Syöte

terwijl ik aan het liften was werd me duidelijk (gemaakt) dat ik het mooiste stuk van finland aan het missen was, het noorden, met name lapland, waar ik veel te vlot doorheen gecruised was, lap... en dus keerden we de kar letterlijk en mijn lift zette me af richting noordoosten, waar ik zonder op mijn stappen terug te moeten keren toch nog het natuurschoon zou kunnen bewonderen. syöte national park, besliste het toeval, en even later kocht ik een ijsvislijn en een stafkaart en huurde ik sneeuwschoenen, want zonder zou ik niet ver geraken, (hoewel sneeuwschoenen blijkbaar enkel voor toeristen zijn, en ik niet doorhad dat er ook de mogelijkheid tot tourskis huren was, lap) en weg waren we, vol moed de natuur tegemoet. ik zal alvast verklappen dat mijn geroemruchte orientatievermogen wat stevige klappen te verduren heeft gekregen in de daaropvolgende dagen, maar vertrekken en pas na een uur of 2 eens kijken waar je nu eigenlijk bent en waar je eigenlijk heen wilt is waarschijnlijk een geval van overmoed.
ik kon mezelf niet positioneren op mijn splinternieuwe stafkaart, lap, en waar ik was vertrokken vond ik ook al niet terug, lap, zonder op mijn stappen te moeten terug keren duurde het toch nog 2 uur om iets herkenbaars terug te vinden, en nog eens een uur later on ik mezelf op de kaart zetten. de wiskundige wonderen onder jullie kunnen alvast uitrekenen hoeveel uren daglicht ik nog over had op een gemiddelde van 7 uur daglicht, en het had me 2 uur daglicht gekost voor ik was vertrokken. weer lap, en ik had nog 8 km te gaan naar die eerste slaaphut. het volgen van de gebaande langlaufpaden was iets efficiënter en zekerder, en zonder veel tijdsverlies kon ik daarna hout gaan kappen om mijn stoof aan te steken. ik boog me savonds over mijn kaart om te zien waar het smiddags fout was gelopen, en kwam tot de conclusie dat mijn startlocatie zelfs niet op de stafkaart stond, lap, niet moeilijk dat ik het dus niet terug vond.
gedurende de daarop volgende dagen kwamen de ene orientatie tegenslag na de andere, en uitkijkpost pas een kilometer verder vinden dan verwacht, een schuilhok zelfs na inzetten van zoekpatronen niet kunnen lokaliseren, misschien ben ik wel wat koppig aangelegd maar kijk dacht ik, moeilijk, oke, onmogelijk, dat kan niet,
challenge accepted,
laat me even de redenen die ik gedurende de week heb mogen ontdekken overlopen waarom de orientatie moeilijk was en mss begrijp je wel dat ik meerdere malen heb gevloekt dat ik een zeer handige en bruikbare wandelgps liggen heb, in moerkerke, lap...

de sneeuw zorgt ervoor dat de de meeste herkenbare stafkaartitems vertekent worden of verdwijnen, in zeer licht heuvelig gebied, verdwijnen wegen en paden, de weinige hoogtelijnen zijn vertekend, en de nog zeldzamere beken en stroompjes zijn zo goed als onvindbaar, daarnaast zorgt het ook voor slechte zichtbaarheid, je orienteren op verafgelegen punten word zo goed als onmogelijk, maar wat zichtbaarheid betreft treffen de hoge dichtbegroeide dennenbomen nog wel meer schuld. als je in belgie op kompas door het bos wandelt dan moet je hoogstens eens een stam of 2 ontwijken om op je rechte baan te blijven, in praktijk was hier een rechte lijn zoeken van meer dan 10 meter zeldzaam, en het constant uit de weg gaan van bomen zorgt voor een constante afwijking.
nu de absurdste redenen waren wel de menselijke factoren, de persoon die de langlauftracks en snowmobile tracks uittekende vond het makkelijker om de bestaande wegen en paden compleet te negeren, en dus waren alle wegen en paden op mijn kaart niet te vinden in realiteit en alle reele wegen en paden niet terug te vinden op mijn kaart, en op de herbruikte kruispunten zonden de wijzers je zelfs naar de verkeerde kant. dan bleef er nog zeer bruikbaar kenmerk van stafkaarten over, met name de bebossing en de boomgrenzen, die in deze omgeving alle andere onbruikbaarheden kon opheffen, maar iemand op het finse ngi heeft het briljante plan gehad om alle nationale parken felroze als basiskleur te geven, omdat iedereen toch zou zien dat het beschermd is, maar daardoor vervallen wel jammer genoeg alle groentinten en dus de boomlijnen. waarschijnlijk vergeet ik nu nog wel het een en ander in mijn litanie, maar de basis lijkt me duidelijk, ik heb 7 dagen rondgelopen in een natuurpark, mezelf orienterent op : constant mijn stappen tellen, een 3euro kompas, de vertekende weinige hoogtelijnen en veelal onvindbare beken.
de resultaten? uren zoekwerk naar een bijna ondergesneeuwde schuilhut (lap, niet moeilijk dat ik hem slecht vond), een nachtelijke plons in een verdwenen riviertje bij een hut die onvindbaar was, en waardoor ik dus nat onder een denneboom mocht slapen omringd door een snelgebouwde iglomuur, en gelukkig geen afgevrozen ledematen (in dat geval was de hut een jaar eerder 2 kilometer verplaatst, kaart gedateert, lap), een oversteek over een ondergesneeuwd dichtgevroren meer, met enkele plotse whoum geluiden, lap (in de bergen duiden die op imminent lawinegevaar, wat die op een vlakte willen zeggen kan je wel raden waaschijnlijk) reden genoeg om toch niet aan dat ijsvissen te beginnen, en meerdere nachtelijke terugtochten, letterlijk op mijn stappen terugkeren, en de helft van die tijd waren mijn voetstappen alweer verdwenen in de sneeuw, waardoor we aan de gevorderde versie van orientatiememory mochten doen, herken snachts die denneboom tussen de duizend andere waar overdag je van richting veranderde, en dat elke 20 meter, kilometers aan een stuk.
als er nog eens iemand een orientatieoefening wil, i know the place. en dat alles 7 dagen lang, tel daarbij zakjeseten, je wassen met sneeuw, sneeuw smelten voor water, en hout hakken voor vuur (trouwens fiskars is duidelijk beter), zonder een levende ziel te zien, mijn enige gezelschap, konijntjes en eekhoorntje en muizen en ratten en fazanten en vossen en linxen en wolven (die ik ook niet zag, maar wel hun afdrukken in de verse sneeuw) en het kon dus niet meer op. ik ging pas terug naar het visitor centre als mijn eten op was, geen zakjes meer, geen muesli, geen rum, enkel nog wat koffie en een snickers. daar waren ze zeer blij dat ze "den tourist" toch nog in levende lijve mochten terugzien, ze maakten zich al zorgen. waarschijnlijk dachten ze echt wel dat ik niet wist waar ik aan begon, de gemiddelde fin had een week binnengezeten, maar toen ze hoorden waar ik allemaal gezeten had (op sneeuwschoenen dan nog wel) kreeg ik enkel nog hun excuses voor het niet vermelden dat die hut verplaatst was.

en dan gingen we weer liften, mijn eerste lift van de dag vroeg me "waar wil je heen?" mijn antwoord lag voor de hand, "waar ga je heen? en mag ik mee?"
het gevoel van vrijheid , en het een leidt tot het ander, toeval bestaat niet, nietwaar katelijne?
een bar genaamd GRAAL in oulu, in perfecte setting, en halve literglas met de afbeelding van een grommende beer, een hunters sandwich, met hardrock muziek op de achtergrond was een eerste genot moment na een zware week,
een digitale cultuurshock met internet, gsm en foto stond in fel contrast met diezelfde week
de behulpzaamheid en generositeit van de gemiddelde medemens contrasteerde dan weer andermaal zo hard
vandaag stond de lift van het moment in aanbieding, in the middle of nowhere waar zelfs geen plaats was om aan de kant te gaan, stopte een vriendelijke man te midden de E75, waar ga je heen?
we hadden urenlange zeer intressante gesprekken over grensoverschrijdende belastingsontduiking en gebruik maken van het systeem, werken is voor de zotten is blijkbaar letterlijk ook een ests spreekwoord,
maar ik was toch even stil toen hij zei dat hij dacht aan verhuizen van estland naar zweden door het gedoe in oekraine. het lijkt een ver van ons bed show voor ons, maar die man legde het wel zeer simpel uit, kiev is dichter bij mijn huis dan de afstand die ik vandaag naar huis rijd, de man was opgegroeid in de sovjetunie, en de kans dat dat ooit zou terug kunnen komen maakte hem emotioneel. "sssst het nieuws, weer 30 burgers vermoord in oekraine"

had ik gewild was ik nu bijna in Riga, maar ik heb nog unfinnished business in finland, de toerist uithangen in Helsinki zal voor morgen zijn.