LED lampen te koop

hoofdpijn heb ik niet, maar de hoeveelheid baidju van gisterenavond weerhoud me er wel van om iets anders nuttigs te doen, dus ik zal jullie bij deze updaten. alhoewel er eigenlijk weinig te vertellen valt.
ik zou uren kunnen vullen over hoe mijn laatste dag van 2015 verliep, maar ik zal het kort houden. opstaan, hostel verhuis wegens volboekt, shoppen, en prepare for date. toen ik, versgewassen en in hemd (jawel), mezelf zag staan in de weerspiegeling van de ruit in de metro vroeg ik me opeens af wat ik eigenlijk anders deed op oudejaarsavond? want dit deed ik nooit eerder. maar ik kon mezelf niet lang genoeg op concentreren voor een nuttig antwoord. ik was te laat voor de afspraak, 20u dinner, sprint naar de uitgang en ... 2 minuten te laat, das aanvaardbaar,en dan wachten op jun. geen idee hoe hoog de chinezen oudejaar en nieuwjaar inschatten, maar aan de hoeveelheid volk in de straten te zien toch allessinds meer dan kerst. en wachten op jun. juist ja de piemels, vorig jaar zaten we bij joris... en daar kwam ze aangedwarreld, dikke knuffel,...,3 uur later laat ze me achter in de metro omdat ze nog computerwerk heeft dat afmoet..... hmm happy new year...terwijl ik eenzaam door de overvolle straten richting canton tower trek, in de hoop op een demonstratie chinees vuurwerk, besef ik dat oudejaar wel degelijk uitgebreid gevierd wordt in china... i should take a hint... maar het vuurwerk bleef ook daar uit, ondanks een ongelofelijke massa volk moest ik me tevredenstellen met een simpele licht boodschap op canton tower, happy newyear 2016, met een start in mineur...

op nieuwjaarsdag hing ik de toerist uit, dat had ik hier in gz nog niet echt gedaan. en savonds mijn eerste gesprek in bijna een jaar met het thuisfont, tijd voor de nieuwjaarsbrieven, dank je wel anna, eenmaal het postpakketje aangekomen is heb je maar uit te kiezen...laat alvast maar uw haar groeien, (btw is mijn pakket uit harbin vier maand geleden met onder meer de kaart van japan eigenlijk ooit aangekomen?)
voor guust moet ik echter schuldig blijven, twee gesprekken met het thuisfront voeren in een keer was moeilijk, (mannen en twee dingen tegelijkertijd doen...) en in het postpakket zit waarschijnlijk niets dat je zal interesesseren, ... waarvoor excuses, mag ik dat later proberen goed te maken? want uw cadeau heb ik al zien staan pronken op mijn keukentafel, dank u, tis stukken beter dan mijn hier aanwezige kerstboom dit jaar, mijn kerstgevoel zal volledig zijn als ik hem in real life zal mogen aanschouwen (en daarnaast op de foto een mysterieuze doos met volle flessen drank waarvan ik vermoedde dat ze bijna 11maand geleden op mijn verjaardag geleegd waren)

jullie denken nu waarschijnlijk aan wat ik impliceer met al die data, hoelang geleden ben ik juist vertrokken?
even nachecken op de blogentry van fase drie leert me dat het een zaterdagmorgen was, de tweede zaterdagmorgen van januari rolde ik voor de laatste maal (en zoals gewoonlijk te laat) uit mijn eigen bed, 10 januari, een week geleden was de verjaring (de datum is hier in alle stilte voorbij gegaan terwijl ik gefrustreerd wederom van een onsuccesvol bezoek aan guangzhou terug kwam) maar daar moet ik even aan toevoegen dat mijn avontuur eigenlijk meer dan een jaar oud is, dit gebeuren startte mijns inziens toen deze blog heropgestart werd, en toen ik mijn baard weer liet groeien, en die is intussen 16 maand lang...(dwz tot aan mijn tepels jawel)

wat is er gebeurd sinds nieuwjaar? weinig...
op 2 januari trok ik richting luocun, een stadje in de suburbs alwaar david woont.
In een poging werk te vinden, om mijn verblijf hier minstens interessant en hopelijk ietwat lucratief te maken had ik al mijn contacten van gz aangeschreven, onmiddelijk kreeg ik de mededeling dat ik een vaste job had bij mister wilson (zie yangshuo) in shenzen, maar pas binnen enkele maanden tot een jaar. David (aka pukkelkop van blogentry fei tang piao liang) had direkt gereageerd dat als ik in de buurt was ik zeker binnen moest springen) en dat was ik dus, zonder enig vermoeden wat de dag me mogelijks zou brengen ging het richting luocun, alwaar ik opgepikt werd met de bmw, en onmiddellijk ingecheckt in een hotel die ik me niet kan veroorloven...
pukkelkop is "rijk" blijkt, dat hij lampen verkocht had ik verstaan, dat hij de fabriek bezat was me blijkbaar wel ontgaan. en daarop volgde een hartelijke reunie met arshole en hond (van wie de werkekijke namen me jammer genoeg nog steeds ontgaan zijn en ik durf het niet meer hervragen, maar aangezien ik weer bloemje ben voel ik me er niet erg schuldig over) die op hun beurt beiden baas van een fabriek zijn, een voor lasrobots en een voor glas, en samen gingen ze op roadtrip ...grote hoeveelheden eten en drinken later bood david me een job aan in zijn salesdepartment, als westerling kon ik waarschijnlijk een rechtstreeksere en meer vertrouwd aanschrijfpunt wezen in de gedachten van zijn europese klanten. de europese markt was dit jaar niet goed, de crisis speelt parten, andere fabrieken uit de buurt zijn moeten sluiten dit jaar, bij david is het personeelsbestand gehalveerd.
toen ik de fabriek voor het eerst binnenwandelde wist ik niet onmiddellijk wat te verwachten, een sweatshop? mijn vrees bleek ongegrond. en de werkdruk leek me zelfs verbazend nonchalant, ze doen voort, maar de werkuren kosten hier minder geld en dat is duidelijk, opjagen dat zit er niet in. relaxed aan de band...
ik accepteerde het aanbod tegen chinees loon (ik gaf jun nog niet op) en ik verhuisde naar een klein kamertje in de fabrieksappartementen. sindsdien is mijn leven nogal eenzijdig.
smorgens enkele uren chinees proberen leren, op restaurant met de zakenpartners, smiddags gebaren dat ik bezig ben ( met de hoeveelheid alcohol is iets nuttigs doen niet makkelijk) en savonds weer op restaurant met de volgende lading zakenpartners. ik dacht dat de hoeveelheid alcohol en restaurants zou afnemen eenmaal de nieuwigheid van de europeaan zou afnemen, maar ik dacht verkeerd, elke dag zit hier een nieuwe lading, en de blijkbaar is er een rotatieschema of zoiets, dezelfde mensen komen terug in andere gezelschappen, ik snap er niks van... ik heb intussen wel zeker 3 maaltijden in de fabriekscafetaria genuttigd...
de voordelen? ik heb intussen zowat alles gegeten wat de chinezen mogelijks te eten aanbieden, schrap maar van de lijst, onder meer ongelofelijk veel verschillende soorten tofu, vissen in alle maten en soorten, en dito kreeften, maar ook, rat, kat, kevers, hond, slang, ezel, maden, salamanders,...(vergeef me als ik iets vergeten ben) en de meeste van deze voorgaande soorten op verschillende manieren, rauw, gekookt of gefrituurd.
mijn basisprincipe is geëvolueerd tot : als ik niet weet wat het is, eet ik alles, en ik maakte de fout dat luidop tegen david te zeggen, en sindsdien lig ik er bijna elke dag op, de maden waren echter slecht gecamoufleerd, gelukkig waren ze niet rauw... de kippenpoten (de favoriete snack van zowat elke chinees) die immer en altijd aanwezig zijn, krijg ik niet over mijn lippen...
ik zal hier nog vegetarier worden als het zo voort gaat
ik ben alvast herinnerd aan de zakenmannen in inner mongolie 4 maand geleden, eraan herinnerd dat chinees zakendoen duidelijk gepaard gaat met te veel eten, te veel drinken en te veel roken. Met als belangrijke aanvulling hier, KTV (karaoke) en betaald vrouwelijk gezelschap.
mijn vrije dag, zondag, heb ik sindsdien telkenmale besteed aan vruchteloze Guangzhou bezoeken. en intussen ben ik alweer op de voorlaatse dag van mijn visum gekomen, morgen moet ik het land uit, en als ik terug binnenkom heb ik nog 30 dagen. vooraleer ik naar hongkong trek, heb ik nog afgesproken met jun, waarvan inmiddels duidelijk is dat ik mijn kans verkeken heb, ik had nooit mogen vertrekken. in hong kong zal ik het alles nog eens moeten overdenken. ik wilde veel doen, maar als de reden wegvalt, is het mss tijd om te vertrekken, David zal er niet blij mee zijn, maar iets nuttigs doe ik alsnog niet, hij heeft langetermijnsplannen, mijn plannen beperken zich tot zeer korte termijn. en dat chinees blokken dat gaat me blijkbaar echt wel niet goed af, ik heb alvast beloofd om zaterdag naar het personeelsfeest te komen, en dus niet het weekend te slijten bij de surfers in hongkong.
vlak na nieuwjaar was het 24 graden hier, en liep ik rond in tshirt,
sindsdien ben ik langzaam aan de temperatuur gewend geraakt, terwijl die daalde, en nu zit ik hier bij 12graden in evenveel lagen als ik rondliep bij vriesweer in kazachstan, tis koud hier, en verwarming kennen ze hier niet...ik kijk niet uit naar kamperen bij regenweer in hongkong

anyway,
i've been avoiding typing this blogentry for a while now, obviously i was not looking forward to inform my little world back home of failure. but things are as they are, you win some you lose some. But even with bad results, i'm happy i came back...