youth hostel? + vervolg matka

opstaan, hoe laat zou het vandaag zijn? ik kijk om me heen en zie tevreden dat ik als eerste wakker ben van de kamergenoten, ik kan me niet herinneren dat ze hier waren toen ik onder de wol kroop, ahja dat gebeurd.
maar hoe laat het is, dat blijft een raadsel, ik zou naar de zon kijken, maar het is hier een overtrokken morgen,
Geen tijds inschatting dan maar, het maakt ook niet veel verschil, vandaag blijf ik hier. Mijn tshirts zijn nog nat, en mijn voeten doen zeer, wanneer zullen die combats nu eigenlijk ingewandeld zijn vraag ik me meer en meer af?
de bleinen lijken meer te worden ipv minder. koffie zoeken, de eigenaar zie dat koffie en thee de hele dag ter beschikking zijn, ik tjaffel het hel gebouw door en kom geen ziel tegen, mss is het nog heel erg vroeg in de morgen? en vind overal verspreid de keuken. een waterkoker op het tweede verdiep, enkele zakjes thee en een kopje op het eerste verdiep, een oven en afwasbak ergens tussenin, de suiker in een kast verstopt, geen lepels, een lege pot oploskoffie de enige getuige van de beloofde koffie, een erg chaotische situatie besluit ik.

pristina is een beetje zo, een grote chaos van autos, ik kan me niet herinneren dat ik gisterenavond ook maar een stuk voetpad zag waar geen autos kriskras op geparkeerd stonden, UN jeeps, KFOR trucks, autos met Amerikaanse nummerplaten, new jersey, what the hell doet die hier? maar vooral kosovo nummerplaten, wit met blauwe letters, ik denk dat de un daar iets in te zeggen had.

ik kwam grens over met een man die zowat 7 talen sprak, en vlot ook, de conversatie was dan ook een multiculturele aandoening, van engels overgaan in frans, wat duits ertussen, macedonisch tegen de grenswachten, een italiaans vervolg, vooraleer hij beseft dat italiaans niet echt mijn taal is een kosovaarse grenswacht?
Gaat u naar serbia? neen, daar ben ik al geweest, oke geen probleem, en knal nen stempel van kosovo in mijn paspoort, wohooo, nog een stempel, mss absurd maar die stempels zijn cool, de enige getuige dat ik ergens ben geweest, in macedonia kreeg ik er geen, ik was er zelfs teleurgsteld van.

mijn huidige chauffeur legt uit dat hij me meenam als tegen van dank voor bewezen diensten van onze landen. hij zegt ik zou me schuldig voelen je langs de weg te laten wandelen terwijl ik mijn dank kan tonen in deze kleine dingen, de mensen van hier zijn erg dankbaar.
ik probeer duidelijk te maken dat ik daar zelf weinig mee te maken heb, maar ben niet minder dankbaar voor de lift echter. 7 talen, das imposant hij legt me uit dat kosovaren bijna allemaal meerdere talen spreken, dat zou me verbazen, maar klinkt indrukwekkend, dat zou het rondtrekken hier wel gemakkelijk maken, en gaat verder uit te leggen dat de kosovaren wel moeten, het is zwemmen of verzuipen. als ik subtiel wat vragen stel over de politieke situatie komt het direct op de conflicten terecht, ik zie zijn hartslag en bloeddruk verdubbelen terwijl hij spreekt, de zinnen minder samenhangend, en het haar op zijn armen gaat ervan rechtstaan.
mss kon ik voor eens toch eens mijn klep dichthouden, denk ik dan. wie ben ik om naar zon dingen te vragen?
maar hij blijft heel vriendelijk en vertelt wat hij kan, intussen toont hij me langs de weg locaties van vluchtelingenkampen en kerkhoven, en de blinkende zwarte graven lijken de spreekwoordelijke druppel.
Hij loopt rood aan , tranen in de ogen en zijn stem geeft het uiteindelijk op na vele vervormingen.
de man valt stil halverwege een zin en zet muziek op, ik weet wel beter dan mijn mond open te doen, edith piaf klinkt door de boxen, hij weet dat ik frans spreek, het is tijd voor iets vrolijkers verklaart hij, anders ga ik er kapot van, moest je hier een maand blijven zou ik veel kunnen tonen en af en toe wel iets kunnen vertellen, maar telkens kort, en dan ben ik een gelukkige want ik ben geen familieleden verloren.

de stilte in de auto is ijzig, hoewel na edith piaf nu hotel california speelt na tombe la neige. op een volume die ik nooit eerder heb gehoord in de auto bij een 50-jarige, zo luid dat het alle gedachten uitveegt...


mijn kamergenoten zijn een rare combinatie, een zuid-koreaanse die hier een dag tegen haar goesting is, en 2 amerikanen, ik was overtuigd aan de spullen dat het 2 meiskes waren, alleja er lagen 3 krultangen op mijn bed. maar er blijkt een kerel bij te zitten, of hij echter van het mannelijke geslacht is dat betwijfel ik. ik heb niets tegen homos he, maar moet dat er nu echt altijd zo over zijn? ik overhoorde daarnet een stukje conversatie van een telefoongesprek met mama in amerika, de meest typische stem en taalgebruik die je je kan voorstellen, ik zat om de hoek, maar ben overtuigd dat het slakke handje de hele tijd door de lucht vloog, alsof dat ook via de telefoon effect heeft. ik kan mijn lachen nauwelijks inhouden als hij terugbelt, want hij heeft de telefoon afgelegd, 10seconden gewacht voor dramatisch effect, terwijl hij uitlegt tegen zijn compagnon, "she makes me repeat myself, you know i hate to repeat myself", en dan dezelfde eerste zin door de telefoon.
"yes, pauze, no, i lost my makeup 3 days ago, its horrible, i dont feel beautiful anymore,..."
daarna moest ik de kamer uit, ik kon mijn lach niet langer bedwingen.

De enige goedkope slaapgelegenheid in town, niet moeilijk dat er vreemde combinaties te vinden zijn, ik vraag me af wat ze hier doen,
pristina is niet waar je verwacht over-the-top-homos tegen te komen, (nogmaals ik heb niets tegen homos)

ik weet niet wat de dag zal brengen, maar het zal alleszins interessant zijn, hoewel ik niet denk dat pristina als stad veel te bieden heeft.
Scopje was cool daarentegen, de dagen en vooral nachten die ik daar doorbracht met die alternativos waren de max, ik bleef er nog een dag langer om van mijn roem te genieten die ik er verkreeg met arrestatie,

Dat brengt me terug bij de feiten,
neen idd ik zit niet in den bak hoewel dat wss weinig heeft gescholen, 6uur lang gearresteerd, dat wel,

de politie die me kwam ophalen leek wel lid van het speciaal interventie esquadron, en achteraf bekeken zou het me niet verbazen als ze dat ook werkelijk waren, groot en gespierd, kogelvrije vesten aan en kalashinokovs die , na kort intemezzo, in de auto werden geplaatst, wss hadden ze snel door dat ik niet echt een groot risico vormde,

maar hun engels was toch ook wel niet echt spectaculair,
ze waren vriendelijk maar kordaat,

zet u, naam, vanwaar? paspoort, blijf zitten, wat doe je hier? hoe kom je hier? ZIT, heb je fotos getrokken, waar is je camera, wat zit er in uw rugzak, zit NEER, maak uw zakken leeg,...

mijn rugzak en sullen stonden iets verderop dus telkens hij iets vroeg wilde ik mijn rugzak gaan nemen, niet het beste plan blijkbaar, na zo enige tijd te hebben verdaan was ik van alles berooft, zelfs mijn zakdoek, ik dacht dat ze me een ongeluk gingen doen toen ik naar mijn rugzak ging om mijn pull te pakken, 3 handen op slag op de revolvers, maar vragen dat ging niet, dusja,
heb je wapens bij je, neen, tot ze mijn leatherman vonden, jah das natuurlijk een wapen in hun ogen,
ik probeerde ze duidelijk te maken dat ik toch niets misdaan hadik had het pad gevolgd, ik was geen security tegengekomen, en geen plakkaten gezien, terwijl ik het zei, dacht ik opeens aan dat betonnet dat daar naast het pad had gelegen , en zag voor mijn ogen het plakaat dat daaraan vasthing maar naar de grond gericht was en dus enkel een witte achterkant was, damn,
het besef dat ik wel in de miserie zat werd zo langzaam maar zeker duidelijk, hoewel ik er niets aan kon doen, zelfs als ik op dat plakaat had gelet zou ik veel moeiet hebben oeten doen om de andere kant te zien, en daarna te lezen, en te begrijpen, miserie miserie,
ik kreeg een sigaret van een van de flikken aangezien de mijne in beslag waren genomen, een klein teken dat het mss toch niet hopeloos was, of was het enkel uit medelijden omdat ik de komende tijd geen kans meer zou hebben?
oke instappen dan maar, de kooi in.
ik schoot in een lach, ik was een crimineel, en kreeg uiteindelijk toch maar een felgehoopte lift naar skopje, wel, beter dan niets, anders had ik nog vele uren mogen stappen.
de gevangeniswagen moet wel zowat de meest oncomfortabele lift ooit zijn geweest, die kooi die rammelt met een oorverdovend kabaal, en zelfs die paaldanserspaal in de midden die ik eerder in vraag had gesteld werd duidelijk voor zijn nut, zonder uitzicht op iets op een gladde houten bank kun je onmogelijk blijven zitten op een bochtige en hobbelige bergweg tenzij je die vastgrijpt.
Geef mij maar een lift met paard en kar. Maar dit keer had ik niet te kiezen...

de rit was waarschijnlijk niet erg lang maar leek eeuwen te duren, ik besloot dan maar mijn verblijf te veraangenamen door (typisch) wat valse tunetjes te zingen, wat zullen we drinken, 7 dagen lang, wat zullen we drinken, wat een dorst, en hoe gaat die tekst dan verder? aan de oevers van de dijle moet toch wel wat op hun systeem hebben gewerkt, want ik kon geen andere liedjes meer bedenken, en na aankomst openden ze de deur pas 5 minuten nadat ik gestopt was met zingen,

ik voelde me mega, wat er ook gebeurde ik was allessinds weer een nieuwe lift ervaring rijker,
ik zei dan ook vriendelijk en glimlachend goeiendag tegen iedereen die mijn pad kruiste, en dat ik nog steeds geen handboeien droeg was toch een goed teken nietwaar,

en dan maar wachten, wachten wachten en nog eens wachten,
telkens ik alleen in de wachtkamer was stond ik op om rond te kijken, en telkens ik mijn hoofd uit de deur stak kreeg ik te horen dat ik moest neerzitten en wachten, ik vulde de tijd dan maar met het lezen van mijn rechten die aan de muur hingen, onder meer int engels, ik had het recht te zwijgen, ik vrees dat dat niet de beste oplossing voor het huidige probleem was, ik had recht op een advokaat, medische behandeling, het idee speelde even in mijn hoofd om mijn bleinen te laten verzorgen, maar dat was er waarschijnlijk een beetje over nietwaar? het recht familie of vrienden op de hoogte te stellen van mijn arrestatie, hmm laat ons dat nog even uitstellen tot we weten waar we nu juist aan toe zijn, enszoverder en zovoort, het duurde uren, en het irritantste was dat ik neit had om me mee bezig te houden, geen boekske om te schrijven, geen stylo, geen spel kaarten, geen leesboek, niets van dat alles, die 3meter verderop in mijn rugzakzat, ik ging naar het toilet, en toen ik terugkwam had iemand waarschijnlijk gedacht dat de kamer vrij was, want er lag een vest op tafel, enkele mappen papieren, een knuppel, een helm,... en tegen de muur stond nen kalashinkov, met niemand in de buurt en ik alleen in de kamer, ik zette me neer op 2 meter afstand van het machinegeweer blij dat ik eindelijk iets te doen had, ik kon dat geweer bekijken, ik bleef wijselijk genoeg wel uit de buurt, maar had ik gewild dan kon ik mijn weg al schietend naar buiten toe maken (fantasie fantasie)

ik werd uiteindelijk lange tijd later en veel verveling naar een andere kamer gebracht, men had me voor het eerst in het engels een half uurteje geleden duidelijk gemaakt dat ik moest wachten tot de inspectors kwamen, die zou wat vragen stellen en daarna zijn conclusies trekken.
Terwijl ik door de gang geleid werd, liepen 10 agenten met ak47 en kogelvrije vest naar buiten en kropen in 2 combis die daarna met volle sirene wegscheurden, mss kon het hier nog spannend worden dacht ik.

het inspecteur sprak engels, wohoo, en weer dezelfde vragen wie wat waar waneer hoe,.... blijkbaar hadden ze moeite te geloven dat ik om 16u30 in matka aan de dam was vertrokken en 2uur later reeds aan de nieuwbouw dam was gearriveerd, dat was zeker 3uur wandelen, en het pad op vele plekken onderbroken,
jah dat had ik gemerkt, maar dat veranderde niets aan de feiten, blijkbaar was er ook een verhoogde terreurdreiging aan de dam, met alle gevolgen van dien, en dan wilden ze toch zeker zijn dat ik daar niets mee te maken had, en waarom had ik in godsnaam fotos getrokken, je zou toch moeten weten dat dat niet kon? mijn antwoord, ik was aan het wandelen in een natuurpark, mensen trekken daar soms eens een foto,...

het 2de deel van de vragen ronde was grappig voor me,

alle, vertel nu eens hoe je in matka terecht kwam?

met de bus omdat me zei dat het daar cool was

welke bus?

mijn ganse verloop van de dag die niet erg logisch was tot in detail, en daarna the million dollar question,

en hoe kom je in skopje, in macedonia terecht?

ik kwam uit tirana via ohrid,

nenee, van belgie tot hier, alle details aub?

het was te grappig om ermee te lachen, ik keek dan man verbaasd aan en zei,

ik heb zonet 10 maand rondgereisd, zijt ge zeker?

dat antwoord begreep hij blijkbaar niet, en hij herhaalde,

van belgie tot hier alle details aub?

en ik kon beginnen vertellen...

10 jaar geleden maakte ik een weddenschap met nen maat die zei dat ik niet in 10 dagen naar parijs kon wandelen,...

lange tijd en vele landen later had de inspecteur al lang geen goesting meer om me te verdenken van spionage, hij vond het cool,

en zei als je er ooit nen boek van schrijft, kom ik er dan in?, en ik zei volluit ja

nog enkele routinevragen zei he, alleja ik kan je niet laten gaan zonder dat ik iets van je weet he, naam vader, moeder, anna marie katarina? alle das der toch ook een beetje over he, geboortedatum? geen flauw idee, alle, plak der een jaar op,
den inspecteur was niet erg correct vrees ik

maar een half uurtje later stond ik op straat met de mededeling morgen mijn paspoort nog binnen te steken voor kopien (pasport was in hostel)
en het was intussen na een uur snachts

maar het raarste van al, met de fotos die de problemen hadden veroorzaakt, nog steeds op mijn kodak
wss waren ze vergeten vragen ze te deleten, met die bende die zonet binnengehaald werd, want tijdens de finale momenten voor mijn vertrek waren die combis teruggekomen, met 2 of 3 legertrucks ter versterking met een hele bende die allen gehandboeid het gebouw werden binnengemarceerd

ik werd in de hostel verwelkomt als een held, ze waren reeds op de hoogte gebracht, rakia en skopsko om te vieren en fotos aan iedereen tonen, en natuurlijk overslapen,

daarna typte ik mijn verslagje en ging weer naar de politie met mijn paspoort, daar wist men van de wereld niet wat ik daar kwam doen, ik moest aandringen dat ze kopien namen van mijn paspoort, andere dienstshift,
maar eenmaal de situatie weer opgerakeld was,

heb je de fotos nog?

daar twijfelde ik even om te liegen, als ik zei nee, dan ging geen mens er naar kraaien, als ik zei ja dan was ik ze kwijt, ik beklaagde me reeds dat ik ze niet direkt upgeload had, maar ik gaf na wat twijfelen toe dat ze nog op mijn kodak stonden, oke was het antwoord, we hebben die fotos nodig voor in het rapport, dus camera met 200 fotos weer afgevoerd, ik vreesde er even voor dat ze toch niet al mijn fotos zouden deleten he, maar een helf uurtje later kwam de kodac terug, met alle fotos nog steeds aanwezig,...
ik verstond er niets meer van

maar dus binnenkort spionagefotos online,...

tot gauw


EDIT :

regen, reden genoeg om binnen te blijven vanavond, ik heb zonet de landen aangepast waar ik ben geweest, 26, woehoew, 24 meer dan gedacht, 23 meer dan verwacht, en 100 minder dan gehoopt

op de achtergrond speelt benjamin button, jammer dat ik die zowat een maand geleden heb bekeken op de pantafive, het lijkt reeds zo lang geleden, en in afgelegde afstand is het ook reeds lang geleden, in tijd echter,...

ik wil deze druilerige avond mijn laatste kookervaring met jullie delen , reden genoeg om even op kosten van de staat het werk neer te leggen zoals joke blijkbaar (nice),

ik wil bij deze ook waarschuwen dat iedereen die kan koken het volgende stukje mss beter overslaat, en de anderen mss beter ook,
het is niet interessant, maar ik wil mijn avond nuttig doorbrengen, daarom typ ik dus

de meesten zullen reeds op voorhand weten dat mijn kookervaringen een verhaal van vallen en opstaan is, vooral vallen dan,

maar ik ben trots mede te delen dat ik onlangs (ergens in de laatste 10 maand onderweg) de beslissing heb genomen de hoop niet op te geven, hoewel het mss veiliger zou zijn.

mijn kookervaringen onderweg beperken zich op mijn reis in de meeste gevallen tot het klaarmaken van aikisupernoodels en knormaaltijden,
en dat is nog steeds mijn specialiteit,

in dahab heeft kelly me met hart en ziel proberen uitleggen dat een curry koken poepsimpel is,
kook zoveel water, als het eenmaal kook smijt er zoveel rijst in, en wacht tot hij uitgekookt is, dan is hij klaar, iets met currymelk en groentjes en calemaris, enz enz

en de curry was fantastisch, moet ik toegeven, twas alleen kelly die alles deed, en ik knikte begrijpend, en het leek niet moeilijk, maar wist tegelijkertijd dat ik het om zeep zou helpenm hoe ik het telkens doe dat is me een raadsel, maar ik slaag erin, de aangebrandde pasta van verleden week een pakkende getuige

tjah, maar once in a while dan doe ik een inspanning, in de pantafive waar ik als kok moest dienen maar gelukkig niet veel dienst heb gedraaid,
kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik toch eens zou moeten laten zien aan de kapitein dat ik niet hopeloos was, knormaaltijden waar niet aanwezig om de aanwezigen te overtuigen, en er was geen cokosmelk om die curry te proberen en na lang overleg met mezelf kwam ik erop, croque monsieurs, alleja als er een ding is dat ik op kamp heb leren goed bakken dan zijn het kankerstutjes, zogenaamd wegens het aanbranden van 90% van de exemplaren.

ik ging aan de slag,
voorbereiding : kaas, ham, boter, en een tafelvuur of barbeque,...

lap geen barbeque of tafelvuur mogelijk, een lang getwijfel tussen rechstreeks boven het gasfornuis te proberen (vuur=bekend) of in de pan (=onbekend), de discutie werd gesloten bij de afwezigheid van boter, alleja zonder boter is boven vuur gevaarlijk en lijkt me moeilijker de olie aan te brengen aan de onderkant van de boterham,

alles verliep zeer vlot, ik weet, belangrijk punt, veeel boter en veel draaien anders krijgt ge kankerstutten, dus veel olie en veel draaien

resultaat, gefrituurde kankerstutten, die aangebrand waren en niet doorbakken, en veel en veel te vettig
een van mijn weinige wapenfeiten, de mist in, ik denk dat het de overdaad aan olie was (alle dat zei de kapitein toch)

enkele van de andere wapenfeiten zijn het vermelden niet waard, aardappelvlokken met sojamelk (veel te zoet blijkbaar) pasta koken in zeewater (dat is het eten niet waard, tenzij je veel en veel bier hebt, ik kon toch niet weten dat er zeewater uit die ene kraan kwam)

ik ben altijd content als ik goedkope restaurants of broodjes zaken tegenkom om goede reden,

een vaker voorkomende redenen om te proberen koken is medelijden proberen uitlokken, vrouwen hebben de neiging om zoveel medelijden te hebben dat ze het overnemen (ik ben er zeker van de vele vrouwen, en eigenlijk venten ook bij het lezen van dit stukje blog afkeurend nee zitte te knikken en de meesten zeggen alle, hoe is het mogelijk zo de mist in te gaan je doet erom)
maar vandaag was een dus een knap amerikaans brunnetje aan het koken en ik besloot de gok te nemen,
ik haalde materiaal en vervoegde haar in de keuken, zette een pot met water op het vuur,
en ze corrigeerde me al, ideaal, het ging werken, je kookt het water eerst met de waterkoker blijkbaar, dat gaat sneller, geen probleem

maar tegen dat mijn water aan de kook was begon zij aan den afwas,
ik smeet wat olie in het water,
dan een halve pak rijst, een kwartje kilo, wat zout en wat peper, haalde mijn vlees boven ( niet dubbelzinnig voor eens) en mijn groentjes,

ze keek nog afkeurend naar mijn aankopen en liet me achter met mijn zelf gecreerde chaos,
dju toch verkeerde timing, achja jammer maar helaas, ik koop telkens het goedkoopste materiaal ooit wetende dat als ik het verknoei dat het toch geen al te grote ramp is
maar ik ben ook koppig zoals je weet en als ik dus begin te koken dan kook ik verder, en hoe het ook afloopt, in 99,9% van de gevallen eet ik het ook op, ( en dat is niet evenveel procent als het goed afloopt)

het uiteindelijke resultaat was geen al te grote ramp, het had iets weg van errewetensoep/hutsepot ( niet wat ik in gedachten had, maar aanvaardbaar) en slechts een vierde van de bodem van de pot was aangebrand (als dat niet imposant is, ik kom van een vierde van de pot, vorige week nog)
maar ik heb bijgeleerd, blijkbaar smijt je dus niet de rijst en de inhoud daarna de inhoud van een blik erwtjes en daarna uw vlees in dezelfde pot,
hoe maken ze dan in godsnaam de paella-achtige toestanden? das toch ook met rijst en erreweten?
tjah je moet iets nieuws leren elke dag he

ik laat jullie bij deze achter met de mededeling om medelijden te hebben met uw minder goed kokende medemens

hints voor 1 gamelsgerechten voor 1 persoon zijn altijd welkom, (zonder veel bederfbare goederen aub, ik heb geen frigo in mijn rugzak) blikken en droogwaar is perfect

ook experimenten in die richting wil ik graag uitproberen, ik kan er alleen weinig bedenken,
dank bij voorbaat