ha long bay

ik had nog niet vermeld dat ik op mijn eerste 5 gesprekken met vietnamezen 3 keer vrouwen aangeboden gekregen had, en dat tekent voor de gemiddelde vietnamees, uitermate warm en vriendelijk, maar je weet nooit waar je ze hebt, of wat er zal volgen, en dus altijd opletten, maar altijd interessant. de dagen in hanoi kwamen en gingen, onder meer met een dag rondtjolen in de suburbs met een amerikaan en een engelse,een nachtje bierpong ea drankspelletjes met wat zwitsers en wat duitsers en canadezen en..., een dagje de ervaren rot uithangen bij een zweedse tweeling, een noorse vietnamees en een amerikaanse chinees bij het bezoeken van onder meer literatuur tempel en gevangenis, een avond in de bia hoi met amerikaan braziliaan kiwi en engelse, een nachtje clubben met nen thailander, nen austarlier en een fransman (die allen met de noorderzon verdwenen na het rondje lachgas), enkele verlichtende gesprekken met onder meer een londenaar, een amerikaan, een mexicaan,.... zoals te verwachten was blijft er van de namen niet veel plakken, maar het moet genoteerd zijn dat de vermeldde amerikanen slechts een persoon zijn en eigenlijk een iranees is. buitenlanders voldoende, en bijgevolg een toeristische scene en ingesteldheid die die alles makkelijk maakt en voorziet en me doet huiveren. opportunisten zijn de vietnamezen alles sinds wel en je ligt er altijd en overal op als je de prijzen niet kent. op mijn verjaardag besloot ik mijn verjaardagscadeau (waarvoor dank) uit te testen, en de rit naar ha long stond op het programma, 150km en 6 uur later doorheen chaotisch verkeer over krakkemikkige wegen met een vehikel die zijn gebreken langzaam maar zeker prijsgaf (en tot vervelends toe bleef prijsgeven) kwam ik onderkoeld aan in de partyhostel, zelfs mijn muts handschoenen en buff had ik tevoorschijn getoverd tijdens de rit maar dat mocht niet baten. partygirl number one, two and three zorgden voor een warm onthaal, maar de een lange broek zou wel degelijk een must worden. ik was nog aan het opwarmen boven mijn welverdiende koffie terwijl ik kennismaakte met een duitser en een fransman, respectievelijk genaamd anton en thomas die het plan opgevat hadden om de obligate ha long bay tour te onderspitten en simpelweg in de haven nen boot te proberen te pakken krijgen toen ik achter me nen "no way dude" hoorde en omead, onze amerikaanse iranees, in het deurgat achter zijn baard zag staan grinniken. na een avondje cactus (=kaartspel, en dus niet jenever) werd mijn verjaardag besloten terwijl ik in belgische tijd nog niet geboren zou zijn (ja ik ben laat op den avond geboren als ik dat mag geloven). smorgens met zijn drieen naar de haven en voor 320 000 dong mochten we op een boot kruipen (in tegenstelling tot de gigantische prijzen die overal elders gehanteerd werden) enkele uren later werden we in piratenstijl overgeladen op nen toeristische boot, waar we tot onze verbazing omead konden ontwaren in onverbeterbare stijl achter een stel domende kommen eten. "no way" waren zijn woorden en er was geen weg meer terug, de boysband was geboren. omead the ladiesman and cook, thomas the crazy and artist, anton the vagabond and innocent, and yours truely als the old and sensitive... we trokken met zijn vier zwaar overladen naar catba (met de nodige braak aan yours truely's machien), aten pho, com, oesters en andere lokale of vietnamese specialiteiten in de onvindbaarste eetkraampjes, en maakten dag en nachtleven onveilig terwijl we het eiland verkenden, berg op, bergaf, grot in grot uit... na het opscharrelen van de nodige groupies, het toevoegen van de langverwachte caue (de eerder vermeldde braziliaan), wat reparaties, en weersverbetering en vooral veel tijdverlies kwam het moment om the road te hitten. zuidwaarts, richting nhin binh en kim tan met als doel de door unesco beschermde citadel van ho, met tess en hannah (de groepies) achterop, maar jammer genoeg ook niet zonder afscheid van omead en thomas. waarvan we (zoals te verwachten was) een weinig later nogmaals afscheid namen, na een wederom onverwacht weerzien op de ferry. en na ook hannah gedropt te hebben ging het met zijn 4 verder, terwijl ik de ons nastarende vietnamezen luidkeels met conte partiro verwende.
wegenwerkers, soldaten, rijstplanters, veedrijvers en menig ander werkmens mocht zich fotogeniek wanen terwijl we langs de baan gleden van tempel naar tempel. s'avonds vonden we naast een hotel van 2 000 000 per nacht(of iets gelijkaardigs) gelukkig ook betaalbaar onderkomen naast een magnifiek tempelcomplex waarvan ik je de naam schuldig moet blijven. na het uitgebreide en onbetaalde bezoek aan de tempel, was er wat tijd voor onvoorziene lange rust in de garage, en tegen een uur of 3 ging het weer verder, nog een tussenstop bij de vietnamese versie van stierenvechten (lees: hoe vang je een ontsnapte ontembare stier, antwoord met camions, staalkabel en veel omstaanders) om na verdwalen en per ongeluk afsplitsen (best dat ik de freins bijgewerkt heb tijdens de rust , anders was yours truely minstens een oog kwijt) mijn compagnons bij zonsondergang op te wachten op de zuid poort van de citadel, zoals tess het zo schoon zei op zijn gents "ja twas te peinzen, den enigen zonder gps is hier eerst natuurlijk" nadat ik ze vanop grote afstand al zwaaiend had binnengeloodst. niet dat het de poort zo hoog is, maar het enige wat in de citadel te vinden is zijn twee banen en akkers en rijstvelden, enkel de omwalling getuigt van hoogdagen in een lang verleden tijd.