red sea, and i give up, D-Day
Door: dries
Blijf op de hoogte en volg dries
25 November 2009 | Jordanië, Akaba
ik geef het officieel op om mijn libanonverhaal af te werken, ik heb de ganse story inmiddels 3 keer uitgetypt, en het is telkens in rook opgegaan, en geloof me, na 4 uur typen apprecieer je dat zo niet
wel jammer want twas een goed verhaal
korte samenvatting ivm wat intussen heeft plaatsgevonden,
ik kreeg geen toestemming in libanon (na 7 kazernes in meerdere steden) en nam gefrustreerd de bus naar damascus, diezelfde avond nog
toen ik aankwam om 12u45 aan het hotel in damascus viel mijn frank pas dat het die avond thai was,
ik had er in de drukte de hele dag niet bij stilgestaan, het ploste besef deed het dubbel hard aankomen, plus ik was reeds gefrustreerd, en ik had mijn ganse dag en avond doorgebracht in kazernes en bussen, ik kroop dan ook lichtelijk gefrustreerd in bed
de dag erna was damascus een nieuwe wereld, voor het eerst sham in de zon, en niets gepland, totale vrijheid,
ik herviel dan ook in mijn oude patroon van nutteloze feiten, en ging op zoek naar de eens wereldbefaamde wapensmidskunsten van damascus, ik besefte dat ik moeilijk jeruzalem kon veroveren met een leatherman en een gebroken spork.
op zoek naar een zwaard dus, mijn zoektocht starte in de souks en bracht me gedurende de hele namiddag dwars door damascus in tientallen souvenirshops , nog souks , antiekwinkels, gesloten achterkamertjes, en uiteindelijk in de christianquarter in een zwaardwinkel, waar ik ontelbaar veel zwaarden mocht bewonderen, grote kleine, krom en recht, degen en slagzwaard, souvenier en reel, roestig en niew...
intussen was mijn interesse om ook echt een te kopen erg aangewakkerd, maar mijn goesting was er niet tussen, toen de man door het grootste deel van zijn voorraad heen was, nam hij me mee in zijn werkplaats, liet me rondkijken, en zei, come back next week and ill have the sword you are looking for waiting for you...
ik was onder de indruk, hij leek perfect te weten wat ik wilde en zou het voor me maken voor 200 dollar
ik weet niet o jullie prijzen van zwaarden kennen, maar voor een zwaard op maat en goesting gemaakt is 200 dollar geen geld
erg jammer dat ik geen week had, mijn transitvisa was slechts 2 dagen geldig, ik stelde de man dan ook met pijn in het hart teleur, had ik het geweten vooraleer ik naar libanon ging, dan had ik het vast en zeker besteld,
jammer maar helaas, maar mijn dag was goed, in hoeveel steden vind je nog een wapensmid?
een grillig overschot der geschiedenis? ik vond het de max
later die dag ontmoette ik 2 gezellige meiden uit kaprijke,
volgens hen was mijn vlaams barslecht, ik bleek een engels accent te hebben, wat verwacht je ook na zowat 4 maanden frans duits en vooral engels spreken,
en zo raar kaprijke is zo dichtbij, en westvlaams(of beter moerkerks) is bijna onmogelijk, dan probeer je AN te spreken,
en dat is zoveel moeilijker dan engels, engels komt spontaan, AN is geforceerd,
ik kan niet wachten om nog eens een gesprek int moerkerks te voeren, als ik het me nog herinner tenminste,
nuja ze waren zo vriendlejk om wat van mijn overbodige rommel mee naar huis te nemen, onder meer 6gb aan fotos, mijn kaart van europa en frankrijk, met mijn aangeduide route tot in damascus, mijn bbq-stel,...
dank u wel
de dag ernavertrok is richting amman(jordanie) via bosra, waar ik jammer genoeg geen fotos van heb wegens platte baterij, maar dat was de moeite, een vrijstaand romeins amfiteater in zeer goede staat omgebouwd tot middeleeuwse citadel , zaligheid
amman stelde dan ook teleur met een theater die duidelijk gereconstrueerd was en een citadel waar weinig of niets van overschoot
ik vertrok dan ook snel richting het beloofde land, via bethanie (babtism site)
de jordaan bleek jammer genoeg niet meer dan een grote sloot met erg vuil water, maar het kostte me 7 uur om als vrij man aan de overkant te geraken zonder stempel in mijn paspoort, ik arriveerde pas laat die avond in al-kuds oftewel jeruzalem, waar ik wegens vermoeidheid de zoektocht naar mijn hostel snel opgaf en de eerste op mijn route binnenwandelde, terwijl ik incheckte hoorde ik een erg hoge kreet, daar was kate, en pete en mike bleken ook in hetzelfde hostel, mijn vermoeidheid, was snel vergeten toen bleek dat ze uitgingen die avond en ik rolde dan ook pas na 4uur in bed,
ik werd gewekt door het lieflijke geluid van een drilhamer om 7uur smorgens, en spendeerde mijn dag mottig ronddwalend in jeruzalem
jeruzalem, het idee alleen al deed me kippevel krijgen, maar de stad bleek een der raarste plekken op aard, 2op de 10 mensen die je tegenkomt hebben een m16 nonchalant om het lichaam hangen bungelen, alsof het niet meer was dan een onbelangrijk accesoire, lijk nen paraplu of een sjakosj, al dan niet in militair uniform, nauwelijks 18 en met de uniformbroek tot halverwege het gat hangend, skateshoes en de meest uiteenlopende hoofddeksels, niet wat ik verwachtte van een erg strikt legerkorps, daarnaast zijn 5 op de 10 mensen die je tegenkomt toeristen, die fotos trekken van straatstenen waar jezus voor de 2de keer onder het kruis viel, in een straat die niet bestond in het jaar nul, absurd
op mijn route lag de kerk van de holy sepulchre waar ik binneging om toch iets nuttigs met mijn dag te hebben gedaan
wat ik daar echter zag was pure waanzin, mensne die huilden, mensen die stenen kusten, mensen die schreemen, mensne de in de rij staan om onder altaars te kruipen, mensen die schreeuwen, mensne die hun zakdoeken in wijwaterdoopten, mensen die uren in de rij staan on in een mini kappelletje binnne te treden, mensen die hun ganse porselijnkast stuk voor stuk op een stuk rots plaatsen en zegenen, en ga zo maar verder, ik dacht dat ik gek werd,
ik beschouwde mezelf altijd als een christen, mss niet volgens het boekje, en met mijn eigen bedenkingen en aanpassingen, maar toch nog steeds christen, maar daar en doen wilde ik niets met het christendom te maken hebben, ik zocht dan ook na slechts 2 minuten mijn weg geschokt naar buiten en zat daarna 2 uur op de trappen voor de kerk, mensenkijken, zien of ik gek was of zij, of er nog mensen waren met die blik in hun ogen als ik bij het naarbuitenkomen, en ik was blij dat ik die ook zag, maar jammer genoeg verontrustend weinig, later hoorde ik van een canadees die daar ook geweest was dat hij ergens een gasenboek had gevonden en dat hij had neergeschreven "you're all insane" ik begreep wat hij bedoelde
het enige dat de moeite was die dag was het bezoek aan de western gate tunnels, waar ik op de echte romeinse markttegels van in de tijd van toen heb gezeten, en tot de conclusie kzwam dat herodus best wel een paar rare hersenkronkels moet hebben gehad
ik verliet de stad vroeg de volgende morgen, met het gezelschap van pete die wel zin had in enkele dagen wandelen en liften, op weg naar nazareth en de zee van galilea, dwars door de palestijnse westbank,
en dat hebben we geweten, in israel zie je overal militairen, te pas en te onpas, in palestina heb je hetzelfde, overal israelische militairen, rare situaties als ee auto voor je stopt en plaatsmaakt om te zitten door zijn m16 op de achterbank te smijten, elke auto die voor je stopt moet je oppassen wat je zegt, want je zegt beter geen sjaloom tegen een arabier, en geen marhaba tegen een jood, het verschil werd ons al snel duidelijk, want zelfs aan de nummerplaten kun je vanop grote afstand het verschil zien, de joden in de settlements leven in pure angst, en gemeende angst voor de palestijnen, want het zijn terroristen, en ze zullen je op zicht neerschieten als je je hoofd toont in een palestijnse stad, dus allen hebben wapens en er zijn overal checkpoints en patrouilles om over hun veiligheid te waken, want anders kon elke seconde hun laatste zijn, ga aub niet naar palestina je zult er nooit van terugkeren, vooraleer we dit echter allemaal hoorden waren we in rammallah,
en toen we de stad verlieten en beseften dat we niet de meest logische route hadden genomen beslisten we om voorzichtiger te zijn want na de overmatige vriendelijkheid in de stad zag de buurt buiten de stad er weinig herbergzaam uit met een militaire checkpoint met stukgeschoten kogelvrij gas, een halfvergane israelische vlag, een eenzame route die duidelijk door weinig autos word genomen,we voelden ons weinig op ons gemak, op de checkpoint bleek echter dat we het palestijnsgebied verlieten, de vriendelijke stad was waar de bloeddorstige palestijnen woonden, ons perspectief veranderde dan ook snel tov de palestijnen,
en we voelden ons steeds weer meer op ons gemak in de palestijnse gebieden dan in de joodse, in israel zie je overeal geweren, in de 4 dagen dat we in palestina doorbrachten zagen we meerdere militairen, politie en anderen maar met uitzondering van die ene kazerne heb ik er geen enkel wapen gezien,
de palestijnen die we ontmoetten waren van de meeste vriendelijke die ik op mijn weg ontmoette, we kregen eten en slaapplaats aangeboden en mochten niets betalen, we waren een nacht in een vluchtelingen kamp, faraa, ik heb nog nooit zo lekker en uitgebried gegeten hier, en ik ben bijna zeker dat de mensen de dag(en) erna moesten vasten om rond te komen
en elke palestijn wil met je spreken, wil zijn verhaal kwijt, wil dat je luistert, dat je begrijpt, dat het westen en vooral europa, beseft wat er gaande is, en eindelijk eens ingrijpt
ik ging israelen de palestijnse gebieden binnen onwetend over de hele politiek, ik ben nooit erg geintreseerd geweest in politiek,
maar ik kon er niet omheen,
en hoewel ik probeer neutraal te blijven moet ik zeggen dat ik het israelische standpunt niet begrijp, en mijn sympathie naar de palestijnen gaat,
we hebben vele verhalen gehoord, vele politieke standpunten, vele vriendelijke glimlachen en lachende gezichten gezien met een trieste blik in de ogen...
of een traan in de ogen omdat je geen tijd kan maken om met hen te spreken,
maar je moet verder, en als je stopt en spreekt met iedereen die met je wil spreken, dan geraak je nooit aan de andere kant van een straat, laat staan de andere kant van de westbank,
het deed mij zelfs pijn hun teleur te moeten stellen...
we gingen 1 dag al liftend en 2 dagen te voet langs een langeafstandwandelpad (nativity trail) dat de historische route zou zijn van jozef en zwangere maria op haar ezel,
dwars door de grote gemene scheidingsmuur, je wandelt tot ertegen en doet met de auto een 50km lange ommetoer, en word aan de andere kant van de muur weer gedropt om verder te gaan, hilarisch
als je ooit van plan bent om een hike in israel te doen dan raad ik je die meer dan hard aan, het is meer dan de moeite, zeker met een lokale gids...
bij het binnekomen van palestina hadden we niet veel moeite had, maar het verlaten door een grensovergang in de scheidingsmuur in jenin, bleek minder evident, het was erger dan alsof je een zwaarbewaakte gavangenis zou binnenwandelen
eerst een half uurtje ons negeren, daarna door een metaaldetector, 4 veiligheidspoorten, alles vanop afstand bestuurd, je krijgt instructies via microfoons van mensen die je al dan niet ziet achter kogelvrijglas,overal cameras en micros en luisprekers, nog een veiligheidspoort bagage door een scanner, nog een metaaldetector, zakken openmaken, en alle verdachte voorwerpen identificeren (vanop scanner)en dat zijn er veel in een trekkers rugzak, alle metalen voorwerpen, alle boeken en schriften alle flessen en dergelijke, en leg maar eens uit waarom je een gaspul en een halve liter nafte bij je hebt nogmaals door de scanner,
en weer een automatische deur, een kamertje met niets dat 3 deuren paspoorten afgeven, andere kamer binnen, rugzakken openmaken en acheterelaten, terug naar het vorige kamertje, en weer 10 minuten wachten,
bagage terug ophalen uit kamertje en nog een statie verder, militairen op wandelgangen boven je hoofd, die een conversatie proberen aan te gaan terwijl ze boven je staan met hun geladen m16 op je gericht , aparte ondervragingen, en leg maar uit waar je vandaan komt, waarom je niet neergeschoten bent door de gemene palestijnen, waarom de een van belgie en de andere van engeland,...
en weer wachten en weer een statie verder, door een molentje en je bent weer buiten, omricht door prikkeldraad, patrouillerende militairen, zoeklichten, en meer prikkeldraad, bemande wachttorens, gepanserde jeeps en hummers, en tanks,
geen taxi , geen bus, en by night te voet naar het eerstvolgende dorp terwijl iedere voorbijkomende auto lijkt te mikken om je mee te hebben omdat ze weten dat je uit palestina komt, vloeken schreeuwen en fuck yous langs je oren en vele tuuters,
jaja, palestina was waar het gevaarlijk was...
we arriveerden die avond nog in nazareth, dat een aangename verademing was, want de dagen in palestina waren erg intens geweest, het leek wel alsof we de hele tijd niet geslapen hadden, sanderendaags naar tiberias, daarna naar the golan heights via israelische kant, een ski oord, en terug naar de middellandse zee, akko, acres, haifa tel-aviv en jaffa, en terug naar jeruzalem, daar nam ik afscheid van pete, en bezocht de stad nogmaals,
ging naar betlehem en daarna naar jericho,
van jericho jordanie terug binnen en in een dag al liftend via dode zee en karak naar petra,
waar ik afgesproken had met kate pete en mike, ze waren er niet,
maar lieten bericht ,
'maandag 10u visitors centre wadi rum'
dus na een dagbezoek aan petra nam ik maandagmorgen om 6uur de bus naar wadi rum,
ik was er om 8 uur en was dus veel te vroeg,
wachten,
honderden
toeristen stromen toe
en wachten,
wel jammer want twas een goed verhaal
korte samenvatting ivm wat intussen heeft plaatsgevonden,
ik kreeg geen toestemming in libanon (na 7 kazernes in meerdere steden) en nam gefrustreerd de bus naar damascus, diezelfde avond nog
toen ik aankwam om 12u45 aan het hotel in damascus viel mijn frank pas dat het die avond thai was,
ik had er in de drukte de hele dag niet bij stilgestaan, het ploste besef deed het dubbel hard aankomen, plus ik was reeds gefrustreerd, en ik had mijn ganse dag en avond doorgebracht in kazernes en bussen, ik kroop dan ook lichtelijk gefrustreerd in bed
de dag erna was damascus een nieuwe wereld, voor het eerst sham in de zon, en niets gepland, totale vrijheid,
ik herviel dan ook in mijn oude patroon van nutteloze feiten, en ging op zoek naar de eens wereldbefaamde wapensmidskunsten van damascus, ik besefte dat ik moeilijk jeruzalem kon veroveren met een leatherman en een gebroken spork.
op zoek naar een zwaard dus, mijn zoektocht starte in de souks en bracht me gedurende de hele namiddag dwars door damascus in tientallen souvenirshops , nog souks , antiekwinkels, gesloten achterkamertjes, en uiteindelijk in de christianquarter in een zwaardwinkel, waar ik ontelbaar veel zwaarden mocht bewonderen, grote kleine, krom en recht, degen en slagzwaard, souvenier en reel, roestig en niew...
intussen was mijn interesse om ook echt een te kopen erg aangewakkerd, maar mijn goesting was er niet tussen, toen de man door het grootste deel van zijn voorraad heen was, nam hij me mee in zijn werkplaats, liet me rondkijken, en zei, come back next week and ill have the sword you are looking for waiting for you...
ik was onder de indruk, hij leek perfect te weten wat ik wilde en zou het voor me maken voor 200 dollar
ik weet niet o jullie prijzen van zwaarden kennen, maar voor een zwaard op maat en goesting gemaakt is 200 dollar geen geld
erg jammer dat ik geen week had, mijn transitvisa was slechts 2 dagen geldig, ik stelde de man dan ook met pijn in het hart teleur, had ik het geweten vooraleer ik naar libanon ging, dan had ik het vast en zeker besteld,
jammer maar helaas, maar mijn dag was goed, in hoeveel steden vind je nog een wapensmid?
een grillig overschot der geschiedenis? ik vond het de max
later die dag ontmoette ik 2 gezellige meiden uit kaprijke,
volgens hen was mijn vlaams barslecht, ik bleek een engels accent te hebben, wat verwacht je ook na zowat 4 maanden frans duits en vooral engels spreken,
en zo raar kaprijke is zo dichtbij, en westvlaams(of beter moerkerks) is bijna onmogelijk, dan probeer je AN te spreken,
en dat is zoveel moeilijker dan engels, engels komt spontaan, AN is geforceerd,
ik kan niet wachten om nog eens een gesprek int moerkerks te voeren, als ik het me nog herinner tenminste,
nuja ze waren zo vriendlejk om wat van mijn overbodige rommel mee naar huis te nemen, onder meer 6gb aan fotos, mijn kaart van europa en frankrijk, met mijn aangeduide route tot in damascus, mijn bbq-stel,...
dank u wel
de dag ernavertrok is richting amman(jordanie) via bosra, waar ik jammer genoeg geen fotos van heb wegens platte baterij, maar dat was de moeite, een vrijstaand romeins amfiteater in zeer goede staat omgebouwd tot middeleeuwse citadel , zaligheid
amman stelde dan ook teleur met een theater die duidelijk gereconstrueerd was en een citadel waar weinig of niets van overschoot
ik vertrok dan ook snel richting het beloofde land, via bethanie (babtism site)
de jordaan bleek jammer genoeg niet meer dan een grote sloot met erg vuil water, maar het kostte me 7 uur om als vrij man aan de overkant te geraken zonder stempel in mijn paspoort, ik arriveerde pas laat die avond in al-kuds oftewel jeruzalem, waar ik wegens vermoeidheid de zoektocht naar mijn hostel snel opgaf en de eerste op mijn route binnenwandelde, terwijl ik incheckte hoorde ik een erg hoge kreet, daar was kate, en pete en mike bleken ook in hetzelfde hostel, mijn vermoeidheid, was snel vergeten toen bleek dat ze uitgingen die avond en ik rolde dan ook pas na 4uur in bed,
ik werd gewekt door het lieflijke geluid van een drilhamer om 7uur smorgens, en spendeerde mijn dag mottig ronddwalend in jeruzalem
jeruzalem, het idee alleen al deed me kippevel krijgen, maar de stad bleek een der raarste plekken op aard, 2op de 10 mensen die je tegenkomt hebben een m16 nonchalant om het lichaam hangen bungelen, alsof het niet meer was dan een onbelangrijk accesoire, lijk nen paraplu of een sjakosj, al dan niet in militair uniform, nauwelijks 18 en met de uniformbroek tot halverwege het gat hangend, skateshoes en de meest uiteenlopende hoofddeksels, niet wat ik verwachtte van een erg strikt legerkorps, daarnaast zijn 5 op de 10 mensen die je tegenkomt toeristen, die fotos trekken van straatstenen waar jezus voor de 2de keer onder het kruis viel, in een straat die niet bestond in het jaar nul, absurd
op mijn route lag de kerk van de holy sepulchre waar ik binneging om toch iets nuttigs met mijn dag te hebben gedaan
wat ik daar echter zag was pure waanzin, mensne die huilden, mensen die stenen kusten, mensen die schreemen, mensne de in de rij staan om onder altaars te kruipen, mensen die schreeuwen, mensne die hun zakdoeken in wijwaterdoopten, mensen die uren in de rij staan on in een mini kappelletje binnne te treden, mensen die hun ganse porselijnkast stuk voor stuk op een stuk rots plaatsen en zegenen, en ga zo maar verder, ik dacht dat ik gek werd,
ik beschouwde mezelf altijd als een christen, mss niet volgens het boekje, en met mijn eigen bedenkingen en aanpassingen, maar toch nog steeds christen, maar daar en doen wilde ik niets met het christendom te maken hebben, ik zocht dan ook na slechts 2 minuten mijn weg geschokt naar buiten en zat daarna 2 uur op de trappen voor de kerk, mensenkijken, zien of ik gek was of zij, of er nog mensen waren met die blik in hun ogen als ik bij het naarbuitenkomen, en ik was blij dat ik die ook zag, maar jammer genoeg verontrustend weinig, later hoorde ik van een canadees die daar ook geweest was dat hij ergens een gasenboek had gevonden en dat hij had neergeschreven "you're all insane" ik begreep wat hij bedoelde
het enige dat de moeite was die dag was het bezoek aan de western gate tunnels, waar ik op de echte romeinse markttegels van in de tijd van toen heb gezeten, en tot de conclusie kzwam dat herodus best wel een paar rare hersenkronkels moet hebben gehad
ik verliet de stad vroeg de volgende morgen, met het gezelschap van pete die wel zin had in enkele dagen wandelen en liften, op weg naar nazareth en de zee van galilea, dwars door de palestijnse westbank,
en dat hebben we geweten, in israel zie je overal militairen, te pas en te onpas, in palestina heb je hetzelfde, overal israelische militairen, rare situaties als ee auto voor je stopt en plaatsmaakt om te zitten door zijn m16 op de achterbank te smijten, elke auto die voor je stopt moet je oppassen wat je zegt, want je zegt beter geen sjaloom tegen een arabier, en geen marhaba tegen een jood, het verschil werd ons al snel duidelijk, want zelfs aan de nummerplaten kun je vanop grote afstand het verschil zien, de joden in de settlements leven in pure angst, en gemeende angst voor de palestijnen, want het zijn terroristen, en ze zullen je op zicht neerschieten als je je hoofd toont in een palestijnse stad, dus allen hebben wapens en er zijn overal checkpoints en patrouilles om over hun veiligheid te waken, want anders kon elke seconde hun laatste zijn, ga aub niet naar palestina je zult er nooit van terugkeren, vooraleer we dit echter allemaal hoorden waren we in rammallah,
en toen we de stad verlieten en beseften dat we niet de meest logische route hadden genomen beslisten we om voorzichtiger te zijn want na de overmatige vriendelijkheid in de stad zag de buurt buiten de stad er weinig herbergzaam uit met een militaire checkpoint met stukgeschoten kogelvrij gas, een halfvergane israelische vlag, een eenzame route die duidelijk door weinig autos word genomen,we voelden ons weinig op ons gemak, op de checkpoint bleek echter dat we het palestijnsgebied verlieten, de vriendelijke stad was waar de bloeddorstige palestijnen woonden, ons perspectief veranderde dan ook snel tov de palestijnen,
en we voelden ons steeds weer meer op ons gemak in de palestijnse gebieden dan in de joodse, in israel zie je overeal geweren, in de 4 dagen dat we in palestina doorbrachten zagen we meerdere militairen, politie en anderen maar met uitzondering van die ene kazerne heb ik er geen enkel wapen gezien,
de palestijnen die we ontmoetten waren van de meeste vriendelijke die ik op mijn weg ontmoette, we kregen eten en slaapplaats aangeboden en mochten niets betalen, we waren een nacht in een vluchtelingen kamp, faraa, ik heb nog nooit zo lekker en uitgebried gegeten hier, en ik ben bijna zeker dat de mensen de dag(en) erna moesten vasten om rond te komen
en elke palestijn wil met je spreken, wil zijn verhaal kwijt, wil dat je luistert, dat je begrijpt, dat het westen en vooral europa, beseft wat er gaande is, en eindelijk eens ingrijpt
ik ging israelen de palestijnse gebieden binnen onwetend over de hele politiek, ik ben nooit erg geintreseerd geweest in politiek,
maar ik kon er niet omheen,
en hoewel ik probeer neutraal te blijven moet ik zeggen dat ik het israelische standpunt niet begrijp, en mijn sympathie naar de palestijnen gaat,
we hebben vele verhalen gehoord, vele politieke standpunten, vele vriendelijke glimlachen en lachende gezichten gezien met een trieste blik in de ogen...
of een traan in de ogen omdat je geen tijd kan maken om met hen te spreken,
maar je moet verder, en als je stopt en spreekt met iedereen die met je wil spreken, dan geraak je nooit aan de andere kant van een straat, laat staan de andere kant van de westbank,
het deed mij zelfs pijn hun teleur te moeten stellen...
we gingen 1 dag al liftend en 2 dagen te voet langs een langeafstandwandelpad (nativity trail) dat de historische route zou zijn van jozef en zwangere maria op haar ezel,
dwars door de grote gemene scheidingsmuur, je wandelt tot ertegen en doet met de auto een 50km lange ommetoer, en word aan de andere kant van de muur weer gedropt om verder te gaan, hilarisch
als je ooit van plan bent om een hike in israel te doen dan raad ik je die meer dan hard aan, het is meer dan de moeite, zeker met een lokale gids...
bij het binnekomen van palestina hadden we niet veel moeite had, maar het verlaten door een grensovergang in de scheidingsmuur in jenin, bleek minder evident, het was erger dan alsof je een zwaarbewaakte gavangenis zou binnenwandelen
eerst een half uurtje ons negeren, daarna door een metaaldetector, 4 veiligheidspoorten, alles vanop afstand bestuurd, je krijgt instructies via microfoons van mensen die je al dan niet ziet achter kogelvrijglas,overal cameras en micros en luisprekers, nog een veiligheidspoort bagage door een scanner, nog een metaaldetector, zakken openmaken, en alle verdachte voorwerpen identificeren (vanop scanner)en dat zijn er veel in een trekkers rugzak, alle metalen voorwerpen, alle boeken en schriften alle flessen en dergelijke, en leg maar eens uit waarom je een gaspul en een halve liter nafte bij je hebt nogmaals door de scanner,
en weer een automatische deur, een kamertje met niets dat 3 deuren paspoorten afgeven, andere kamer binnen, rugzakken openmaken en acheterelaten, terug naar het vorige kamertje, en weer 10 minuten wachten,
bagage terug ophalen uit kamertje en nog een statie verder, militairen op wandelgangen boven je hoofd, die een conversatie proberen aan te gaan terwijl ze boven je staan met hun geladen m16 op je gericht , aparte ondervragingen, en leg maar uit waar je vandaan komt, waarom je niet neergeschoten bent door de gemene palestijnen, waarom de een van belgie en de andere van engeland,...
en weer wachten en weer een statie verder, door een molentje en je bent weer buiten, omricht door prikkeldraad, patrouillerende militairen, zoeklichten, en meer prikkeldraad, bemande wachttorens, gepanserde jeeps en hummers, en tanks,
geen taxi , geen bus, en by night te voet naar het eerstvolgende dorp terwijl iedere voorbijkomende auto lijkt te mikken om je mee te hebben omdat ze weten dat je uit palestina komt, vloeken schreeuwen en fuck yous langs je oren en vele tuuters,
jaja, palestina was waar het gevaarlijk was...
we arriveerden die avond nog in nazareth, dat een aangename verademing was, want de dagen in palestina waren erg intens geweest, het leek wel alsof we de hele tijd niet geslapen hadden, sanderendaags naar tiberias, daarna naar the golan heights via israelische kant, een ski oord, en terug naar de middellandse zee, akko, acres, haifa tel-aviv en jaffa, en terug naar jeruzalem, daar nam ik afscheid van pete, en bezocht de stad nogmaals,
ging naar betlehem en daarna naar jericho,
van jericho jordanie terug binnen en in een dag al liftend via dode zee en karak naar petra,
waar ik afgesproken had met kate pete en mike, ze waren er niet,
maar lieten bericht ,
'maandag 10u visitors centre wadi rum'
dus na een dagbezoek aan petra nam ik maandagmorgen om 6uur de bus naar wadi rum,
ik was er om 8 uur en was dus veel te vroeg,
wachten,
honderden
toeristen stromen toe
en wachten,
-
25 November 2009 - 13:26
Dries Coppejans:
sorry, ik word duizelig van het scherm en zal de rest later afwerken,
maar korte mededeling nog, morgen is d-day voor mij, ik moet een beslissing nemen over mijn richting,
de mogelijkheden?
trug naar turkije, naar iran en de winterkoude van de 'stans' om in india te geraken
naar bahrijn of dubai om naar india te vliegen voor 100 euro, of de boot te nemen voor 1000 euro
naar egypte en daarna verder zuidwaards, langs de nijl,
naar egypte en daarna verder westwaards naar marroko
elke optieheeft zo zijn pros en cons, maar wat ik ook doe, ik moet in jordanie beslissen en reeds visas beginnen regelen, want anders zit ik vast, en ik moet aan spuijes geraken tegen tropische ziekten en malariapillen
aanvullende commentaren opties
meningen of andere zijn steeds welkom, want ik denk er reeds enige tijd over na en geraak er niet aan uit -
25 November 2009 - 14:48
Moeke Mie:
zondag zaten wij hier zo wat te speculeren, en hoopten op naar huis keren, maar als dat geen optie is dan dachten wij dat het Egypte en de Nijl zouden worden -
25 November 2009 - 15:29
Veerle:
India lijkt me een superidee, maar dat moet je uiteraard zien zitten. Wat vond je van Petra?
En eens blijven drijven in de Dode Zee of er gewoon langsgereden?
En vergeet de chicha niet é, nu je in Jordanië zit ;-)
Groetjes
Veerle -
25 November 2009 - 17:38
Kristof:
so far away so far away en blijkbaar nog verder!
mocht je zuid-waarts trekken door afrika, pis eens in de victoria-falls in zambia voor me! -
25 November 2009 - 21:54
Bjorn:
ja jong, das inderdaad niet gemakkelijk.
De Nijl aflopen spreekt mij persoonlijk het meest aan.
Als je naar Dubai gaat zou ik overwegen om Mekka ook te doen (dat kan er nog wel bij he). Vanuit Marokko kan je makkelijk terug in Spanje raken, alhoewel dat misschien niet de planning is.
Nog eens Turkije doorkruisen en via Iran naar India lijkt mij de minste richting. Uiteindelijk moet jij natuurlijk zelf beslissen, en ben al benieuwd welke richting het uiteindelijk zal worden.
P.S.: mocht je er raken, zondag mag je stukje taart komen eten voor Anna haar verjaardag. -
26 November 2009 - 09:25
Miet:
hey
wat een moeilijke keuze ik ken er helemaal niets van maar de nijl zou me het meest aanspreken. Tja kheb er geen reden voor gewoon dat lijkt het leukste?
Hier regen regen regen.
Idd Stan en Anna zijn 1 jaartje deze week. Waar is de tijd dat we in het ziekenhuis op bezoek waren.
Ale khoop dat je een goede keuze maakt en dat we zo weer boeiende verhalen kunnen lezen want tis super dat we je zo kunnen volgen.
groetjes -
26 November 2009 - 20:56
Lieven:
terug naar turkije zou ik nie doen je bent er al geweest e :)
in bahrijn kan je maarten en zijn vriendin mss tegenkomen en zijn werk eens keuren
moa egypte lijkt en klinkt ook wel zalig
idd moeilijke keuze
alle vele leute nog e -
26 November 2009 - 23:07
Pietje:
"ik moet aan spuijes geraken tegen tropische ziekten en malariapillen"
voor niks nodig jong! je word er enkel maar meer ziek van... gewoon opletten wat je doet en vermijd "kraantjeswater" ;)
Als ge naar Iran zou gaan dan kan ik je Kermanshah en Shiraz als tip meegeven. Zeker de moeite!
en wie weet kom ik je nog mss tegen in Saudi he (ze hebben problemen om een Visum te regelen... pfff)
(zou beter ook gewoon aanzetten en doen zoals gij :) )
hou je goed het Drieske!
Pietje -
27 November 2009 - 16:56
Dries:
ik kan jullie alvast vertellen dat ik inmiddels de zee heb doen splijten en naar de overkant ben gewandeld, alle opties blijven open, maar hioer kan ik spuitjes krijgen, en ik kan weer naar jordanie zonder nieuwe visa te moeten aanschaffen, plus egypte niet aandoen zou zonde zijn,
de nachtboot naar nuweiba,
ik ben inmiddels weer op een enige eentje maar kom hier in dahab zowat iedereen tegen die ik de laatste maand heb leren kennen, en besliste dan ook gisteren in een bevlieging dat ik niet hier kon verblijven zonder een duik in de rode zee,
en als ik dan toch moet betalen voor een duik dan kan ik er maar evengoed iets aan overhouden, het is kostelijk, maar duiklessen met achteraf duikcertificaat, lijkt me wel cool, ik ben dus voor enige dagen ter plaatse, das de eerste keer denk ik dat ik ergens voor meerdere dagen neerstrijk dat dat ook werkelijk de bedoeling is raar gevoel, weten dat je hier morgen en overmorgen nog zal zijn, maar ach, tis gelijk dat andere reizigers hier zeggen, als je op weg bent dan ben je zo druk bezig, telkens weer, elke dag elk uur, beschouw het als een vakantie in je drukke reizigersleven
en ik heb intussen zowat de halve rode zee ingeademd en doorgeslikt,
zout man, zout
vele groeten vanop vakantie
dries -
29 November 2009 - 16:38
Karen De Craene:
Hey Dries! Het meenemen van je overbodige rommel was maar een kleine moeite dus graag gedaan!!! Ik ben al blij dat het pakketje heelhuids zijn bestemming heeft bereikt. Barslecht vonden we je AN nu ook weer niet hé, het thuisfront moet geen schrik hebben :),een beetje verengelst, dat wel.
Welke route je ook kiest, het zal ongetwijfeld een mooi vervolg worden van dit avontuur dat nog wel eventjes zal blijven duren denk ik. Maar aangezien ik me meen te herinneren dat je geen lange broeken hebt of wil aanschaffen zou ik toch opteren voor warmere bestemmingen!
Ik wens je nog veel succes met je verdere trektocht, vele fantastische ervaringen en innemende ontmoetingen! Vele groetjes, Karen -
30 November 2009 - 21:10
Kristof:
ze maken hier op de radio reclame voor hulp als je het te druk hebt
drukdrukdruk.be is de website, mss kan je zo aan hulp geraken?
Veel plezier met de duiklessen en geniet van het rustiger bestaan!
groeten! -
01 December 2009 - 06:55
Moeke Mie:
komt de sint daar ook naar de kindjes? Wat brengt hij dan mee?
Volgens mij was st Nicolaas een turk, dus zou hij daar toch ook moeten gevierd worden.Marte is gisteren met zwart gezicht thuis gekomen, van de school, ze had sinterklaas gespeeld.(nee, geen zwarte piet)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
