jeruzalem. al-kuds, kudus, ...

duizend talen, duizend namen, voor de stad der steden, the city of peace, in the kingdom of heaven, outremer, het centrum der waanzin...reeds lang voor onze tijd, nog steeds, en laat ons zeggen dat de toekomst er ook niet zo bijster goed uitziet ...

maar laat ik bij het begin beginnen,
het is reeds enige tijd geledne dat ik jullie nog liet weten hoever ik stond, ik heb intussen 4 vlagjes aan mijn blog kunnen toevoegen,
en laat me herhalen dat ik geen poliyiek standpunt wens in te nemen, maar mijn ervaringen wel nogal eenerzijds gekleurd zijn, mijn excuses daarvoor, alsook mijn excuses dat ik hier een israelische vlag aan de top heb staan, en niet een palestijnse en israelische, maar jeruzalem behoort blijkbaar tot israel (volgens deze computerformat toch),

je hoort het al aan de inleiding, het zal een lang verslag worden, dus zet je schrap,

btw als ik dit verslag halfafgewerkt plaats dan werk ik het morgen af, ik heb een ticket voor een liohtshow in de toren van david, en ik heb een uur of 2 over voordien, maar ik wil het voor geen geld missen
daarnaast wil ik ook nog graag melden dat al mijn fotos wat betreft syrie, en deels libanon (die niet upgeload zijn) inmiddels in belgie zijn als ook al mijn voorgaande fotos
dus die zal ik jullie niet meer tonen, tenzij iemand ze upload, en mijn fotos sindsdien, zijn voor een deel aan het uploaden tijdens mijn typwerk hier,
dus die link mag je binnenkort verwachten

laat ons deraan beginnen

ik verliet jullie laatst in tripoli, een stad naar ijn hart, omdat hij is wat hij is, geen illuses, geen sprookjes voor touristen, niets van dat alles, down to earth en echt,
ik vertrok smorgens vol goede moed rchting byblos, maar vold een duitse gezel die ook daarheen ging per bus en besloot hem uiteindelijk maar te vergezellen,
wat hebben pete, mike en kate me toch aangedaan, nu nam ik alweer een bus, ik ben leeghanger geworden denk ik dan bij mezelf,
nuja byblos bleek best wel tof en schoon maar had buiten de ruines weinig te bieden, dus tegen smiddags waren we daar dan ook uit weg, daarna was ik reeds vlug in beirut, en besloot mijn nacht daar in een andere hostel door te brenegn dan voorheen in de hoop pete of andere bekenden tegen te komen vanuit damascus, maar er was niemand te bekennen, niets aan te doen,

ik besliste om beirut in de laatste uren daglicht overdag nog te bekijken, en ging dwars door de downtown area, naar hamra, het meer realistiche stuk van beirut, met aan stukken geschoten verlaten kraakhotels en hypermoderne wolkenkrabers broederlijk naast elkaar, beirut bleek een stad van contrasten, nieuw en oud, vuil en proper, licht en donker, vermaakt en kapot, en ga zo maar door, wat ik eerder van beirut had gezien was nauwelijks een jaar oud en onreel, wat ik nu zag had waarde, als het dan schoon was of niet,
onderweg naar de tourist information kwam ik mijn 2 amerikaanse kamergenoten van 2 nachten eerder tegen, en ik vervoegde ze op hun weg naar een schoon uitzichtspunt genaamd pigeon rock, om daar de zon te zien ondergaan, en dat haalden we dan ook, zie fotos, schoon uitzicht middellandse zee, maar dat was dan ook alles,
de meiden waren stellig van plan om nen burrito (of was het nen taco, of nog iest anders) te gaan eten in een restaurant genaamd chillies dat ze niet wisten zijn,
en na mijn operking dat ik in godsnaam niet wist wat dat was verplichtten ze me hen te vervoegen,
mij niet gelaten, na een zoektoch van 4 uur te voet dwars door gans beirut, (gelukkig met tussenstop op cafe) kwamen we bij het restaurant aan en bleek het een veel te chic en vooral te duur restaurant, en dropen af, op terugweg zei een van hen "i know this is kinda embarrassing, after we woke up in the same room en spent half a day together but what was your name again?", we hadden mekaar nooit namen uitgewisseld, maar dat is nu gelukig van de baan, hun namen waren amy en mary, en ik hoop ze nogmaals tegen te komen op mijn weg `twaren toffe`, maar ze zijn blijkbaar al dwars door jordanie geraakt, dus ik betwijfel het.
ik kwam de canadees, robert stilwater, tegen die me vertelde dat ik pete op enkele uren na had gemist, hij was blijkbaar vlak voor de middag vertrokken, de canadees zelf had nog enkle dagen over voor hij zijn vlucht naar australie moest nemen.

sanderendaags deed ik eindelijk weer waar ik mee verokken was, te voet het stad uit, 2uur later was ik nog steeds in beirut, maar het gaf me een goed gevoel weer op pad te zijn,
en de mensen zijn blijkbaar weeral te vriendelijk, ik kreeg een rit van een man die aan het tanken was toen ik voorbij liep, het pbleek zeer interessant, want de man was taxichaffeur, maar hij had geen taxi, hij gebruikte zijn auto, zonder taxi kentekens ( in libanon hebben taxis en servicetaxis(=dolmus) rode nummerplaten)
waarom?
hij was palestijn, oorspronkelijk uit haifa, vluchteling sinds hij nog heef jong was, hij kan nergens heen, (net als de rest trouwens) libanon wil de palestijnse vluchtelingen liefst buiten, maar ze kunnen nergens heen, ook niet naar palestina, zelfs niet naar de westbank of gaza (wat ik toen enkel kon aanvaarden omdat ik nogal ontwetend ben/was in die hele historie)
en als palestijn mocht hij niet werken (of slechts een beperkt aantal soorten jobs doen, dat is in de vertaling ergens blijven hangen)als iemand dat zeker weet, laat maar weten, hij mocht allessinds geen taxichauffeur zijn, en hij was het toch...

daarna kwam ik zeer vlot in sidon(saida) aan dat een zeer cool zeekasteeltje had, en een erg fotogenieke khan, maar ik had het snel gezien, en op een klein uurtej tijd was ik dan ook weer verder op weg naar tyr(sour), mijn laatste lift bleek een jongegast die in beirut leefde en zijn ouders ging opzoeken in zijn thuisstad, hij zei, we leven al zo lang in oorlog, het grotendeel der libanezen denkt als ik. laat die soldaten en die politici maar doen, word er gevochten zullen we er geen slaap voor laten tenzij het aan onze voordeur is, we zullen er geen pint minder voor drinken, word iets kapot geschoten dan bouwen we het opnieuw, je hebt beirut toch gezien? beirut is reeds 17maal herbouwd, op 5jaar tijd staat het er opnieuw, je hebt dat toch gezien,...
slachtoffers, ja inderdaad, maar anders gaan we ook dood, natuurlijk willen we niet dat we kennissen of familieleden verliezen, maar dat is het leven
de politieke situatie is wat hij is, daar kunnen we niets aan doen, we kunnen enkel genieten van elke dag en ons best doen, het is altijd al zo geweest,
en en zal wss nog wel even zo blijven, we maken er het beste van...
zoeizo, je moet nergens mee inzitten, in de hele historie van het conflict hebben ze nog nooit in de winter oorlog gevoerd, en dat zal niet veranderen( ik moest weer aan de hesbolah kerel denken) mocht het toch zo zijn, dan haalt je ambassade je weg 3 dagen voor de gevechten starten, zo gaat het altijd, dus je moet nergens mee inzitten
daarna hij reed me 30 minuten rond int stad en gaf me de headlines vant stad, romeinse ruine, egyptische ruine, kruisvaardersruine, moderne ruine, kapot ondergelopen wegdek wegens bombardementen van een groot jaar geleden en de slechte rioleringshersellingen,
de plaats waar ze de lichamen stapelden, de eerste christelijke kerk ter ere van olv,...

in tyr kwam ik de canadees weer tegen, en bezocht samen met hem sanderendaagsmorgens de ruines ter plaatse (zalige hypodroom, of wat ervan overschiet) en restanten van een katedraal en van de oudste kerk gewijd aan olv
iets na de middag nam ik mijn zakken, en verliet het dure hotel

mss vertelde ik jullie het reeds mss ook niet, aangezien de kruisvaarders geen ommetoeren moesten doen voor grenzen was ik dat ook niet van plan, de grens tussen libanon en israel is gesloten wegens vijandigheden, maar ik wilde toch proberen de grens over te geraken,
dwz vanuit sour richting naqoura, en dan proberen die grenspost te overschrijden, (dat dat niet ging lukken wist ik ook wel maar ik kon toch maar probeeren he, het leek me instressant te zien wat de reactie zou zijn, 99 kansen op honderd zouden ze gewoon saaiweg zeggen dat het niet mogelijk was, ook als ik aandrong,
maar stel,
stel dat ze me doorlieten,...
spannend nietwaar?

de man van het hotel waarschuwde me nog terwijl ik wegwandelde dat (om in naqoura te geraken,dat blijkbaar een enorm vluchtelingenkamp was/is onder un controle) ik een toestemming nodig had die ik hier int stad bij de lokale kazerne moest halen, maar dat ze die normaal nooit weigerden,
blij met het advies, liep ik tot aan de kazerne en vroeg om de toestemming de soldata van wacht verstond me niet en en haalde er wat anderen bij, enige minuten later pas bleek dat ik aan de verkeerde kazerne stond,
ik volgde de instructies en belande weer bij de soldaat van wacht, en zei dat ik naar naqourqa wenste te gaan, die er van eerste keer nen officier bijhaalde, die me ook niet verstond maar toen wat later via nen andere soldaat de vertaling kwam zei hij, oh geen probleem, moet ik het opschrijven?
en voegde de daad bij het woord
10minuten later werd ik dan ook weer vrolijk de baan opgezonden mar een onleesbaar papiertje in mijn handen, toen ik het blad echter bekeek stond er geen stempel of handtekening op, en ik vroeg dus nogmaals of dat als toestemming telde voor de check points, ze werden al wat minder vriendelijk toen ze me weerzagen, maar na de taalproblemen ut de weg te hebben gewerkt per telefoon zonden ze me naar een kazerne een km of 2 verderop langs de straat

en de rest zal voor de volgende keer zijn

edit voor verder dan morgen blijkbaar

vandaag ga ik maar betlehem en daarna een race tegen de tijd via karak naar petra