het laatste hoofdstuk?

vlaamse tv op de achtergrond, mijn eigen computer op zijn vertrouwde plaats, de achtergrondafbeelding nog steeds de siersjorring van lourdes,
een bruine westmalle uit de kelder gevist,

je bergijpt het goed ja,
ik van thuis.....

alleja thuis,
ik ben aangekomen waar ik zo lang geleden vertrokken ben,
de cirkel is rond,
het traject compleet

maar thuis is niet meer wat het geweest is, bijna alles is veranderd, maar niets is anders,

het taaltje is even wennen, en verdorie een azerty toestenbord, wie heeft dat ooit uitgevonden? de m en de a zitten zwaar op de verkeerde plaats,

na veel papierwerk voor het uitvoeren van een paard uit kroatie en nog meer voor het invoeren van een paard in de eu, 4 bloedcontroles en lang wachten op de uitslag, frustraties en alle dagen veranderende plannen vertrokken we uiteindelijk dinsdagmorgen uit dolina konja, na een laatste nacht inde stal in het hooi met gea en 7 honden en 2 katten aan mijn zijde werd all saad ingeladen, voorbereidingen voor een langere afwezigheid van maria op de ranch kregen hun definitieve vorm,
tijd voor iets nieuws,

na een persoonlijk afscheid van alle paarden, de ezel, de geiten, konijnen , miska, cavias, de katten (waar ik nog steeds geen namen van ken, schandalig) en de lokale medemens, was ik een emotioneel wrak,
het uiteindelijke vertrek gebeurde voor mij dan ook in alle stilte, mijn gedachten hadden zich reeds van de wereld afgesloten en het duurde wel tot we bijna een uur onderweg waren dat ik de eerste woorden weer over mijn lippen kreeg, (man ,ik had zelf nooit gepeinst dat ik zon watje was)
al die tijd dacht ik na een jaar van ontmoeten en afscheidnemen goedgetraind was, niets bleek minder waar

noli bleef achter wegens het ontbreken van 1 papier voor haar,
miserie miserie

al bij al verliep de reis vlot, de omweg naar zagreb voor de laatste bloeduitslagen, 5 uur aan de kroatisch sloveense grens wegens stakingen (en ook een beetje wegens een paard meehebben) maar dat is kinderkak ivm de israelische grens die in mijn geheugen gegrift staat

het was reeds 17u30 toen we uiteindelijk de echte reis konden aanvangen, 500km voor de boeg,

16 lange uren na inladen kwam voor all saad de verlossing uit zijn gevangenis, hij was angstig, maar vooral groggy van te lang en te veel, wij ook trouwens, het was reeds na middernacht, en duurde dan ook niet lang voor we onder de wol lagen, alleja wol, mijn slaapzak had zijn beste tijd wel al gehad voor oscar, neen sorry casper de anarchistenpuppy er zijn tanden inzette

zo kwamen de laatste tijd meer en meer aanwijzingen dat het tijd was om naar huis te gaan,

mijn leatherman met gebroken lemmet, gebroken schroevendraaier, geplooide veiligheid, en geplooide tang, zag ik voor het laatst toen ik er een wortel me sneed voor all saad, en rust nu tussen het lange gras in istria, ergens in dat veld waar ik all saad achterna sprintte toen hij te bang werd en het hazenpad koos voor de derde keer die dag,
lang leve levenslange garantie...

mijn tent die al enige tijd waterdichtheidsproblemen vertoonde werd door lolik de kat onderworpen aan een hardheidstest, was is harder, mijn klauwen of dit zeil?
daarna vond een van de honden het nodig er even zijn behoefte in te doen, toen vond het vichor de halflinger het echter nodig om er even over te rollen omdat hij jeuk had op zijn rug en daarna ook nog even enige kilos mest telozen , het resultaat is iets wat ooit op een tent moet hebben geleken,

mijn petzl ledlight heeft menig avonturen doorstaan, maar zwemmen in de zee is er blijkbaar niet erg goed voor, na uitdrogen weigerde hij echter nog geen dienst, dat gebeurde pas toen ik snachts sibir en vichor wat hooi bracht en sibir mij in angst een licht tikje verkocht met zijn linkerachterbeen, ik vloog drie meter achteruit tussen de eiken balken met de hooivork in de hand, daarna weigerde hij enkele dagen dienst, maar zoals met alle technologie werkt de oude remedie nog steeds, geef een een goeie tik op, ik vergat mijn levensnoodzakelijke licht echter op mijn slaapzak op een morgen en mia de hond vond het een zeer intressant bijtspeeltje,

ik kan zo nog wel enkele dingen opnoemen, maar dan zit ik hier nog uren te typen, en morgenochtend zou ik graag werk maken van mijn illegaliteit in belgie, en daarna het schuilhok voor mijn ros in de volgende bouwfase brengen

om terug te komen naar mijn verhaal, gelukkig was ik uitgeput van de dagreis, en sliep ik in munchen voor het eerst in maanden weer een binnendeurs (tenzij een nacht in de auto ook telt als binnendeurs) na slechts enige uren te hebben wakker gelegen
mss was het het binneslapen, of de wetenschap dat ik morgen avond thuis zou zijn, of dat paard een tiental meter verderop dat me uit mijn slaap hielden,
maar mijn gedachten brachten me naar zwoele nachten in egypte en naar opgravingen in turkije en bergen in bulgarije, en salzburg , en lorient en menig andere lokatie die mijn pad kruisten het afgelopen jaar

smorgens hoorde ik de wekker om 5u30, maar besloot wijselijk die te negeren,
we vertrokken uiteindelijk uit munchen om 9u30, met het voornemen iets verderop te stoppen voor een koffie, stuttgard bleek iets verderop

na vele uren rijden en gps negeren (want die maakt toch maar fouten)
kwam de nederlandse grens in zicht, en tegelijkertijd mijn 28ste land, maar ook de wetenschap dat dit het laatste land zou zijn van deze reis,

belgie was net om de hoek, en we reden dan ook weinig later met stille trom de e314 op,

mijn hand ging naar de radio ik verontschuldigde me tegen maria en zette hem op stubru, toonde het rds signaal van stubru en daarna het logo op mijn in kroatie gekregen onderbroek
zond in euforische bui een berichtje naar huis, belgie, vlaanderen boven
en keek mijn ogen uit, dit is mijn land, hier is mijn huis, hier zijn mijn vrienden, familie

de radio bleek echetr een ontgoocheling, het was net tijd voor nieuws, en bij het horen van balsaaie oninterssante nieuwsberichten besefte ik hoe alles is veranderd,
maar alles is hetzelfde,

die vrienden en familie bleken nog enige uren rijden, en de weg kende ik van buiten, maar zag niets dat ik herkende, behalve voor het eerst in lange tijd vele mensen met belgische nummerplaten

na het nieuws was er muziek die ik niet echt apprecieerde, en mijn beeld van stubru , alleja het beeld dat ik van stubru had , bleek een illusie, maar toch is stubru niet veel veranderd,

maar ik wel




ik typ morgen of overmorgen wel verder,
vele groeten
dries