back to reality

de peer gynt suite door de oortjes, dat klinkt gesofistikeerd he, maar in the hall of the mountain king heb ik altijd wel kunnen apprecieren, en aangezien youtube hier niet werkt en op youku alles int chinees is, is klassiek makkelijker te vinden (als je de naam kent tenminste)
de mountain king spreek hier anders wel tot de verbeelding, het karstlandschap valt best wel te pruimen, tis gelijk of dat de mountain king hier geoefend heeft om echte bergen te maken.
der is een tweede reden tot de peer gynt suite, en dat is ontsnappen aan de realiteit. na lange tijd onderweg, alleen, met weinig standvastigheid en in totale vrijheid, is mijn leven van dag op dag veranderd. leven in groep met een allegaartje volk van variabele oorsprong, een man (en vrouw) of 14 (met frustrerend gebrek aan FFTRUCTUUUR) op een appartement , heeft mijn flexibititeits levels al redelijk onder druk gezet, alle zoveel tijd moet ik even ontsnappen, op je eentje is't leven veel makkelijker... maar dat zal wel weer wennen zeker, sociale vaardigheden bijschaven.
het project zelf ziet er zeer intressant uit, de doelstellingen zijn groots, maar er is iets dat niet klopt, ik weet nog niet precies wat, maar ik hoop dat ik er nog achter zal komen.
ik heb zo mijn vragen bij de manier van werken hier, en de basis kennis, oke ja ik ben met voorsprong de oudste hier (naast mister wilson dan) en dat laat zich merken. maar ik had toch iets meer verwacht.
w'e bereiden op dit moment een schoolstage van 4 dagen voor, 120 man 4 dagen bezighouden met outdoor education, wat eigenlijk een fancy naam is voor een "bosklassen" of mss beter nog een bezoekje aan le petite merveille in durbuy. ik ben dan ook vooral verbaasd over de groep die het moet voorbereiden en de tijd die we daarvoor krijgen. laat me luidop stellen dat een orientatieparcours van 2 uur opzetten voor 20 personen niet lang hoeft te duren, als je daarvoor 6 man krijgt en 6 dagen dan is dat in alle omstandigheden te veel, en volgt er vooral gebrek aan productiviteit in mijn gedacht, zelfs het gebrek aan kennis hoeft geen beperking te zijn, als ze zouden willen luisteren leer ik hen de truken van de foor op enkele uren.
maar alle kijk we gaan nog een dagje verkennen vandaag hiep hoi

we zijn intussen meerdere dagen verder, morgen start het "kamp", de dingen die ik hier intussen heb mogen aanschouwen zijn, euh onvoorstelbaar, de chinese manier van werken is duidelijk anders dan wat ik gewoon ben, en daarnaast? daarnaast is er een zeer gevarieerde groep jongegasten, die me elke dag weer kan verbazen, zowel negatief als positief, en in de meeste gevallen kan ik enkel cocluderen, ochja, ze zijn nog jong ze moeten nog zoveel leren, mar hoop ik stiekem dat sommige van die dingen nooit zullen veranderen. ik heb iktussen een achtergrondrol gevonden, en dat blijkt met een gezonde dosis sarcasme mijn plaats in de groep. mijn bestaande ervaring met zowat alle aspecten van dit project leidde tot spanningen, en ik ben blij dat ik uiteindelijk de vlottenbouw toegewezen kreeg als activiteit, het afleren van de timmersteek zijn mijn grootste verwezelijkheid zijn. bij elke gelegenheid kies ik echter het hazenpad, ik wil terwijl ik hier ben gaan klimmen, en kajaken en... en ik kreeg reeds meerdere malen opgemerkt dat ik telkens als er een tarnsportmiddel voorhanden is verdwijn, dat is natuurlijik niet helemaal waar, maar als ik bvb een kajak heb dan ga ik kajaken, of met mtb gaan mountainbiken, niet een rondje van 30m en de rest voor de show nog een uur of 2 rondhangen. wat me vooral zal bijblijven zijn situaties, zoals daar was onder veel en veel meer, het naar huis rijden met 2 mountainbikes ( een zonder ketting, en een zonder remmen) zonder handen aan het stuur, omdat je handklapspelletjes speelt met een dronken duitse terwijl je de dolende mexicaanse (die gisteeren lerde fietsen) in het oog houd die zichzelf net een epipen in het been duwde na een mierenbeet. of ook mijn verkenningstocht per mtb van een stuk onbekend pad die wat uit de hand liep toen duisternis viel, met onder meer rivierkruisingen, oerwoud tot je er je kompas bijhaalt, ontelbare snijwonden van de beplanting en je fiets aan frieten sleuren doorheen de flora , uitgebreide fietsreparaties met leatherman , klim over een effen muur van een meter of 3(nog steeds met fiets),...
laat ons stellen dat ik me best wel kan amuseren hier.
mijn gedachten waren echter bij moerkerke gisteren en ik ben blij dat ik de gelegenheid heb kunnen vieren met zeer sympathieke en gezellige lotgenoten, zie foto
daar drinken we een op...



wind down time was een term die ik zag staan op het schema elke avond. ik vond het een rare term maar deze morgen voel ik het, tis een gevoel die ik ken van zowat alle intense kampen en activiteiten van de voorbije jaren, gewoon even tot je positieven komen.
ik kan zeer veel woorden vuilmaken aan de voorbije dagen en weken, maar zal jullie (en mezelf) de details besparen.
de voorbereiding liep niet va een leien dakje, en zo langzaam maar zeker werd me duidelijk dat het gebrek aan structuur en initiatief zijn gevolgen zou hebben, eenmaal dave (de baas) en fab (de leider van de vrijwilligers) tot conflict kwamen en (bij gebrek aan communicatiepogingen) in conflict bleven, verdween alles wat evidentie zou moeten zijn in het niets. de vrijwilligers met weinig of geen ervaring werden voor de leeuwen gegooid, en van zoveel mogelijk kanten beinvloed, gelukkig zijn ze allemaal slim genoeg, maar kregen dankzij de vakere aanwezigheid van fab vooral 1 kant te zien, de betaalde krachten probeerden zo neutraal mogelijk te blijven, maar slaagden daar weinig in omdat alle logistiek werd betrokken in het conflict. ik probeerde me er weinig van aan te trekken en te concentreren op mijn taken, wat resulteerde in een outsiderpositie, eenmaal ook mijn transport en middelen te leiden kreeg heb ik toch eens goed uit mijn krammen geschoten tegen fab, wat op zijn beurt resulteerde in het idee dat ik kant koos.
vanaf 5minuten nadat de school gearriveerd was liep het schema in het honderd, de keuken bleek onderbemand en borden en bestek onvoldoende of ongewassen, een eerste teken aan de wand, dat de voorbereiding, en dingen die ik evident vind in de voorbereiding niet alleen te kort schoten, maar soms simpelweg helemaal ontbraken en dus de rest van het kamp liepen we constant achter de feiten aan. en dat bracht duidelijkheid dat de chaos die op meerdere momenten heerste iets is waar geen van deze mensen heeft mee leren omgaan. en de meesten blokkeerden, ik ben zeker niet goed in chaosmangement, maar als ik terugdenk aan al die momenten waar chaos uitbreekt bij wat we uitsteken in de ksa. dan weet ik dat je terugvalt op de zekerheden die je wel hebt, je team, je kennis,... en blijf je dingen doen, meestal 2 of 3 tegelijk, in een poging de chaos te verlichten zodat de leidinggevenden hun overzicht kunnen proberen behouden, ik liep rond als een kip zonder kop, alle problemen die je ziet hoort of aangebracht wordt proberen verhelpen en of voorkomen. en de leidinggevenden staken de vrijgekomen ruimte in (jawel) hun conflict. ik kan het "kamp" geen succes noemen, maar uiteindelijk zijn de meeste doelstellingen wel bereikt, en hebben de kinderen zich wel geamuseerd, dat de leerkrachten in het conflict betrokken werden zal waarschijnlijk tot een minder positieve evaluatie leiden.
en dan komt de opkuis, die dankzij de veelvuldige chaos natuurlijk lastiger is, en vooral, iets waar de meesten hier niet meer op hadden gerekend, all brains shut down, inclusief de leidinggevenden, en dan blijf je gaan, en als ik dan op den duur zelfs de leidinggevenden moest delegeren (dave, take that box an put it in the truck please) werd duidelijk dat het tijd was om de opkuis te staken. het herkenbare gevoel van de vermoeidheid was nog in een zeer pril stadium, en iedereen gaf reeds op.

ik heb de laatste week meer en meer verwezen naar wat ik "our team in belgium" ben gaan noemen, in voorbereiding, in activiteit, in teamwork, in problemsolving, in opkuis, en zelfs simpelweg in communicatie,...ik heb vele malen luidop gevloekt en gewenst dat ik simpelweg mijn telefoon kon nemen, een belletje doen, kunnen jullie even komen helpen? en weten dat alles opeens zoveel makkelijker zou zijn, give the team from belgium 1 day prep for this whole camp and it will go smooth, give them 2 weeks, and you'll will not believe what is possible.
de hele ervaring, heeft me het een en ander bijgebracht, maar als er een iets met kop en schouders bovenuit steekt, dan is het een hernieuwd respect voor wat ik de laatste jaren als normaal ben gaan aanschouwen, teamwork, respect, vertrouwen and going all the way, start to finish. ik ben opnieuw gaan beseffen hoe uitzondelijk dat wel is, en hoe goed we wel zijn in wat we doen. ik hoop dat jullie dat ook beseffen.

aan allen, mijn excuses dat ik het als normaal ben gaan aanschouwen, en wat voornamer is, en wat ik nooit genoeg zal kunnen zeggen, DANK U WEL

de komende dagen zal ik hier nog wat rondhangen bij de opkuis en de dingen doen in de buurt waarvoor ik tot nog toe geen tijd heb gevonden. daarna zien we wel weer...