bruce and the gang

na het afzetten van vrouwelijk schoon op de luchthaven van da nang heb ik net wat qualitytime doorgebracht met Bruce (de erg mannelijke naam van mijn stalen merrie),
cruisen langs de kust met pianoman in de stembanden, terug naar hoi an, geen idee hoe het verder gaat van hier, maar tsteekt weinig nauw, live in the moment. Arthur Blanckaert komt voor het eerst maar spontaan mijn achtergrondgeluid verzorgen, mooi...

op de citadel van ho kregen we het heugelijke nieuws dat omead zijn vlucht naar huis had afgelast, en zichzelf een broem had aangeschaft, hij zou ons binnenkort vervoegen op de rit zuidwaarts. en zo geschiedde dat wij uit het duister van de nacht zijn koplamp zagen verschijnen in de aanschijn van de 0km paal van de ho chi minh trail in tan ky. maar de ene koplamp werden er twee, en de luide MATAFACK met onverbeterlijk frans accent kondigde een volledige reunie aan. het terugzien was hartelijke en luidruchtig, en vele uren bijkletsen over chao dem (slangenrijstporidge) met een pintje later kropen we uiteindelijk met zijn 6 onder de wol op een driepersoonkamer. we make our own dormrooms...
tis absurd hoe snel alles kan veranderen, t'ene moment zit je in een groep die absurd goed samenhoort in de varieteit van karakters en achtergronden, koffietje en robbertje worstelen tijdens het ontbijt, en het volgende zing je poor lonesome cowboy, terwijl je in the middle of nowhere van je stalen ros afstapt, om een vervallen kerk te gaan bekijken te midden een uitgestrekte en verlaten vallei, knalgroen van vers geplante rijstvelden. met op de achtergrond het gekakkel van wat ontsnapte kippen en een ongelofelijk ontspannen maar oorverdovende house en technobeat die aan een van de hutten ontsnapt die door de bomen aan de overkant van de vallei van het oog onttrokken worden, zen, zeer erg zen.
de laatste dagen zijn erg moeizaam verlopen, het wordt pijnlijk duidelijk hoe onmogelijk het is voor mensen uit het smartphonetijdperk om zichzelf te verliezen in de omgeving. "you cannot get lost if you don't know where you are" maar google maps constant een overschaduwing van de vrijheid die ik gewoon ben, als die vrijheid al niet verloren was door het in groep zijn. met 6 man sterk met elk een andere visumdatum en andere prioriteiten, is het onmogelijk iets nuttigs te doen dat voor allen aanvaardbaar blijft. de opsplitsing drong zich dan natuurlijk ook reeds snel op. we beloofden tess af te zetten in phong nha, 230 km verderop, en met mijn 97 ccmcc kon ik die zware mannen met hun one-tens niet bijhouden. op't gemakske ben ik erook geraakt. maar blijkbaar splitsten ook de anderen zich nog op, in vlot en zeer vlot rijgedrag. maar tegen de avond vonden we elkaar terug in phong nha, natuurgebied in karstgebergte met gigantische grotten. de grootste ter wereld (wordt hier geclaimed) lieten we links liggen, het toegangsticketje was ietwat buitensporig, en een week onder de grond past niet on mijn visum als ik nog in saigon wil geraken.
en de dag erna ging het weer verder. we scharrelden nog een belg op, om ons te vervoegen op de rit naar hue, en wisten dat de 330 km via de dhcm in de bergen moeilijk haalbaar zou worden. en na een kilometer of 2 zat ik alweer hopeloos achterop. toen ik merkte dat we de kustbaan aan het afrijden waren baande ik mijn weg naar tang ky in het oosten, naar die bergroute. en in de wetenschap dat de anderen waarschijnlijk nog niet doorhadden dat ze op de verkeerde baan zaten, stond ik er alleen voor. magnifieke jungle zichten langs een klein baantje door en vooral ook over de bergen. er drongen zich wat meningsverschillen op met bruce halfweg de zoveelste helling ( deze was 11% in tegenstelling tot de 8,99% eerder) ik zei we gaan naar boven, en bruce zei neen (alleja eigenlijk zei ze broembroemrakketakketakkeTAKBOEM, linguisten onder jullie kunnen beamen dat als een japanese moteur van chinese makelij dat geluid maakt in de bergen van vietnam, dan wil dat zeggen neen, no more). ik heb het geslecht uiteindelijk gewonnen na 3 km duwen van bruce op steile helling en natuurlijk op't heetste van den dag. goed voor de fysiek, dat wel. uit vitesse naar beneden was dan wel weer tof. beneden in de vallei vond ik mezelf een mechanichien, die na uitgebreide uitleg en een proefrit, tot de conclusie kwam dat hij het frame moest herstellen voor +- een miljoen dong. ik heb hem vriendelijk bedankt. alsof het uitzicht van bruce invloed heeft op de prestaties... 50 langzame kilometers verder vond ik mezelf een mechanichien die voor 50 000 aan de moteur wilde sleutelen, hij kuiste enkele filters, en checkte de olie, en de testrit maakte duidelijk dat een compleet gebrek aan olie aan de oorspong van het probleem lag (en ik had nochthans 250km eerder de olie ververst) en na aanvullen van de olie, werkte alles normaal, (op de onvoorziene ongeziene rookontwikkeling na dan) ik bracht de nacht door op de vloer van een ca phe in een dorpje van 20 huizen, terwijl de mechanichien zijn best ging doen. (een vloer die trouwens properder was dan het gemiddelde hotelbed) B-wild coffee, one of the nicest coffeshops i have been to in vietnam, why? because no tourists come here, and its actually better equipped then most tourist places. koffie bonen van op het veld om de hoek, roostermachine, maalderij en espresso machine van italiaanse makelij. mmmmmkoffie.
de rest van de gang was in hue gearriveerd, ik had nog 180km voor de boeg, en tegen de middag kon ik uiteindelijk vertrekken. bruce was voorbeeldig, tot ik een put in de baan niet goed genoeg ontweek, platte band, bruce bedankte me met een schone brandwonde van den uitlaat, en weer duwen naar de eerste de beste. gelukkig was de eerste niet ver, maar hij was vooral niet de beste, als ik hem niet had geholpen waren we nog bezig geweest, en had hij waarschijnlijk enkele stukken over gehad. 2 uur later kon ik weer de baan op, bij het vallen van de duisternis had ik nog 80km voor de boeg naar hue die ik wijselijk voor morgen hield, met de reparatie van die band is de kans erg groot op nog zo'n gevalletje. liever niet snachts.
ik werd gewekt door de schreeuw van een gekko, en een korte internetzoektocht later bleek de krijs van een gekko een voorspoedige reis aan te kondigen. de route over hue werd geannuleerd voor het veel langere alternatief verder door de mooie natuur en bergen naar hoi an, alwaar ik hopelijk de rest van de gang zou aantreffen. en zo geschiedde
met veel liefde en geduld bracht bruce me zonder enig probleem alle bergen over (of misschien was het mijn belofte dat ze het slechts een keer moest doen?) en eenmaal ik de hoofdweg terug vond moest ik lachen, hier waren de percentages van 10,34% en 11,73% vervangen door de imposante 2,3%, bij het zien van de borden was ook bruce gelukkig, en de laatste 90 km verliepen op sneltempo.
tegen dan had ik honderden fotos genomen en was mijn sdcard full, van dat laatste stuk moest ik gelukkig niet veel meer hebben (op de ananasvelden na dan)
bij aankomst in hoi an vond ik de crew uitgelaten den tourist aan het uithangen, en ze waren thomas ergens onderweg verloren.
en ik teleurgesteld, ik had hoi an en hue met elkaar verward, het was hue die niet et missen was, niet hoi an. en zo spendeerde ik een dagje rondhangen, beach, cruisen, ... en in hue ruines die ik voorbij gereden was...

btw ik denk dat er upgedate is op volgende http://1drv.ms/1QPfz5y