урал

gisteren zei iemand me dat ik in het verkeerde seizoen was gekomen, een van de zovelen, iedere paar dagen is er wel iemand die dat aanhaalt, de zomer is zoveel beter dan de winter is gewoonlijk de stelling, gisteren klonk het anders; de zomer is mooi, en de winter interessant, maar de lente is zowat het vuilste seizoen dat je kunt kiezen om naar hier te komen. wil dat zeggen dat de winter voorbij is en dat ik geen koude meer zal zien? ik vrees ervoor, de gemiddelde dagtemperatuur voor maart ligt hier nog onder het nulpunt, maar ik tref blijkbaar wel mooi lenteweer. lenteweer waardoor ik trouwens niet anders kan dan de man gelijk geven, gisteren liepen de frustraties na een slapeloze nacht dan ook iets sneller op dan gewoonlijk. ik vervloekte zowat alles en iedereen inclusief mijn keuzes en vooral 't stad.
ik ben het ook werkelijk wel zo beu als koude pap dat je alle 5 stappen oftewel tot aan je enkels in de modder staat, of een hondenstront past, of een van die lekker verraderlijke ijs plekken. waardoor je altijd geconcentreerd moet zijn, of je hangt er weer eens aan voor de moeite. ik begin het concept van permafrost te snappen denk ik, een vervrozen ondergrond, en modder bovenop.
ik zou normaal dan ook zeggen dat ik niets anders te melden heb dan grote teleurstellingen, al mijn recente doelen bleken blindgangers en dat cumuleerde in ekaterinburg tot schijt aan alles (letterlijk), de wereld kon me even gestolen worden (ook letterlijk). gelukkig maakten de mensen onderweg alles goed. de maaltijd delen met mensen die je van haar noch pluimen kent, zonder een woord engels toch bijna alles uitgelegd krijgen (zelfs zonder een woord russisch in het geval van die ene tataar) omdat ze moeite doen.
in bugulma kreeg ik de eer en het genoegen de nacht door te brengen op een tweekamers (living en slaapkamer) appartement van een 4persoonsgezin op't 6de verdiep in een gebouw zonder lift. en eergisteren werd ik in magnitogorsk bij valavond uitgenodigd door een wel zeer bevallige 24 jarige russische. 2 minuten na het accepteren van het aanbod beklaagde ik me dat reeds, ik kon enkel concluderen dat ze zo zot als een achterdeur was. gillend, klappend en voetenstampend foto's trekken vond ik nogal extreem enthousiast bij het zien van de lome lange passerende goederentrein.
ik weet niet of jullie bij het horen van de namen of nakijken op kaart evenveel besef hebben van de betrokken afstanden. ik besef het alvast zelf niet altijd, enkele dagen geleden maakte ik in kazan de keuze om de archeologische site arkaim (4000BC, ten zuidoosten van sibay) op te nemen in mijn planning, een kleine afwijking van de geplande route over perm, op kaart leek het niet erg ver, in realiteit meer dan duizend kilometers extra. en waarom? om aan te komen in the middle of nowhere en daar een sneeuwvlakte aan te treffen (TOF en zéér interessant).
Maar zoals ik dus zei, de afstanden zijn fenomenaal, en de liften even imposant, de gemiddelde lift moet zowat rond de 300 kilometer liggen (ja das naar de andere kant van belgie), maar dat resulteert ook in zeer eentonige ritten doorheen een veelal eentonig (hoewel interessant en mooi) landschap, gisteren was mijn enige lift 600km door heuvelachtige berkenbossen vanuit magnitogorsk tot in yekaterinburg (beiden liggen op de grens azie-europa), en meestal in stilte, want de taalbarrière blijft overeind, ik begin zelfs te twijfelen aan mijn capaciteiten, normaal heb ik de conversatiebasis van een taal sneller vast, alleja of slaag ik er toch beter in een conversatie gaande te houden, gelukkig is er wel beterschap, int begin was de gemiddelde conversatie 5 minuten voor ik zonder woorden viel, nu is dat al een half uurke tot 3 kwartier (wat nog steeds verbleekt in de aanschijn van de urenlange ritten).
mijn recordlift is +-1087kilometer (zonder stoppen van volgograd naar kazan in een uur of 18, alleja ik mag niet liegen, we hebben getankt tussenin), en als ik had gewild mocht ik nog verder mee tot in perm waar de imker zijn bijen ging uitzetten (voor de geintresseerden, honing MOET pollen bevatten en de beste honing is donker en van kastanjes), gelukkig maakte ik de keuze om kazan niet over te slaan. kazan was het laatste niet teleurstellende doel op de weg, tis natuurlijk geen st petersburg, maar beter dan al de rest. arkaim is waarschijnlijk zeer interessant als er iets te zien valt, en yekaterinburg de meest onvriendelijke stad ooit (of ligt dat aan de cumulusfactor?)
het blijkt echter een constante, dat de russische grootsteden erg weigerachtige en gesloten mensen bevatten. dit is waarschijnlijk hoe een lichte vorm van racisme moet aanvoelen, of wacht, xenofobie is een beter woord. maar mijn verwachtingen voor yekaterinburg lagen ook erg hoog, een voorname stop op de trans-siberische treinroute en het portaal tot het oeralgebergte klinken dan ook zowel toeristisch als intressant. de realiteit is anders, van gebergte is geen sprake, zelfs heuvels zijn in geen velden of wegen te bekennen en de laatste toerist (behalve binnenlandse toeristen) waarmee ik kennismaakte was een engelsman in sint petersburg 5 weken geleden.
hoe verder ik richting oosten trek hoe erger het wordt, beiden, de geslotenheid van de grootsteden, en de openheid van de rest. het contrast vergroot, of tis toevallig. ik heb gisteren dan ook met reden de frustraties doorgespoeld met de eerste vodka sinds ik rusland binnenkwam, probeer maar eens een grote maand rusland te doen zonder een druppel vodka. het lijkt irreeel, maar de russen (die ik ontmoette) blijken (tot nu toe) meer verknocht aan cognac dan aan vodka.

to be continued