the fellowship of the eight

we zijn weer enkele weken verder, een ander land, een gans andere omgeving, andere kompanen (hoog geachtte bekenden zelfs dit keer), zeer andere sfeer,
maar wel weer in het hospitaal,
een hospitaal in iraklion, de laatste dag van ons canyon avontuur kreeg een andere wending toen ik gewekt werd met de melding dat joris zijn rug vast zat. dan maar geen canyo's opblazen vandaag. de tekortschietende service van het ziekenhuis was een zware frustratie voor de vrienden die me lieten ontsnappen uit het overweldigende belgenland. mijn recentelijke ervaringen in vietnamese ziekenhuizen deden me de feiten relativeren, maar het besef dat dit europese standaarden zouden moeten zijn gooit wat roet in het eten. en vooral de onbereidwilligheid bleek hier erg irritant.

daar was ik trouwens ergens gebleven als ik me niet vergis, lam dong hospital in da lat vietnam. de grote stilte tussenin heeft veel te maken met de gebeurtenissen in diezelfde tussentijd, gebeurtenissen die eigenlijk herleidbaar zijn tot enkele korte zinnen, maar die qua overgestoken mentale en fysieke grenzen zeker mogen tellen.

in vietnam ging zoals vermeld niet alles van een leien dakje. op de dag van uitvoering van het ontsnappingsplan namen we afscheid van anton die met zijn broem verder ging. de blijvende weigering van caues mastercard, ondanks veel over en weer gebel met zijn bank ("de kaart is geblokkeerd", "nee hoor, helemaal niet geblokkeerd", "de pincode is verkeerd", " nee hoor, de pincode is correct") overtrof alle verbeelding. en caue wilde ons pas echt geloven toen we hem uit zijn bed sleepten naar de automaat, en daarna ook naar de grootste bank van't stad. met de nodige maar voorspelbare problemen om een pas geopereerde van hot naar her te krijgen met krukken die op smurfenmaat zijn. maar de pogingen bleven vruchteloos en het aangekondigde verhoor met de politie werd onvermijdelijk. terug naar het hospitaal, en twee keer 3 uren later werd caues verdwenen passport de kers op de taart om alle frustraties nog wat aan te dikken. en the great escape plan verviel wegens tijdsgebrek om nog naar de grens te geraken met een geldig visum. geen pnom penn by taxi dan maar. en eenmaal al die hoop verloren was en de drie tergend langzame politie officieren terug vertrokken waren, toverde caue een visacard tevoorschijn, probeer deze dan maar.
ongelofelijk.
de kaart werkte, maar bleek slechts enkele miljoenen dongs te kunnen spuien. maar toch, in combinatie met de resterende dollars, en nog wat kleine extra leningen bij de gang konden we de rekeningen eindelijk betalen. uit het verhoor konden we (dachten we) afleiden dat caue waarschijnlijk geen beschuldigingen boven het hoofd hingen, en toen ook caues passport nooit verdwenen bleek te zijn, werden de plannen hersmeed. een vriendelijke adieu aan de verbaasde verpleegstertjes, de dokter was niet op de hoogte, en ook de politie kwam sanderendaags nog terug, maar wij vertrokken met noorderzon voor de lange taxirit naar saigon. we hadden in de vertrekhal op het vliegveld net een rolstoel gestolen, (ja tientallen rolstoelen aanwezig, maar die mochten we niet gebruiken wegens nog niet ingecheckt, inchecken pas max 3 uur van voor de vlucht en 18uur voor de vlucht aankomen,...) toen we op de hoogte werden gebracht dat caue zo kort na de operatie eigenlijk niet mocht vliegen. maar er was geen weg terug, schade beperken met een hoop pillerij bleek mogelijk. nadat we de aanwezige dokter konden bereiken (denk vooral aan vragen, smeken en dreigen, meerdere confrontaties met airport security, het eindelijk verliezen van mijn 'oeverloze' geduld en uiteindelijk simpelweg liegen en bedriegen, "i'm having a hartattack" en op de grond vallen, ("then you have to go to the first aid station, and wait there", jaja met een hartaanval, zeker, daar wachten, geen probleem)) bleek de dokter, na de nodige zeer zeer lange uitleg, uitermate hulpvaardig, en hij gaf ons het nodige.
omead nam de eerstvolgende vlucht naar kuala lumpur, en ikzelve mocht in de vooravond naar mijn last call sprinten, (om daar dan een half uurtje vertraging te mogen uitwachten), ik liet caue hulpeloos achter in zijn rolstoel met een karretje bagage naast zich, vlak voor zijn incheckbalie enkele uren vooraleer die balie werken ging, "break a leg" was een passend afscheid.
ik had in al de chaos weinig tijd gehad om me mentaal voor te bereiden op wat komen ging, en dat was een vlucht naar mumbai via bankok, overstappen en dan nog menig uur op de red-eye van airfrance naar charles de gaule. de voorbereidde plannen van cambodia, laos, thailand malaysia en vooral ook een bezoekje aan onze vriend in singapore, waren onmogelijk geworden via het ho chi minh city plan. en na het verlengde en duurdere verblijf in da lat, wist ik dat ik mijn kaart slechts nog 1 keer zou kunnen gebruiken, en dus was een ticket huiswaarts de meest onvermijdelijke optie. ik heb die nacht geen oog dichtgedaan, 19uur onderweg van saigon naar parijs, met duizenden gedachten als enige gezelschap. het was nochtans een zeer lange nacht , de duisternis was net gevallen toen ik het vliegtuig opstapte in ho chi minh city, en ik was smorgens vroeg in parijs, met een urenlange zonsopkomst door het vliegtuigraampje. de piloot heeft me ook nog even liggen gehad met de mededeling dat het zonnig en 30 graden zou zijn, want mist en vrieskou was de realiteit. 30 graden farenheit is duidelijk niet hetzelfde als celcius.
ik was bij aankomst nog even verward bij het zien van meerdere vliegtuigen van vietnam airlines, en de eerste reclameposter die ik zag hangen was er een voor guangzhou...
Terugkeer in europa kwam duidelijk als een shock, bruce ware aangenaam gezelschap geweest voor die laatste uren onderweg, maar desondanks viel het eerste liften in lange tijd best wel mee. het frans waar ik zoveel moeite mee had slechts enkele uren geleden kwam snel terug, en even later trok ik vele fotos van het bordje dat belgique spelde tussen de wegenwerken. via doornik ging het naar de R8 en de torhoutsesteenweg, de laatste lift was er 1 van een hoofdredacteur die duidelijk interesse had in het hoe en waar en wat, van onvoorspelbaar vertrek naar een glorieuze thuiskomst al die maanden later, en hij begreep niet echt dat er niemand op de hoogte was. ik kon het zelf nauwelijks vatten, laat staan uitleggen.
ik deelde hem mee dat de opmerkende lezer van de blog kon alvast opmerken dat er iets niet helemaal klopte bij het onderweg geplaatste verslag.
en wat nu? een vraag die ik al duizend keer beantwoord heb met i don't know, kreeg het passende antwoord, ken der gin gedacht van.
terwijl de spoken in mijn hoofd een snel opkomende mist veroorzaakten wandelde ik doorheen de smedenpoort brugge die schone binnen.
ik ging naar den tourist information op zoek naar een hostel, kreeg de volledigen uitleg voor toeristen, en ging uiteindelijk naar de snuffel, die ik eigenlijk al vooraf bepaald had. welcome to bruges. bij het inchecken kreeg ik vanuit de ogen van de gentse receptioniste vraagtekens toegestuurd toen ik mijn paspoort moest tonen, die op een te rappe en kordate "don't ask" werden onthaald.
mijn vorige terugkomst was op relatief korte termijn en zeer intens en dat had me in een groot zwart gat achtergelaten. die kennis en de wetenschap dat de terugkeer dit keer op kortere termijn en met veel grotere afstand gepaard gingen deden me op voorhand al rillen. langzaam was mijn enige mogelijke besluit. en dus ik hing wat rond op de markt, deed een museumpje, en zat enkele uren op het aloude bankje in groeninge. tot twee keer toe baande ik mijn weg richting langestraat voor een ontmoeting met de nieuwste aanwinst van de vriendenkring, genaamd marte, en de eerste en meest vertrouwde bekende gezichten in lange tijd. maar tot tweemaal toe keerde ik mijn kar aan het water. ik keerde uiteindelijk terug naar de snuffel alwaar mijn australische kamergenoot wat extra belgische bierkennis probeerde op te doen, ik hem daarbij maar al te graag een ervaren handje toestak en hem vooral op het rechte pad hielp. menig glas gerstenat later werden we verdreven door de jongelingen die onbewust onze tafel hadden ingepalmd. de vraag of ik geen goeie bruine kroeg wist zijn, kreeg een twijfelachtige "ja, als je wat wilt wandelen dan weet ik wel wat" als antwoord. de ganse weg daarheen waarschuwde ik mijn nieuwste vriend dat de cafebaas van dienst nogal eens wat kuren had als het op toeristen aankwam, en ik dus niet wist hoe hij op ons twee zou reageren, met de realistische kans dat hans niet doorheen mijn baard zou kijken. toen ik mijn voet onderaan tegen de deur van t'stokershuis plantte in de wetenschap dat die altijd al wat gesleept heeft, en de deur onverwacht vlot meegaf kwam ik iets sneller binnen dan gepland en mijn ogen gingen rechtstreeks naar de barman, die me zonder enige andere onderbreking van zijn bezigheden een dikke knipoog toestuurde, alsof ik hier gisteren nog was geweest.
met twee gaan zitten aan de grote eeuwig gereserveerde tafel terwijl ik alles in me opnam. veel woorden zullen er van mij niet aan te pas gekomen zijn. maar ik bestelde een goudenband en een geuze en genoot van bekende taferelen, terwijl ik nog steeds in die reizigende wereld verbleef.
toen we buiten een sigaret opstaken kon ik toch niet laten van even op te kijken en te zien dat daarboven licht brandde, ze zijn thuis, en ik duwde overmoedig op de bel, om vervolgens te beseffen dat het einde van mijn rustige return zou betekenen, en daarna zeer snel het hazenpad te kiezen.
ik kan enkel vermoeden wat de australier moet hebben gedacht bij mijn gedragingen. maar hij zei er weinig van.
een drankje later duwde ik nogmaals op de bel, en enkele pogingen later stak griet haar hoofd door de deur met een blik van onbegrip, wie durft onze rust verstoren en dan verdwijnen? ik keek haar aan over mijn schouder en zag het gezicht veranderen naar ongeloof, dries? dag griet...
ik ging onwennig naar binnen en maakte kennis met het miniatuur mensje, die pas gemaakt was nadat ik deze regionen laatst bezocht, nog een brokje onschuld en gelukkig ogen die me zonder verbazing aankeken, mooi zo, en kristof is naar de ksa...moet ik hem bellen? neen, laat maar...
we keerden even later terug naar ons bier, moeder en kind rust gunnende zo laat op de avond.
dat kristof iets later het cafe binnenwandelde was weinig verbazingwekkend, en na de eerste 5 seconden maakten de onvoorspelbare chaotische gedachten eindelijk plaats voor rust en de vermoeidheid van vele dagen mocht zich eindelijk meester maken. eerste obstakels genomen. en slapen deed ik.
iets voor de middag zette ik koers naar de zandberg alwaar de zeepkistenrace een weinig later van start zou gaan, maar draaide mijn kar op't laatste moment want mijn gedachten kwamen vast te zitten op "slowly", en wandelde doorheen assebroek en st kruis richting legeweg, the long road home, ik kon nog altijd stoppen op de plaats waar ik die eerste nacht met all saad spendeerde in september vorig jaar, alleja, vorig vorig jaar, en dat zou een mooie symbolische afsluiter zijn van dit avontuur. "country roads take me home" zat in mijn gedachten maar was nog niet over mijn lippen gekomen toen bassen teutte en zwaaide, ik zwaaide vriendelijk terug maar wandelde ongehinderd verder. even heb ik nog gehoopt dat ik ermee weg was geraakt. maar toen hij me met de fiets achterna kwam wist ik hoe laat het was, en tegen de tijd dat ik de bisschopsdreef goed en wel voorbij was stopte een auto uit de andere richting, den tam tam heeft gegaan... mijn laatste lift was er een van een gelukkige moeder en dochter die een lang gemist gezinslid mochten thuisbrengen naar vader en zoon, schoonbroer en neef en nichtjes. en dan sta je daar onwennig je afstandelijke zelf te wezen, tzal wel een familietrekske zijn waarschijnlijk, zonder nuttige woorden, hallo en een zwaaike. maar woorden moeten er niet zijn, ze zouden de lading toch niet dekken en iedereen die weet wel hoe of wat. het beste kalf werd bijna geslacht, maar een kubiek stabilise lag nog in de weg. en ik was blij na het terugzien thuis in rust afgezet te worden.
noli ( die normaal gezien zou gaan spelen met de ksa ) wist dat er iets gaande was. ik hoorde haar haastige stapjes aankomen en zag haar door het deurgat sneller en sneller kwispelen met de staart, ze snuffelde mijn rugzak rond en vond mijn spoor om vervolgens wildenthousiast op me af te komen. het gehuil was niet van de wind, gewauwel en gekaiet en met zichzelf geen weg weten. toen dat uiteindelijk ophield nam ze plaats en bleef me nog uren ongelovig aanstaren terwijl ik me simpelweg in de zetel had gezet en het boek dat daar sinds jaar en dag openlag opnam en verderlas van waar ik laatst was gekomen.

niks is veranderd dacht ik toen, en alles was goed.

maar ik dacht verkeerd, hoewel ik het thuis niet echt zie, de daaropvolgende dagen werd langzaam duidelijk dat belgie en europa veel veranderd zijn, het zien van een angst of een onbegrip die er vroeger niet was, een bomaanslag in zaventem met vele reacties als bevestiging van wat ik reeds was beginnen vermoeden toen ik nog onderweg was. de vage berichtgeving die ik slechts met moeite had kunnen en willen volgen op verre afstand, leek duidelijk anders getint dan voorheen, en dat blijkt realiteit. "on n'a pas peur" hoor ik brussel roepen, maar niets is minder waar. onbegrip van mijn kant, nieuwsberichten en een paar pogingen tot conversaties die leiden tot meer vraagtekens dan antwoorden, wat heb ik hier dan gemist? geen idee.
de evolutie is waarschijnlijk traag gegaan, moeilijk definieerbaar en misschien zelfs minder groot dan ik ze voor me zie, maar reeel is ze zeker.
"we are at war" hoorde ik ergens en mijn blik viel op mijn chinese versie van sun tzu's art of war, niet dat ik die kan lezen, dat was een lange termijn plan, maar de leesbare versie ligt ernaast. ik heb sun tsu niet nodig om te weten dat angst een slechte raadgever is.
als de kans komt om even te ontsnappen en met getrouwen aan canyoning te gaan doen in kreta, lijkt dat me de meest absurde optie direkt na thuiskomst, maar tegelijk weet ik dat ik ja zal zeggen.
en zo geschiedde, na nog enkele onwennige weerziens en ontmoetingen, de meeste daarvan kort en oppervlakkig, in de wetenschap dat er binnenkort nog ontmoetingen kunnen en zullen zijn, en de mogelijkheid dat de werkelijke wederzijdse vragen daar wss wel zullen vallen. een enkele zonder veel woorden maar met een lange kruisende blik die zoveel meer wil zeggen. en ook menig conversatie met mensen van buiten europa blijkt dat ik mijn zelfverkondigde principes moet volgen, go with the wind, trust in the goodness of all people and be confident, nothing is impossible.
en na een weekje ontsnappen aan die realiteit in goed gezelschap, met de nodige verzetjes, te veel eten te veel drinken en te weinig water (in de canyons he) wat inspiratie opdoen en terugvinden van enkele normen en idealen, en met het voorheen vermeldde hospitaalbezoek als afsluiter, stapt dat gezelschap het vliegtuig op terug naar belgie. ik kan wel een pralineke gebruiken terwijl ik wegwandel.
ik beweer te reizen om te leren en te begrijpen, tijd om toe te geven dat ik europa's crisis op dit moment niet begrijp, ik zie de feiten en hoor de ogenschijnlijk logische argumenten, maar ik begrijp het niet.
gisteren hoorde ik nog een nederlander proberen uitleggen aan nen argentijn hoe de vork nu juist in de steel zit, en ik trek dezelfde conclusie, zelfde feiten, identieke argumenten, maar der lijkt me iets niet aan te kloppen, alsof het allemaal te kort door de bocht gaat, en zeer zwaar beinvloed is door ons mediacircus, het onaangename woord propaganda schiet me weeral te binnen.
twijfel slaat toe maar de opties zijn simpel, om simpelweg aanvaarden hoe dingen zijn, om mijn aproach naar thuis te verlengen en de overgang langzaam toe te laten, of ook nog om op onderzoek te gaan.
ik heb nog een dagje om een beslissing te nemen of ik het vliegtuig al dan niet mis, en te beslissen welke kant ik dan kies.

maar als de wind waait, zal de beslissing beinvloed worden.
en vannacht gaat het stormen hier...