des winters als het re-egent

mijn uitbreiding van russische woordenschat vat voor een groot stuk de voorbije dagen samen. парад=parade, флаг=vlag, самолет=vliegtuig, дождь=regen, мокрый=nat, Majkel maladjets(geen idee hoe je dat schrijft)=katachtige, паром=ferry,...
het is verbazingwekkend hoe mijn schema hier is ingevuld geraakt, de vrienden uit habarovsk ontvingen me met open armen, in een mini apartementje volgestouwd met boeken, een morsemasjien en 2 katten. ze hadden me niet echt meer verwacht, en toen bleek dat ik niet naar belgie was geweest sinds ik ze had ontmoet in sebastopol keken ze nogal raar, mijn verwachtingen van een avondje uit met locals in habarovsk werd niet ingelost, in plaats daarvan werden het dagen en nachten gevuld met politieke en culturele conversaties, en bijhorende activiteiten. op menig moment heb ik mezelf vervloekt niet beter russisch te kunnen, en zij dito hun engels. discussies waar ik int vlaams moeite mee zou hebben werken nogal frustrerend met een taalbarriere. mijn voornaamste conclusies zijn dat we elkaar in principes begrepen. maar die verdomde media die halve waarheden verteld zorgde op menig moment voor problemen, ik heb de neiging om nogal snel te zeggen; "neen dat is geen waar", maar de waarheid is complexer, meestal moet ik dat herleiden tot; "neen dat is niet wat ik weet" want wat wij weten (lees, zien en horen) is duidelijk niet hetzelfde als wat zij weten, en daar wringt het schoentje vaak, de meeste discussies eindigden met een gebrek aan kennis van de werkelijkheid, ik geloof graag dat wij weinig of geen propaganda voorgeschoteld krijgen en zij wel, zij geloven het omgekeerde en niemand heeft gelijk... het deed me pijn te beseffen dat artjom en natasja dat bij vele onderwerpen zelf niet doorhadden.
bij de discussie over het redden van de vlaamse cultuur (die evolueerde uit de statement dat mijn taal anders is dan nederlands en toch langzaam zal uitsterven) moest ik me toch ook even inhouden. laat het duidelijk zijn dat het iets makkelijker is om een gebied te koloniseren en (een stukje) cultuur van de 200 aanwezige mensen zo goed als mogelijk op te slaan voor je hem verwoest, dan om een meer dan duizend jaar oude constant evoluerende taal/cultuur, met zeer grote variaties op korte afstand in een dichtbevolkt gebied zomaar op te slaan. (of zie ik dat verkeerd?)

Dat ik op 1 mei in habarovsk was berust op puur toeval, maar het was des te interessanter, de uitnodiging om mee naar de parade te gaan nam ik dan ook zeer graag aan, mijn georgiski linta is reeds vastgenaaid aan mijn pull, (ik heb er reeds 5 stuks verzameld). dat mijn gastheer echter meewandelde in de sterk politiek gekleurde parade en persoonlijk de vlag van donetsk zwaaide, had hij er niet bij verteld. ik kon me uit mijn hachelijke positie bevrijden onder het mom van foto's te willen maken (niet dat ik geen foto's wilde, maar dat was niet de reden om niet mee te wandelen). ik stelde me op langs het parcours en kreeg onvoorstelbare scenes voorgeschoteld, alle 5 meters een flik, politie escorte, militaire fanfare, en daarna duizenden mensen van alle slag, met duizenden bloemen, ballonnen en vlaggen van alle formaten en kleuren,( hoewel de russische kleuren de rest duidelijk overtroefden) door de straatboxen weerklonk typisch russische opzwepende muziek die alle 30 seconden onderbroken werd door leuzes zoals, hard werken, op naar het pensioen, leve habarovsk, hard werk goed loon, leve rusland,.... (ik beklaag me dat ik ze niet meteen heb opgeschreven, ik ben er reeds veel vergeten) en een voor een werden ze door de gewillige meute onthaald met een luidkeelse hurraah, creepy.
en terwijl dit alles zich afspeelde vroeg ik me vaak af, of ik naar die mensen kwam kijken of zij naar de kortgebroekte toerist (alsof ze in lange rij kwamen aanschuiven, komt dat zien komt dat zien, snamiddags deed de foto van ene belgische fotograaf met kodak in aanslag de ronde op de sociale netwerken) de parade had wel bekijks hoor, maar niet extreem, ik geloof dat de ganse stad er simpelweg in meewandelde. ik vreesde dat mijn tweede batterij de geest ging geven vooraleer de stoet ten einde was, maar ik moest stoppen met fotos maken omdat mijn sdkaartjes (jawel meervoud) vol waren. ik werd bij de poging om aan te sluiten bij Artjom aan het einde van de parade vriendelijk verzocht mijn perskaart te tonen, en bij het niet kunnen voorleggen werd dat een paspoortcontrole, en een vriendelijk verzoek om de parade niet te verstoren voor zijn einde. ik heb de ontelbare foto's inmiddels herleid tot een 100-tal en heb ijdele hoop erin te slagen dat naar 10 te herleiden. na alle politiek werd mijn bezoek aan habarovsk afgesloten met een sovietfilm uit de hoogdagen van de koude oorlog, getiteld ordinary fascism, tis een aanrader, zeer intressant...(de russen krijgen helemaal geen propaganda voorgeschoteld)

nu de einddatum van mijn russisch visum met rasse schreden nadert werden plannen gesmeed om het land definitief te verlaten, het langverwachte vladivostok werd ingeruild voor de 9 mei parade in sakhalin, en weg waren we, al liftend naar vanino. ik betrapte mezelf erop dat ik tegenwoordig afstanden anders benoem, jullie hadden wss ook al gemerkt dat ik in wandelafstanden de term zeeathlon herhaaldelijk in de mond nam. ik weet niet precies wanneer, ik vermoed dat het ergens in mongolie begonnen is, dat ik ook in belgies ben beginnen rekenen. 1 belgie zijnde +-300 km, habarovsk-vanino das 2 belgies, en dus vlot doenbaar op een dag in rusland. mijn eerste lift van de dag was een misser van formaat, een recreatief piloot onderweg naar zijn vliegtuig, die me met plezier die dag naar sakhalin had gevlogen, ware het niet dat zijn vliegtuig panne had. it was to good to be true, tzou wel een interessante primeur geweest zijn, een vliegtuiglift. dan maar verder, de volgende lift bracht me tot halverwege naar vanino, alwaar we de baan verlieten en menig kilometer de bossen insjeesden, hmm, waar gaan we heen? om een open plek langs een ver buiten de oevers getreden riviertje werd halt gehouden, uitstappen, en vodka drinken, (hoe het mogelijk is dat ik de eerste helft van mijn verblijf in rusland geen vodka heb gezien blijft een raadsel, ander weer? niet echt, andere cultuur? niet echt, toeval? onmogelijk! sinds mijn terugkeer in het land van eindeloos, is het zeer moeilijk om dagelijks de vodka te vermijden, op alle denkbare plaatsen en ongeacht het tijdstip) na vodka nummer 3 kreeg ik mijn rugzak in handen geduwd, met de mededeling dat ik mijn tent op het kleine stukje gras moest opstellen, mijn compagnie ging hier 3 dagen vissen. ik heb de gewoonte nogal veel ja en oke te zeggen als ik iets niet begrepen heb, zoals reeds eerder vermeld stokt een conversatie anders zeer snel. en dus blijkbaar (bleek pas na 2 dagen met zekerheid) had ik ergens hun uitnodiging om hen te vervoegen aanvaard. visumdatum compleet negerend had ik weinig argumenten om dit niet tof te vinden. het duurde dan ook niet lang of ik kreeg een vispers in de hand geduwd en een visplaats toegewezen. een uurtje later kwamen zij terug met een paar kilos vis, en ik had niets (behalve een everzwijn gespot en vuur gemaakt). mijn medeling dat er een everzwijn in de buurt was viel in goede aarde, en onmiddelijk werd de tweeloop opgedoken en geladen, na nog wat vodkas volgden dan wat oefenschoten (ik denk dat dat everzwijn snugger genoeg was om weg te blijven daarna) en zo mocht ik 3 dagen op de rand van een natuurreservaat doorbrengen, er was meer vodkatijd dan vistijd. en het vuur werd (zo goed als mogelijk) constant gaande gehouden om de beren op afstand van de vis te houden, om Micheal weg te jagen had vuur geen zin. we waren reeds dag twee toen ik op de hoogte werd gebracht over de aanwezigheid van Micheal Maladjets, die van Valeri en Joeri zijn bijnaam kreeg door het achterlaten van zijn initialen op bomen, een groot uitgevallen kat die klauwen scherpt aan bomen en die in het reservaat een veilige thuis vindt. ik was het bestaan van de diersoort volledig vergeten in verwarring met de uitgestorven sabeltandtijger. even slikken dat ik in zijn jachtgebied buitensliep en dan volgde er wat vodka om zijn aanwezigheid te vieren, en ik dronk mijn eerste russen onder tafel (vodka went snel blijkbaar, ik vrees voor de toekomstige ontwenningstijd). het weer was 1 dag goed, 1 dag regen "gelijk in forrest gump" en 1 dag sneeuw, van eerste keer een halve meter, kwestie van toch niet te vergeten dat we in siberie waren he. tegen einde dag 2 was ik doorweekt en door een praktisch foutje van mijnentwege werd ik sochtends nat en vooral koud wakker. er was niks meer droog (behalve mijn laptop en paspoort die in de auto lagen, neen, de camera lag niet in de auto). Als je dan die sneeuw op je dak (alleja zonder dak eigenlijk) krijgt besef je, dat je toch maar al te graag vergeet hoe koud koud kan zijn. de mens die het mopje uitvond dat een mens die doodvriest en naar de hel gaat ergens onderweg toch deugd moet hebben, heeft duidelijk nooit echt koud gehad, de ontdooiingsfase doet pijn.
ik pakte mijn bezittingen in twee plastiek zakken volgens de categorieën "zeer nat" en "meer water dan materiaal". na een kort afscheid werd ik doorweekt gedropt bij negatieve temperaturen in het midden van Michaels leefgebied, er zijn leukere vooruitzichten dan bij gebrek aan auto's de nacht doorbrengen in een druipende slaapzak bij vriestemperaturen. ik had dan ook niet vermoed dat ik savonds, nog steeds doorweekt, een birthdaybash van 15 man zou crashen, ondanks de geur van drogende mens. men zegt wel eens dat natte honden stinken, dat is niet correct (en zeker in nolis geval niet, noli stinkt nooit). maar de geur die een opdrogende hond kan afgeven daarentegen kan best wel irritant zijn, heeft iemand er ooit op gelet dat dat voor een mens net zo is? mss wat minder opvallend, maar het is een geur die ik me herinner uit het lang vergeten ksa-tijdperk, gecombineerd met een frietgeur en kommelgeur, savonds in het heem na wintercommandotocht, wanneer je te moe bent om te gaan slapen. slapen deed ik echter wel in vanina, ik werd tegenaan de middag wakker met een opvallend droog hoofd, ik denk dat het vocht wat te veel afgedreven werd de avond voordien. tegen dat ik mijn semidroge rugzakken terug had ingepakt, en het water vanop de vloer had opgedweild, was het tijd om de ferry op te zoeken. ik was nogal teleurgesteld toen ze zeiden kom morgen nog eens terug, dan kunnen we zien of je eventueel met de ferry van overmorgen mee kan. wuk? ik vrees dat het geen geldig excuus zal zijn als ik mijn visumdatum niet respecteer, "ik moest 3 dagen wachten op mijn ferry" maar leg dat eens uit in het russisch.
en terwijl ik daar rondhing om er met een eerder traagwerkende hersenpan mijn hoofd over te breken, mocht ik aan iedere passerende flik mijn paspoort tonen, ik moet er gezond hebben uitgezien.
mijn plannen werden daarna bij iedere beslissing gedwarsboomd, ik wilde naar habarovsk terug, geen rechtstreekse trein, ik wilde naar nikolayevsk, er is geen baan en de boot vaart niet (nog zoeen) ik had de eer en het genoegen de zeer bevallige 29jarige olga te mogen ontmoeten (ja happy) die me uitnodigde mee te gaan skydiven, overmorgen, lap, geen tijd, ik HAAT deadlines (tot voor kort vond ik ze enkel zeer irritant)

Om het verhaal te concluderen, ik zit op dit moment letterlijk op dezelfde trein als toen ik mijn vorige post aan het afwerken was (nog sjanse dat het niet dezelfde conducteurs zijn, die zouden wat te zeggen hebben zeker). zonder echt plan want die worden toch maar gedwarsboomd, de overblijvende (en dure) opties zijn beperkt en liggen nu allen in het zuiden. hopelijk kan ik 9 mei nog meepakken op russische bodem, maar kijk, we zullen zien.
en mijn excuses voor alle details die ik vergeten ben