de fiamingo ziet flamingo

en denkt, ahja, flamingos... tis een beetje gelijk die meute dolfijnen die voorbijzwommen op de boot naar san Pietro, ah ja, sjeun...
daarvoor haal ik mijn kodak niet meer boven wi, en 5 minuten later, waaw, wat een cool stuk rots, snap!
die waarden en normen zijn duidelijk aan verscherping toe. ik heb meer panoramafotos dan ooit, en weet dat ik in praktijk nooit aan die fotos toe kom.

het nieuws is op tv in de morgen in de hostel, ik ben niet echt meer op de hoogte denk ik, gelukkig ist in't italiaans, dat kan ik makkelijker negeren. een maand aankomst in sardinia en bijna 3 weken na vertrek van the fellowship ben ik eindelijk in Cagliari aangekomen, dat was niet het plan, het plan (alleja een van de zovele) was opwarmertje in sardinie en dan gr20 in Corsica. toen mijn adaptorkabeltje het begaf dacht ik, binnen een dag of 2 ben ik in Cagliari, ik herstel het daar wel, en nog een nacht of 2 kou lijden en dan kijk ik daar ook nog wel voor een nieuwe slaapzak en/of matje. een belangrijke bijreden voor deze paar weken voor mezelf is trouwens materiaal testen. na het vorige grote avontuur, ben ik thuisgekomen met duizend en een "te herstellen of vervangen"items, je raadt het al, als het nog herstelbaar was herstelde ik het wel onderweg nietwaar? dus meerdere vervangingen zijn doorgevoerd (de nieuwste combats zijn zelfs al weer afgevoerd) , 2 nieuwe rugzakken, nieuw gasvuurtje, nieuw lampje(dat nog thuis ligt wss), een nieuwe tarp, een nieuw slaapmatje (ook niet mee), een vers paar tevas uit de kast, en al dat nieuws aangevuld met de gouwe ouwe (aka de nog-te-vervangen stukken). de slaapzak is duidelijk een van de nog te vervangen items alleja, het slaapmateriaal tout court, het is me zeer trouw geweest, maar het moge duidelijk zijn dat ze hun beste tijd hebben gehad. dus dat wordt nog een nieuwe slaapzak of mss zelfs weer 2, met binnen en buitenaccessoires, en ik denk dat ik een windstopper-slaapzak aan het laagjessysteem zal proberen toevoegen... het nieuwe slaapmatje? tjah, dat liet ik thuis liggen. ervaring leert dat op de harde grond slapen ook went, ervaring leert ook dat de herinnering van op de harde grond te liggen beter is dan de realiteit.

een van de voorbije avonden te velde was er ook zo weer eentje, de zon verdwijnt achter de bergen, dus uitkijken naar het perfecte plekje waar je smorgens in de zon kan wakker worden (vandaag zit ik aan de juiste kant van de berg daarvoor, das meer geluk dan de laatste 3 dagen), en 10 meter verderop drop je je zak. ik heb de laatste uren geen kat meer gezien op dit pad, als je in sardinie niet int stad bent of op een grote baan dan kan je overal slapen, overal is wel een aanvaardbaar plekje. en blijkt ook dat de sarden eerder een mentaliteit van negeren hebben, weinig bemoeiziek die gasten. Daarna het zeldzame hout sprokkelen, en weeral duizend schrammen bij, hout sprokkelen is duidelijk niet een specialiteit van de tevas. de sandalen zijn trouwens de running gag van deze trip, "verkeerde schoenkeuze"? met als hoogtepunten: een bende van een vijftigtal wandelaars (tot in de puntjes uitgerust met duur berg materiaal voor een dag wandeling) op terugweg naar beneden, die net rust houd op een van die smalle steile bergpaadjes, en terwijl ik de rij langzaam maar zeker voorbij puf, hoor je de kreten en opmerkingen , je ziet het wijzen en openvallen van de monden, tot de laatste man me tegenhoud, en zegt ' zo ga jij niet die berg op, das gevaarlijk',(hmm ik ben reeds 90% van de berg omhoog) 'ah, geen probleem, ik heb echte schoenen in mijn rugzak' 'ah oke dan'. of terwijl ik een lift te pakken heb na een dagje van een km of 40 wandelen in de bergen en de bijhorende pijn aan de voeten, 'yeah last year i met some real hikers here, not like you, they walked for a whole week'. of ook nog 'would a trolley not be more usefull for you?' hiep hoi gepakt door een vreemde op inside jokes... maar ik begrijp het wel, zij kunnen toch ook niet ruiken dat ik best wel wat ervaring heb en reeds een week in de bergen zit? alhoewel, waarschijnlijk kunnen ze dat laatste wel ruiken;) maar zoals ik dus aan het zeggen was, hout verzamelen, wc hoekje aanleggen, vuurtje maken op een van de duizenden vuurplaatsen, (als hier bosbranden ontstaan begrijp ik waarom) en wachten op de duisternis terwijl je water kookt en terwijl Jupiter langzaam aan de hemel verschijnt kan je smakelijk een zakske naar binnen werken, geen idee hoe laat het hier intussen donker wordt, maar ik ben er wat zeker van dat het reeds veel later is dan de 19u30 van die eerste dagen. Orion zit al zeer ver naar het oosten als hij zichtbaar wordt. de duister is nog niet helemaal gevallen, of de ene na de auto scheuren door de vallei, tot zover de ik heb geen kat gezien de laatste uren, ze waren allemaal gaan eten in het naburige dorp denk ik. een ervan spot de vuurhaart, en duwt beenhard op zijn frein (see what i did there?) ik voelde een beetje alsof ik den eerste keer wildkampeerde, lap betrapt. hij steekt zijn phares aan, rijd dichterbij tot op een meter of 10, ziet me tussen mijn chaos van uitgepakte materiaal zitten, kijkt een seconde of 10 smijt en weer in achteruit en scheurt weer weg, het moet als een lopend vuurtje rond zijn gegaan (nog een keer, see?), want de rest van de passanten, in beide richtingen hielden allen in juist op het enige punt waar ze mijn vuur konden zien van de baan. eenmaal de lokale medemens de auto weer aan de kant had gezet, en dus de rust in de vallei terugkeerde, kon ik weer genieten van de sterren , een vuurtje, en sonarbird. twee wildkamperende zweden merkten op dat sonarbird altijd en overal was alsof hij hen speciaal volgde, en tis waar eenmaal je erop let is het een zeer opvallend geluid. dat niet meer inhoud dan een opmerkelijk regelmatige, ...piiep...piiep...piiep..., die mooie avond kon hij natuurlijk niet ontbreken. en meer dan dat zelfs, ik denk dat hij een lief of 2 gevonden had, want links zat sonarbird, en rechts iets verderop zat gezelschap, en samen creerden ze een onvergetelijke natuurlijke beat, het duurde niet lang of ik zat mee te neurien met een grote glimlach, lang leve sonarbeat. even later begon ik ook te zingen, en toen ging het mis, sonarbeat is duidelijk geen concurrentie gewoon, en bijna onmiddellijk was het ijselijk stil in de vallei, want met het wegvallen van de beat was ook alle andere nachtelijke achtergrondgeluid volledig stilgevallen. ik dacht nochthans niet dat ik vals zong, maar kijk dan zwijg ik maar he, sorry... terwijl ik nog wat hout bijsmeet op mijn vuurtje merkte ik op welke chaos ik kon creeren, hoeveel plaats ik eigenlijk wel niet nodig had om simpelweg mijn boeltje uit te pakken, chance dat het geen regenseizoen is. een snelle blik op de sterren bevestigde geen regen vanavond, en opeens was daar weer sonarbird. en ik durf zomaar te beweren dat sonarbeat terug was, identiek aan het geluid van ervoor; hoe onecht klonkt dat niet, alsof iemand simpelweg het bandje weer had opgestart. na enige minuten luisteren wilde ik weer meedoen met de muziek en bedacht me opeens, dat ik ook deel van de beat kon worden. een regelmatige lange sol fluiten kan toch iedereen? bij deze wil ik me verontschuldigen aan de wereld, ik heb sonarbeat om zeep geholpen, mss was mijn sol niet helemaal een sol of mijn timing niet perfect, whatever the reason, dankzij mijn inbreng vertwijfelde de beat, de verre 2 vogels gingen eerst gewoon door , maar de dichtste veranderde zijn timing, ik veronderstel dat hij niet helemaal wist wat er gebeurde. en in navolging van de ene vogel gingen ook de andere een ander ritme zoeken. en daardoor hoorde ik aan de kant van de 2 vogels opeens 4 vogels met als resultaat een volledig ontregelde beat zonder samenhang. een ding was wel duidelijk, ik mocht duidelijk geen deel uitmaken van hun muziek, niet al zingend niet al fluitend. sorry natuur, ik zal het nooit meer doen. sorry alle toekomstige wildkampeerders van die plek, twas mooi, tot ik me ging moeien... en teleurgesteld besloot ik mijn bed op te zoeken.

en moeder natuur dacht, jajaja jij helpt sonarbeat om zeep en denkt daarna nog rustig te slapen? een dier ruiste opeens door het struikgewas, ik vermoed een vos of ander nieuwsgierig eenzaam wild beest dat niet al te bang is van vuur die was komen drinken van het stroompje en daarna mijn wc gevonden. hij bleef maar rond mijn kampement rondhangen tot ik besloot op te staan en een patrouille te doen met camera in de hand (dat werkt altijd, gegarandeerd dat je niks te zien krijgt) maar ik moet toch dichterbij zijn gekomen dan het dier verwacht had want opeens rende het in volle vaart weg, en verstoorde daarbij de rust van een naburige kudde schapen dewelke op hun beurt met alle belgerinkel van dien besloot nog even rond te hangen tot ook voor hen alles weer veilig was, (dat duurde nog wel even) en geloof het of niet, pas daarna kreeg ik de eerste muggen van het seizoen over de vloer, het was alvast een gat in de nacht tegen de tijd dat mijn oogjes ook echt toe waren. k weet niet hoe lang ik juist geslapen heb, maar toen kwam opeens ook een windje opzetten, en ik werd wakker van de eerste druppels, neen, het ging niet regenen, hmm de bliksem in de verte verkondigt weinig goeds, crap... en alles ligt uitgespreid, ik was opeens klaarwakker maar toch mentaal nog niet helemaal op en besloot om mijn tarp vanuit mijn rugzak in recordtijd tot een volwaardige shelter op te bouwen, en tegelijkertijd al mijn materiaal te verzamelen. ik kan u vertellen dat het wel degelijk een record tijd was, al was het maar omdat het de eerste keer was. het record zal immer blijven bestaan als die keer dat ik alles verkeerd deed, tegen de tijd dat ik droog zat stopte het met regenen, lap... en ik was nu wel weer wakker natuurlijk, ik was blij toch droog de rest van de nacht door te kunnen brengen. en tegen de tijd dat ik weer in bed kroop bleek dat ik ook de muggen weer wakker had gemaakt,pffff...

ik werd wakker met de zon op mijn zeil, lap tot zover het plan van de zon. en terwijl ik tegen mijn goesting opsta, bemerk ik dat moeder natuur nog een laatste sanctie had voorzien, tijdens mijn nachtelijke verzameling van materiaal en verhuis van enkele meters was ik natuurlijk vlak bij een mierennest gaan liggen, maar ook mijn afvalverzameling was opengevallen en mijn nog te eten eten lag daaronder. het heeft me 4 biallettis aan tijd gekost om alles weer opgeruimt en ingepakt te krijgen zonder duizenden verstekelingen, gelukkig was tegen dan ook alles weer droog.

maar laat het een les wezen, toekomstige bezoeker van sardinie, DONT MESS WITH THE SONARBEAT (murphy's law is er niks tegen), ik voelde me even weer een wildkampeernoob.



en dat brengt me tot de conclusie dat ik nu reeds weer te veel hebt getypt en niks heb gezegd. ik heb nog een ander verhaal af te werken waarschijnlijk, ik denk dat ik laatst was geeindigd ergens tot aan mijn knieen in het water halfweg een rivier. ik herinner me dat ik reeds zeer snel tot de conclusie kwam dat een kilometer of 2 door de rivier waden geen optie zou worden, dat ging te traag, en daarbij was de diepte toch wel kantje boordje als ik nog wat droog wilde houden, om dan nog niet te praten over de struikelingen over de losse stenen. ik was een beetje teleurgesteld. terwijl ik me nog eens neerzette overschouwde ik de situatie nog eens, op kaart gekeken was het echt niet ver, maar ja, het werd wel wat nauwer, en wat zigzaggend, het kon nog een echte canyon worden ook. er kwamen ook 4 bergstroompjes bij in dat stuk, dus wat hier een klein riviertje was kon 500meter verder een rivier zijn. ik zal moeten toegeven en mijn verstand gebruiken, mss zal ik echt nog wel volwassen worden. pakte mijn zakken weer op en vond na 5stappen mijn weg stroomopwaarts geblokkeerd door een kudde koeien. hmm die koeien zijn hier toch ook geraakt he? tot zover volwassen, ik ben reeds volwassen geweest toen ik een vanmorgen een brief heb gepost. keer uw kar 180 graden, worst case scenario, alles nat en toch nog moeten terugkeren aan een of andere waterval. en weg waren we, afwisselend van rivierkant of al wadend een pad zoeken, vastlopen. ik ben gestopt met tellen nadat ik 27 keer de rivier had overgestoken, en bij iedere bocht werd hij dieper en breder, of zo snelstromend dat je je voeten er nauwelijks in kon rechtzetten, en bij iedere draai of versmalling hopend dat er geen watervallen aan te pas zouden komen en dat er een weg rond de diepe stukken te vinden zou zijn. van koeien was reeds lang geen sprake meer maar zolang ik koeiestront vond maakte ik me weinig zorgen. hoewel de zon toch wel snel begon te zakken. maar toen vele uren later de vallei weer breder werd en ik bovenaan de flanken van de berg weer tekenen van landbouw zag viel er toch een last van mijn schouders, mss moest ik dan uiteindelijk toch niet dat ganse stuk terugkeren. ik stapte op de laatste zijrivier toe vol vertrouwen, het karrenspoor op de bergwand aan de overkant reeds duidelijk gespot, om na wederom wat dicht struikgewas tot de conclusie te komen dat dat laatste stroompje eerder een meer was dan een rivier, dat stond niet op mijn kaart, het moet wel een stuwmeer zijn, een meter of 30 breed is niet onoverkomelijk, maar wie weet hoe diep? en hoe krijg ik mijn bagage daar dan droog? mijn vuilzak die ik altijd en overal meessleep was bij de canyonvrienden gesneuveld, dus inpakken en zwemmen is geen optie, lap. rondwandelen dan maar, stroomopwaarts tot het doorwaadbaar is. na de eerste bocht bleek dat al zeer snel mogelijk gelukkig. en na een laatste stuk dicht struikgewas vond ik mijn karrenspoor, de zon was intussen reeds lang achter de berg verdwenen. nog enkele honderden meters omhoog en kamperen ter plaatse zou de beste optie worden in de wetenschap dat ik morgen nog een berg of 2 over moest om weer bewoonde wereld te vinden. dan heb je net een grote halve dag onbekende wateren doorsparteld, om al je bagage droog te houden moet je tot de conclusie komen dat de 2 liter fles water die je achter de hand hebt gehouden, doorprikt is door een aantal van die gemene struikgewasstekkers, bagage doorweekt en geen drink water meer,de ironie ontging me niet en ik heb er eens goed mee gelachen terwijl ik terug naar de rivier afdaalde om water te halen.

verder van de rest verliep alles zonder echte incidenten, enkele zeer koude regenachtige nachten, met smorgens zelfs sneeuw op de hoogste toppen, een waarschijnlijk fenomenaal schone spoorlijn die ik maar bleef kruisen en onderhouden leek maar niet in gebruik, (ik vraag me af of je ergens zo'n spoorfiets zou kunnen huren, dat zou zeker zalig zijn) een variëteit aan landschappen die de verbeelding tart, duizenden verlaten huizen, stallen, ontelbare verlaten mijnbouwsites en andere bouwwerken, tot zelfs volledige verlaten dorpen. en dus ging het zo verder, de route naar Cagliari af en toe compleet in de wind latend, van nuraghe over berg en dal naar tempel, megaron, domus de janas, naar tomba dei giganti, of middeleeuws kasteel, naar nog maar een nuraghe. liften kwam er weinig aan te pas, en telkens ik een lift vond deed die me wel weer op een andere manier weer enkele dagen van mijn pad afwijken. de nuragische beschaving een voor mij onbekend gegeven die zeer aanlokkelijk werkte. en het archeologisch museum in Cagliari een lokkende eindbestemming. wat ik er tot op heden van begrijp is waarschijnlijk best samengevat in de eerste uitleg die ik ervan kreeg, een beschaving uit het bronzen tijdperk die vooral veel torens bouwden, de zogenaamde nuraghe, waarvan de functie nog meer raden dan wetenschap is. defensief? religieus? beide opties lijken niet afdoend, er staan er bijna 8000 verspreid over het hele eiland. de reden waarom er zo weinig van bekend is? omdat er van die duizenden slechts weinig echt onderzocht zijn. blijkbaar hebben geschiedkundigen en archeologen en de bijhorende fondsen zich in italie de laatste paar honderd jaar vooral op de romeinen en de rest van de zeer rijke geschiedenis van italie gefocust. bijgevolg is sardinie en de nuragische beschaving nog steeds door zeer vele vraagtekens omhuld. ik vind het cool, het laat zoveel aan de verbeelding over. ik blijf maar denken aan den eerste kerel die tegen zijn maat zegt, hey kerel, ik ga iets bouwen, tis wat raars, en mss wel nutteloos, ma tgaat cool zijn, wil je niet helpen? en zijn maat; nee vandaag moet ik nog een mammoet gaan schieten, is morgen ook goed?

ingenieus zijn de constructies allessinds wel, tzijn halve kastelen, van gigantische stenen gemaakt die bovenop blijkbaar nog een ganse uitbouw hadden ook. als je dan halfweg een berg opeens zo'n hoop stenen ziet en denkt jap weer een nuraghe, waarom in godsnaam zouden ze dat hier nu hebben neergeplant? en tzijn er zovelen dat je met momenten alle paar honderd meters wel een tegenkomt, laat ons dan nog vergeten dat er waarschijnlijk nog velen volledig zijn afgebroken of onder de grond zitten. de gidsen maken er (na de vermelding dat ze eigenlijk weinig echt zeker weten) allesinds wel hun eigen verhaal van. zeker is wel dat de beschaving tot voor kort zwaar onderschat werd, en een grotere invloed heeft gehad op het middellandse zeegebied dan bekend.

mijn tocht bracht me van ogliastra, via nurri en serri naar barumini, over het platte land naar de andere bergen met montevechio en piscinas, de eilanden sant'antioco en carloforte om daarna voor de zoveelste keer richting Cagliari te trekken, en weer enkele dagen afgeleid te worden door onder meer grotta de san giovanni en tempio de antas. Antas stond reeds vroeg op mij agenda, ik kon toch moeilijk beweren dat ik reeds weken in italie was en van historische site naar historische site trok zonder iets romeins te zien, dat zou absurd zijn. maar ook hier blijkt onder het romeinse een fundament van eerdere beschavingen te zitten.

de sarden op zich zijn zalig, het taaltje is nogal ingewikkeld en als ik het goed heb verstaan dan zijn er zoveel verschillende talen/dialecten in sardinie dat het zelfs de moeite niet is om eraan te beginnen, maar gelukkig kan je je met 4 woorden redden in sardinie, eya, ayo, en mi, alleja volgens een verstrooid italiaans professor die ik mocht tegenkomen dan toch, het vierde woord kon hij zich jammer genoeg niet meer herinneren en mocht ik nu nog weten waar de woorden toe dienen zouden we nog een stap verder zijn. maar eenmaal ik dat wist hoorde ik ze idd te pas en te onpas, ik denk dat eya oke betekent of iets dergelijks.waar ik me int begin vragen stelde over waarom (zoals meestal) een eilandcultuur niet op de zee gebaseerd is kwam een makkelijk antwoord, de sardeense kusten zijn sinds jaar en dag overrompeld en veroverd voor opeenvolgende beschavingen en grootmachten. de bergen echter niet, de echte sarden vind je ver weg van de kust, zelfs de romeinen hebben het ruige binnenland nooit onder de knoet gekregen, barbaria noemden ze het. de ogenschijnlijke stuursheid en afkeur bij de echte sarden vind ook daar zijn oorsprong, een buitenlander is per definitie de vijand, en dat zit reeds duizenden jaren ingebakken. dat de echte sardeense keuken dan ook gebaseerd is op land en niet op zee hoeft niet te verbazen. pecorini en salsicia (schapenkaas van verschillende rijpheden en worst) zijn de trotse basis. de beruchte madenkaas (de rijpste van de rijpe kaas en verboden voor verkoop) werd me voorgeschoteld als dessert op een zondagse familieaangelegenheid waar ik per accident op belandde, ik vroeg me eerst nog af waarom er een lepel in de bol kaas zat. maar de faam van de kaas was me reeds ter oren gekomen, ik was tegelijkertijd enthousiast en zag er zeer hard tegenop. ik was dan ook opgelucht en teleurgesteld toen de kaas reeds van tafel verdween vooraleer iemand kans had gekregen ervan te eten. ik had echter moeten kunnen weten dat het alternatief geen verbetering zou zijn. op tafel kwam een gedroogde dichtgeknobbelde maag van een geitenlam (waarschijnlijk van een van dezelfde lammen die we net hadden verorberd met een man of twintig)

die maag werd opengesneden waardoor een zeer vettige bruingelige substantie zichtbaar werd.

het stuk groot stuk brood dat me werd aangereikt waarop een heel klein beetje vettigheid was gesmeerd leek me slecht geproportioneerd. en terwijl de gesprekken aan tafel stilvielen en alle hoofden mijn richting uit keerden om te zien hoe de buitenlander hun specialiteit zou verwerken legde in voorzichtigheid aan de dam, ik rook eerst voorzichtig, het ziet eruit als een soort boter en ruikt wat gerookt. en terwijl ik het stuk brood in de mond prop zie ik hoe enkele van de grijsaards aan de andere kant van de tafel waarschuwend van neen zitten knikken. (dont do it, dont do it) maar er is geen weg terug, ik smaak eerst niets, blijkt dat alle smaak onmiddellijk overrompeld is. een zeer pikante doordringende rooksmaak komt opeens opzetten en slaat in de neus, en blijft daarna nog de rest van de dag hangen, alle andere geuren en smaken zijn weg. de hoeveelheden brood wijn en zelfs mirto om het tij te doen keren blijken nutteloos. de scheten die ik de volgende 24 uren voel ontsnappen zorgen voor ongekende ongemakkelijkheden. zelfs in winderige buiten omgeving is de geur ongemeen hard. als ik het goed heb begrepen wordt het lam geslacht als het pas gedronken heeft, de maag die boordevol moedermelk zit word simpelweg uitgehaald, dicht geknobbeld en een paar maand naast het vuur gehangen. tis eens iets anders...

alle andere verhalen verdwijnen en de vergetelheid en een ongeselcteerde reeks fotos vind je trouwens op https://1drv.ms/f/s!AiJMpt7Wtu3ItHMuN-7oJreUv_LQ