jian to hanoi

een oud vrouwtje met een mand dampende kip in een walm van ongezonde rook en oorverdovend vuur aangevuld met een resem wierookstokjes, opgelicht door de ochtendzon terwijl ze te midden de straat de kip al buigend en prevelend een voor een aan de 4 leeg en verlaten windstreken aanbood, was het eerste beeld dat ik voorgeschoteld kreeg op de dag na nieuwjaar. de verse bloedplas op de dorpel vertelde me dat ik dat ritueel des huizes van david al had gemist, te lang geslapen. die dag was de dag dat de vrouwen terugkeren naar hun thuis. en dus de auto in voor enkele uren en dan weer bezoekjes en eten en drinken en vuurwerk en ...
en zo ging het verder, toen ik mijn vertrek aankondigde werd dat niet aanvaard, bleek dat ik verwacht werd als fotograaf op (traditionele) trouw van een van de mensen die we eerder bezochten. en ik bleef met veel plezier voor die gelegenheid, maar zonder veel uitleg een driedaags gebeuren met veel en snelle verplaatsing vastleggen in een sfeer die weinig ruimte laat voor 'fotomomenten' en nooit wetend waar de fotograaf wel en niet toegelaten is, is er veel wachten, en dan sta je meestal nog op de verkeerde plek op de verkeerde moment, de fotos doen het gebeuren weinig eer aan met het geloop en in een haastje fotos trekken op overtrokken dagen en in donkere plekken. Ik denk dat de trouwers wat teleurgesteld zijn, met wat photoshop valt daar waarschijnlijk wel iets aan te doen, maar dat kan ik niet en das moeilijk uit te leggen, waarschijnlijk zal het bij de geleverde resultaten blijven.
voor mezelf was het een fantastische ervaring, de bruidsschat, de ketelmuziek, de kidnapping, (en niet te vergeten een overdaad aan eten drinken sigaretten en vooral vuurwerk) ik was niet uitgenodigd in de slaapkamer van het koppel maar ik heb me laten vertellen dat een tante de wacht houdt op een stoel naast het huwelijksbed, en smorgens de lakens controleert...dat het bloed uit de frigo komt is ons geheimpje.
het afscheid kwam dan uiteindelijk toch, en zoals steeds zonder echt afscheid werd ik aan de autostrade gedropt, ik verwacht dat david sooner or later aan de deur zal staan in belgie terwijl hij op businesstrip is.
en dan op naar nanning alwaar ik voor een visum naar myanmar opteer. de eerste lift bracht me echter rechtstreeks terug naar guangzhou, niet volgens de plannen, maar als de wind zo waait... en aldus was ik op valentijn in de buurt van jun, en dat kon ik niet zomaar negeren, maar het bleef bij een kort en definitief afscheid van de grote liefde met the art of war als zeer toepasselijk afscheidsgeschenk, ik ben niet zeker of ze het helemaal snapte. "if you know the enemy and you know yourself, you need not fear the results of a hundred battles"
en verder naar nanning, mijn verlengde verblijf in jiangxi speelde echter parten, 7 werkdagen nodig voor een visum naar birma, en ik had er slechts 6 over, dan maar een visum voor vietnam.
mijn terugkomst in de hostel in nanning 3 maand na datum bracht de herinnering van chaos, en snel bleek dat ik op mijn eerste doortocht een zeer schone stad had gemist, en zelfs veel dingen op de plaatsen waar ik wel had rondgewaard, maar ik gedachten verzonken niet had gezien. de onschuldige 16jarige tragedie genaamd doggie, die zeer tevreden was me terug te mogen verwelkomen nam me op sleeptouw. en we gingen van park naar museum naar pretpark naar...
na ontvangst van mijn visum kwam de dag van mijn vertrek, en ik kreeg haar niet meer te zien, afscheid is moeilijk, en ze weet inmiddels dat iedereen die vertrekt niet meer terugkomt...
en weer verder dan maar, wederom herinnerd aan wat ik op mijn vorige doortocht allemaal gemist had, doorheen een miskend karst landschap met ontelbaar bananen en suikerriet plantages (tis oogsttijd trouwens) naar de detian pubu, de tweede grootste internationale watervallen ter wereld volgens de bronnen (wat is dan de grootste? ik denk dat iguasu en niagara beiden groter zijn, maar ach, wie ben ik?) op de grens met vietnam, alwaar ik even twijfelde om zonder grenscontrole vietnam binnen te trekken, (ik stond reeds 100m in vietnam en geen controleur te bekennen in de verste verten). maar uiteindelijk besliste mezelf die miserie niet aan te doen, en dus via een ommetoer langs de scheve pagoda van chongzuo naar de grens te trekken. op mijn laatste avond china genoot ik nog van alles waarvan ik afscheid moest nemen, en waar ik intussen thuis in was, wetende dat ik weer vanaf nul zou moeten starten na de grens. wederom het onbekende in, een gebrek aan wifi die laatste avond zorgde er wederom voor dat ik van toeten nog blazen wist bij aankomst. geen idee wat prijzen zijn of wat het geld waard is, geen idee hoe hallo of merci te zeggen, geen idee of liften überhaupt mogelijk zou zijn. de grensoversteek op zich bleek een toeristische attractie (best wel vreemd in niemandsland) waar ik gebaarde dat ik het bordje, only for prc nationals, niet gelezen had, tevens wel vreemd dat in een land waar meestal geen of weinig engelse uitleg is, op deze plaats, ondanks herhaaldelijke boodschappen dat buitenlanders niet welkom waren, alles duidelijk in't engels vertaald was. het fort op de top van de berg (naast een uitgebreide militaire basis, hence the warning) had een deftig uitzicht maar was weinig spectaculair. tot mijn grote verbazing herbergde het fort na duizend ongelijkmatige middeleeuws ogende treden, die een normaal persoon tot meerdere malen toe buiten adem vervloekt, een invalidentoilet. only in china...
ik zal deze absurditeiten missen dacht ik terwijl ik mijn weg naar de grens baande. ik kreeg nog een extra controle aangesmeerd, ik was duidelijk in beeld gekomen op de veiligheidscameras langs het pad waar geen buitenlanders toegelaten waren, en dat was hun niet ontgaan.
maar het was een kort oponthoud, en 10 minuten later stond ik langs de vietnamese baan te liften naar halong, de eerste die stopte bood me een lift aan via laos rechtstreeks naar bangkok, thailand. ik overwoog het even, het zou bij de filosofie passen, maar ik liet me niet verleiden, ik was nauwelijks in vietnam, ik wilde wel iets meer gezien hebben dan enkel de binnenkant van deze camion in de komende 3 landen. liften is duidelijk makkelijk hier, en de kennis aan engels (hoewel zoals steeds zeer gebrekkig) duidelijk groter dan in china. en tegen dat ze me dropten in hanoi was ik up to speed, 25000 dong is nen euro, ik ben op slag weer miljonair. gam eun is merci, en niet mjek mai een eerste scheldwoord...
hanoi is de max denk ik onmiddellijk, de gezellige chaos in het verkeer, de zeer schone vrouwen en de duizenden foto's die ik wil trekken. vietnam is een stapje goedkoper, bier voor 5000 in de bia hoi, en bijgevolg jammer genoeg ook een overgrote massa aan westerlingen, met de nodige uitgaanscultuur. ik word duidelijk oud, hoewel zeer tof, dit is niet meer aan mij besteed, lachgas, wiet en drank bij overvloed, en geen greintje originaliteit van hun kant, dit is precies waarom toeristen cultuur om zeep helpen, als je je wilt gaan bezuipen 14 dagen lang, ga dan aub naar ibiza, en laat de rest van de wereld gerust denk ik terwijl ik naar de eentonige 'spannende' verhalen van de jeugd luister.
ik vreesde altijd al dat thailand zo zou zijn, maar blijkbaar is het uitgebreider dan dat, en myanmar de volgende op het lijstje om om zeep te helpen.
maar dan kom je onverwacht toch ook die interesanten tegen die wel van de wereld weten, ik maakte altijd al een onderscheid in reizigers en toeristen, ik maak vanaf nu ook nog een onderscheid meer, de backpackertoeristen, ze lijken op reizigers, maar tzijn toeristen, tricky, want als ze de juiste kennis zouden opdoen, zijn het direkt reizigers, maar hun instelling laat niet toe die lessen te leren. ik klink echt wel oud nu, manmanman, de wereld is om zeep...

maar ik moet toegeven, ik had nooit kunnen denken dat ik een jaar na datum wederom in de hoofdstad van een socialistisch land fotos trek van lenin-standbeelden