bergen, man wat een bergen

ik lijk de laatsten tijd wel meer achter nen computer te zitten typen dan dat ik onderweg ben, raar geval,

het zal wss den indruk zijn, maar aangezien die foto selectie nog wel even zal duren om up te loaden heb ik weining anders te doen,
ik probeerde vroeger reeds eens ergens anders fotos te laten uploaden terwijl ik een stad bezichtigde, maar het lijkt onmogelijk uit te leggen dat ik nen computer en internet nodig heb maar er eigenlijk niet echt bij moet zijn, en vanals ik dan mijn kar heb gekeerd gaat de computer af, en dan krijg je discuties dat je niet voor 3uur internet zal betalen terwijl er maar 2 fotos upgeload zijn, (de 2 die al upgeload waren toen ik er nog was)

maar ik vrees dat het hier nog iets te lang zal duren, het uploaden gaat traag...

ahja, tijd bij overschot om het verloop van mijn laatste dagen minuut per minuut langdradig uit te leggen, alleja mss zou he nogal saai worden, mss per uur,...

12u pristina wandelen
13u buitenwijken pristina wandelen
14u dito
15u wandelen langs autostrade naar peja, met 1 op de 10 autos EUlex, KFOR, UN,...
16u in de auto bij gastarbeider uit keulen, (ik verdenk homo)
17u pint (merk peja) drinken in de buitenwijken van peja,
18u in de auto met roma-gipsy, die merkwaardig genoeg weinig met een zigeuner te maken heeft, hij werkt aan de overheid in hoge functie, is rijk, leeft altijd in skopje, (in een huis) geeft me eten en drinken, is niet gewoon van onderweg te zijn, tis de eerste keer dat hij zo ver met de auto rijd, 400km, kortom alles wat hij met zigeuners te maken zou hebben lijkt tegengesteld, behalve zijn roots en taal, en hij gaat naar een internationale conferentie van roma in sarajevo, (ik zie de stad al overhoop staan met karavannen, en mobilhomes) maar niets van dat alles is minder waar, hij zegt ik versta nog steeds niet wat de roma in west-europa eigenlijk denken dat ze uitsteken, ze zeggen dat het is om hun eigenheid en cultuur niet te verliezen, maar alleja, ik had het moeilijk hun levenswijze te aanvaarden toen ik er voor he eerst van hoorde, in de balkan zijn roma net als de gemiddelde mens, behalve de gemeenschappelijke taal en roots
18u dito
19u stoppen voor een pint en maal in montenegro
20u rijden en rijden door regen mist en duisternis langs stille donkere kronkelige wegen, bergachtig en idilisch,
21u het vallen van mijn frank dat de chauffeur de weg net zo goed kent als ik, dat in beschouwing genomen, hij rijd als een maniak, hij moest om 17uur in sarajevo zijn, hij pikte me op na 17uur in kosovo,... hij is gehaast
22u gelukkig ben ik al wat gewent bij vele chauffeurs in de auto te zitten, anders kreeg ik zeker en vast reeds een hartaanval

kennenjullie zo'n ouderwets rally computerspelletje? daaraan doet het me denken, een baan die net iets breder is dan een legeweg, maar niet breed genoeg om 2 vakken voor te stellen, denk nu aan de moeilijkste omstandigdeden, regen, mist en duisternis (zo zwart als zwart maar kan wezen, ik zag zelden een meer donkere nacht) en geen enkel stuk baan die langen dan 50meter recht en of plat is,
en dan schieten de gedachten door uw hoofd hoe je in zon computerspelletjes alle 50 meter de graskant ingaat en crashed of overkop gaat
creepy, de baan lijkt wel te ontstaan net buiten het bereik van de phares, vele malen lijkt de weg gewoon op te houden, het licht bereikt niets meer , geen wegdek (door de glooiing van het wegdek) geen struikgewas langs de kant van de baan, en dus niets waar licht op weerkaatst, en de chauffeur houd constant zijn voet op het gas, als de weg op dit punt afdraaid dan zijn we erbij, maar steeds weer kan hij net op tijd bijsturen het lijkt wel alsof hij gokt of de baan rechtdoor gaat of links of rechts en reeds op voorhand die richting uitgaat,
opeens verschijnt dan een object in het midden van de duisternis in wat lijkt wel recht vooruit het middenvan de weg, dat wil zeggen dat de weg afdraaid, maar naar welke kant? links of rechts ervan?

wel kwamen uiteindelijk na vele uren aan in sarajevo langs wat ik me enkel kan voorstellen als een der schoonste routes ooit, overhangende rotswanden, bochten, hellingen tientallen of zelfs honderden tunnels en bruggen, en rivieren, bossen, ravijnen en canyons,
Maar alles wat buiten de lichtkring van de auto viel was onzichtbaar...
Schande ik weet toen ik op doortocht was in servie enkele maadnen geleden dat ik het me beklaagde dat ik niet door de bergen had getrokken, en hier sloeg ik nu hetzelfde (wss) gebergte over, en zelfs een gans land, montenegro, sloeg ik over en dat terwijl ik van plan was nog een nachtje in kosovo te blijven, plannen veranderen met de wind, maar ik vroeg me af of ik me dit niet zou beklagen, dit leek me een mega cool land.

nuja ik verliet sarajevo, die verrassend gezellig was, enkele dagen geleden met als doel mostar, en terwijl ik de deur van de hostel uitstapte veranderden de plannen alweer sneller dan ik ze gemaakt had,
ik wilde nog steeds naar mostar, maar hoe ver kon dat nu zijn? ik had op de kaart gezien dat de baan een beetje een omweg nam, mss kon ik wel rechtdoor?
en het plan was gevromt, ik ging op zoek naar een stafkaart van sarajevo naar mostar, na 3 uur weg en weer tjaffelen en zoeken met pak en zak gaf ik die hoop op, en ging op het internet zoeken, google maps,
Dammit, geen banen behalve de hoofdwegen, maar wel dorpen halverwege, er moesten dus wel wegen zijn,...
maar zonder kompas kon ik toch moeilijk aanzetten als ik zelfs geen idee had waar ik geen ging?

de optie satelietbeelden werd me opeens meer dan duidelijk en nuttig, en mijn comclusie was, op deze beelden kan ik mijn weg vinden, dus trek een foto van een computerscherm van een satelietbeeld van google maps, kwaliteit ole ole

maar wel doenbaar,
ik vertrok met een selectie van 20 fotos om van sarajevo in mostar te geraken.

toen in onderweg naar de buitenwijken van sarajevo echter via een cafe kwam waar in kleine letters mountainclub op stond, ging ik snel binnen en moest niet lang nadenken, ik kocht de enige stafkaart ter beschikking van de buurt, een yugoslavische kaart van de jaren stillekes, kompassen hadden ze niet maar nu had ik toch iets zekerders,

Intussen was het weer nog steeds niet gebeterd en was het 16 uur en ik twijfelde even mijn nacht toch nog opnieuw in de hostel door te brengen, maar verdrong die gedachte om mysterieuze reden, toen de nacht viel was ik nog steeds langs een baan aan het wandelen met dichtstbijzijnde hut/hotel volgens de kaart nog 10km, ik haalde de kaart zelden boven, regen is nogal nefast voor oud papier. ik was er nioet gelukkig mee maar toen ik een verlaten stukgeschoten huis tegenkwam langs de kant van de weg kon ik kiezen. Nog 10 km bergop wandelen oftewel hier in een vochtige kelder kruipen en toch iets van afdak te hebben om de nacht door te brengen.
Ik gaf uiteindelijk toe aan de keuze onder de leuze, beggars cant be choosers, en sliep koud wak en slecht na een knormaaltijd. ik werd koud en nat wakker.
Na een kop koffie was ik snel weer onderweg om warm te krijgen ik wandelde het eerste beste pad op om toch maar van de baan weg te zijn, (als er een ding minder aangenaam is dan koud water dat uit de hemel naar beneden valt dan is het kouder water die omhoog valt, autos en plassen, brrrr)
ik had 1 doel, ik zou als het eenmaal droog was weluitzoeken waar ik was, een warme maaltijd en bed in een berghut, man dat zou me deugd doen, ik leefte op de herinnering van de berghutten in pyreneen, alpen en rilabergte, man ik zou content zijn, een stoof en een pot soep met brokken,...
toen het 2 seconden niet regende haalde ik mijn kaart boven en zag dat ik eignlijk nog zo slecht niet verrokken was, niet wat ik gedacht had, maar recht naar een concentratie van hutten,...

ik sloot de kaart opnieuw met 2 woorden in mijn hoofd, javornik, en stanari, de 2 hutten op mijn kaart die op mijn weg lagen die dom getiteld waren terwijl de anderen kuca waren, (bemand en onbemand?, of seizoen en niet seizoen? of gesloten en open? of...) in ieder geval die 2 waren de voornaamste hutten daar was ik zeker van,
om 15uur tijdens een nieuwe seconde van niet regen bleek ik op een km van javornik, of ik ging nog verder een kleine 10 km naar stanari, dat zou nog 3uur zijn dacht ik, perfect, en dat zat ik ook beter voor de volgende dag,
ik kwam steeds hoger en kwam opeens zelfs in sneeuw terecht, kwam enkele bergtrekekrs tegen die zeiden stanari 2 hours, perfect,
enkele uren later ( ik heb nog steeds geenhorloge, en zonlezen zonder zon,...) stond ik aan berghut sitnik, die zag er aanvaardbaar uit. Maar er zat een groot molleslot op de deur, enkel een afdakje om even te schuilen en de kaart te bekijken, dit was een van de kuca, 2 kilometer terug en 200meter bergaf lag stanari,
ik kon hier niet blijven zelfs als ik wilde ik moest water vinden ik had de dag op een half literke overleefd, maar nergens vers gevonden en water had ik nodig

daar kwam ik een half uurtje later dan ook aan, een ruine, is dit het? neen toch? nog 500meter verder een stukje bergaf vond ik een gans dorp aan verlaten woningen, met niet eens aan baan die erheen leidde, zaligheid,
een van de gebouwen zag er precies uit als die andere hut (en een stuk groter dan de gemiddelde hut in dat kleine dalletje)
er kwam rook uit de schoorsteen, al mijn dromen van de hele dag kwamen uit, ik smaakte reeds een frisse pint en warme soep, man zalig, zelfs moesten ze 50euro vragen zou ik het ervoor over hebben.

Ik bracht de nacht door in de inkom van 1 op 2 meter, zonder verwarming of isolatie, en alles was nat of wakkig, slaapzak, reservekleren, eten,
tot ik besefte dat niet alles wak was, er was een ding gespaard gebleven van de regen en mist, mijn roltabak was nog steeds uitgedroogd, typisch,...
ik had hout maar kon geen vuur maken tenzij ik in regen en wind zat.
de rook uit de schoorsteen moet een verdwaalde flard mist zijn geweest, de teleurstelling kwam hard aan , en daar kwam bij dat mijn etensvoorraad snel slinkt, ik had wel op deze hutten gerekend tenminste om iets van eten te vinden, gelukkig vond ik wel water 100m verderop deze moeten ooit toeristische streken zijn geweest, volledig vervallen door oorlogstijd, ik hoorde nog steeds de stemmen in sarajevo, de bergen in, ge zijt zeker zot? mijnen man mijnen, beren en wolven had ik ook gehoord, maar een skigebied zou in mijn deee na 15jaar toch wel gecleared zijn niet?

ik weet niet of jullie het weten maar hoewel het een miserabel weer en tijd is om te gaan bergwandelen kan ik jullie enkel aanraden om in het voorjaar in de regen en mist te gaan, magnefiek, ongelofelijk schoon, de sneeuw en de sist en de bergen vormen mega beelden daarnaats nog eens een overdaad aan water en fris groen deed mijn hartje springen, (maar dat warmde me niet genoeg op natuurlijk) zorg alleen dat je minder meedraagt gezelschap hebt en een stoof in verwachting hebt, een waterdichte winterslaapzak kan natuurlijk ook wonderen doen (en ik maar tjaffelen met mijn +10 graden celcius slaapzakje)
mijn slenkende etensvoorraad deed me besluiten sanderendaags richting dichtste dorp te gaan (bijna terugkeren) ik gaf het nu reeds op, ik had er naar uitgekeken enkel dagen in de bergen door te brengen, plooier, maar wie weet hoe het anders afloopt, de weg door de bergen was nog veel langer dan de reeds afgelegde afstand, de ochtend lieterg lang op zich wachten en kwam slechts moeizaam, ik werd weeral koud en nat wakker,
ziek zou ik ervan worden, ik zette snel een kop koffie, ik ben aan mijn laatste kofie toe ook, miserie man miserie, terwijl het water aan het koken was deed ik mijn pull en 2 vesten aan en ging ik snel naar buien op te plassen, deed de deur open en .......

sunshine lollypops and rainbows, lalalalalalalalala

schoot door mijn hoofd, er waren geen regenbogen, geen lekstokken, maar wel happiness en vooral sunshine,

ik lag blijkbaar in een relatief donkere inkom, en vooral in de schaduwkant van het gebouw, daar was het nog aan het vriezen terwijl het in het zonnetje, die al even op moet zijn geweest, lekker wrm was, alleja, vanals ik mijn isolatielagen afgesmeten had en in de zon legde te drogen
ik kwam terug bij mijn koffie om te merken dat mijn gaspul leeg was, hmm mss had ik wel iets te lang in de zon gestaan genieten, ik heb nog een restantpulleke gas die ik kreeg van iemand onderweg en een pulle nafte om te stoken (die ik meedraag sinds istanbul, echte middeloosterse nafte)

mijn humeur kon echter niet meer stuk en ik zettte mijn weg verder de bergen in, afwijkend van het oorspronkelijke plan, zodat ik toch vanavond of morgen middag reeds bewoonde wereld naderde, maar niet terugkeren zoals gisterenavond het plan was,
en ik ben er blij voor, de fotos (die online zijn) doen de omgeving geen recht aan, het was magnefiek, ik vond het pad en verloor het weer, gelijk ik van vake heb geleerd, als het ook maar een klein beetje uit de verte op een pad trekt dan is het er een, ik hoor moeke nog klagen in luxemburg als we weeral eens te midden de bossen in luxemburg staan, op zoek naar een pad, mijn vader wijzend naar een plek in het struikgewas die niet potdicht zit, 'zie je wel, daar is het pad'.
Iets zegt me dat ik mijn richtingsgevoel van die kanten heb geerft.
ik was teleurgesteld toen ik in de vroeg namiddag reeds op grindbaan liep, en dacht dat dit verder van de wereld verwijderd, was, het was echter nog 20km vooraleer die grindbaan in asfalt veranderde
, man wat een pijnlijke afdaling, ik vond wel onze ouden camion, (zie fotos)en op 5km voor de grote baan kruiste ik de spoorweg, de trein stopte in the middle of nowhere, ik wilde opstappen op de volgende richting mostar, maar na vele gebaren werd duidelijk dat deze treinen enkel richting sarajevo gingen, die naar mostar reden op het spoor 500m verder naar beneden, en daar kon je niet opstappen,... ik kwam uiteindelijk met de bus aan in mostar bij vallen van donker nauwlijks nog in staat de ene voet nog na de anderete zetten, man wanneer gaan die schoenen nu eens minder koppig worden dan ik?

mostaris megagezellig, het heeft iets weg van brugge, maar dan toch ook weer niet, er zijn net iets te veel stukgeschoten en verlaten ruines,...

veel groeten, ze zijn upgeload, ik ga nu kijken hoe iemand 20m naar beneden duikt,

eep
dries

btw dan vergeet ik nog te vertellen dat de humor op het eind van de dag van die typische vermoeidheidshumor was, ergens halverwege de afdaling viel mijn frank, of liever mijn km
hier in bosnia gebruiken ze marken, vanwaar de k komt geen idee, maar de afkorting is km, ik heb de rest van de afdaling alle 5 minuten platgelegen met mopjes tegen mezelf zoals, mijn kilometer is gevallen, of, ik ben er nog niet, maar ik heb nog 7 km in mijn zak, of als ik nu eens 5 km liet vallen, dan zouden we er al zijn,

en dan vandaag waren de mopjes, 3km voor internet, och das niks ik wil er wel 10 wandelen, en 1.8km voor sigaretten, hopelijk gaan ze langer meeegaan he,
aangezien deze mopjes voor jullie totaal niet grappig zijn, snap je waar het op slaat,..., mijn budget voor de rest van mijn verblijf in bosnia, 10 km, daarmaa moet ik eten vanavond drinken vanavond en eten morgen, tot ik bosnia achter me heb gelaten, tzal spannend worden