matka natuurreservaat, met de gevolgen van dien

Meer dan een maand bracht ik door aan boord van de pantafive, meer dan 1000 nautische mijlen afgelegd,
het was een aangename tijd, een tijd van rust, van wachten, van lezen en leren, van nadenken, maar bovenal van plannen,...

De regen valt nog steeds met bakken uit de lucht als ik achteromkijk, een laatste blik naar mijn huis op het water, Poul ,de kapitein is ergens binnen aan het schuilen, en zijn ontbijt aan het nemen, een gebakken ei, een paardenoog weet ik, het afscheid was kort en krachtig, bedankt, veel geluk en fair winds...
hoe snel kan het vooropgestelde plan veranderen?
ik zou in sicilie van boord gaan proberen in malta te geraken, ev een tijdelijk jobke zoeken italie doortrekken, napels, rome, venetie en genua, naar monaco enzoverder enzovoorts.
een maand lang plannen overboord gegooid, letterlijk bijna.
ik fantaseede dat we op terugkeer van outremer in een storm belandden en schipbreukleden, aanspoelend op het vasteland van griekenland,
Het is dicht genoeg bij de waarheid, we zaten in storm en was bootschade, en ik belandde in griekenland, maar bovenal, ik verloor mijn kapitein.

De fantasie in mijn hoofd was aangenamer dan de werkelijkheid, de kapiteins vaste vriendin belde de avond voordien, met de mededeling dat ze terminale kanker had, paul kon het niet vatten, "maar ze is de gezondste persoon die ik ken, ik dacht altijd dat ze een autoaccident zou hebben, ze rijdt gelijk een zot, maar dit,..."
we kwamen de dichtstbijzijnde haven binnen, en hij boekte het eerste vliegtuig naar madrid voor de volgende morgen, hij boekte in verwarring op verkeerde datum, regelde dat en om 5u smorgens kwam de taxi, en op die manier verliet ik de boot, om 5u smorgens in de regen, toen bleek dat de taxi reeds een half uur vertrokken was bleek pas dat we niet op juiste uur leefden, het was reeds 6uur in griekenland.
miste de taxi en dus het vliegtuig.
Hij ging terug aan boord, morgen is een nieuwe dag,...

en zo had ik opeens weer geen enkel idee wat nu voor mezelf volgde, alle ideeen weggewassen in de regen, der zat maar 1 ding op,
start walking
En op slag zat ik weer in mijn oude ritme, wandelen en liften.
Waarheen? anywhere the winds blows, maar weg uit het dure griekenland, ik bracht een nacht door in ioaninna, en belandde daarna zeer vlot in albania, tegen iets na de middag was ik reeds in tirana, met het aanwezige wegenstelsel een grote prestatie, het geluk was aan mijn zijde, hostel binnen stad verkennen, en naar kruja, een aanrader volgens zowat iedereen die ik ontmoette, het was cool en verwarrend, ik dacht dat ik in egypte de moslimwereld achter had gelaten, maar was compleet vergeten dat in deze streken de turken 500 jaar lang regeerden.

daarna lifte ik naar ohrid, waar blijkbaar een vissoort leeft die enkel in dat meer leeft, ik deed het meer voor het natuureservaat tussen de 2 meren en de bergen ,
wat aangenaam is deze groene hobbelige wereld na enkele maanden woestijn en zee.
je krijgt er de kriebels van , alsof je vergeten was dat dat ook nog bestond,ik zette dan ook zeer vlot mijn tentje op in het natuurreservaat, en maakte een (illegaal) kampvuurtje op 2 meter van de baan waar alle uren wel een auto passeerde, genoot ten volle van deze wereld die me zoveel bekender is dan de woestijn of de zee

Macedonie dus nu, albanie was zeer aangenaam, met zeer vriendelijke mensen, maar ik bleef te kort, macedonia is anders, men leeft nog in meer spanning hier,of zo ljikt het toch, je voelt spanningen tussen moslims en christenen, de albanezen, kosovaren, serviers, en ze hebben zelfs iets tegen de grieken hier, maar trots zijn ze wel, alexander van macedoia, het cyrilisch schrift, en eurosong,

het pakte me bij verrassing, men is geintresseerd in eurosong hier, waarschijnlijk zoals alle belgen ooit geintreseerd waren, maar niet meer, ik weet intussen dat er een belg door de halve finale is geraakt, een stille jongen met nen guitar blijkbaar, niet slecht heb ik van horen zeggen,
Ik heb er geen idee van, alsof ik niet meer in deze werld leeft.
Ik weet niet hoe de politiek in belgie nu juist weer in stokken is geraakt.
Ik weet niet wie naar eurosong gaat.
Ik weet niet of belgie naar het wk in zuidafrika gaat.
Ik weet niet veel van wat voor de meeste mensen de belangrijke wereld is.
Maar het lijkt voor mij onbelangrijk, het is ver van mijn bed, en who cares als belgie voetbalt, of als de regering weeral eens gevallen is.
uiteindeljik zal iemand eurosong winnen, we zullen het liedje ziekhoren op de radio, de politiekers zullen tot een compromis komen en belgie zal blijven voetballen,...
mijn wereld hier lijkt belangrijker, hoewel hier overal en nergens is, vandaag is het scopje morgen zal het kosovo zijn,...


maar het avontuur van het moment moet wel gisteren geweest zijn,
ik stond op in een halve duisternis in de kamer van het art hostel in skopje hier, bij het openen van de deur werd ik echter verblind door het zonlicht, het was reeds 11 uur, zwaar overslapen, na ontbijt en enkele potjes pool met 2 letlanders en nen macedonier besloot ik dan uiteindelijk toch nog iets te doen met mijn dag, met bleef er op hameren dat ik scopje niet kon verlaten zonder een bezoek aan matka, het enige wat ik ervan wist, een meer en een canyon en schone natuur, dus ik de bus op naar matka,
maar dat bleek makkelijker gezegt dan gedaan, en ik verloor redelijk wat tijd met vinden van juiste bus en wachten op aansluiting
uiteindelijk stapte ik uit de bus om 16u30 nog welgeteld 3 uur voor duister viel, ik verkende de plek zeer snel, een nauwe bergpas met snelstromende rivier, er vwas een stuwmeer aangebracht en de omringende natuur was magnefiek, met vooral vogels als terkpleister, of dat denk ik toch volgens de borden die ik snel even bekeek, er was nen helen uitleg, maar mijn macedonisch is wat roestig dus liet ik het lezen achterwege. ik vond een pad langs het meer en de vele wandelingsaanduidingen met tijden stelden me gerust dat ik me zou kunnne amuseren.
Best wel cool enige tijdsdruk en een overdaad aan ongebruikte energie en zonder mijn grote rugzak, ik stapte dan ook vlotjes door, in de hoop een boot of brug te vinden die me naar de andere kant van het meer (niet meer dan 50 meter verder) zou brengen, want volgens de mensen in de hostel was vooral de linkerkant, de overkant zalig en schoon,

het was cool, maar was teleurgestelt dat ik op mijn sandalen was, anders zou ik wel eens even iets gedaan hebben, ik wandelde enige tijd langs de kant van het meer en hoorde in de verte een boot, daar moest ik zijn,
de boot vaarde me echter voorbij, en ik ging verder, toen de zon wat dichter bij de horizon was dan gewenst, besloot ik niet terug te keren, maar het pad te volgen tot in rechtsaf kon de berg op en over en wss een veel kortere weg terug,

er kwam geen rechtsaf, en ik begon te denken aan een nachtje in de wildernis zonder tent of slaapzak, enkel een pakje koekses en een windstopper, geen zokken, gaan hoofdeksels, korte broek, het zou koud zijn, maar het leek me wel iets te hebben, en zeker niet onmogelijk, ik kon een vuurtje maken,...maar het pad leidde me verder, en aan de overkant van het meer, die nu meer rivier dan meer was zag ik een relatief nieuwe karrenwegel, een karrewegel wil zeggen autos en autos mogelijk liften naar skopje, ik zag of hoorde geen autos echter, maar het leek me een goed plan om iets verder te gaan en te proberen de rivier over te steken waar mogelijk, ik enk geval zou een nacht in de wildernis op een karrenspoor aangenamer zijn dan op een smalle rotsrichel,
enige tijd later lag een groot betonnet langs het pad, dat moet daar ook op een of ander manier zijn geraakt, en ik geloofde niet dat het langs de weg was die ik gekomen was,
en waarom in godsnaam was het daar?

maar verder ging het dus, ik begon tekenen van beschaving te zien langs de overkant, het karrenspoor verbeterde in kwaiteit, er waren hopen steengruis van verschilldende diameter klaar voor gebruik, en laadmachines om de kamions te laden, maar alles verlaten, de werkdag zat er wss al op dacht ik, ik vond echter geen mogelijke overgang, maar hoorde aan de rivierruis dat er verderop versmallingen en of rosten of watervallen moetsen zijn, en dat was niet alles, ik liep op zowat 20meter boven het water op een erg stijle wand, ik zou nog naar beneden moeten geraken ook, en het pad rees nog steeds langzaam maar zeker,
vol goede moed rondde ik de volgende bocht in de wand en zag tot mijn grote verbazing dat de rivier uit de berg aan de overkant kwam in een echte moderne betonnen tunnel, vraagtekens hoopten zich op maar enkele honderd meters verder werd duidelijk dat er een gigantische werf was in de originele rivierbedding, de constructie van een grote stuwdam, erg impossant om zien, ik keek dan ook alle kanten uit en trok fotos, de werf was in volle actie, maar het lawaai ging verloren in de ruis van de rivier, torenkranen, verstevigde rostwanden,...., en een ijzeren geinstalleerde trap van op mijn niveau een 50tal meter naar beneden waar gewerkt werd, daar kwam echter mijn grooste moeilijkheid, natuurlijk was de rotswand bewerkt en mijn pad, alleja smalle richel verdween in het niets, de trap nog tientallen meter verderop, horizontaal rostklimmen op sandalen dan maar, ik kan zeggen dat ik me veiliger heb gevoeld in mijn leven, maar ik had weinig keuze als ik niet terug wilde wandelen, en de werklui wilde zeggen dat ik wss een lift naar skopje kon vinden.

ik schoot slechts 3 keer weg met mijn voet dat ik dacht dat dat het einde was, en daarna stond ik rillend op het topeinde van de trap, na een laatse blik van bovenaf op het mierennest ging ik naar beneden, een hele verandering een trap ipv een onzekere rotswand, de nieuwe uitdaging kwam beneden aan de trap toen bleek dat de laatste paar meter trap ontbraken, maar die paar meter waren poepsimpel als ik dacht aan daarboven, anyway
ik werd nauwelijks opgemerkt door de werklui, ik zei vriendelijk doberdan tegen iedereen die mijn richting uitkeek, en zij knikten terug, ik vroeg de weg naar skopje of terug naar matka, matka bleek 18km verderop en skopje meer dan 30km ik besloot er dan ook een stevige pas tegenaan te zetten want het leek er niet op alsof de dag er bijna opzat voor die werklui, ik hoopte dat de weg snel op een grotere zou komen met verkeer, want het was wel duidelijk dat de enige uitweg naar nergns anders leidde dan de dam, en dus door niemand werd gebruikt.

ik wandelde een kilometer of 2 a 3 omhoog en weg van de dam langs de baan en kwam langs een kotteja met een slagboom die openstond, ik zwaaide vriendelijk naar de meneer die daar aan het vegen was en ging vragen hoe ver het was naar de eerste echte baan waar ik kon liften,

ik hoefde de vraag echter niet te stellen, hij ging zijn kotteke binnen deed zijn riem met revolver aan, en vroeg me mijn pasport, aan de andere kant van de slagboom een plakaat met grote letters, restricted area, ik wandelde naar buiten,...
de man hield me ter plaatse en nam mijn camera in beslag na vele macedonische vragen die ik niet echt begreep, maar het was snel duidelijk dat ik hier bleef, tot hij zijn goesting had, ik was niet echt content want die zon ging onder terwijl ik daar zat en ik kon er geen fotos van trekken, het was nogthans magnifiek, en ondergaande zon wilde zeggen liften moeilijk of onmogelijk,
ik probeerde dan ook meerdere malen mijn zak te pakken om duidelijk te maken dat ik verder moest, maar hij hield voet bij stuk, ik kwam na lange tijd tot de conclusie dat hij medelijden had met me en een taxi had gebeld want het was meer dan 40 km naar skopje zei hij,
ik was daar niet vreed content mee want dat kost geld, maar iedereen luisterd naar de man met het geweer he, en ik denk niet dat de macedonische taxis veel geld kosten.
ik beschikte in mijn lot, tot de taksi aan kwam,

het bleek een gevangeniswagen met 2 met kalashnikovs gewapende flikken

en ik zei hardop,

probleem

to be continued,