sai kung

terwijl ik de zeshonderdeenentwintigste bijtende mier van de dag doodduw denk ik over wat te typen, mijn verbrandde armen en rug, de doornen in mijn handen en de duizenden insectenbeten op voeten en benen vergaan in het niets. hoe beschrijf je dagen in paradijs? het fotomateriaal zal weinig representatief zijn. en mijn verwachtingen voor hongkongcrete werden helemaal niet ingelost, ik ben de tel kwijt van dagen dat ik hier heb gesleten op hagelwitte stranden (met jammer genoeg ook hopen afval). een zwempje in de zee en een duikje van de waterval, een tukske in de schaduw van de palmbomen tussen de koeiestront en slapen aan het kampvuur. hoe zalig is het om eens niet elke dag verder te moeten, ik heb niets van honkkong gezien behalve saikung country park. sai kung, sai mong tsai, sai wan, long ke, ham tin, chek keng, pak tam, namen die me weinig zeggen terwijl ik ze overtyp van de kaart, maar de lokaties die erbij horen zijn machtig, en de herinneringen aan gezelschappen die ik mocht ontmoeten en vervoegen zal ik nog lang met me meedragen. ik had de eer en het genoegen de laatste paar dagen door te brengen in het gezelschap van ricky harmony en vooral jun, die in tegenstelling tot de andere twee haar mid autumnfestival familiegebeuren links liet liggen om me gezelschap te houden. zij die nog nooit echt echt kampeerde, (had bvb nog nooit vuur gemaakt op de 'normale' wijze) en ik in de bush volledig in mijn element, i could live here. i could stay here forever. maar vandaag moet ik mijn paspoort afhalen, en hopelijk kan ik daarna snel richting yangshuo trekken, want daar verwachtten ze me gisteren reeds.
vooraleer we aan het paspoort en de rest van die hectische dagen toekwamen kreeg ik als katholiek nog de uitnodiging de kerk te gaan bezoeken, Jun was eigenlijk zelfs niet welkom, maar als tolk kon ze wel tellen en was alles goed. de uitnodiging kwam onverwacht, (hier, een kerk?) van een oude man waarmee we reeds enkele malen het pad kruisten, jun stelde de uitnodiging en potentiele bezoek in vraag. en eigenlijk hadden we er niet echt tijd voor, maar pareerde met mijn enige mogelijke antwoord, tis daarheen dat de wind waait, als je het potentieel niet ziet in deze onverwachte (en onlogische) uitnodiging, dan moet je nog leren waaien.
Mijn profetie werd bewaarheid, het bezoek werd een ontmoeting van ongezien formaat, tumbling down the rabbits hole, een zijwegje in een van de verlaten huizen klusters leidde via een omweg naar de kerk, een der oudste ( of was het de oudste) katholieke kerken van honkkong. en net als de rest van het verlaten dorp, halfondergegroeid vervallen en overspoeld van afval. tis te zeggen, het bleek eerder een recyclagecentrum. de zeventiger leidde ons met veel allures en chinees gekwetter de kerk binnen nadat hij de ijzeren poort van mollesloten en grendels had ontdaan, het dorp is net als de meeste in de omgeving verlaten in de aanloop naar de overdracht van de engelse kolonie terug naar china in 1997, de inwoners namen in groten getale het aanbod om een beter leven te zoeken in engeland, en lieten hun hele hebben en houden achter (das trouwens ook de oorsprong van de "wilde" koeien die overal rondwaren) de oude man was de enige in dit dorp die het aanbod vriendelijk maar zeker af had gelagen. zijn persoonlijke historie de oorsprong van die keuze. de electrisch ingenieur had in de jaren stillekes een succesvol bedrijf van liften in een stad waar de wolkenkrabbers als paddestoelen uit de grond popten, en besliste als dertiger zijn leven om te gooien, weg van de vuile stad en de natuur in, hij verkocht alles en leefde als surfer in het paradijs. hij leefde er zonder inkomen tot zijn geld op was, bekeerde zich tot de katholieke kerk (maar is en blijft ongedoopt) en verkocht water aan de toevallige passant. na 15 jaar alles laten verkommeren begon hij zijn persoonlijke queeste om (onder meer) de kerken op te kalefateren. waar hij de middelen vandaan haalt is een raadsel, maar hij doet het alles op zijn eentje de middelen voorhanden, vele van die middelen (zoals zijn frigo's en aircos) gevonden in de leegstaande huizen. hij betwijfelde luidop of ik wel katholiek was omdat ik geen kruis sloeg bij het binnenkomen van de kerk. en was tevreden dat hij me even later voor het altaar dan toch kon betrappen, in een natuurpark aan de andere kant van de wereld, in het midden van een volledig verlaten dorp in een kerk met een surfplank tegen de muur, mochten we daarna het ave maria van andreas bocelli aanhoren op een gerecycleerde en herstelde tv, ik dacht dat ik droomde terwijl ik niets anders kon doen dan de man bewonderen, hij leeft het leven... een weinig later werden we vriendelijk maar kordaat de deur gewezen, want hij had nog zoveel te doen...

na een stevige wandeling (voor tijdswinst) nam jun het heft in handen, wachten op de bus? je bent toch hitchhiker? gelijk in de films, haar goedleggen, borsten vooruit, bil paraderen, duim in de lucht, en de eerste auto stopt, (daar kan ik niet aan tippen, mijn hongkongse pogingen waren vruchteloos) de stad in, op restaurant (alleja eetkraampje) en een spoedcursus hongkongse keuken, (met onder meer haaienvinnesoep, bah, principieel en culinair een flop) paspoort ophalen en richting het china waar jun thuishoort, aan de chinese grens moesten we opsplitsen door de paspoorts, ik verloor er redelijk wat tijd (ik kreeg op mijn donder omdat mijn foto niet up to date is, en dan omdat ik geen adres ingevuld had) en dacht dat jun op me zou staan wachten aan de andere kant, maar zag niemand. en terwijl ik de massas chinezen probeerde te scannen en overlopen om jun te vinden, kom ik tot een ontstellende conclusie, en ik voel de me er zo schuldig voor, maar ik kan er helemaal niets aan doen.
ik heb net 4 intense dagen met haar doorgebracht, maar alle chineze gezichten zien er op het eerste gezicht hetzelfde uit, en ik kan haar er niet uithalen. ongerust en angstig, om voorgaande redenen en omdat ze daar reeds had moeten zijn verdwijnt alle gebruikelijke zelfzekerheid. de minuten tikken weg en terwijl de tijd loopt voel ik me zo ontzettend hulpeloos. had ik nu maar een telefoon en haar nummer... maar, van achter een pilaar verschijnt haar lachende gezicht, voor mijn gevoel lijkt alles langzamer te gaan... fieeuw, terwijl ik het haar uitleg dat alle chinese gezichten hetzelfde zijn, schieten haar ogen vuur...mss had ik dat detailke beter voor mezelf gehouden.
en the race is on, 500km te gaan, ik moest eergisteren reeds in yangshuo zijn, en met de fameuze golden week (de nationale verlofweek van anderhalf miljard chinezen) is openbaarvervoer niet alleen verdubbeld in prijs, het is simpelweg uitverkocht. you need to be here fast, but there are no more tickets, so i don't know how, had dave me gewaarschuwd. liften dan maar, maar jun regelt vlot 2 treintickets naar gwangzhou. kon ik haar maar in mijn binnenzak steken. ideaal, nog 400km, daarna loopt het vast, het is middernacht in een voor mij onbekende stad, haar thuis. de volgende trein is wel uitverkocht, en de eerste bus is 2 dagen wachten, als we aangesproken worden naast het loket met een louche en duur aanbod zeg ik vlot ja en opeens moet alles rap gaan, en daardoor is het afscheid van jun plots, kort en krachtig. tis een van mijn redenen om het aanbod te nemen, want anders zou het lastig worden.
maar zelfs bij het karige straatlicht zie ik haar blinkende ogen achter de bril overlopen. "are you gonna be okay?" "ofcourse, this is my city, my house is very close" "thats not what i meant"...
ik pak mijn zak en stap op de auto af, de laatste keer on the road voor minstens enkele weken een rare constatatie, yangshuo here we come.

terwijl ik de auto inkruip breek ik de regel van 'never look back', en zag een schim in de schaduw naar me staren. en ik heb de rest van een slapeloze en chaotische bus-wissel-wacht-nacht om te honderduit te mijmeren.