hop naar het zuiden

ik zit op de bus voor de moment, i know das zeuren, maar tis niet ver, en liften zat er niet meer in, het werd donker, en ik zou graag morgenochtend de boot naar yakushima nemen, toen de bus dan ook onverwacht voor mijn neus stopte was de beslissing snel genomen, ik ben echter vergeten vragen hoeveel de bus me zal kosten, en ik heb net in mijn portefeuille gekeken, tzal een goedkoopke moeten zijn, of hij zal aan de bankautomaat moeten stoppen.
mijn visa loopt wederom op zijn einde en ik wil nog zo veel zien, maar dat ik een stuk regenwoud met 3000 jaar oude bomen (naart schijnt he) links zou laten liggen zat er niet in, ik zal na het regenwoud nog wel zien hoeveel dagen ik nog over heb voor andere goesten. zo besliste ik vanmiddag, na een bezoek aan een uitermate goed bewaard en mooi kasteel, en de bijhorende japanese tuin (4km verderop), en hoewel het zeer mooi was, mijn goesting in japanse kastelen is een beetje over, ik weet niet goed hoe ik erin slaagde maar zelfs als ik at random verder trok kwam ik elk dag wel minimum een kasteel tegen, ik denk dat mijn record op 3 kasteelbezoeken op 1 dag staat, ik ben er ook aan uit dat ik de ruines meestal toffer vind dat de heropgebouwde, die laten tenminste nog wat aan de verbeelding over.
gelukkig heb ik tussen al de kastelen door ook nog tijd gevonden voor een bezoek aan een ander stukje geschiedenis, met als opwarmertje het grootste slagschip ter wereld, de yamato, alleja een replica op schaal dan toch, buck danny blijft verbazen. en toen ging het verder naar de enige japanse naam die iedereen in de wereld kent (of toch hopelijk), een naam die nu de eenheid voor vernietigingskracht is geworden. tussen de overdaad aan werelderfgoed dat japan rijk is (ook mijn appreciatie voor werelderfgoed is wat beginnen achteruit gaan, tis ier zowat allemaal werelderfgoed als jet moet geloven) maar ik ben er zeker van dat niemand om deze site gevraagd heeft. Met de japanse toeristische mentaliteit vreesde ik even voor wat ze er hadden mee aangevangen, maar gelukkig hebben ze zich ingehouden, en zonder geldklopperij. ik hoef jullie hopelijk niets uit te leggen, en kom zoiezo woorden te kort. toen ik een onbekend 6jarig kind gefasineerd naar een paspop in vodden zag kijken vroeg ik me echter af of ze begreep dat in die vodden kinderen gestorven waren, en niet zomaar een paar. hoe leg je in godsnaam uit hoeveel tienduizend doden zijn, en dat dat getal de foutenmarge is? ik werd er allesinds stil van, en ergerde me een klein beetje aan de snelheid waarmee mensen na buitenkomst weer kunnen lachen.
ik wandelde het eraf op weg naar miyajima, en sliep daar op het strand tussen de krabben en de sjika-deer. ik ben zeer content dat dit geen malarialand is, want met de hoeveelheid muggenbeten die ik hier al opliep gedurende mijn verblijf had het wel eens van dattem kunnen zijn. mijn tocht bracht me daarna naar iwakuni met zijn fabuleuze brug (die ik voor geen haar vertrouwde, te veel beweging) en dan natuurlijk de berg op naar het kasteel in de regen, (ik heb er geen idee van hoe men de data van dat regenseizoen juist bepaald, maar ik heb meer regen gehad ervoor en erna dan tijdens) ik heb in japan de gewoonte gekweekt (alleja, de gewoonte danig uitgebreid) om mijn rugzak zomaar ergens te droppen, tis hier zo veilig, en als je toch maar enkel rond een kasteel wandelt bvb dan is dat aangenamer zonder die rugzak. het is dagelijkse kost, ik drop hem in een hoekje of een katje en kom hem enkele uren later dan ophalen. in iwakuni op de berg niet anders, der was daar trouwens geen mens te bespeuren, laat op de dag en in de regen is dat logisch. ik plande reeds om er de nacht door te brengen, ik had er een afdak en een wc, ideaal dus, maar ik vond de rugzak niet meer, ik begon zelfs te twijfelen waar ik hem juist achtergelaten had, want weg kon hij niet zijn, of toch? de enige mogelijke conclusie was dat de bediener van de gondel bij sluitingstijd zijn ronde had gedaan, en met een overdaad aan verantwoordelijkheid de rugzak had opgeborgen. wat een dubbel probleem was, want niet alleen was alles gesloten. zelf als ik beneden de verantwoordelijke kon opsporen dan zou mijn rugzak nog steeds boven zijn. ik overwoog even om simpelweg te wachten tot sanderendaags smorgens om hem terug op te eisen, zonder slaapzak zou dat ook wel lukken, maar dan had ik geen eten. dus moest ik wel naar beneden.ik vond uiteindelijk beneden aan de gondel meer dan een uur na sluitingstijd een man in de auto die zich waarschijnlijk geen raad wist met de rugzak. die hij wel degelijk meegenomen had naar beneden, i thought someone forgot it. ge moogt gij denken wat je wilt, de kans dat ik iemand de 20 kilo contergewicht (ja geen idee eigenlijk, maar al dat wintergerief dat draag ik nu niet meer he, en dat weegt wel blijkbaar) zomaar zou vergeten is klein. maar ik was blij alles zo vlot terug te zien.
Bij gebrek aan inspiratie lifte ik dan maar verder naar het kasteel van tsuwano. waar ik uiteindelijk pas laat op de avond een slaapplek vond. iwakuni en tsuwano brachten helderheid dat ik eindelijk de touristische trekpleisters achter me had gelaten, zeer schoon, kleiner, rustig, ... en ik was blij dat ik ook de kasteelstad hagi in dezelfde sfeer mocht bezoeken. in hagi besloot ik een rustdag in te lassen, en dat helemaal niks te maken met die fles japanse wiskey die ik deelde met een koppel australiers. de dehydratie was hardnekkiger dan gewoonlijk, en zelfs ondanks de sloten koffie die ik verzette wilde het niet beteren, en in een weertje waar je zweet zonder een vin te verroeren moesten de giffen toch snel uitgezweet zijn? ik ging zelfs zwemmen in de zee (ik probeerde me nog te herinneren hoe lang het was geleden dat ik nog gezwommen heb, geen idee maar tmoet lang zijn) water bij overvloed, maar het wilde allemaal niet helpen, raar he? en dus moesten er savonds nog een paar flessen aan geloven. sanderendaags dan maar liften met houten kop. ik kan vele chauffeurs en rijstijlen verdragen, maar de snokkerige freinstijl van oudere mensen met nieuwe auto bleek lastiger met een maag die overhoop ligt. en de vriendelijke meneer die speciaal de bochtige bergbaan nam zal waarschijnlijk niet hebben gemerkt dat mijn maag niet meewilde, want hij moest en zou me trakteren op de lokale specialiteit, fugu sushi in shimonoseki. herinnert iemand zich die simpsons aflevering waarin homer een giftige vis eet in een japans restaurant en dan nog 24 uur te leven heeft? dat was fugu. giftige rauwe vis op je nuchtere maag is onder normale omstandigheden waarschijnlijk een uitdaging op zich. ik had het gevoel dat homer zich gelukkig mocht prijzen met 24 uur. maar mss hief het ene gif het andere wel op (oftewel kreeg ik betere chauffeurs) in het museum vond ik een brief van de stad shimoneseki met de vraag of noorwegen toevallig geen blauwe vinvisskelet op overschot had, eerste reactie van de noren, tis een mopje zeker? tweede reactie, eigenlijk toevallig zit er in tromso nog een skelet in de kast. en dus mocht ik niet in tromso, maar wel hier in japan het skelet aanschouwen. sommige dingen gaan mijn petje te boven, maar kijk de rest van de dag verliep voorspoedig, en ik mocht me te slapen leggen in het eerder vermelde kasteelpark van kumamoto.

ik kan vrieskou beter verteren dan hitte blijkt wederom. de mensen vragen of ik graag onsen bezoek, en dan zeg ik neen, je mag niet binnen in onsen met tatoo, maar de realiteit is anders, ik begrijp dat het deel is van hun cultuur, maar ik zie er erg weinig nut van, en heb er vooral helemaal geen goesting in om van de sauna die deze wereld is, in een heet bad te kruipen en daarna weer de saunawereld in. 37 graden is niet nodig voor mij, in schuim en zweet en nat van de regen, gelukkig ist best wel cool dat de regen warm is (heb jem heb jem), en hier begrijp ik ook het gebruik van een paraplu, het houdt hier meer steek dan een regenvest, mijn paraplu die trouwens een erg kort leven beschoren was, na een uur had ik hem geplooid, en diezelfde dag nog had ik er gaten in, ik ben niet gewoon om met paraplu te werken, dat hebben ikzelf, de paraplu en toevallige voorbijgangers aan den lijve ondervonden. de paraplu is daarna gewoon verdwenen, ik heb hem zeker 2 dagen gehad, maar opeens merkte ik dat hij weg was, en ik heb er zelfs geen idee van op welke dag ik hem kwijt ben. tis wel tof dat een paraplu en sandalen je een compleet andere uitstraling geven, ik was opeens een kunstenaar als ik de mensen moet geloven, en zonder de paraplu ben ik blijkbaar schrijver? ik antwoord dan ja, idd, jammer genoeg is mijn oplage niet al te groot. wat klagen mensen toch graag, en horen ze graag geklaag, want als alles goed loopt is er weinig te vertellen. ik verander trouwens van carriere naarmate de omstandigheden, zit ik bij nen camionchauffeur dan ben ik chauffeur, bij een lasser ben ik lasser,..., bij een gepensioneerde kan ik veel wezen, maar dan ben ik meestal werkloos, mensen zoeken herkenningspunten.... en wat ik zal doen als ik terug thuiskom? geen idee, terug chauffeur? mecanicien? kok?...

ik zag net enkele vliegende vissen vanop de boot naar yakushima, best wel cool, de verandering in fauna en flora is een langzaam maar zeker proces hier, het gemengde woud heeft langzaam plaats gemaakt voor bamboebossen en palmbomen, onbekende bloemen en gigantische vlinders, de bruine beer maakte plaats voor de zwarte beer en apen die natuurlijke hetebaden opzoeken in de winter. in tegenstelling tot de standaard taiga in rusland gaat hier hier van subpolair tot subtropisch, ik dacht (wegens nogal veel zee), dat japan een zeeklimaat had, maar laat ons stellen dat ik den indruk heb dat het gematigd zeeklimaat van belgie niet in de buurt komt van de extremen die ze hier kennen, heet in de zomer en koud in de winter, ik zal eens kijken of nog wat vliegende vissen kan spotten, tot de volgende

http://1drv.ms/1GMec1g