kerst

christmas eve, terwijl ik mijn avonduren probeer te vullen zijn mijn gedachten in moerkerke bij het ros en den ezel, ze zullen er zeker niet rouwig om zijn dat hun stal dit jaar niet gevuld is met rook, en staan waarschijnlijk op hun gemakske te smekken, noli zal er allessinds blij mee zijn de avond indoor te mogen doorbrengen, verwend nest zeker? de honden hier slapen buiten bij -20.

mijn persoonlijk kerstverhaal van dit jaar:
twas vroeg op de morgen dat ik te voet aan de grenspost kwam, klaar voor de volgende sessie china. de siberische kou deerde me niet zolang ik in beweging was, maar ik bleek een uur te vroeg. en tijdens het verkleumende wachten verblijdde ik me toch tenminste als eerste over de grens te mogen die dag. en de wachtende trucks leken veelbelovend voor aan de overkant. maar dat bleek ook weer een misrekening, na het lange wachten mocht ik mijn paspoort tonen en kreeg ik de mededeling dat ik moest wachten en de bus nemen. en ik zag tot mijn grote spijt alle lange afstands camions een voor een niemandsland binnenrijden, crap, en eenmaal de bus kwam, betalen, crap ik heb helemaal geen geld meer om die bus te nemen. de grenswachten zetten me echter zonder tegenspraak te dulden op de bus. en zo ging het richting kazachse douane en paspoortcontrol (lap, een dag te lang in kazachstan zonder registratie, de stempelaar van dienst keek wel erg bedachtzaam, maar wilde waarschijnlijk zo vroeg op de dag niet aan de miserie beginnen en stempelde uiteindelijk wel) en weer de bus op en naar de chinezen. een van mijn medepassagiers met een overschot aan bagage een handje geven. en de stukken meer gestructureerde en gecontroleerde organisering binnen, en dan geraak je natuurlijk opgesplitst, met in mijn hand nog steeds een verdacht zwaar stuk bagage waarvan de eigenaar in mist leek opgegaan, en ik mocht niet zomaar even weg en weer lopen, daar werden die chinese soldaten nerveus van. hmm "never carry anything cross the border that is not yours, because the trouble will be yours" lap,
laat ik dit achter? or do we take our chances? ahja, hopen dat de vrouw niks smokkelt zeker? de kans op controle is toch klein. de grenswachten leken echter wel zeer geïnteresseerd in de buitenlander met zijn fancy paspoort, en die baard moet je toch eens afscheren he, mijn eerdere proberen buiten de rij te wandelen vertaalde zich in grovere control. en ik mocht de helft van mijn bagage uitladen, lap, en ik zag mezelf reeds in een klein chinees celletje zitten, maar de extra zak ontging blijkbaar aan de douaniers hun oog? en een weinig later mocht ik de chinese buitenlucht inademen (ale ja de wind kwam eigenlijk van kazachstan, dus das voor discussie vatbaar) en daar stond de vrouw op haar bagage te wachten, zonder zelfs een dank je wel pakte ze het en draaide zich om. alle ook merci he.

maar mijn concentratie vestigde zich reeds snel op andere zaken, ik moet de baan op, ik heb hier genoeg tijd verloren. en ik ging op weg, de stad uitwandelen, toen ik iets verderop een kilometerpaaltje zag staan met 4244km lachte ik, daar zijn ze ook wel ergens een komma vergeten, maar bleek dat ik reeds op de G30 zat en das de baan die ik moest hebben, en die kilometers zal ik waarschijnlijk allemaal mogen aftellen...
600km per dag? urumqi ligt op 650, met wat chance? en mijn eerste lift bracht me na 2km weg van de grote baan en dropte me in het volgende dorp, miljaar tkan niet makkelijker zijn voor me dan de grote baan volgen en nog wil de mens niet geloven dat ik niet naar bushaltes moet. wandelen dan maar, enige uren later vond ik de grote baan terug, en de volgende lift liet me in de vooravond achter op een naftestation waar geen kat passeerde, de rit doorheen de bergen daar was echter wel de moeite geweest, als ik zelf nog twijfelde ik ben duidelijk meer Fan van winter dan zomer, de magnifieke zichten van zon en schaduw van berg en boom in combinatie met een onvolledig dek ongerepte sneeuw. de fotos hielp ik dankzij foute camera instellingen jammer genoeg allen naar de knoppen.
de uitgebreide kudde kamelen in die vallei bij vrieskoude en een stevig briesje, hun bruine harige bulten in contrast met de sneeuw, terwijl hun benen in de voorbijrazende driftsneeuw verdwenen, omgeven door voor drievierden besneeuwde bergwanden en bosjes donkergroene dennen. dat zal me wel bijblijven wss, maar die dichtste die me al smekkend herkauwend loos aankeek terwijl we traag voorbij reden, met een air van "pff koud? watje". daar heb ik geen foto van nodig, dat staat op mijn netvlies.
ik werd uiteindelijk laat op de avond gedropt aan de brt (de lokale versie van metrostylebus) in urumqi, de laatste lift had me me onverwacht 250km verder gebracht dan gezegd en dan mag je je weg weer zoeken doorheen de stad van overbeveiliging, mijn voorbereiding speelde me weer parten, maar ik kon me gelukkig de symbolen van de naam van de bushalte herinneren waar de hostel zich bevond (bij aankomst bleek dat ik me de symbolen wel erg slecht had herinnerd, maar blijkbaar had niemand problemen met het verschil tussen rodeberg of rivierberg) en een weinig later mocht ik wederom inchecken bij dezelfde kerel als de eerste keer, die me niet herkende tot hij mijn paspoort in handen kreeg, ben jij hier niet al eens geweest? tis zowat bijna een maand geleden blijkbaar, de tijd vliegt snel, maar eenmaal hij eer wet wie ik ben stopt hij niet met babbelen, blijkbaar is penny hier een week of twee geleden ook weer gepasseerd op haar weg naar huis. ij is teleurgesteld als ik zeg smorgens zo vroeg mogelijk weer te willen vertrekken, het is begrijpelijk, de hostel is doods, niemand wil die schone winter gaan zien zo ver van huis, er zijn genoeg makkelijkere en dichtere alternatieven. de enige andere gast trakteert me op een pint, en tis laat als ik onder de wol ga.
opstaan en vroeg op weg, de stad uitgeraken, wederom diezelfde miserie, en als je dan eenmaal slaagt neemt de eerstvolgende je gegarandeerd weer de verkeerde richting uit en een skioord bezoeken was niet de bedoeling. k slaag erin de eerstvolgende engelssprekende een briefje te laten schrijven met de vermelding dat ik tegen nieuwjaar in gz wil zijn (en dus geen tijd heb voor sightseeing of dagjestoerisme) en geef bijna op na 200km maar bij duisternis vind ik nog een lift die me de resterende 400km (met menig uur file wegens uitgebrande camion op de baan) kan meenemen, sterker zelfs, na een nacht op hotel neemt hij me de volgende dag van eerste keer nog 600km verder mee, alwaar we in de late namiddag arriveren, en ik blij dat ik nog 2 uur daglicht heb om een voorsprong te nemen om mijn 600km doel, tis kerstavond en ik droom reeds van een stal, en een onbekende die zegt, ocheire toch, tis kerstavond kom binnen, zet u, vier mee, en ik die dan de belgische chocolade bovenhaal en uitdeel...
mijn chauffeur dropt me echter niet en voert me mee (ondanks tegenspruttelingen) een half uur weg van de autostrade. maar hij biedt me een bed aan, en dat geraak ik nog bijna weer kwijt als ik 2uur later na kennismaking met moeder, broer, vrouw en kind bij duisternis eindelijk uitgelegd krijg dat hij me wel aan de autostrade had mogen laten staan, mijn kerstdiner bestaat uit een appel, wat gedroogde abrikozen en wel zeer waterige thee, de man heeft me een kamer getoond en is dan verdwenen en daar zit ik eenzaam en alleen de uren te tellen in gezelschap van een troosteloze bloempot die me als kerstboom van dienst is, de chocolade wordt vergeten...

op kerstdag zit ik alweer uren te wachten vooraleer er beweging is, en tegen de middag wordt eindelijk het vertrek aangekondigd, en kreeg nog een kerstmaal voorgeschoteld om u tegen te zeggen, de beste beschrijving is en blijft, knud, (foto wordt voorzien)
en terug de baan op, mijn eerste kerstcadeau bestaat uit de eerste auto die stopt en me savonds 650km verderop dropt, mijn tweede kerstcadeau een taxi naar de hostel, en mijn derde een eerste persoon die zegt merry christmas, zalig kerstfeest. de hostel heeft eigenlijk geen plaats maar maakt plaats tussen de vele studenten die hier zijn om hun overgangsexamen te doen morgenochtend. de kerel die nog een pint met me drinkt zal wss een van de 90% gebuisden zijn. na een nachtelijke chat met het thuisfront, is het wederom te laat als ik opsta, maar het zit mee, ontsnappen aan de stad lanzhou blijkt makkelijk, en tegenaan de avond bevind ik me in de xian, die ik als mijlpaal miste op mijn eerdere doortocht van china. minder dan 2000km naar guangzhou, en nen dag overschot,(ik moet ergens een rekenfoutje gemaakt hebben) de beslissing was snel gemaakt, een dagje terracotta warriors, en stadsverkenning. kennismaking met een stel oostenrijkers die duidelijk wat minder budgetproblemen hebben dan ikzelf, soms vergeet ik dat er ook een normale manier van toerisme is. de verrassing van de dag kwam echter onverwacht, terwijl ik professionele fotos aan het maken was van een standbeeld, hoor ik vanuit de verte, DORISE! de stem blijkt toe te behoren aan, euh, (schandalig he maar ik weet nu nog zijn naam niet) de kerel waarmee ik samen met penny 2 dagen in kashgar rondhing. het terugzien is hartig, de kerel is ipv naar huis te gaan naar mijn voorbeeld blijven rondtrekken, (met de trein weliswaar) zijn eerste mededeling : i lost my phone and i'm so happy, you were right, i don't need it, and i bought a compass... het grootste probleem om zonder smartphone door het leven te gaan bleek onmiddellijk oriëntatie, geen idee of ik het eerder reeds vermeldde maar intussen ben ik overtuigd dat oriëntatie genetisch bepaald is, en in de chinese genen is er duidelijk nooit plaats gemaakt voor dat stukje. ik heb wel eens mensen de mist in zien gaan, maar deze kerels slaan alles tis niet een chinees he, allemaal, van den eersten tot de laatsten ze kunnen nikske kaartlezen, en zelfs zonder kunnen ze geen 200meter op hun stappen terugkeren zonder verloren te lopen (das trouwens een belangrijk detail in de chinese blijf-bij-de-groep-mentaliteit)(trouwens nummer 2 kaarten zijn hier blijkbaar lang illegaal geweest, en liggen nog steeds aan banden, ik heb onlangs ontdekt dat buitenlanders naar de cel vliegen als ze betrapt worden op kaartmakerij, illegale praktijken waren dat die ik daar deed in yangshuo ;-). ik word er nogmaals op gewezen toen hij en zijn gezelschap me richting een perfect restaurantje voor mijn avondmaal willen leiden, 3uur en vele kilometers later staan we eindelijk voor het restaurant dat nauwelijks nen kilometer ligt van waar we vertrokken zijn, en tegen dan zijn de deuren gesloten natuurlijk.ze kijken verbaasd als ik zeg dat ik niet terug wil keren langs de weg die we gekomen zijn, "i'll take a shortcut", "you'll get lost", "yeah right... take your compass, north is that way south is that way, my hostel is that way", compas erbijgehaald blijkt dat ik de volle 3 graden afwijking heb. "wow, how do you do that? so if south is there, then east is left or right?" (en dat terwijl hij op het compas staat te staren he) "left", "ah in my city its also left" "what a coincidence..." ik wandel nog met ze mee tot ze terug dicht genoeg bij hun stal zijn om hem te ruiken, neem vriendelijk afscheid nadat ik de belofte krijg om de voor en na foto's van de barbier toegestuurd te krijgen, en wandel geamuseerd en zeer hongerig weg.
xian is de moeite en het leek wel zomer ivm kazachstan, maar de schaduwkant hangt boven het hoofd, smog, en een teruggekeerde hoest ik heb geen zon meer gezien sinds xian, geen sneeuw ook meer trouwens, sneeuw die de ganse rit tot dan toen af en aan was, van diepsneeuw in de bergen tot een lege woestijn in de diepten van turpan, dan weer sneeuw in de bergen, dan weer niks. de bergritten zijn trouwens minder tof hier dan in tibet, hier hebben ze over simpelweg tunnels gegraven.
anyway ik vertok uit xian met vernieuwde moed, en dat vertaalde zich (ondank de moeilijkere baan, niet meer rechtdoor, ik zag voor xian nog net het bordje 1075km langs de G30 (das bijna 3200km)) in kilometers, ik legde me om 4uur snachts te slapen bij een naftepomp 1100km verderop. mijn geluk van die dag moest echter de volgende dag geëffend worden, en na enkele veel te spicy hunan maaltijden moest ik na 200km reeds opgeven, (niks tegen spicy eten btw, i love it, maar dat het aan den uitgang dan ook branderig spicy is daar ben ik minder fan van) vandaag restte me nog 500km naar gz, en die kreeg ik zeer makkelijk verwerkt, ik kwam tegen 17u aan in GZ, de 4uur die het me daarna nog kostte om tot in een hostel te geraken zijn een gans ander verhaal, das mss voor de volgende keer,
voor de mensen die het nog niet moesten geweten hebben ik wens jullie, beter laat dan nooit, een zalige kerst, en alvast de beste wensen en een gelukkig nieuwjaar.