misr oh verdorie, probleem, ik zit vast

voor ik terugkom op mijn hoopgevende titel, een verslag
de hittegolf die me parten speelde is voorbij, ik ben gelukkig dat het slechts een hittegolf was want anders was ik gek geworden,

de avond vooraleer ik weer aanzette stond ik een sigaret te roken met mijn kamergenoot, mike on the bike, op ons balkon, te midden van een zeer geanimeerd gesprek over voetbal waar ik toch steeds weer wonderlijk slecht van op de hoogte ben, dromend van een frisse pint,
ik hoorde een blik dat werd geopend, onmiddelijk registreerde mijn brein een bierblik, (want frisdrank in blik heeft hier een ander systeem en klinkt dus anders)
mijn ogen zochten en vonden onmiddelijk doel, op het balkon naast ons van een ander hotel, stella, hmm, een japanees in groen tshirt die bier drinkt, jaloers probeerde ik me weer op voetbal te concentreren, geen kans op aard dat ik me daar ooit werkelijk zal op kunnen concentreren, maarmijn brein settlde niet op het bier, iets was mis met dit plaatje, ergens in mijn achterhoofd wist ik het, en keek nogmaals naar de jap, hij leek ervan te genieten, zijn groene tshirt weer in het oog springend en ik me concentreren, wat is er mis?
een jap die bier drinkt in de eerste instantie, raar, en opeens ging een lichtje branden, hij keek om zichheen en ik keek of ergens op mijn scharre kopje een vlechtje te vinden was, want hij leek erg op tateki, geen vlechtje, ik besloot toch de gok te wagen, en zei tateki?

ik most nog 2 keer herhalen voor hij de bron van geluid kon localiseren, maar eenmaal hij dat deed keek hij me schaapachtig aan, ik glimlachte en na een kwartseconde kwam de kreet DORICE!!

tateki was samen met natsu op ronde in egypte, na hun divemastercusrus te hebben gedaan in dahab Divers Down Under, nu pas drong tot me door dat het duidelijkste teken me ontglibt was, een knalgroen DDU tshirt,
maar wie verwacht nu 1000km verderop mekaar terug te zien op het balkon van 2 grenzende hotels, toeval,...
het was aangenaam terugzien en opnieuw afscheid na een uurtje babbelen,
ik beloofde reeds eerder natsu te gaan opzoeken in nagano op een dag,...

ik nam afscheid van aswan de volgende morgen mijn wandelplannen reeds lang overboord gegooid, de locale bussen waren goed genoeg, (en goedkoop) maar de localen zijn er bang van, geen toerist neemt die minibussen, toeristen nemen de duurdere trein of grote aircobussen, of boot, of zelfs het vliegtuig,
de chauffeurs zijn bang dat de politie ze zal aanpakken voor het vervoer van toeristen, de politie is bang dat de lokalen je teveel zullen lastig vallen of bestelen,
het neem meer tijd om op zon minibusje te geraken om die reden dan het duurt om de afstanden af te leggen,
mijn doel die dag? al kharga oasis
mijn eindpunt die dag? luxor, waar ik bijna had gezworen nooit meer terug te komen, maar ik had er een verlichtend gesprek met een engels toerist die in egypte was voor de 47ste keer, tot 2 jaar geleden kon je in egypte helemaal nergens heen behalve in politiekonvooi, en ik wilde zomaar overal en alleen heen, mss wat veel gevraagd,

de volgende dag mijn route naar al kharga werd nog meer bemoielijkt de rechtstreekse baan was niet of erg uitzonderlijk gebruikt, wat ik erg raar vind want de ommetoer is via asyut zomaar even 350 kilometer langer om een afstand van normaal 300km (das bijna via parijs rijden om in bastogne te moeten zijn, terwijl er een rechstreekse weg is)

nuja er zat niet veel anders op en tegen 7ur savonds in een niet erg toeristische oasestad, op de 4uur durende busrit daarheen werd ik ondervraagd door de flikken, maar op een zeer subtiele manier, men wilde me niet intimideren, maar wel alles graag weten, dus op iedere checkpoint kwam een agent in de busmet 1 a2 vragen, mooi opeenvolgende vragen, maar telkens 50 km verderop, eenmaal mijn frank viel was het enkel grappig, ik kon bijna voorspellen wat er ging gevraagd worden,
wie ben je, vanwaar, waar kon je vandaan, waar ga je heen, wat ga je doen daar,welk hotel, hoe lang zal je daar blijven, waarheen ga je daarna,...

hilarisch, ik stapte dan ook in goed humeur uit de bus,
een 3 agenten, 1 in burger stonden me op te wachten, men legde me uit welk hotel ik moest zijn, hoe ik er geraakte, en de man in burger wandelde met me mee naar de bank, meer dan een km verderop, vriendelijkheid? of orders?eender ik was gevleid
ik besloot te ontsnappen en verliet de bankautomaat in de verkeerde richting terwijl hij even de hoek om was, mijn onfeilbare orentatie bracht me zonder grote ommetoer op de gewezen weg naar het hotel, waar ik vlot een kamer verkreeg 5 verdiepingen omhoog mijn rugzak neerploffen en 5 verdiepen weer naar beneden, want ik had honger
op de 5 minuten tussen mijn aankomst en vertrek waren 2 agenten gearriveerd die zich op hun gemak in de inkom hadden geplaceerd, ik glimlachtte, toeval? mss

toen ik 2uur later terugkwam van mijn maal, en thee, en veel meer gastvrijheid, was een checkpointgeinstallerd op 50m van het hotel, 2 patroilliewagens onafhankelijk daarvan rond het hotel geplaceerd, toeval werd wel zeer moeilijkte aanvaarden als een 3sterren officier in nog een andere wagen in gesprek was met de 2 flikken van het hotel ik weer naar boven, naart wc en weer naar buiten, de agenten vreoegn wat ik nu eigenlijk van plan was, internet was een aanvaardbare uitleg, hoewel het hun duidelijk niet zinde,
ik kon er enkel om lachen, het was niet met hun goesting,
de volgende morgen vroeg trof ik dezelfde agenten in de inkom, ze hadden er duidelijk de nacht doorgebracht, ik zei vreindelijk goeiemorgen merci en saluut
de bus op naar dakhla,
die verkocht er minder show aan, en op de eerste checkpoint vertraagde hij zonder stoppen en riep door het raam, waheed belgeeka, enen belg, iedereen was op de hoogte duidelijk, en ik ben er zeker van dat een agent in burger in de bus zat tegen zijn goesting, het ritueel herhaalde zich op elke checkpoint
en op die manier raakte ik weer in cairo, van oase naar oase, in frafra kregen ze duielijk onder hun voeten toen in smorgens op de busstop arriveerde en geen mens op de hoogte was, mijn hotel had hen niet op de hoogte gebracht, en ik was opnieuw een verrassing, we waren pas laat op de avond gearriveerd en ik had in een leegstaand gebouw op het dak geslapen, niet moeilijk dat ze van niks wisten,
geamuseerd was ik zeker, maar aan alles komt een eind
ik werd op de ring rond cairo gedropt, ieder die ooit in cairo was vertelde me dat het verkeer er gekkenwerk was, ik was teleurgesteld bij mijn eerste bezoek, maar wandel maar eens een uur op de ring in spitsuur, zo zot of een achterdeur zijn ze, gelukkig ben ik intussen al een en ander gewend, intussen steek ik een 4vaksbaan over zonder ook maar te verpinken of in te houden, moest je het zien je zou mij voor gek verklaren, het lijkt alsof je voor de autos springt, het lijkt zelfmoord, maar de chaos is enkel chaos vanuit westers perspectief, en de wetten van de weg zijn duidelijk genoeg, de voornaamste regel? niet aarzelen en gaan..., tzijn de aarzelingen die voor rare situaties zorgen, jij chat in waar jij zal zijn als zij afkoenm en zij schatten in waar jij zal zijn, jij ontwijkt hen terwijl zij jouw ontwijken, veilig genoeg, maar 1 aarzeling en al die inschattingen zijn om zeep,...

ik was een dag in cairo, de bezoeken naar belgische en libysche ambasade teleurstellend, ik ben intussen in alexandrie een gans andere stad, bijna niet vergelijkbaar, maar hoewel ik verheugde dat ik weer op bekend terein was (egypte zegt me niet veel, maar de grieksromeinse en latere geschiedenis van alexandrie spreekt reeds lang tot de verbeelding)

mijn gedachten zijn er echter niet bij, ik zit vast,

egypte heeft 4 bereikbare buurlanden

plan A sudan
mijn financiele toestand laat me plan A niet meer toe (als ik realistisch ben)plus dan heb ik die injecties nodig en malariapillen en ... dus sudan is voor de volgende keer

dus plan B libya, mijn visumaanvragen worden verwerkt vanuit cairo, toeristisch visum onmogelijk te verkrijgen, tenzij met uitnodigingsbrief vanuit libya, sorry ik ken geen lybiers, de aanvraag is ingedient en geweigerd optie 2 een touristische tour vervoegen die door lybia gaat, te duur en erg moeilijk te vinden, plus dan nog op tijd aan een visum geraken
optie 3 een transit visum
met het nodige geduld en goede reden te verkrijgen op 14 dagen tot een maand tijd, en dan in 3dagen tot een week tijd lybia doorkruisen,
mijn perfecte middel, meer heb ik niet nodig om in tunesie te raken,
goede reden houd echter in dat ik geen voertuig heb, en als ik enkel naar tunesie moet geraken dan kan ik evengoed vliegen volgens de autoriteiten, visumaanvraag in verwerking met mededeling dit is een hopeloze aanvraag en zal worden geweigerd,

to zover lybia mijn favoriete plan b om zeep

plan C ik word hopeloos, per boot dan maar, het zal een dure bedoening worden, vanuit alexandrie naar een europese haven of tunesia,
alexandrie heden ten dage,... geen ferrys, een cargohaven met te goeie beveiliging ( ik probeerde reeds) ...

plan D vliegen, principieel na al deze reistijd ben ik tegen het idee, en wat als ik vlieg dan ben ik op slag terug in de nuchtere realiteit van belgie, iets waar ik mentaal zeker niet toe in staat ben,
maar vliegen in zijn geheel, op deze reis? enkel als het echt echt nodig word

plan E op mijn stappen terugkeren, stap voor stap, via jordanie door syrie naar turkije de eu terug binnen
hoor je de wanhoop van mezelf, ik overweeg om op mijn stappen terug te keren, NEEN ik wil niet op mijn stappen terug keren

gisteren kwam plan F in mijn gedachten, en het meer dan serieus overwegen van de optie toont mss de wanhoop, laat ons zeggen dat optie F enkel een rubberbootje een groot laken, 2 roeispanen en massas voorraden aan eten en drinken inhoud,
had ik mijn gps nog hiergehad dan was die optie zeer erg overweegbaar

korte samenvatting ?
bijna geen van de plannen is onmogelijk, het is meer een kwestie van welk principe breek ik? vliegen? op mijn stappen terugkeren? te veel geld uitgeven en tourist worden? tegen beter weten in toch verdertrekken?
of een kompas kopen en het ruime sop kiezen?

ik zit vast, mijn enige hoop gaat op dit moment naar een transitvisum voor libya, maar de man die het bekeek, zei het rechtstreeks toen ik het indiende, je maakt geen kans, ja je kan altijd proberen, bel eens binnen 14 dagen

tss
ik ga een boek lezen en daarna nog eens nadenken,

dries

maar mss heel mss is er een lichtpntje in deze donkere dagen, ik ga op achtervolging morgen,
ik laat echter niet weten hoe of wat, tenzij het in het water valt, maar dat weet ik pas binnen enkele dagen


EDIT :


nice
van pint en van kater van kater en pint,
i wish, niet al te veel pinten te vinden hier

ik weet niet meer wat ik allemaal anders vermelde maar ik heb een stukje van mijn zonet verloren gegaan verslag kunnen saven met ctrl c

ik leef intussen reeds een dag of 10 op de boot, raad eens waar ik nu ben?

ja?

mss

of wacht

ik denk het niet,

nope,

nog steeds egypte

ik ben intussen meer dan 5 maand in egypte en het is reeds een maand geleden dat ik dahab achter me liet, het lijkt wel gisteren

maar af en toe laat mijn reis zo zijn sporen achter, ik wil niet meer naar de bank gaan en egyptisch geld afhalen dus ik leef voor een stuk van wat ik nog in mijn rugzak meesleepte en terugvond op mijn zoektocht naar sigaretten,
ik vond 2 pakken, een pak uit bulgarije en een pak uit syria
ik at gistreenavond een witteproduct knormaaltijd van turkije, met een isrealische (warme) pint, ik wilde die koken met mijn backupfles water, uit zwitserland, maar dat bleek na al die maanden waardeloos, ik sleepte al die tijd spuitwater met me mee, tot zover het backupidee voor water om te koken, het was een halve shock, als je zolang in overtuiging bent dat het plat water is, dan is het meer dan raar, vanmiddag dan koffie uit zwitserland met koekses uit andorra, en rijst en soep uit bulgarije, met zwanworstjes uit belgie (toegeleverd)

met chinese ketchup en australische peper (van de boot)

maar het is raar, waarom heb ik +in godsnaam koekskes bij me uit andorra? had ik reeds eeuwen eerder moeten verslinden, met chocolade dan nog, zeker al 10 keer gesmolten en nog van de beste koekskes die er zijn,

tegelijkertijd neem ik zo langzamerhand afscheid van happyhour (call for prayer), die nu reeds zoveel maanden (sinds turkije) minstens 5keer per dag mijn concentratie verstoord, en ik kan enkel denken dat ik het zal missen, hoewel ik weet dat ik er wss nooit meer bij zal stilstaan als het niet meer aanwezig zal zijn,

we vullen onze dagen met lezen en boot in orde stellen, kleine geimproviseerde herstellingen, (macguyver zou er jaloers van worden)
en tussenin probeer ik mijn muzikaletalenten wat bij te schaven door te proberen guitar spelen,
iets zegt me dat mijn verborgen talenten verborgen zullen blijven
mijn vingers doen er zeer van, om van de misapreciatie nog niet te spreken van poul als hij nogmaals dat kleine stukje van nothing else matters moet aanhoren, reden genoeg om dat pad te laten voor wat het was

intussen is mijn haat tegen egypte ook weer wat gekoeld , het is raar hoe je op den duur gewoon niet meer stilstaat bij de kleine dingen die het zo intressant maken,
zoals hoefijzers die op het midden van een drukke baan liggen en die weggekatapulteerd worden als er een autoband in de verkeerde manier op rijd (gelukkig niet in mijn richting, levensgevaardlijk)
of wegenwerkers die meerdere dagen nodig hebben om de baan open te breken om pas op dag 3 tot de conclusie te komen waarom het nu zo lang duurt, met voorhamer beitel en houweel 25cm dikke tarmak uitbreken is wss een zwaar karwei,
maar je staat er niet meer bij stil, het duurde 3 dagen vooraleer mijn frank viel dat er geen enkel machine aan te pas kwam

of bijvoorbeeld poul, de kapitein, hij is relatief nieuw in egypte, de kleine dingen waar hij op let, of bijvoorbeeld dat hij nog nooit falafel at, ik ben het bij wijze van spreken beugegeten, ( tis te lekker om dat beu te eten)
ik heb op falafel alleen overleefd bij momenten, en ik ben dan ook blij als ik mijn vingers om een normaal stuk brood kan krijgen, maar hij verkiest de lokale dingen, varstaanbaar,
maar het geeft me een vernieuwde blik op de dingen,
en ik ben blij dat ik egypte zal verlaten zonder de haat gevoelens, met nadruk op blij dat ik egypte zal verlaten,

nu nog wat goedkope sigaretten inslaan en binnen enkele dagen eindelijk weer verder, tot binnenkort

en als je me niet meer hoord voordien,
tot in mijn 21ste land


EDIT :

Twas wel te denken dat ik het land niet buiten zou geraken na een laatste inspanning van het lot. Morgenavond arriveert ons extra bemanninglid en dus kiezen we zondagmorgen vroeg de wijde wateren.
de kapitein (60) heeft zichzelf een egyptische brokke opgescharreld en ik heb de boot dus enkele dagen voor mezelf, en daarmee ook de aanwezige laptop, waar ik nu lustig op zit te typen, internet is jammer genoeg niet van de partij dus ik zal later vandaag de grote stap in de wijde wereld moeten zette,

een grote stap want ik heb mezelf de laatste 48uur niet verder dan 3meter van het toilet durven begeven, tjah zou dat dan eindelijk de vloek van de farao zijn?
allemaal goed en wel, ik geef er niet veel om, Behalve voor het ongemak. Ik heb een wc, eten, drinken, zelfs bier dat ik nu jammer genoeg niet kan nuttigen, een computer, ik heb films, en een ganse bibliotheek, ik heb een guitar, ik heb de zon en niemand die me komt verstoren. behalve dan af en toe de diaree.
Ik maakte de fout zoals wel vaker gebeurt, iets te letterlijk te vertalen (juist gelijk pulling your plan, niet veel steek houd int engels, of tirer votre plan int frans)

het gevolg waren grote ogen en een moment van verwondering toen ik zei "the flying drop" de vliegende spetter, mijn fout inziende was het woord diarhea snel gevonden, maar de blik in de ogen zei voldoende, naderhand probeerde ik nog met "fast-shit", rap-kak, maar blijkbaar was de flying drop het woord van de dag, zeker aangezien ik niet de enige ben in de haven op dit moment, (we verdenken het drinkwater)

anyway, mijn point was dat ik computer ter beschikking heb waar ik voor eenmaal niet voor moet betalen, en bij gebrek aan deftige muziek in de collectie van de kapitein (strauss en verdi kunnen evengoed de reden zijn van mijn flying drop) besloot ik mijn ontoegankelijke voorraad muziek op de computer te placeren zodat ik de computer kan later spelen,

en ik ben aangenaam verrast door het aanwezige op het sdkaartje en de usbstick, ik genoot zonet van the gummibears themesong, en de soep is aangebrand
dit zijn maar voorbeelden die ik wel eerder had gezien maar niet in overweging nam om op de mp3player te zetten,
een mp3player die overigens voltooid verleden tijd is,
waarvoor mijn oprechte excuses, ik kon kiezen tussen mezelf vastgrijpen aan de reling of overstuurboord gaan met mp3player, dit natuurlijk tot grote hilariteit van de kapitein, de koene zeebonk die de muziek maar niets vond, ik had eerlijk gezegt de oortjes nog in mijn hand en daaraan bungelde de player voor de volle 2 seconden vooralleer de mini-jack losliet (het leek wel voor het tragisch effect) en de dolfijnen nu kunnen genieten van het beste van de muziek die ik hier aanwezig had, massas dolfijnen waar ik jammer genoeg nog steeds geen foto van heb dankzij low battery,
dank voor het mooie gebaar van ksa de graal, het heeft meerdere van mijn dagen hier opgevrolijkt, met andre van duin tot een der grootste ergernissen van de medemens.

maar de muziek is blijkbaar niet het enige aanwezige op mijn usbstick, ik had hier zonet het genoegen om een bijna complete voorbereiding van joepie 23 te mogen doornemen, (onder verborgen documenten) coordinaten, cp's, fotos, en fotozoektochten, een aangename herinnering, zeker toen ik het documentje vond met mijn "onkraakbare code" van stad x, ik vraag me dan af of wim een jaar na datum nog de moed heeft om verder te proberen, ik denk dat ik hem een bak bier beloofd had, of was het een vat?

wim ik raad je ten stelligste aan om de moed op te geven, het is ronduit onmogelijk, mss in samenwerking met kristof en aanwezigheid van al onze joepie voorbereidingen en code ideen zou je der uiteindelijk na erg lange tijd mss geraken, maar het is de moeite niet, (en dan kunnen we het nogmaals gebruiken...),
plus als ik het goed voorheb staat nog steeds een of twee vaten te wachten voor het te voet arriveren in parijs binnen bepaalde tijdspanne, je mag daarvan komen meegenieten als ik weer thuis ben, een vooruitzicht die me steeds vaker naar thuiskomst doet verlangen

om terug te komen op zee avonturen heeft een van jullie ooit proberen slapen terwijl je bed meer dan een meter op een neer en heen en weer gaat?
een uitdaging geloof me, maar dat is niets in vergelijking met naar de grote wc gaan in (voor mij) ruige zee,

JA WEERAL WC VERHALEN

Het toilet dat zich helemaal vooraan in de boot bevind en dus meer op en neer en heen en weer gaat dan enige andere plek in de boot. is eerst en vooral erg moeilijk te bereiken, Nadat je meerdere malen het evenwicht bent verloren en tegen meer dingen bent opgebotst dan er dingen op je weg liggen, kom je tot de comclusie dat die buil op je voorhoofd toch tenminste iets waard moet zijn en besluit je de uitdaging aan tegaan, trek uw broek naar beneden en voor je kan gaan zitten verlies je alweer je evenwicht, de broek om uw enkels helpt zeker al niet, maar de bewegingen van de boot houden geen steek en kun je niet inschatten zonder de golven te zien aankomen, de broek dan maar volledig achterlaten en jezelf vast schragend met beiden handen en voeten kun je eindelijk gaan zitten in een rustiger momentje,
en dan zit je daar, op en neer en heen en weer en kantelend, met handen en voeten een ijzerengrip houdend om niet van de pot te vallen, tragisch is het zeg ik je terzijl de pot minimum 3 a 4 meter op en neer gaat bij interval van luttele seconden probeer je je te concentreren, en tegelijkertijd uw maag en hoofd onder controle te houden, terwijl je je afvraagt of in de momenten van gewichteloosheid dat water uit de pot niet sneller uw richting uitkomt dan omgekeerd,
het besef doet je in een lach schieten en je verliest een halve seconde je grip op de cabine, een nieuwe buil is getuige van de lachbui en veel minder grappig.
De concentratie is daarna dan ook snel gevonden ,
naderhand kom je tot de comclusie dat de broek op de grond een slecht besluit was, probeer maar eens je broek aan te doen terwijl je met 4 ledematen uw evenwicht moet houden, meerder blauwe plekken het gevolg en daarna strompel je weer naar buiten, op handen en voeten de trap bereiken, en zo koel mogelijk uw plaats naast het roer te kiezen om de kapitein niet te laten blijken hoe erg het met me gesteld is , want ergens onderweg verloor je concentratie en dus controle over de maag, het duurde een half uur maar het duurde nog meer dan een uur voor ik ervan bekomen was,
en de kapitein? niets dan een grijns op zijn gezicht de hele tijd

ik was in eerste plaats aanvaard aan boord om te koken, ( wist ik echter niet en had ik ook totaal niet bij stilgestaan, wie denkt nu aan eten als je gaat zeilen?)
mijn kookkunsten spraken blijkbaar echter boekdelen en het duurde niet lang voor ik van mijn taken werd verlost in het besef dat ik geen flauw idee had waar te beginnen, (das nu eens iets waar ik aan moet werken) ik ben gepromoveerd tot afwasser
ik doe al wat hij me vraagt, maar koken is daar niet meer bij, behalve voor thee of koffie

allezeg, ik zal jullie bij deze weer eens verlaten met dezelfde mededeling als laatst
fair winds,
en tot in het volgende land,...