tour de hokkaido (edit)

na drie dagen iers weer in bamboejungle op rebun gaf ik het op, ik begin te begrijpen waarom jappen niet graag wandelen, 3 dagen regen, wind, nat, bamboe en bloemen. ik was op zoek naar de fameuze edelweis, die behalve in de alpen blijkbaar ook hier groeit, raar maar waar, maar tis wss het seizoen niet, want ik zag er gene, wel vele andere exotische dingen gezien. en t'moment dat ik op de ferry stapte, ramp o ramp, de zon kwam toch wel uit zeker, smeerlappen. de hoop op een jeugdherberg in wakkanai na 4 dagen kamperen maakte echter veel goed.

terwijl ik op de ferry wachtte nog vlug naar de atm, hmm, de atm werkt niet? raar, want tis ook in de post, zou ik over de limiet zitten? tegen dat de ferry aankomt in wakkanai zal alles gesloten zijn. ik tel even mijn geld, 4467 yen, dat is evenveel als mijn voorlopig gemiddeld dagbudget, als ik over de limiet zit, dan moet ik daar 11 dagen van zien te overleven, een lichte paniek overvalt me, in een duur land als japan, met een budget van een kleine 3euro per dag. das onmogelijk, zeg maar dag tegen die warme douche en jeugdherberg (das 7 dagbudgetten), zelfs een goedkope betalende camping zal 2 dagen uit mijn budget kosten, mijn eten alleen al zal daar boven moeten zitten, dat wordt geen internet, geen elektriciteit, geen dak, stinken, de hele avond piekeren of dat wel doenbaar is, morgen eerst naar alle atms en dubbelchecken, of een wisselkantoor zoeken, of wacht...

ik weet het, morgen probeer ik slechts 1 keer, en ik val uiteindelijk op de camping in slaap met het genoegen brengende besluit,
no need to panic, challenge accepted, it will be diffficult, but maybe there's no other option.

en tis geruststellender te weten dat ik ervoor kies, dan dat het niet anders kan

vandaag mijn eerste winkel aangedaan, voor 1280 yen aan eten gekocht, net iets meer dan voor 3 dagen,...
dat wordt wel heel nipt,
de volgende keer word het droge muesli
trouwens, rijst, overal, behalve in de supermarkt,
geen idee waar die mannen dat halen.

i'll see you on the other side

we zijn er bijna denk ik, mijn fondsen ook, maar dat dank ik vooral aan de japanse gastvriendelijkheid, dus misschien is het wel haalbaar. we zullen zien.
na de nacht op de camping van wakkanai ging het richting kaap soya, en het was opmerkelijk hoe gefocussed ik werd op eten en winkels, wetende dat de middelen beperkt zijn kon ik aan niet veel anders denken, hoewel mijn ingeslagen voorraad voldeed.
na een hongerige en gefrustreerde dag werd ik onverwachts savonds in esashi vriendelijk uitgenodigd om binnenshuis te slapen en om mee te komen barbequeen, het koppel zal nooit begrijpen hoe dankbaar ik hen daarvoor was. een droge nacht, en een maaltijd minder. een bbq op zijn japans, tis eens iets anders, vooral toen de delicatessen bovengehaald werden fronste ik even, tong, maag en vette darms op de bbq, onder het motto beggers cant be choosers, speelde ik het echter allemaal vlot naar binnen, en ik moet toegeven, hoewel vette darms stinken gelijk de pest, goed doorbakken gebarbequed valt dat nog wel mee, niet dat het ooit mijn favoriete maaltijd zal worden, maar eetbaar was het wel. aangevuld met bamboescheuten, look zonder look en nog iets raars waarvan ik de naam niet ken,maar wel allemaal versgeplukt, kon ik enkel concluderen dat ze lid waren de plaatselijke NARF. een doktoraat in de mieren en een museum curator, tblijft een fascinerende combinatie.
na een verkwikkende ontbijt, hiep hoi, werd ik terug op weg gezet. en tegen savonds was ik in de buurt van shari, alwaar ik opgepikt werd door een gezin met motorisch beperkte vader, uberbezorgde moeder en een koppel zeer intelligente kinderen van de slag van marte, stan en anna. ze zetten me af op de camping na wel 20 keer gevraagd te hebben of ik toch wel alles bijhad, ik moest toch zeker niet meer naar de winkel he? ik verzekerde hen dat ik de nacht zou overleven, en ze waren nog niet helemaal vertrokken of ik besefte dat ik eigenlijk wel nog nafte nodig had om te kunnen koken, lap, weeral budget, en nog een zoek-de-naftepomp-wandeling op de koop toe. toen ik die 2 uur later gevonden had, vroeg de vriendelijke meneer of ik met kaart of cash ging betalen, niet dat het er veel toe deed dat mijn kaart zou weigeren, voor een half literke nafte ter waarde van een halve euro dacht ik (blijkbaar verkeerdelijk) dat dat wel evident was.
op mijn terugtocht besefte ik opeens dat ik eigenlijk al mijn materiaal zomaar 5 km verderop achtergelaten had, opengesmeten en bloot, en ik fantaseerde al over vossen of beren (die allom aanwezig blijken in hokkaido) die aan de haal zouden gaan met mijn levensbelangrijke voorraad. ik moest bij aankomst echter concluderen dat ik van die dieren geen schrik moest hebben, de raven daarentegen waren aan het feesten met mijn ramenvoorraad. vloeken, gelukkig kon ik nog enkele pakjes redden.
smorgens werd ik vrolijk gewekt door een stel kinderen, die dezelfde bleken als de avond voordien (ze zien er altijd allemaal hetzelfde uit), de vraag van de familie of ze hun zondag mochten doorbrengen in mijn gezelschap, en mij wat verder op weg zetten werd zeer graag aanvaard. ik had een zalige zondag zonder zorgen, een daguitstapje van hot naar her en overal. afgewisseld met lessen japans en origami, even slikken bij het prijskaartje dat met het middagmaal gepaard ging, ik werd gelukkig getrakteerd op de sashimi en ikra. de toegang tot het werelderfgoed shiretoko dat erg hoog op mijn to do lijst stond bleek echter beperkt, en de financiele middelen om er enkele dagen in rond te trekken ontbraken me, gids verplicht, en dus ging het verder, naar een meer of 2 waarvan ik je de naam schuldig moet blijven, het ene had een monster gelijk loch ness genaamd kushi, en het andere was vervloekt met eeuwige mist. het afscheid van de familie was echter aangebroken, die moesten die ganse weg nog terugrijden.
en dan sanderendaags, na een nacht in de tent bij een vriendelijke skiinstructeur en een zogenaamde outdoorhotspring (hiep hoi gratis) naar sulferberg en akanko. het akanmeer "wereldbekend" om een eigenaardig rollend bolwier verschijnsel waarvan ik je de naam wederom schuldig moet blijven, geen geld voor het museum. daarna ging het richting kaap nemuro, waar ik wederom uitgenodigd werd om te bbqen (met dezelfde delicatessen). ik ging naar akeshi op tempelbezoek in een van de 3 oudste tempels van hokkaido (lees niet zo oud, uit het kolonisatietijdperk) waar ze letterlijk zeiden, kom morgen nog eens terug, en niet letterlijk vandaag hebben we geen goesting, ik bezocht de moerasvelden van kushiro en daarna ging het langs de kust tot hier.
ik denk niet dat het geluk hier aan mijn zijde is op toeristisch vlak, edelweisgebied zonder edelweis, het dichtstbevolkte berengebied ter wereld en geen beer te zien, het meest bemistte meer van japan en geen wolkje aan de lucht, kaap nemuro met fantastische panoramas van de betwistte kiril eilanden en een zichtbaarheid van 50m, overnachten in tsurui (letterlijk kraanvogelplaats) en geen tsuru te bespeuren.... maar op gebied van mensen kan ik enkel dankbaar zijn, zonder vragen werd ik eten en drank voorgeschoteld bijna overal waar ik kwam, en het liften ging vlot, jappen hebben de neiging om je zo ver af te zetten als ze kunnen, zelfs als dat 50km compleet de verkeerde richting uit is,( ik voelde me daar int begin schuldig over, maar luxe went snel, en tis hun eigen beslissing he).
de toer van noord oceaan baan (=hokkaido) verliep vlot, in het center heb ik misschien wel wat moois gemist, maar wat ik wel zag was de max. zeer gevarrieerd, en altijd schoon, altijd bloemen, altijd...
de grootste uitdaging blijkt de gratis campings te vinden. ze zijn er, maar de meeste jappen weten ze zelf niet zijn en ze staan niet op mijn kaart van 1 op acht miljoen, jawel japan staat nog op mijn russische kaart, niet dat dat hier erg bruikbaar is, das gelijk of dat belgie 3 straten zou hebben. maar ik heb de truuk geleerd om te doen alsof ik weet waar de camping is, en dan blijkt dat niet zo te zijn, en dan helpen de mensen je zeer graag, ze willen je niet zomaar droppen, en als ze dat wel doen hebben ze zon schuldgevoel, dat ze je eten of drinken meegeven, (smerig ja, maar twerkt wel, gisterenavond leidde dat zelfs tot een bed en zeer noodzakelijke douche, ik durfde mij armen al niet meer op het heffen) verder van de rest is mijn budget erdoor, ik werd even overmoedig en bezocht enkele betalende tempels, en besefte daarna dat ik niet meer genoeg eten had voor de resterende dagen, maar dat bleken nodeloze zorgen. ik moest eerder vandaag zelfs een gift van 5 pakjes ramen weigeren om de simpele reden dat er geen beetje restplaats meer is in mijn rugzakken. gelukkig, want met mijn resterende 68 yen kan ik niks meer doen en ik heb nog 2 dagen te gaan.
ik ben intussen op 5 kilometer van lake toya, die ik op mijn eerste dagen aandeed. en vanaf nu gaat het verder naar het zuiden, richting hakodate, om eindelijk de oversteek naar honshu te maken, ik hoop hakodate aan te doen met mijn vers budget op maandag, en aldus ook de ferry te kunnen betalen.
ik laat jullie nog weten hoe dat verder gaat, even for the record, theoretisch is het ook haalbaar zonder giften, ik vond de witte producten ramen van japan, 150 yen voor 5 pakjes aiki, daarvan kun je goed leven.

btw ik denk dat de fotos voor een stuk aangevuld zijn