Fase 3

zaterdagmorgen rolde ik om 9uur uit bed,
tot zover de plannen voor een vroege start,
pieterjan was vast ook pas goed en wel begonnen want het was nog niet erg lang licht, en kopenhagen is ver van hier en ik heb ervaringsvoordeel, ik kan die race vast nog winnen dacht ik, en een klein half uurke later liep ik al fluitend door het nietsvermoedende moerkerke.
liften in moerkerke? geen probleem, en weg waren we.
ik kreeg telefoon van pieterjan dat hij de eerste grensovergang had gemaakt toen ik aan het uz in gent stond te verkommeren, hij was reeds in nederland, lappe, en hier passeert geen kat. ik had meer dan 2uur achterstand tegen mijn eerste grensovergang
en dus stond de rest van de dag in teken van het inhalen van pieterjan, met veel geduld en geluk en mijn beste poging tot zielig kijken. het ging niet vlot, 20 km hier, 11 daar, 30 hier, 20 daar, en zelfs op vele momenten geen autostrade meer te bespeuren, met horten en stoten, en vele omwegen, nederland is niet het makkelijkste liftland, mijn 17de liftauto van de dag bracht me om 17u30 vanuit Hengelo de duitse grens over, en ik keek stilletjes naar de gsm in mijn hand, mijn beurt om te melden dat ik de grens overging, de melding van pj was nog niet binnen gekomen,
raar, met zoveel tijdsverlies die ik heb geleden, moet hij al uren in duitsland zijn, mss is het rinkelen niet aangekomen, of zou hij mss toch nog in nederland zijn? misschien gaat hij wel via groningen? ik zet mij hoop niet op een voorsprong, integendeel, met de moed der waanzin lift ik nog door, ik kreeg een slaapplaats aangeboden van een van mijn liften, alleja, een adres en een gsmnr, om 23u savonds sta ik in hamburg in de opgegeven straat, vruchteloos te zoeken naar het huisnummer, een telefoontje en 5 minuten later zit ik bij onbekenden in de holsten schwemme, de lokale bruine kroeg. pj zit nog in het verre nederland, en ik ben op 150km van de deense grens.
het werd een nog zeer late avond die eindigde in de lokale crash genaamd tortuga bar, en de zoektocht naar de verloren huissleutel van mijn slaapadres, dwars door de beruchte reeperbahn, een zaterdagavond welbesteed.
ik rolde zondag met een houten kop uit bed, de gastheren slapen nog tienstiens, liften dan maar, tegen smiddags nam ik post aan de dichtstbijzijnde oprit, met koude regen, wind, hagel, sneeuw, smeltende sneeuw, en nog veel meer, maar vooral zonder verkeer. tegen de tijd dat mijn lichte kater eruit was geklutterd vond ik mijn eerste lift, en we waren weer weg, pj had om 8u sochtends reeds de nederlands-duitse grens over gestoken, lappe, weeral zo vroeg uit de veren, das niet eerlijk tegen een ochtendmens.
uiteindelijk stak hij de deense grens over kort na mij, en de race was on. ik werd vele uren later in Kopenhagen voor de deur van de hostel gedropt en kon enkel hopen dat ik eerst was. toen ik aan de receptie vroeg of pj al gearriveerd was konden ze daar niet direkt op antwoorden, en terwijl ze de naam in haar zoeksysteem aan het typen was, kwam pj binnengewandeld. ik had letterlijk 5 minuten chance. mijn gsm is wel ergens langs de deense snelwegen gebleven, hij zat niet meer in mijn zak bij aankomst in kopenhagen.
Kopenhagen bleek na verschillende navragen niet echt een rustdag waard (tenzij je een dag naar de zeemeermin wilt staren), een avondje irishpub en jazzbar la fontaine, bleek voldoende om ons weer op pad te zenden, samen deze keer. na een eerste vlotte lift tot in malmo zaten we vast, na 2uur proberen splitsten we ons op om meerdere auto's te kunnen bespelen, pj kreeg een rechtstreekse lift naar Goteburg, en ikzelve stond daar nog eens 2 uur, en 5 auto's later was ook deze tweede gefrustreerde lifter in goteburg. waar me gelukkig een warme maaltijd stond te wachten. met dank aan de vriendin van niek (want niek is niet thuis)
de frustratie van gisteren lieten we vandaag op het eiland vrango achter, en morgen richting stockholm, 500km in sweden liften, dat wordt een hele opgave. tis hier donker tegen 16u, en de zweden werkten tot nog toe niet erg goed mee, we zullen zien wat ervan komt.