the manchurian incidents

terwijl ik de kilometers aftel naar de volgende wc, heb ik tijd, te veel tijd, en een half uurke om te typen tot mijn batterij leeg zal zijn. een vriendelijke chinees die wederom geen woord verstond van wat ik uitkraamde (das wederzijds trouwens) zette me op een bus voor een kilometer of 600. alle manieren om mijn gedachten bezig te houden zijn goed, maar ze blijven op dit moment steeds terugkeren naar een avond op cafe ver weg in tijd en ruimte. ik kan er geen plaats en tijdstip meer opplakken, maar het gezicht van die bebaarde langharige australier zie ik zo voor me terwijl hij op zijn beurt zijn meest genante moment on the road met ons deelde. het was op een lange busrit in china, de kilometers aftellen naar de volgende wc, 200 too far, 100 i wish we where there, 50 pfff, 30 my god, 20 speed the bloody bus up, 10 its gonna be close, 5 almost there, 1 get ready, 0 RUN!
en weer verder, 200, 100, 50 this one is worse, 30, 20, 10, 5, 1 i'm gonna make it, 0 the bus didnt stop... next stop 200km, hopeless...
laat ons hopen dat ik hem niet achterna ga in de annalen...
door het raam zie ik de bordjes een voor een voorbij komen in een chinees landschap, een chinees landschap heb ik eigenlijk nog niet geidentificeerd, het is eerder een herkennen van chinese bouwpatronen. china is een grote bouwwerf, overal gigantische projecten, en alle banen zijn nieuw, niks natuurlijk, alles gepland met kinderlijke arrogantie en bijhorende fouten, eenheidsworst, complete dorpen (die in mongolie pure chaos waren) geherstuctureerd, en dan zie je een blok van 100 identieke huizen, tis erger dan de sovjets. en in de steden (of soms ook simpelweg in he middle of nowhere) zie je enkel nieuwbouwprojecten, en masse en meestal nog in bouwfase, als de chinese huizenmarkt nog niet ingestort is dan zal hij dat binnenkort wel doen als al die nieuwe appartementen op de markt zullen komen,... ik vraag me trouwens af waar ze het volk zullen halen om al die gebouwen te vullen, der zijn idd anderhalf miljard chinezen, en die moeten allemaal ergens leven, maar euh die hebben allemaal al een thuis he, ze zullen goe moeten kweken om de overdaad op te vullen. en plus, de degradatie van de nieuwbouwprojecten is nu al duidelijk, nieuw aangelegde pleinen en parken die in staat van verval zijn, tis met allemaal met chineze kwaliteit gemaakt, en das dus niet echt vet blijkbaar. de combinatie van nieuw en verval is raar, maar zal wel typisch chinees zijn en te danken aan de megalomane ideeen van nieuwe rijken vrees ik, ondoordacht...

tis zowat 5 maand geleden dat ik mongolie verkende en ik kon het niet laten om het chinese deel van mongolie binnen te trekken. tis natuurlijk gans den andere kant van mongolie dus mss is de vergelijking onmogelijk, maar met alles in't nieuw kan ik me enkel afvragen hoe dit alles er moet uitgezien hebben 5 jaar geleden, laat staan 10 jaar geleden, waarschijnlijk had het veel weg van het huidige mongolie, maar das voltooid verleden tijd, het nieuwe geld is duidelijk, en de rijke arogantie is nog duidelijker, met de kloof tussen arm en rijk ongezien. Terwijl we richting hailar sjeesen heb ik het gevoel dat ik terugkeer van weggeweest, er is onder meer terugkeer van de rollene fotografie, uitlopers van de taiga, dennen en berken, afgewisseld met schrale heuvelige graslanden, terug naar mongolie, het eind van de zomer ziet er duidelijk anders uit dan het eind van de winter,
mijn frank had mss moeten vallen dat de tempereturen hier extremer waren, der waren indicaties genoeg, wintervesten, handschoenen, weer massas gestaar naar de korte broek, (en gecombineerd met sandalen nog erger), maar het moest duren tot ik een snotneus had na een kille nacht buiten en de lokale medemens demonstreerde dat hij 3 lagen broek droeg.
de verkoudheid zal ik er maar bij nemen zeker? niks aan te doen.
hailar was intressant, ik huurde een dag een fiets om de fameuze eindeloze graslanden vast te leggen, vanaf een tiental kilometer langs de banen noord en west hadden ze in de hostel gezegt, ik ben content dat het een stevige mtb was, want ik heb meer grond gezien dan baan. maar ik raakte afgeleid door te veel onderweg,
het antifascistisch museum, die de japanse bezetting en bevrijding toelichtte op een nogal gecontroleerde en subjectieve wijze in een ondergronds experimentencomplex (ik sta blijkbaar een stuk cynischer tov het japans chinese gebeuren dan bijvoorbeeld het duitse gebeuren, ik denk dat het iets te maken heeft met het gebrek aan vrije denkruimte die hier duidelijk zijn sporen achterliet (en laat), en dan heb ik het over de jappen EN de chinezen)
maar het is me vooral duidelijk dat ik te weinig weet over dit alles, en als er dan weinig of geen engelstalige uitleg te vinden is dan helpt dat zeker niet. maar dat de schoolbussen kinderen die hierdoorheen geloods worden niet de volledige waarheid zien is overduidelijk.
een weinig verderop vond ik een heilige berg die in volle ontwikkeling was, lees waarschijnlijk stond er tot voor kort enkel een owo in het niets op de top, maar heden ten dage is het een grote bouwwerf. tempels bij de vleet , maar allen in aanbouw, en allen buiten proportie. waarom de camionvoeren zomergoed geplant waren en dagelijks gewaterd werden is me een raadsel langs afgesloten wegen.
daarna sloot ik nog vriendschap met een hoopje paarden, die nogal negatief ingesteld stonden tegenover de bebaarde medemens, maar hun nieuwsgierigheid overwon uiteidelijk. nog een bezoekje aan een van de lokale steenbakkerijen en ik had er een zeer bevredigende dag opzitten, zonder doel bereikt te hebben.

net ingecheckt in het chiqueste hotel in de stad, de stadnaam zelf is me een raadsel, ik ben gisteren zuidwaards beginnen liften van hailar, en 3 liften verder was ik me weer volledig bewust van de mongoolse (manchurische) gastvrijheid en besefte ook dat hun wereld hier om zeep is, het raadsel van de vele nieuwbouwprojecten is tegelijk opgelost. in de laatste 10 jaar (mijn vorige observaties waren dus zeer correct) zijn zowat 20 miljoen chinezen richting binnenmongolie verhuisd (en er zijn er nog meer op komst). chinezen moeten van de mongolen weinig weten, en dat is wederzijds, maar de mongolen worden dus intussen zwaar overklast in hoeveelheid. de mongolse cultuur wordt intussen langzaam maar zeker uitgekweekt dankzij onder meer de chinese schoolopvoeding.

de lift van de dag werd er een van 3 of 4 dagen (de uitslag is nog niet bekent), een eerder intelligent manchurian mongools persoon met zijn 2 companen (lees chauffeurs) onderweg naar erenhot, das de grensovergang met mongolie (enkele duizend kms verderop) en aangezien hij zeer goed engels spreekt, waren de gespreken tot nog toe zeer gevarieerd en zeer leerrijk, ik zeg met opzet niet intressant, want de man is weinig intressant, hij kan het simpelweg niet intressant brengen, en heeft de slechte gewoonte vragen te beantwoorden met veel vertellingen maar zonder antwoord en express af te dwalen. en na drie keer een vraag te herhalen geef ook ik het wel op dan. hij is duidelijk de baas in den auto, en hij heeft trouwens geen respect voor zijn metgezellen die hij als minderen beschouwd, een leidersfiguur, mss wel ja, maar mijn respect is hij verloren toen hij herhaaldelijk zijn kompanen luidop dom noemde, wetende dat ze toch geen engels verstaan. het verschil tussen domheid en onwetendheid is hem onbekend. zijn machtspositie ligt hem duidelijk en hij voelt zich bijgevolg ook te min om vertalingen uit te voeren, zeer irritant als een tolk niet tolkt, gesprekken die over mij gaan of zelfs aan mij gericht zijn, waar je helemaal niet bij betrokken wordt....enkele pogingen om rechtstreeks met zijn sympathieke medemens te communiceren worden ronduit geblokt. het perfecte voorbeeld van hoe machtswellustelingen en machtsmisbruik ook op kleine schaal van toepassing zijn. begrijp me niet verkeerd, tis ne sympatieke gast he, maar hij heeft nood aan controle, en een bepaalde soort aandacht.
gisterenavond bij kennissen overnacht, en vandaag op hotel dus, de gedeelde hotelkamerprijs blijft (hoewel uberchique) beperkt en morgen gaat het verder naar erenhot. maar wat ik vooral wilde vertellen was het incidentje vandaag op de route, laat het ons the manchurian incident noemen, dat klinkt vooral fout.
de banen hier zijn in zeer goede staat, en allen zeer nieuw (zoals eerder vermeld) toen we vandaag dan onverwachts van het gloednieuwe asfalt afmoesten omdat iemand een paar kamions aarde op de weg had gekiept om de weg te versperren fronste ik dan ook, mijn gezellen leken even verbaasd als ik toen we 30m verderop hoge tol moesten betalen aan boer peme die op een krukje op de hoek van zijn maisveld zat. terwijl we het asfalt terug opreden moest ik lachen om de simpele geldaftroggeling (mijn gezellen waren not amused) en dacht dat daarmee de kous af was. maar het bleek pas de eerste statie, enkele kilometers verderop stond een (melk? of water?) kamion dwars over de rijvakken, eerst dacht ik dat het een accident was, er stonden reeds enkele autos te wachten en iedereen stapte op zijn gemak uit, wat stil gebabbel met de andere wachtenden. ikzelf kreeg enkel vraagtekens voorgeschoteld, er werd niks vertaald, en dus zocht ik het zelf maar uit, eens rondkijken, wat foto's nemen.... hmm, geen ladingverlies, geen platte banden, geen wegenwerken, der komen auto's van beide kanten, dus tis niet dat de baan verderop ontoegankelijk is, de camion draait, en der zit 3 man in de cabine. der was maar 1 mogelijke conclusie, hij had zich vakkundig geparkeerd zodat er noch links noch rechts meer dan een meter plaats over was, en dan nog midden op een brug, zodat ook off road weinig of geen optie was. mijn eerste vragen bleven onbeantwoord, waarom? en nog voornamer, waarom aanvaard iedereen dit zonder zich vragen te stellen? want in de 10 minuten sinds ik uitgestapt was zijn er enkel meer auto's aangekomen, en iedereen staat er bij te staren als een hond op een zieke koe, niemand die zelfs richting chauffeur was getrokken om uitleg. mijn vragen aan mijn gezellen werden compleet genegeerd, (ik denk dat ze zelfs niet wilden laten uitschijnen dat ze engels verstonden) en dus ging ik het maar op zijn toeristisch regelen, geen idee welke ongeschreven regels ik allemaal overtreed, maar ik ga het vragen aan die chauffeur, en tegelijk of hij wat plaats kan maken. en dus wandel ik op mijn gemakske richting cabine, open de deur en trek mijn mond open.
in de dertig seconden die volgden op het opentrekken van mijn mond gebeurde zeer veel, laat het ons samenvatten als volgt, hello, excuse me do you speak english? (bewust geen ni hao, als je weet dat je waarschijnlijk culturele regels aan je laars lapt, dan moet je ook niet de culturele geintreseerde gaan uithangen) de meute chinezen die me (blijkbaar) in mijn kielzog was gevolgd overspoelde me, en overstemde mijn vraag met hun vragen en of opmerkingen. er sprong een man of 2 uit de camion, er werd geroepen, getierd, geduwd en getrokken. er verschenen gegalvaniseerde halfduimsbuizen in handen (die van opgelaste speerpunten voorzien bleken te zijn) en nog meer geroep geduw en getrek, en met een plotse stilte verdween de menigte als bij toverslag nog sneller dan ze verschenen was.
en ik stond er verbauwereerd op te kijken met de deurklink van de camion nog in mijn handen. ik werd door mijn gezellen terug naar de auto geleid, ik had niks bijgeleerd, en niks was veranderd. iedereen stond er bij en keek er naar, alleja der was wel iets veranderd, de mannen waren uit de camion en bijgevolg nu wel bereikbaar voor gesprek, hmm, alleja dialoog, of mss zelfs eerder monoloog. de spanning die in de lucht hing was immens en groeide met de minuut, maar het bleef bij woordenwisselingen, met een aangroeiende menigte, ik begreep er geen fluit van, hoe kan je dit doen? hoe kun je dit aanvaarden? alleja der staat 300 man op te kijken hoe 3 man de baan gijzelt, zonder duidelijke reden, der was zelfs een bij met een grote bulldozer, gewoon te wachten, op godot, was het mijn bulldozer geweest ik zou wel eens een duwdtje geven aan die camion. ik kon niets doen dan wat fotos maken, en klaar en duidelijk bewijsmateriaal vast te leggen, ostentatief (is dat een woord?) fotos pakken van het plak, en de chauffeur, en zijn speercompanen. en dat, dat konden ze duidelijk niet apprecieren, maar als jij je camion in de weg mag parkeren dan mag ik daar foto's van trekken, als onverstaanbare toerist in een meute stond ik duidelijk sterk, leg het maar uit dat ik geen foto's mag trekken he, ik zal even begrijpend zijn als jullie, veel succes... na een paar detailfoto's van the man in charge kwam verandering, er werd wat gewezen in mijn richting en ik hoorde mijn chauffeur pelisjeu zeggen, ik trok nog een foto, opeens iedereen naar de auto's, de camion werd verzet, en na een uur stand-off reden we zonder uitleg verder. achteromkijkend zag ik dat slechts een auto of 5 doorgelaten werden vooralleer de blokkade verder ging, mijn vele vragen kregen als enige antwoord van mijn engelssprekende gezel, you see what i did there? just wait, be calm and try talking without insults,... hij deed juist niks ja, wachten tot de situat ie uit de hand liep, want dat was enkel een kwestie van tijd. maar ik ben er zeker van dat het verhaal binnen een week zo gedraaid wordt dat hij de held is. ik blijf met mijn vragen zitten, en dan heb ik nog geen idee hoe het gevalletje verder verlopen is. verder langs diezelfde baan werden we nog 2 keer opgehouden voor exuberante tol, en iedereen betaalde mak. something is very wrong here...
maar de reis gaat verder en ik zie opvallend veel gelijkenissen met de laatste keer dat ik met 3 mongolen op incidentvolle roadtrip was, like returning to the scene of the crime, gaan juliie maar naar de sauna jongens, geen probleem. de alcohol van gisterenavond en eerggisterenvond (baidju oftewel chinese vodka is the worst drink ever) wordt langzaam uit mijn lichaam verdreven terwijl ik zit te typen, gisteren is er weinig gebeurt, de beloofde rit naar erenhot verdween even snel als de baidju bij het ontbijt, de dag werd gevuld met tafelen en drinken, bij gebrek aan verstaanbare gesprekpartners heb ik daar wel mijn deel in gehad, mijn nieuwe bijnaam is taalong (=draak), dries was te moeilijk. met het alcoholmisbruik heb ik weinig problemen, ieder doet naar cultuur, goesting en vermogen, maar ik was me tegenaan de avond wel erg aan het ambeteren aan de voedselverspilling. china is dat land waar je altijd iets over moet laten, om te laten zien dat je geen honger meer hebt, daar heb ik de eerste dagen wel wat akkefietjes over gehad. ik moet trouwens dringend afleren te zeggen : "food, no problem, ill eat it". china is immers ook dat land waar ze hond kat muis en rat eten, die werden me nog niet voorgeschoteld (denk ik) maar onder meer de gebbqde eierbrochetten met ongeboren vogels en het spicy gekookte eendehoofd, lieten me op mijn woorden terugkomen, "i'm sorry i didn't consider this to be food" (regel 1 blijf weg van de delicatessen, gewoon eten is goed genoeg). maar hier en nu, die mannen bleven maar eten bestellen en hadden duidelijk geen honger. na opeenvolgend 2uur aan tafel, 5uur aan tafel, en 4uur aan tafel, slapen, 3uur aan tafel en 6 uur aan tafel, met meer en meer alcohol, meer en meer besteld eten en meer en meer overschot, schoot ik zowat uit mijn krammen want dan moesten we per se op restaurant( na de volle 10 minuten buiten), bestelden die mannen wederom eten voor 20 en duwden er enkel hun sigaretten in uit, dat er culturele verschillen zijn akkoord, roken en eten, je doet maar, overschot is jammer maar uiteindelijk eet meestal iemand achter de schermen dat nog wel op, maar eten bestellen om te drinken, niet aanraken en vernietigen, &é§é&"%§ç@£µç...ze dachten dat de alcohol me te veel was geworden, hopeloos. ik heb dan maar een stadsverkenning gedaan, even alles van me afzetten en wat beweging zal goed doen, na een minuut of 15 kijk ik voor de zoveelste keer om, word ik werkelijk gevolgd? een blokje wandelen, jawel, terwijl ik een vuurtje vraag aan een voorbijganger kijk ik eens goed, een witte jeep met verduisterde ramen, die tergend traag zowat 50 meter achter me reed. afschudden die handel, plein over avondmarkt binnen, wat zigzaggen, terugkeren, jeep is weg, succes? ik zette na nog wat manoeuvers mijn weg verder, geen achtervolgers meer, ook niet te voet, ideaal. wat later keerde ik terug naar het restaurant, maar op terugweg hadden ze me blijkbaar teruggevonden, witte jeep weeral, ik verdween links om een hoek in het duister en liet ze voorbijrijden terwijl ik een foto maakte van het plak, dat was te makkelijk, terug de baan op en de andere kant uit, naar het restaurant 50 meter verder aan de rechterkant, ik werd op 10 meter van doel de pas afgesneden, lap, weeral geen schance, ahja, maar hier is volk, ik ben zeker, de kans dat ze me kunnen beletten het restaurant te bereiken is onbestaand, dus ik stap geirriteerd op de chauffeursdeur toe, geen idee wat hun plan is maar dat zal niet binnen de verwachtingen liggen, maar, ik wordt wederom de pas afgesneden, door een combi ditmaal, paspoort aub. paspoort? de witte jeep is van de geheime polite... ik heb mijn paspport niet bij dat zit in mijn rugzak, in de auto, en mijn gezellen bevinden zich niet meer in het restaurant en de auto is verdwenen, leg dat maar eens uit zonder woorden, ja ik heb een baard en neen ik ben geen terrorist, waar is mijn hotel? geen idee, we hebben uitgecheckt deze morgen en met de hoeveelheden alcohol heb ik er geen idee van waar het ook maar was, ik weet begod zefs de naam van de stad niet waar ik ben, een poging ot hulp van een leerkracht engels bracht enkel aan het licht dat je blijkbaar geen engels moet spreken of verstaan om leerkracht engels te zijn in china... de restaurateuze die me intussen goed kende kwam zich gelukkig moeien. mijn compagnons waren ongerust en waren me aan het zoeken, een telefoontje later was mijn paspoort onderweg... vele vijven en zessen later kan ik het doorspoelen met wat baidju, lang leve de politiestaat waar niemand zijn buur vertrouwd, sante

geen idee waar dit nog zal toe leiden, maar ik zal het geweten hebben