hong kong

het kleine ommetoertje naar binnen-mongolie liep met meer dan een week uit, de beloofde morgen zijn we in erenhot, bleef morgen, en morgen en morgen, met als belangrijkste gevolg dat ik opeens wel heel krap in tijd kwam te zitten. en dus werd de term speedliften in het leven geroepen, overdag liften en snachts de trein. maar ook hier werd snel duidelijk dat het niet ideaal was, de volgeboekte treinen en het tijdsverlies bij de overgang van autostrade naar station, zorgden voor vele plansveranderingen. het ging van erenhot richting xian, in datong veranderen van richting naar beijing, een dagje hemelse vrede, en verder naar het zuiden, de pulls en vesten werden snel weer opgeborgen, tussenstop in wuhan, en ik wacht voor het ogenblik op de aankomst van de trein in shenzhen, hopelijk kan ik daar mijn visum verlengen, anders wordt het snel het land uit, niet dat dat zo'n groot verlies zou zijn, china is mijn ding niet, maar dat betekent ook vliegen,... het noorden viel goed mee, de vele russische en mongoolse invloeden maakten het aangenaam, de paar dagen dat ik nu richting zuiden trok, en dus naar het eigenlijke echte china, brachten aan het licht hoe erg het gesteld is met china. het is leerrijk, ik begrijp mijn eigen eerdere observaties beter. tis eigenlijk simpel, het is de meest arrogant-egoistische cultuur waarmee ik tot nog toe kennis mocht maken. opvallend is dat het geslacht en de leeftijd belangrijke factoren zijn hierbij, maar natuuriljk zoals gewoonlijk is de belangrijkste factor geld. en ik vind maar een manier om ermee om te gaan, en das zelf zo arrogant mogelijk uit de hoek komen, schijt aan alles (das btw ook letterlijk in vele gevallen), ik ben belangrijk en ik heb gelijk (zelfs al heb ik ongelijk) en ik haat mezelf ervoor. maar anders geraak je de straat niet over in vele gevallen, je beurt afwachten zit er niet in, je krijgt geen beurt. en je moet altijd aandringen, bah. ik schat trouwens dat het grote egoisme beperkt is tot een klein percentage mensen (je ziet het in hun ogen), maar ze zorgen voor gelijkaardige ingesteldheid van de rest omdat het algemeen aanvaard word, en bijgevolg anders enkel zij die pushen aan de bak geraken. de combinatie met vriendelijk zijn leidt tot absurde situaties, vooral van het type steek een ander in't gat, ikzelf slaag er nog niet in beiden arrogant en vriendelijk te zijn, tis het een of het ander.

over beijing valt weinig te zeggen, ik ben nooit erg geïnteresseerd geweest in de chinese geschiedenis, zelfs de chinese muur, of muren spraken nooit tot mijn verbeelding, het enige dat ik eigenlijk echt wilde bezoeken in china was tienanmen, de foto van de eenzame man die een reeks tanks probeert te stoppen staat op mijn netvlies gegrift, en sprak wel tot mijn verbeelding. ik kwam aan om het plein bij zonsopkomst en verliet de buurt na zonsondergang, lichtelijk teleurgesteld. de verboden stad is deftig en interessant, maar wordt overspoelt door chinese toeristen, met eerder vermeld gebrek aan respect voor alles, de chinese toerist is per definitie rijk. de hoge prijzen voor de trekpleisters verbaasden me in't begin, maar als je je inbeeld welke inspanning het moet kosten om alles deftig en proper te houden, dan is het meer dan logisch. ik kan de wereld enkel waarschuwen, als de chinezen beginnen reizen op de manier dat ze dat thuis doen dan zullen je niemand meer horen klagen over russen of israelieten (dat die een slechte naam hebben moge duidelijk zijn, das een observatie, geen conclusie).
desalniettemin was de verboden stad interessant, maar ik vond nergens iets van mijn oorspronkelijke interesse, ik had het natuurlijk moeten kunnen denken dat de gebeurtenissen van een kwarteeuw geleden verdrongen zouden worden in een staat waar dezelfde politieke macht nog steeds de plak zwaait.
de volgende dag bij mijn bezoek aan een museum in wuhan werd ik nog een voorbeeld voorgeschoteld van vertekende waarheid. in wuhan begon het einde van de laatste chinese dynastie. de revolutie tegen de qing dynastie en tegelijk alle westerse mogendheden, die china als kolonie behandelden ( dat japan en rusland trouwens ook bij die 'westerse' mogendheden behoorden bij de laatse eeuwwisseling had ik niet verwacht) anyway, eerst was er de informatiestroom over de voorgeschiedenis en hoe slecht china werd behandeld (zeer interessant) en daarna over hoe de revolutie in 1911 uiteindelijk slaagde (nog steeds interessant, maar iets te veel onbelangrijke details) met mijn onkennis van chinese geschiedenis heb ik zeer veel bijgeleerd, en vroeg me halverwege van het museum opeens af hoe het verhaal zou evolueren, met in gedachten de japanse bezetting, en de hulp van de rest van diezelfde 'westerse' mogendheden in de strijd daartegen. maar het verhaal stopte abrupt, de revolutie slaagde, en het china van vandaag begon in 1911, punt andere lijn. de rest van het museum was leeg (en da was nog ruim een derde van het grote complex)

shenzen bleek, net als vele stops in china, een verwarrende bedoening, contradictie om iedere hoek, onvoorspelbaar, degoutant en liefelijk. en bijgevolg intrigerend. maar mijn doel in shenzen werd niet bereikt, een visumverlenging kost stukken van mensen en vooral te lang wachten. de keuze om de grens over te steken naar honkkong, werd met angst voor de portefeuille dan toch gemaakt.
de oplettende lezer zal trouwens gemerkt hebben dat er iets niet klopt aan mijn laatste discours. ik was op 10uur van UB, waar ik een nieuw visum kon halen, maar stak gehaast en op kostelijke wijze het ganse land door, om in een der duurste landen terwereld te wachten op een nieuw visum terwijl mijn huidig visa nog meer dan een week geldig is, daarbij klinkt het wss (terecht) alsof ik china liever kwijt dan rijk zou zijn, waarom niet simpelweg richting volgende? en waarom al die extra moeite?
wie had zich dit afgevraagd? stellen jullie nog wel iets in vraag van wat ik zeg en doe?

der is natuurlijk een verklaring, ik zit namelijk wederom met een (gehate) deadline die ik een maand of 2 geleden vastlegde, vastgelegd vooralleer ik besefte dat ik wederom de kermis zal moeten missen, en nog voornamer de 60ste verjaardag van ons vader zal ik moeten missen, maar ook de optie om met bunny het everest basecamp te gaan verkennen,.... allen dingen die ik me reeds beklaagd heb, maar eenmaal ik mijn woord had gegeven was er geen weg terug, mijn woord dat ik mister wilson gans oktober zou gaan helpen bij zijn outdoor education school, ergens te velde hier in het zuiden van china.
bijgevolg kan ik enkel hopen dat er weer goed gevierd zal worden en er rijkelijk stbernardus (en jenever) zal vloeien bij de gelegenheden in moerkerke, maar ik zal het met minderwaardig gerstenat en op afstand moeten vieren.

de combinatie van ouder, reiziger , outdoor en zakenman kon ik vooraf onmogelijk met elkaar rijmen, maar toen ik de kranige vijftiger uit de meute chinezen zag verschijnen, wist ik onmiddelijk dat dit de man was waarop ik wachtte, de grote rode ortlieb zak om zijn schouders (gaf natuurlijk onmiddelijk heimwee naar mallorca, vuilen duits) was de onmiddelijke bevestiging. zijn eerste woorden: you do look like a terrorist, SHAVE..., why don't you carry a phone? think of it like bushcraft,... de zelfzekerheid zelve.
think fast, en de grens over met max 19 sigaretten ,de rest van de dag werd een opeenvolging van locaties overal in hongkong doorspekt van zeer uiteenlopende gesprekken en discussies waarin ik zonder uitzondering het onderspit moest delven, afgewisseld met alle nodige informatie ivm hongkong, het grootste deel ging een oor binnen en het ander terug buiten, de informatie is nuttig en de discussies interessant, maar tis gelijk een duracel konijn, het stopt niet. en ik denk trouwens liever wat trager, met tijd voor overpeinzingen en doordringen, en voornamer, niet zomaar alles moeten slikken dat ingestudeerd klinkt. ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij is onderweg naar een journalist die hij moet overtuigen, geen plaats om onderuit gehaald te worden.
hij vind de chinezen trouwens helemaal niet arrogant, ze zijn enkel zeer gefocust op doel en al de rest moet daarvoor wijken.
tegenaan het eind van de dag vind ik eindelijk wat stilte en rust op de bus naar sai kung, mister wilson is terug naar china. hong kongcrete ligt achter me, 6 dagen wachten op mijn visum zal ik doen vanop de gratis campings in de natuur van the new territories. nu nog aan nafte geraken.