the fellowship a sequel

soms is het moeilijk te geloven dat de tijd zo snel vliegt.de verjaardag van mijn terugkomst uit Vietnam ligt intussen alweer ver genoeg achter ons, hoewel de herinneringen nog in het geheugen zitten alsof het gisteren was. en ik droomde weer steeds meer weg van verre vrienden and plaatsen, beiden gekend en ongekend. wederom dank ik het aan the fellowship of the eight dat ik weer maar eens mocht ontsnappen en een excuus vond om aan te zetten. ik reisde enkele dagen voor hen af, als het ware om de 'travel-mode' terug te vinden. en hoewel ik niet meer dan een doordeweekse tourist ben dit keer, is de vibe blijkbaar toch nog steeds ergens blijven plakken. want reeds op dag 1 kreeg ik het schoonste compliment sinds Kreta (toen was dat : "you're a known man in the travelling world, I've heared your story in Kenia", resultaat : mond valt open) ditmaal waren het de eerste woorden van een opmerkzaam cafébaas : "so you are a traveller... how long have you been on the road?", ik stond versteld, niet alleen omdat hij me in perfect engels aansprak kilometers buiten de toeristische buurt van alghero, (terwijl ze zelfs daar weinig of geen engels praten) maar vooral, hoe in godsnaam kwam die man erbij? en hoe haalde hij mij uit de rest van de massas toeristen die niet naar zijn bar kwamen? ik glimlachte en vroeg een pintje terwijl ik de puzzelstukjes probeerde bij elkaar te krijgen. "ah yes a local one, right? ichnusa okay? its your first day in sardinia?" . de man wist meer van me dan ik zelf weet, en ik stond nog in het deurgat... maar het hield uiteindelijk allemaal wel steek, en de reden waarom reizigers daar wel belanden en toeristen niet blijkt * * * (sorry beroepsgeheim, alleja, beroeps, euh, gewoon geheim), voor de rest kunnen jullie het zelf uitzoeken de volgende keer je in Alghero bent, doe alvast de groeten aan de cafébaas als je hem weet te vinden. maar mijn dag was meer dan goed.

het plan om voor aankomst van de fellowship al wat te zien viel in het water wegens grote bagage en gevoelige enkel, ik besloot dat het best was de enkel eerst eens een beetje off road te testen zonder 30 kg bagage, na een daguitstapje 30km verderop bleek reeds dat sardinie deel uitmaakt van italie, en daarmee wil ik zeggen, ook hier gaat liften eerder moeizaam, en het bergafwaarts huppelen op oneffen ondergrond zorgde voor twijfels of die enkel wel klaar was om te gaan canyoning, de dokter had het niet verboden, omdat ik goed verzwegen heb dat er geen twee weken rust inzat. en op capo caccia, werd me maar al te duidelijk dat het niet de volle 100% was, zeker niet neerwaarts op oneffen ondergrond in sandalen. dat zal intapen worden...

op terugweg naar de hostel werd ik opgepikt door een jong verliefd koppeltje, met een overenthousiaste vrouwelijke helft, (lees, ik dacht in het begin dat er een goeie vijs of drie ontbrak bij de jongedame (en dat denk ik nog steeds trouwens), het feit dat ze insectologe was (sorry het echte woord ben ik kwijt) en letterlijk een doctoraat afwerkte in de bloemetjes en vooral de bijtjes hielp ook al niet) Er hing een ondefinieerbaar sfeertje rond de twee, maar we raakten al snel aan de babbel, de kerel was ; opmerkelijk stil, vooral het meisje was zeer geintresseerd in al mijn doen en laten, de reden daarvoor werd pas ietswat later op restaurant (bij faine en mirto) duidelijk.

maar dat ik haar een bloemetje had gegeven was duidelijk pluspunten waard. na enkele uren babbelen met de twee vertrok het meisje naar het toilet, en nu? vraag ik aan die gast, En hij antwoord, ik weet het niet we zijn nu 3 jaar samen, en ik zie ze doodgraag, ik kan ze toch niet dumpen om opnieuw te gaan reizen? ik ben al blij dat ze via jou alle vragen en antwoorden krijgt die ze wenst en van mij moeilijker kan geloven of zelfs niet durft te stellen, dat ze van een vreemde kan geloven dat reizen echt iets is om alleen te doen...ik kan ze niet achterlaten en ik kan ze niet meepakken, maar als ik hier blijf, word ik zot, i'm fucked...en ik kon er weinig op zeggen...

de rest van de avond ging het vooral over hoeveel groentjes we hadden gegeten in mongolie, hoe schoon het noorderlicht wel is, hoe raar Japanezen zijn, en hoe ijdel Koreanen, hoe koud koud kan zijn, waar de schoonste sterren te zien zijn...bij afscheid kon ik enkel nog suggereren, overweeg dit eens, als je ze meepakt , en je kan het alletwee uithouden met elkaar, dan heb je wel het lot uit de loterij. hij lachte wat groen, it would not be the same...

bij aankomst in de hostel kaon ik dan nog halfweg de nacht en totaal niet hongerig een halve kilo tortelinni naar binnen spelen (anders moest ik het dragen sanderendaags) de rugzak was reeds zwaar genoeg met al dat canyongerief<

het verhaal van de twee hollandse meisjes die een midweekje alghero tussenpasten terwijl ze eigenlijk in school moesten zitten, en toch nog beweerden dat ze een strenge vader hadden, laat ik aan jullie verdere verbeelding over.

anyway, alghero ligt intussen ver achter onsik wou durven beweren dat het meer dan 3 weken is , dus mijn excuses als het verslagje , als het ooit afgeraakt, wat lang uitgevallen is, het uitstel naar aanleiding van gebroken adaptorkabel is sinds vandaag a l'improviste verholpen, laat ons hopen dat hij het nog even kan uithouden.

van alghero ging het per trein en bus naar nuoro, en dan al liftend de laatste 60 km naar de plaats van afspraak met de canyonvrienden, de plaats van afspraak was in dit geval de canyon e forru, ik werd met heel wat moeite uiteindelijk bij schemerlicht gedropt op zo'n 15 km van het doel, Italianen en liften, het is toch duidelijk iets dat ze niet 100% begrijpen. na nog een uur of twee wegvervolging zocht ik uiteindelijk mijn bed op op een nauwkeurig uitgezochte kampeerplaats, opvallend genoeg voor als de vrienden voorbij kwamen, dag of nacht, plaats genoeg voor iedereen om te slapen, en toch ver genoeg uit de weg om de weinige andere passanten niet te irriteren.

ik viel uiteindelijk als een blok in slaap onder mijn nieuwe tarp. de eerste nacht in buitenlucht geeft altijd een deugddoend gevoel. al slen kawam ik echetr tot de conclusie, dat mijn idee van we gaan naar het zuiden, de zomer, niet helemaal klopte, maar de frisheid stak ik met alle plezier op de het feit dat het alweer zo lang geleden was, het lichaam is het simpelweg niet meer gewoon, smorgens werd ik rillend wakker, en weigerde uit mijn slaapzak te kruipen tot de zon me zou verjagen. ik zou nog lang mogen wachten onder een zeil tussen bomen. wanneer er een zeldzame auto passeerde keek ik in de verte of het de fellowship was, alleja ik keek enkel of het een auto was die groter was dan een fiat panda 4x4, toen opeens toch een panda 4x4 tijdens het voorbijrijden bruusk op de rem ging staan, in achterruit smeet, een open en dichtslaande deur, en haastige kordate voetstappen, hoorde vreesde ik het ergste, boswachters of andere lokale medemensen die van hun tap kwamen maken ongetwijfeld. en de verleiding kwam om te gebaren dat ik nog sliep, ik zag van onder mijn halfgesloten oogleden, de voeten en benen van een bukkende mens om onder de tarp te inspecteren, een besnorde hippie keek me slechts een kwartseconde aan. de uitroep PAPPA, en weglopende enthousiaste voetstappen en kreten in onherkenbare talen en tonen. een glimlach verschijnt op mijn gezicht, wel heb je ooit, Anton. het duitse lid van onze vietnamese brommerboysband is terecht, de weinige, (om niet te zeggen onbestaande) en vooral eenzijdige contacten sinds de split up in da lat vorig jaar werd enkele dagen geleden onverwacht beantwoord met korte mail, "okay pappa dries, i'll see you in sardinia, when and where?"

het voornemen te wachten op de zon word zeer snel vergeten, en terwijl ik koffiezet maak ik opnieuw kennis met de enthousiaste alternativo waarmee ik ik bijna een maand lang Vietnam onveilig maakte en zijn compagnon. zaligheid, en een weinig later stopt nog een spiksplinternieuwe suf waaruit kristof wouter en bunny klauteren. het is moeilijk te bevatten, twee van mijn werelden die helemaal niet samenhoren. op 1 plek, en hoewel de kennismakingen hartelijk verlopen (das ook moeilijk anders te verbeelden met iemand als Anton) wordt jammer genoeg snel duidelijk dat ik zeer moeilijk tot beiden tegelijk kan behoren , (of hoe anders een mens kan zijn in andere gezelschappen) en na samen e forru te hebben afgedaald wordt afscheid genomen van twee onderkoelde duitsers. ik hoopte nog ze te zullen weerzien een der komende dagen maar, achteraf bekeken, was die kans klein. S'anderendaags mochten we wel nog smetje aan de groep toevoegen en de rest van de week verliep in fellowship style, eten, drinken, canyoning, we worden samen duidelijk een stukje volwassener, ik vrees dat de tijd van canyoning trekking en kamperen tegelijk tot het verleden behoort. de vraag is dan ook of dat nog wel nodig is, aan wie moeten we onszelf nog bewijzen? de "grijs is wijs" wordt vervangen door "trolly van de dag" en "andere waarden en normen". gelijkgezinden zijn we zoiezo, en elk met zijn eigen karakter, ik blijf het de sterkte van de groep vinden, alhoewel we misschien zullen moeten opletten naar de toekomst dat we elkaar niet te veel vertrouwen, en toch genoeg om te blijven dubbelchecken, corrigeren, en te luisteren indien nodig, en dan denk ik in diezelfde volgorde aan voorvalletjes met mijn installatie aan een slecht ankerpunt (was dat grijs?), smetje die me op mijn plaats zet (perfect), en kristof die tot dezelfde conclusie komt als ik op wegglijdende stenen vlakbij een afgrondje (waarschijnlijk moest ik duidelijker zijn, maar grappig was het wel) zoiezo de dagen vliegen voorbij, en ik neem op zaterdag afscheid van wouter en bunny die me afzetten in Nuoro. de andere 2 fellows hebben hun orientatievermogen waarschijnlijk ten volle benut, en zijn verdwenen van de logische route naar de luchthaven. ik heb er niets meer van gehoord, dus ik vermoed dat ze op de terugreis geen last hadden van gemiste vliegtuigen. ze hebben er allessinds weer een paar van me tegoed omdat ze mijn overbodige materiaal terug huiswaarts namen, (en ik moet nog overschrijven ook ja, ik doe mijn best) en als bunny zakjeseten wenst in plaats van geld voor de maaltijden die hij me nog meegaf, ik heb vernomen dat ze intussen eindelijk zijn aangekomen in Moerkerke.



en dan was ik weer alleen, een stevige wandeling zou dat vast oplossen. de bergen die ik zag nodigden alvast uit, en savonds vond ik een berghutje op monte corrasi nadat ik onderweg was gewaarschuwd dat het best nog frisjes was in de bergen snachts, de duimregel van 1 graad per 100meter zal grofweg wel blijven gelden ? op 1300m is het dan inderdaad wat frisser dan de 15°c die mijn slaapzak voorschrijft (die slaapzak is simpelweg kapot denk ik), ik spendeerde de volgende dagen integraal in de bergen, met meer dan ooit starende medemensen naar de 2 rugzakken en de sandalen, langsheen de canyons pentumas, dorone, flumineddu, goroppu, orbisi, en nogmaals gorropu, en gorropeddu, of voor de gewone medemens volgens de kaart, van monte corrasi, naar lannaito, via Tiscali naar su sercone, langsheen flumineddu tot aan gola de gorropu, overheen monte su nercone en via genna silana, naar de andere kant van gola di gorropu, wederom via genna silana naar codula di Luna, naar cala di Luna, la fuile en cala gonone. de voornaamste opmerkingen? mijn conditie is duidelijk weer eens niet op peil, de nachten zijn koud, en de dagen warm, 5liter water meeslepen is duidelijk overbodige luxe deze tijd van het jaar, de paden zijn steil en geërodeerd, maar bovenal zeer sjeun. muflone (steenbok/geit/schaap?), nuraghe(prehistorisch kasteel/kerk/huis) en ontmoetingen kleuren mijn dagen. sardinie heb ik duidelijk onderschat. na een dagje rust in cala gonone ging het weer verder, via dorgali, en voor een laatste maal genna silana, naar monte pisaneddu, pisucerbu, monte olinie, en uiteindelijk monte orguda voor ik op pasen weer afdaalde naar de bewoonde wereld, om enkel gesloten winkeldeuren te vinden, dan maar asfalt tot we weer een open winkel vinden, via vilanova strisailli over gairo naar ulassai waar ik tijdvulde om sanderendaags naar de winkel te kunnen gaan (want ook op paasmaandag blijkt hier veel gesloten, wat een verrassing) mijn volgende doel was orroli, en ipv de alsfalt te volgen besloot ik mijn kansen te wagen doorheen een met riviertjes en stuwmeren gevuld stuk natuur waar volgens alle beschikbare kaarten zelfs geen wandelpad was die niet doodliep, langsheen een schone waterval en klooster in santa barbara kwam ik aan een riviertje dat ik volgde tot alle paden doodliepen, en ging op goede hoop de kniediepe rivier in (lang leve sandalen en korte broek) een kilometer of twee verderop was het pad waar ik wenste op aan te sluiten, op hoop van zegen dan maar...