffeurscapaciteiten bleef het bij een halve meter. en toen kwam een jeep voorbij uit andere richting die ons erdoor trok. de man had genoeg schuldgevoel om me mee te nemen en de rest van de baan was ik duwer van dienst, we raakten nog 3 keer compleet vast (kies dan toch het juiste spoor!!!!) afgewisseld met een der meest helse ritten ooit, gewichtsloze fases inclusief, toegeven de baan lag er zeer slecht bij. maar ik durf te beweren dat de chauffeur er voor iets tussen zat.
ik was zeer blij om laat die avond in severobaikalsk levend een bed te vinden. en slapen deed ik , een rustdag was welverdiend, en toen moest ik nog 2 dagen wachten op de eerste trein richting oosten (die ik morgen zal nemen). severobaikalsk , een belangrijke halte op de bam, op de transsiberische wil dit zeggen miljoenensteden zoals ekaterinburg novosibirsk of irkutsk, op de bam wil dit blijkbaar zeggen een geplande stad ter grote van moerkerke met 30000 inwoners zonder logische opbouw, met zeer vriendelijke maar blijkbaar eenzame mensen, een mix van overal die hier blijven plakken is na de aanleg van de bam. gisterenavond had ik het genoegen vodka te drinken met nen kirgiezier nen mongolier, en een witrussische. aan het discuteren over van wie baikal nu eigenlijk was, eta baikol eta kyrgisch russia eta kyrgisch, njeto eta baigal natur eta gengis khan, njetu kiev...
en ik vond het tragisch, het eergevoel voor een land waar ze niet naar willen terugkeren, en de nostalgie naar de eenheid van de CCCP,... ik vond het verbazingwekkend hoe ze allen vurig geloofden wat ze verkondigden, het was ze zo aangeleerd. hoe gevaarlijk het verdraaien, of zelfs simpelweg benadrukken van kleine historische feiten uit het grote (wel vergeten) geheel, wss op schoolniveau om het nationalistische gevoel aan te wakkeren. hoe vurig zullen noordkoreanen binnen 50 jaar beweren dat hun leider 20 olympische medailles haalde? maar kijk, ik wijk af
severobajkalsk is de max, le chat et le soleil heerlijk, de njerpa heb ik niet gevonden, bevrozen rauwe omul is een delicatesse die ze voor zichzelf mogen houden, maar de samagon kan ik wel appreciëren.
morgen ga ik de bam onveilig maken, ik ben erin geslaagd een stuk te vinden die enkel per trein te bereiken is, (geen schuldgevoel over niet liften) die trein zal me enkele dagen met zich meenemen,
tot de volgende