when things go wrong...

vietnamese nurses are cute, very very cute.

hoi an stak snel tegen, ik ben namelijk weinig geïnteresseerd in goedkope maatkledij en ook al niet in stranden. het terugvinden van thomas was ook van korte duur, hij moest zijn paspoort gaan ophalen 100km verderop, en daarna zo snel mogelijk naar cambodia wegens einde visum. het einde van de boysband leek in zicht toen ik ook besliste mijn weg te vervolgen ipv nog een dagje hoi an. maar men overtuigde me met de stelling, samen naar ho chi minh. en we vertrokken weer, via oude hopen bakstenen in my son langs een stofferige holderdebolderslag door nowhere (met bagageverlies en een medisch slaaptoestel van 1000dollar om zeep door stof en impact) , terug naar de ho chi minh trail. we stranden in een klein dorpje alwaar iedereen dacht dat we de weg kwijt waren, een uitnodiging tot een avondje gezellig iets drinken en muziek maken werd niet af geslaan, op het terras slapen is tof, maar mijn (ietwat meer begoede) compagnons hadden geen slaapzakken, en dus toonde ik mijn vrijgevigheid, en gaf al mijn slaapgerief af, zelf sliep ik in een zijden binnenslaapzak op de harde koude vloer, alleja sliep...en bij het krieken van de dag met hoofdpijn en allen weinig of geen slaap terug de baan op.
we vonden the ho chi mihn trail en vervolgden onze weg op de baan die in het noorden erg pittoresk was, maar hier een autostrade. na een lange dag onderweg (bruce met wat koortsige neigingen) komen we aan in ??? . alwaar onze vrienden voor een duur hotel gingen, om de verloren slaap in te proberen halen. ik en anton kozen voor een stil plekje op een harsmelkers bomenveld met gezellig kampvuurtje en wederom duizenden muggen, om van de mieren en termieten nog niet te spreken, de snachts meermaals voorbijrijdende locals negeerden ons gelukkig. goooodmorning vietnam, buiten slapen in open lucht blijft altijd het gezelligste, chinese thee en restje muesli als ontbijt en op naar b.m.thuot, de eentonige baan leidde tot snelheidsduivels allerhande, en toen ik een mechanichien moest opzoeken raakte ik ze volledig kwijt. de spaken van mijn voorwiel aanspannen is een werkje van 15 minuten, de garagist pronostiekte 30,000 (= 1,2 euro)
hij demonteerde het voorwiel, hij sprong op zijn brommer met mijn voorwiel in de hand, en sjeesde zonder uitleg weg.... ik zag hem wegrijden, en dacht, hij komt wel snel weer terug... en dat deed hij, bijna 3 uur later. hij kwam uiteindelijk dan toch terug gesjeesd met mijn voorwiel, installeerde het in een haastje, en zei finish met uitgestrekte hand voor zijn geld. hoewel ik dolgelukkig was uiteindelijk dan toch mijn voorwiel terug te zien was ik toch wat sceptisch, die afhandeling ging net iets te vlot na uren hopeloos wachten. en bij korte inspectie bleek dat de spaken wel degelijk aangespannen waren, maar zonder ook maar enige vorm van kalibratie... wat er zo lang geduurd had zal eeuwig een raadsel blijven, en waarom hij dat dan niet ter plaatse kon doen hield nog minder steek. ik maakte een korte testrit en besloot dan maar zo verder te rijden, ik had nog 130 kilometer voor de boeg om de anderen bij te halen, en 3 uur daglicht om dat uit te voeren. dat wordt racen... geen tijd om nog verder te sleutelen.
toen ik savonds in bmt aankwam kon ik de company niet vinden, en antwoord op email kwam pas halfweg de nacht, uitgeput viel ik op bed na het verorberen van een banh mi of 5 en hoewel nachtmerries de rust verstoorden, was de laatste goede nachtrust van vietnam daarmee een feit. morgens laat de baan op, op naar da lat, 188km te gaan, en pas om 11u vertrekken, en bijna onmiddelijk een platte band voor omead. om 13u hadden we onze restart, waarschijnlijk halen we da lat niet meer. caue die voorop had gereden keerde niet terug tijdens de reparatie, en we verwachtten hem pas terug te zien die avond laat of (meer waarschijnlijk) sanderendaags in da lat. maar in de vredige landschappen verloren we onze haast terwijl we genoten. ik reeds zoals gewoonlijk een stuk achterop, toen voor mijn neus een brommer uit de andere richting, in een poging een van de duizenden diepe putten in het wegdek te ontwijken, zigzagde en zijn berijder nogal hardhandig afwierp alvorens zelf ongenadig tegen dek te gaan. een toeriste op de brommer...
stoppen, afstappen, patiënt inspecteren, ehbo pakken, de vele en soms vrij diepe schaafwonden proberen helpen uitwassen, wat extra geven, inpakken, dank je wel, veel geluk en weer wegwezen.
500meter verder, herhaal scenario, met vietnamees persoon. een poging om ook het hulpscenario te herhalen werd op vele afkeurende an afwijzende gebaren onthaald. ook hier weer, als buitenstaander hoor je je niet te moeien in de lokale problemen, mocht men nu nog enig idee van ehbo hebben, zou ik me der mss ook zo slecht niet bij voelen, maar als de knalrode goedkope helm dwars doorheen gebroken en is bloed uit een gapende wonde uit het hoofd stroomt, dan is het echt wel geen goed plan om ze te blijven proberen op hun benen neer te zetten. mijn benaderingspogingen werden echter op zijn vietnamees onthaalt, onverbiddelijk, en zonder ook maar te willen luisteren. ik werd fysiek weggejaagd, stopte 100m verder, en ik stond er bij en ik keek er naar... hulpeloos. toen ze het slachtoffer een auto in stouwden, waarschijnlijk en hopelijk naar het hospitaal, koos ook ik weer het pad, wederom gefrustreerd over de hopeloosheid van hulpeloosheid.
ehbo zou basiskennis moeten zijn, minstens even belangrijk als lezen en schrijven.
toen ik nogmaals 500 meter verder anton en omead al lachend langs de kant van de baan zag staan werd ik even boos. hun reactie "we've been waiting here for you for almost a hour" kreeg slechts een kort antwoord, en de lach verdween snel van hun gezicht.
mijn humeur kwam er bijna terug door bij hun opbeurende opmerkingen. en toen kregen we dat berichtje van Caue, "i'm in the hospital, had accident, other guy died, help".
en dan niets meer.
het was een zeer lang half uur vooraleer we contact konden maken , en caue's locatie konden ontfutselen. caue duidelijk onder invloed van het gebeurde en waarschijnlijk ook pijnstillers gaf niet veel meer prijs,
als ik eraan terugdenk lijkt het wel weken of maanden geleden, maar dat was eergisteren.

we reden met zijn drieen in een tergend trage voorzichtige haast de bergwegjes in zeer slechte staat af. de 57km naar het hospitaal verliepen in stilte en diepe gedachten. dodelijk slachtoffer, en caue gebroken been, geen rijbewijs , geen registratie, geen verzekering, dit ziet er niet goed uit. na precies 50 km vonden we caue's moto en een scooter dubbel toe te midden van de baan, afgeschermd door de politie en vele starende omstaanders. als we de brokken zagen liggen op de baan werd het echt, en wederom een goedkope gebroken rode helm. ik ben geen verkeersspecialist, maar mijn idee dat de twee frontaal op elkaar gevlamd waren op het rechterbaanvak werd later bevestigd.
we hingen echter niet lang rond, de vietnamezen hadden snel door dat we bij die gecrashte brommer hoorden, en waren ons duidelijk niet welgezind. 10 minuten later vonden we het hospitaal, en werden we zonder ook maar een vraag of woord uitleg rechtstreeks naar de kamer van caue geleid en begeleid door iedereen die we tegenkwamen.

en daar lag hij dan eenzaam en alleen, op een ijzige inoxen operatietafel, in onderbroek en tshirt, zijn ogen bedekt voor het licht, en zijn linkerbeen maagdelijk wit door de oneindige zwachtels die de 3 planken van de spalk op zijn plaats hielden. hij was duidelijk gelukkig een bekend gezicht te zien, maar even duidelijk was de verwarring in zijn ogen, die dezelfde vraag uitschreeuwde die ons de hele rit had beziggehouden. wat nu?
en na de stilte van de ontmoeting, veroorzaakt door het willen zeggen van de woorden, "it's gonna be okay" maar de woorden niet kunnen uitspreken, omdat dat waarschijnlijk een leugen is, draaiden de hoofden naar popop, alsof ik antwoorden had op al hun vragen en hier met een oneliner alles terug goed zou maken.

ik zette me neer met een zucht, alright caue, talk us through this, what happened since we last saw you this morning?
een half uur later wisten we slechts weinig meer, maar dat caue verward was door shock, medicamenten, schuldgevoel, en vooral hopeloosheid, door de overvloed aan onbeantwoordbare vragen van alle kanten. het andere slachtoffer was overleden in het ziekenhuis terwijl ze naast elkaar lagen. en caue wilde logischerwijs zo snel mogelijk weg uit de kleine stad, naar een deftiger uitgerust ziekenhuis en weg van de feiten. na wat weg en weer geloop en conversatie met de dokters, bleek dat ook zij caue weg wilden om dezelfde redenen. en tegen 19u, na het betalen van de ziekenhuisrekening staken we caue in een ambulance naar da lat, in een poging hem bij te staan hadden we nog snel gebrobeerd een van de brommers te verkopen, maar zo laat op de avond en kort op de bal bleek dat een hopeloze missie. we keken er weinig naar uit, nog eens 55 km en ditmaal by night over belabberde wegen, in achtervolging van de ambulance die we wilden proberen bijhouden om caue bij te staan bij aankomst. anton deed zijn best, met zijn brommer die kwalitatief duidelijk boven de onze 2 uitstak, en verdween in de nacht.
en na het vervangen van het voorlicht van omead door mijn hoofdlamp, kon hij ook weer de putten in de baan ontwaren, en konden ook wij vertrekken. we kregen als afscheidscadeau nog de rontgenfotos mee die de dokter vergeten meegeven was met de patient, alle proficiat, das een pluim voor professionaliteit.
we zetten de achtervolging in en werden de eerste kilometers zelf achtervolgt en lastiggevallen door ons omzwervende motoren en schreeuwende vietnamezen. de stadsgenoten wisten van een dorpsmentaliteit, en dus de roddels hadden de gemoederen waarschijnlijk niet in opperste stemming gebracht. maar na een half uurtje verloren ook zij interesse en ging het eenzaam verder. eenmaal het wegdek beterde kwam een sterke tempoverhoging, ik denk dat mijn snelheidsrecord voor bruce daar sneuvelde, maar dat bruce ook snachts warmliep had ik niet verwacht. 3 uur later vonden we uiteindelijk het hospitaal, na een verkeerd adres te hebben gekregen van het eerste ziekenhuis, hiep hoi.
en bij aankomst in het tweede bleek de hulpvaardigheid en het niet willen verstaan van enig engels of lichaamstaal, hier nog minstens even erg te zijn. bloody vietnamezen, als ik met rontgenfotos sta zwaaien van een been dat duidelijk niet het mijne is, dan wil dat niet zeggen dat ik een nieuw enveloppeke nodig heb nee.
uiteindelijk vonden we caue en anton zonder hulp tussen tientallen andere patienten in een hoekje van een gigantische en hektisch drukke ER. de politie was al langsgeweest voor verhoor, maar gelukkig begrijpend genoeg geweest en zeiden sanderendaags terug te komen ze hadden zelfs nog geen dokter gezien of gehoord, de ambulance was er bij aankomst bijna vandoor gegaan met papierwerk en bagage, anton was net op tijd gearriveerd. wat een verbetering zeg, meer volk wil niet zeggen beter hospitaal, meer volk wil zeggen minder privacy.
dat werd bevestigd door de kamer die we nog enkele uren later werden toegewezen, met 5 bedden en 10 personen. snachts de wacht aan het bed van caue houden en vooral niet in slaap vallen anders werden we bestolen, dan werd ons maar al te duidelijk gemaakt door jan en alleman. anton en omead zochten hun bed op, met de belofte me rond 5 uur af te lossen, en daar zat ik dan, op de grond, tussen de andere slapenden, de dag aan het overlopen en neerschrijven, alle gekregen medicamenten en tijdstippen, namen, kilometers en alle details die me bijbleven. afgewisseld met het wakker maken van de op de grond slapende verpleegsters van wacht aan het eind van de gang om om meer pijnstillers te vragen.
wat mijn eerste 2 to do's voor caue waren geweest bleven onuitgevoerd, call home, and call your embassy, if they can't help at least they're informed and we have a better idea about what's happening...

smorgens om 5 uur30 bloed en urinestalen, en nog voor ik afgelost werd hadden we de dokter gezien wisten we dat caue een operatie nodig had die ons 1000$ zou kosten, en die zou van start gaan van zodra we dat betaald hadden.
enkele telefoons naar dokters (en doorsturen van de rontgen) verder. werd dat bevestigd, operatie met inbouw ijzerwerk, openbeen operatie of nieuwere procedure met kijkoperaties.
geld geen probleem zei caue, en hij gaf ons zijn mastercard met pinnummers 6 digits en 4 digits, just in case, maar de cashmachine zei, pin incorrect, en na dubbelchecken van de pincode zei de machine, pin incorrect, en enige pogingen later zei de machine, kaart geblokkeerd. omead, die de eerste rekening had betaald en eerder miljoenen aan thomas had geleend wilde en kon niet nogmaals zomaar voorschieten, mijn kaart is leger dan leeg, en staat ongetwijfeld diep onder nul bij de komende afrekening. en ook anton is aan zijn laatste euro's toe.
cuae die maar niet wilde geloven dat zijn kaart niet werkte, 'we deden waarschijnlijk iets verkeerd', werd er gefustreerd van, maar bracht uiteindelijk de oplossing, hij had 600$ in cash. omeads verkoopkunsten werden bovengehaald, en voor 10 miljoen ging de operatie van start
toen ik een hoop papierwerk kreeg om te ondertekenen twijfelde ik toch even. geen woord in engels, yes no problem i have many foreign patients, en die tekenen blijkbaar allen vietnamese papieren zonder nadenken? zonder papierwerk echter geen operatie. en die werd dringend. de politie werd afgescheept, operatie gaat voor, kom morgen nog eens terug. omead en ik probeerden vruchteloos de braziliaanse ambassade te bereiken, en ik zocht uiteindelijk mijn bed op zonder enige vordering. ik zond nog vlug een email naar de belgische ambassade, met de simpele vraag, hoe diep is de put waar we onszelf in bevinden, maw heeft caue een advocaat nodig?


toen ik na mijn middagdutje, terug naar het ziekenhuis strompelde, voelde ik me ouder dan ooit, omead kwam me tegemoet, operation succes, lets go sell our bikes,... de visumdatum nadert snel, en geen tijd om en caue bij te staan, en nog verder te gaan, en verkopen en op tijd het land uit geraken. we verkochten de fietsen met zwaar verlies, dit is niet de place to be, en zonder veel tijd. vietnam wordt bij deze een van de duurste die ik bezocht, de prijzen zijn laag, maar de uitgaven veel groter dan anders. onderweg kwamen we nog een amerikaan tegen, die met weinig schone woorden duidelijk maakte dat.... a local died, do yourselves and you friend a favor, get your friend out of this fucking country now. omead was het 100%met hem eens, en caue hoorde the great escape maar al te graag, weg uit deze onzekerheid, en zo snel mogelijk. en zo geschiedde, alles werd in gereedheid gebracht... vanavond of morgenochtend taxi in en landgrens over naar cambodja, naar pnom penn..